Στις 17 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της διήμερης Υπουργικής Συνόδου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου, μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε η συνέχιση τής παρουσίας και της δραστηριοποίησης των νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο με αιχμή του δόρατος την αντιμετώπιση της προσφυγικής «κρίσης».
Ο υπουργός Αμύνης Π. Καμμένος έσπευσε να δηλώσει την ικανοποίησή του:
«Αποτελεί σημαντική εθνική επιτυχία η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Άμυνας των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ για τη συνέχιση της επιχείρησης SΝΜG-2 στο Αιγαίο, παρά τις διαφωνίες της Τουρκίας. Η απόλυτη πλειοψηφία των υπουργών Άμυνας, με εξαίρεση την Τουρκία, δέχθηκε ότι η επιχείρηση αυτή είναι επιτυχημένη. Η ανακοπή των προσφυγικών ροών, με την παρουσία των πλοίων του ΝΑΤΟ, θα συνεχιστεί όσο υπάρχουν ακόμα υποψήφιοι παράνομοι μετανάστες ή και πρόσφυγες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι οποίοι θέλουν να περάσουν προς την Ευρώπη. Έθεσα το θέμα των 15.000 προσφύγων, αλλά και μεταναστών, που βρίσκονται στα ελληνικά νησιά, ζητώντας την επιτάχυνση των διαδικασιών και την παραμονή των δυνάμεων. Έγινε αποδεκτό από το Συμβούλιο Υπουργών και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους συναδέλφους υπουργούς Άμυνας του ΝΑΤΟ για την αποδοχή των ελληνικών θέσεων».
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ η ναυτική νατοϊκή δύναμη SNMG2, η οποία ήδη περιπολεί στην περιοχή, υπό γερμανική διοίκηση θα αναλάβει τη διεξαγωγή αναγνώρισης, παρακολούθησης και επιτήρησης των παράνομων διελεύσεων στο Αιγαίο σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές, ενώ παράλληλα θα έχει «απευθείας σύνδεση» με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό διαχείρισης συνόρων, Frontex, ενώ επίσης κάλεσε τα μέλη του ΝΑΤΟ να την ενισχύσουν.
Ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι η νατοϊκή ναυτική επιχείρηση στο Αιγαίο δεν έχει να κάνει με επαναπροώθηση πλοίων με πρόσφυγες, αλλά στόχος είναι να αντιμετωπιστεί η εμπορία ανθρώπων και τα εγκληματικά δίκτυα των διακινητών, κάτι το οποίο θα γίνει «σε συνεργασία με τις εθνικές ακτοφυλακές και την ΕΕ».
Από την πλευρά του ο τούρκος υπουργός Αμύνης Φικρί Ισίκ μετέχοντας σε σύνοδο στο Βέλγιο, δήλωσε πως το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο έχει καταστεί νεκρό γράμμα και πρόσθεσε πως είναι ανάγκη να αποσυρθεί. Παρ’ όλα αυτά νατοϊκά κράτη, όπως η Γερμανία και Αγγλία δεν συναίνεσαν σε αυτό το αίτημα.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια «σημαντική εθνική επιτυχία», όπως ισχυρίζεται ο Καμμένος και μια αποτυχία αντίστοιχα του τουρκικού κράτους να περάσει τις θέσεις του και γιατί; Πως συνδέεται η απόφαση αυτή για την συνέχιση της παρουσίας των νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο, με την ένταση, που διατηρεί το τουρκικό κράτος γύρω από τις βραχονησίδες Ίμια και με την έξοδο «ερευνητικού» σκάφους, αλλά και με τις χιλιάδες πτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών στην κατεύθυνση της μεταβολής του υφιστάμενου καθεστώτος κυριαρχίας στο Αιγαίο;
Έχει οποιαδήποτε σχέση η παραμονή της νατοϊκής δύναμης στο Αιγαίο υπό γερμανική διοίκηση με την πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, με τις εξελίξεις στα μέτωπα της βόρειας Συρίας και το κουρδικό ζήτημα; Σχετίζεται με την πρόσφατη διάσκεψη Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας, ή ακόμα με το ουκρανικό «ζήτημα», και επίσης με ζητήματα, που συνδέονται με την ΕΕ, όπως το Brexit ή το ζήτημα της λεγόμενης ελληνικής οικονομικής κρίσης;
Η δολοφονία του ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα ερμηνεύεται μόνο με την «αλλαγή» πλεύσης του τουρκικού κράτους στο συριακό, την επαναπροσέγγιση με τους Ρώσους και τα πλήγματα εναντίον του ISIS ή αποτελεί ένα «μήνυμα», που στέλνεται και πάλι δια αντιπροσώπου για το μέχρι πού είναι ανεκτό να φθάσουν οι «νέες» ρωσοτουρκικές σχέσεις;
Είναι γνωστό ότι το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της Ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση βορρά-νότου τόσο για τα παράκτια κράτη του Εύξεινου Πόντου όσο και για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις. Η τεράστια σημασία αυτού του θαλάσσιου περάσματος αποκτά ακόμα μεγαλύτερη διάσταση σε μια περίοδο τεκτονικών μεταβολών στο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας.
Τίποτα δεν μοιάζει όπως χθες, τίποτα δεν είναι αδιανόητο.
Οι χθεσινοί «εχθροί» μεταβάλλονται στους σημερινούς συμμάχους, με τις λυκοσυμμαχίες, όμως, να διαρκούν τόσο λίγο, ώστε να είναι πολλές φορές αδύνατη η πρόβλεψη της συνέχειας και των συμφερόντων, που μπορούν να ικανοποιηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Άλλωστε, δεν υπάρχει στρατιωτική ηγεσία, που να μην αναγνωρίζει και να μην υπολογίζει ότι στην Μέση Ανατολή καμία στρατιωτική ανωτερότητα δεν είναι ικανή να εξασφαλίσει μια μόνιμη νίκη, όταν το οποιαδήποτε κράτος συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, υπολείπεται σε διπλωματική ευελιξία. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση κινούνταν και κινούνται τριμερείς σχέσεις και συμφωνίες, που διατηρούνται για τόσο ακριβώς χρονικό διάστημα, όσο ακριβώς χρειάζεται για να μεταβληθούν και να εξασφαλιστούν νέες συμμαχίες που θα κατοχυρώσουν καινούργιες ισορροπίες και ζωτικά συμφέροντα.
Οι λόγοι προφανώς δεν είναι μόνο εμπορικοί, όπως αποδεικνύει η τεράστιας σημασίας αλλαγή των συνόρων στην Μ. Ανατολή με την καταστροφή και τον διαμελισμό της Λιβύης, του Ιράκ και της Συρίας. Ο διαμελισμός αυτός είναι διαφορετικής φύσεως σε κάθε περίπτωση, ενώ το πλήθος των κρατών που συμμετείχαν και συμμετέχουν αυτοπροσώπως, αλλά και δι’ αντιπροσώπων, δίνει, όπως έχουμε ξαναγράψει, ένα παγκόσμιο χαρακτήρα στην εμπόλεμη κατάσταση στην φάση αυτή, η οποία ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί.
Ο διαμελισμός αυτός μπορεί να επηρεάζεται από θρησκευτικές ή φυλετικές αντιθέσεις, όπως λόγου χάρη εκείνη των σουνιτών και των σιιτών, αλλά κατά την γνώμη μας δεν ταυτίζεται μ’ αυτές. Το ίδιο ανεδαφικές θεωρούμε τις γραφικές έως γελοίες θεωρίες, ότι το «ξανθό γένος» (Ρώσοι) θα προχωρήσει σε πόλεμο με την Τουρκία για να υπερασπιστεί τους έλληνες ορθόδοξους.
Πρέπει να τονίσουμε ότι, παρ’ όλα αυτά, αναμφισβήτητα ο άξονας Μεσοποταμίας-Περσικού Κόλπου συνιστά αδιάλειπτα πεδίο αλληλεπίδρασης των περιοχών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής, ενώ ο άξονας Αιγαίου-Ανατολικής Μεσογείου συνιστά πεδίο αλληλεπίδρασης των περιοχών των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, ενώ ο άξονας Εύξεινου Πόντου-Δουνάβεως-Στενών αποτελεί πεδίο αλληλεπίδρασης της περιοχής των Βαλκανίων και Καυκάσου. Μικρά πρόσφατα παραδείγματα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και η χρησιμοποίηση της νατοϊκής βάσης του Ιντζιρλίκ με αποτέλεσμα τον μετέπειτα αποκλεισμό της από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ερντογάν, απέφερε την εσπευσμένη μετακίνηση πυρηνικού οπλισμού εκ μέρους του ΝΑΤΟ στην Ρουμανία, δηλαδή σε βαλκανικό έδαφος και μάλιστα μιας χώρας, που μέχρι την ανατροπή του Τσαουσέσκου ανήκε στο λεγόμενο ανατολικό μπλοκ.
Άλλη τόση σημασία, όμως, έχει σε οποιαδήποτε στρατηγική αναπτύσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο και ο άξονας της Αδριατικής-Κρήτης-Περσικού.
Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της αλβανικής εφημερίδας ΤΑΜΑ, αντιπολιτευόμενης τον Έντι Ράμα, η εξάρτηση του αλβανικού κράτους από το τουρκικό έχει σημαντική έκταση:«Πάει καιρός που η Τουρκία προώθησε τα συμφέροντά της στην Αλβανία, αν και μάλλον όχι στο βαθμό που θα ήθελε. Το 1998 η Άγκυρα, ως αντάλλαγμα για την βοήθειά της στον αλβανικό στρατό, ζήτησε την ναυτική βάση Πασαλιμάνι και το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Κουτσόβα. Από την άλλη η Ελλάδα έχτισε νοσοκομείο πολλαπλών χρήσεων στο Αργυρόκαστρο, που επί δέκα χρόνια παρείχε υπηρεσίες σε 30.000 Αλβανούς πολίτες. Η Τουρκία σύμφωνα με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Νισάνι, ελέγχει τους πιο στρατηγικούς τομείς της αλβανικής οικονομίας: τηλεπικοινωνίες, ορυχεία, μεταλλεύματα, ενέργεια,. Η μεγαλύτερη επιτυχία της όμως είναι η νοοτροπία που δημιούργησε στους κύκλους που ελέγχουν τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Την Τουρκία σήμερα την παρουσιάζουν όχι μόνο ως στρατηγικό εταίρο, αλλά και ως χώρα αδελφή και φίλη της Αλβανίας. Και είναι τέτοια όχι λόγω του ιστορικού παρελθόντος, αλλά επειδή, σύμφωνα με τον Νισάνι, είναι ο συνέταιρος που εξισορροπεί άλλους παράγοντες, οι οποίοι παρασκηνιακά, αλλά και δημόσια, εμφανίζονται ως εχθροί της Αλβανίας. Στο όνομα αυτού του σκοπού […] την ημέρα της εθνικής εορτής της χώρας εμφανίζονται μαζί η αλβανική και η τουρκική σημαία, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια στα εκατό χρόνια του αλβανικού κράτους, εκείνο που έδωσε τον τόνο στην εορτή ήταν ο εθνικισμός σε βάρος της Ελλάδος.
Ίσως ο Ράμα να έχει δίκιο όταν μιλά για «τρίτους» που μπορεί να επωφεληθούν στην Αλβανία διότι η Δύση δεν του επέτρεψε να προχωρήσει στις σχέσεις του με την Τουρκία όπως εκείνος θα ήθελε, δεν τόλμησε να κάνει κοινές συνεδριάσεις με την κυβέρνηση της Τουρκίας όπως είχε εξαγγείλει και, μολόνοτι επέτρεψε να επεκταθεί η νεοοθωμανική κουλτούρα και να χτιστούν αμέτρητα τζαμιά, κάλεσε και τον Πάπα στα Τίρανα και ο ίδιος δηλώνει καθολικός. Δεν μπόρεσε επίσης να ικανοποιήσει τα αιτήματα Ερντογάν για κλείσιμο των σχολείων του Γκιουλέν στην Αλβανία».
Αυτά προς γνώσιν όσων στ’ όνομα ενός θλιβερού αντιφασισμού και «αντι»εθνικισμού προμοτάρουν με αφίσες τον αλβανικό εθνικισμό με αφορμή την περίπτωση των φαντάρων αλβανικής καταγωγής και τις γνωστές φωτογραφίες τους στις οποίες σχημάτιζαν ομαδικά με τα χέρια τους το σήμα του αλβανικού εθνικισμού.
Επιστρέφοντας θα αναφέρουμε, επίσης, ότι κατά την διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου τα σύνορα ανάμεσα σε Τουρκία και ΕΣΣΔ ήταν ταυτόχρονα και τα σύνορα δύο διαφορετικών πόλων και συνασπισμών. Στην μετά το 1989 εποχή όχι μόνο δεν μειώθηκε η σημασία της περιοχής γεωοικονομικής και γεωπολιτικής διέλευσης των περιοχών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής, και του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά αντίθετα αυξήθηκε κατά πολύ.
Θα θυμίσουμε σ’ αυτό το σημείο ένα «θερμό» επεισόδιο, που έλαβε χώρα στο βόρειο Αιγαίο μόλις πριν από δύο χρόνια και στο οποίο πρωταγωνίστησαν φανερά τουλάχιστον το ρωσικό και το τουρκικό κράτος. Τότε το ρωσικό πολεμικό πλοίο Smetlivy πλέοντας βόρεια της Λήμνου σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο άμυνας χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει πυρά για να κρατήσει μακριά τουρκικό αλιευτικό σκάφος. Μ’ άλλα λόγια ρωσικό πολεμικό πλοίο χρειάστηκε να ρίξει πραγματικά πυρά σε ζωτικό χώρο του ΝΑΤΟ όπως είναι το Αιγαίο πέλαγος, όχι βέβαια για να βυθίσει μια απειλητική τουρκική ψαρόβαρκα αλλά για να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα σε πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το «επεισόδιο» μάλιστα αυτό ακολούθησε νέο, όταν ένα ρωσικό πυραυλοφόρο καταδρομικό και ένα σκάφος της ρωσικής ακτοφυλακής, σύμφωνα με τα όσα μετέδωσε το Russia Today, χρειάστηκε να παρέμβουν, όταν ένα εμπορικό πλοίο με τουρκική σημαία παρεμπόδισε μια ρωσική νηοπομπή, που μετέφερε δύο πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου σε μια περιοχή εντός ρωσικών χωρικών υδάτων.
Σύμφωνα με την κρατική εταιρία Chernomorneftegaz, που διαχειρίζεται τις πλατφόρμες η απόφαση να μετακινηθούν πιο κοντά στην Κριμαία προκλήθηκε από την «περίπλοκη» διεθνή κατάσταση, ενώ σύμφωνα με υπεύθυνο της εταιρείας «Κατά παράβαση των κανονισμών για την αποφυγή συγκρούσεων και των γενικώς αποδεκτών συνθηκών ναυσιπλοΐας το τουρκικό σκάφος δεν βγήκε από την πορεία της νηοπομπής. Πλησίασε διασταυρώνοντας την πορεία του σε μια προσπάθεια να την σταματήσει, προκαλώντας κίνδυνο σύγκρουσης».
Η παρουσία, λοιπόν, και η ενίσχυση των νατοϊκών δυνάμεων, που επιχειρούν στο Αιγαίο σε συνεργασία με την Frontex την ευρύτερη περίοδο που διανύουμε, με αφορμή την προσφυγική «κρίση», όπως έχουμε ξαναγράψει δεν θα είναι σύντομη για όλους τους λόγους που προαναφέραμε.
Σ’ αυτό ακριβώς το ευρύτερο πλαίσιο εντάσσονται η ένταση που έχει αυξηθεί κατακόρυφα με επίκεντρο για μιαν ακόμη φορά τις βραχονησίδες Ίμια και όχι μόνο.
Το «πρόβλημα» από την πλευρά του τουρκικού κράτους δεν είναι καινούργιο, όπως και η ανάγκη χάραξης μιας σύνθετης γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής πορείας ώστε να εμφανιστεί ως μια υπολογίσιμη περιφερειακή υπερδύναμη με σημαίνοντα λόγο στις εκρηκτικές συνθήκες της λεγόμενης Νέας Μέσης Ανατολής (και όχι μόνο), που διαμορφώνουν τα δυναμικά εκείνα τμήματα της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Ήδη από το 2001 ο πρώην τούρκος πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου υποστήριζε στο βιβλίο του Το Στρατηγικό Βάθος, η Διεθνής θέση της Τουρκίας:
«Μια πιο αποτελεσματική χρήση του Αιγαίου, που αποτελεί θάλασσα σύνδεσμο, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο με την σύνδεση αυτής της θάλασσας με τις άλλες θαλάσσιες περιοχές. Η Τουρκία, για να γίνει μια πραγματικά περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ως την Αδριατική και από το Σουέζ έως την Ερυθρά θάλασσα».
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να κατανοήσει κάποιος ότι το λεγόμενο θερμό κλίμα στο Αιγαίο με τις εναέριες ή θαλάσσιες «παραβιάσεις» και την «ένταση» στα Ίμια δεν οφείλονται, όπως, κατά κόρον και ψευδώς, γράφεται σε λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά σε μια μακρόπνοη στρατηγική και διόρθωση προηγούμενων «λαθών».
Γράφει σχετικά ο Νταβότουγλου:
«Κατά τη διάρκεια της κρίσης των Καρντάκ,(σημ. σύνταξης: εννοεί τα Ίμια) το γεγονός ότι στους χάρτες που μοιράστηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες κατά τις εκεί διπλωματικές ενέργειες οι βραχονησίδες Καρντάκ εμφανίζονταν να είναι εντός των 12 ν.μ., όπως ισχυριζόταν η Ελλάδα, προξένησε ασυγχώρητη ζημία, που έβλαψε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας […] Τα σφάλματα που έχουν γίνει κατά την διάρκεια της κρίσης στην διαχείριση του ζητήματος της κυριαρχίας επί των βραχονησίδων μεταξύ των νησιών του Αιγαίου και της ηπειρωτικής περιοχής (της Μικράς Ασίας) δεν έχουν περιοριστεί από τον καιρό της πρότασης της Ελλάδας για διαβουλεύσεις το 1953. Τον Δεκέμβρη του 1995 η τουρκική πλευρά κάνοντας «τα στραβά μάτια» στη συμμετοχή της ελληνικής πλευράς στις επιχειρήσεις διάσωσης του τουρκικού πλοίου, που προσάραξε στη βραχονησίδα Καρντάκ απέστειλε το μήνυμα ότι δεν είχε μια ξεκάθαρη θέση επί του θέματος της κυριαρχίας σχετικά με τις εν λόγω βραχονησίδες. Η ελληνική πλευρά που έλαβε το μήνυμα έσπευδε συντονιζόμενη και προς την πολιτική αβεβαιότητα που κυριαρχούσε στην Τουρκία, να δημιουργήσει τετελεσμένα αναφορικά με τις βραχονησίδες αυτές, δεδομένου ότι το καθεστώς τους παραμένει ακαθόριστο από την άποψη του διεθνούς δικαίου».
Εδώ είναι ευκρινές επίσης ότι η αναθεώρηση διεθνών συνθηκών και «σφαλμάτων» ή «ανεπίτρεπτων» υποχωρήσεων και συμβιβασμών σύμφωνα με την τουρκική ηγεσία επίσης δεν είναι σημείο των καιρών αλλά το αναγκαίο υπόβαθρο και ένδειξη της κατεύθυνσης των διεκδικήσεων εκ μέρους του τουρκικού κράτους, όταν και εάν μετά από μια «θερμότερη» εμπλοκή οι ενδιαφερόμενες πλευρές υπό τον διεθνή παράγοντα καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επίσης διαχρονικά παραμένει «ευαίσθητο» θέμα το καθεστώς της διάσωσης καθώς όπως είναι εύκολα κατανοητό αποτελεί τον δούρειο ίππο για την σταθεροποίηση ή την μεταβολή, προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, του ισχύοντος καθεστώτος κυριαρχίας.
Ο Νταβούτογλου, ήδη λοιπόν, από το 2001, δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων όσον αφορά την ύψιστη στρατηγική σημασία, που έχει για το τουρκικό κράτος να διορθωθούν οι «παραλείψεις» και τα «λάθη» τα οποία κατά την γνώμη του εμφάνισαν μια διφορούμενη κατάσταση κυριαρχίας και επηρέασαν αρνητικά την ήδη «εξαιρετικά ευαίσθητη ισορροπία» στο Αιγαίο, ενώ διατυπώνει την έντονη ανησυχία του ότι «μετά απ’ αυτό κάθε συμβιβασμός, που θα γίνει μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες που ενδέχεται να φθάσουν ακόμη και ως την εξαφάνιση του ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση του χώρου που κινείται στον άξονα Μεσόγειος-Εύξεινος Πόντος».
Μεγάλο ενδιαφέρον, όμως έχει και η γνώμη του Νταβούτογλου για το ποιος τελικά ήταν ο μεγάλος κερδισμένος από την «κρίση» στα Ίμια.
«Η φιλονικία περί της κυριαρχίας στο θέμα των Καρντάκ, που έλαβε χώρα μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, κατέληξε στη στρατηγική υπεροχή των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Από αυτή την κρίση δεν βγήκε κερδισμένη ούτε η Τουρκία, η οποία τήρησε μια αντιφατική στάση θέτοντας στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων το θέμα της κυριαρχίας των βραχονησίδων, που ισχυριζόταν ότι της ανήκουν, ούτε και η Ελλάδα, η οποία αναγκασμένη να αποσύρει τους στρατιώτες της, που είχε αποβιβάσει με μεγάλες αξιώσεις στις βραχονησίδες έδωσε μια αυτοχρήμα κωμική εικόνα στο ζήτημα που είχε προκαλέσει την ένταση. Ουσιαστικός παράγοντας και κερδισμένη πλευρά από αυτή την κρίση υπήρξαν οι ΗΠΑ».
Με άλλα λόγια ο Νταβούτογλου θεωρεί «κωμικό» τον Πάγκαλο και βέβαια τον Σημίτη, που επιπλέον σε μια επίδειξη ύψιστης δουλοπρέπειας ευχαρίστησε τους αμερικάνους. Φυσικά άλλο τόσο ισχύουν τα περί «σημαντικής εθνικής επιτυχίας» που ισχυρίζεται αυτές τις ημέρες ο υπουργός άμυνας του Τσίπρα, ο μέγας στρατηλάτης Καμμένος, για να χαρακτηρίσει το μεγάλο επίτευγμα της παραμονής των νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο, λες και θα τον ρωτούσαν αν διαφωνούσαν ή θα έπαιρναν παρόμοια απόφαση αν δεν εξασφαλίζονταν έτσι με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των «Μεγάλων» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.
«Το Αιγαίο και η Κύπρος αποτελούν τα δύο σημαντικά σκέλη του άξονα Ανατολική Ευρώπη-Μέση Ανατολή από την άποψη του χερσαίου κομβικού σημείου και του άξονα Αδριατική-Ανατολική Μεσόγειος-Περσικός Κόλπος από την άποψη του θαλάσσιου κομβικού σημείου. Το γεγονός ότι τα αμερικανικά αεροπλάνα που απογειώθηκαν από την βάση Ιντζιρλίκ, που βρίσκεται στην νοτιανατολική Τουρκία, για να εξυπηρετεί τις ανάγκες στη Μέση Ανατολή, επόπτευσαν την αποχώρηση των στρατιωτικών μονάδων από το Καρντάκ, αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη της διαπεριφερειακής στρατηγικής αλληλεξάρτησης».
Το «γεγονός», λοιπόν, δεν έπεται, αλλά ήδη προηγείται των «εξελίξεων»…
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 169, Μάρτιος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis