Αγώνας για να σπάσει η θηλιά χρέους και ΕΕ

του Γιώργου Κρεασίδη.prin.gr

Η ψήφιση νέων προαπαιτούμενων προχτές Παρασκευή, με το εκφυλιστικό σύστημα των τροπολογιών σε ένα άσχετο νομοσχέδιο για την αλιεία, ήρθε να συμπληρώσει το αντιλαϊκό πακέτο του «τέταρτου μνημόνιου» που πέρασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις 18 Μάη. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον… Η κυβερνητική προπαγάνδα επιμένει ότι τα νέα βάρη ανοίγουν το δρόμο για συμφωνία στο Γιούρογκρουπ στις 15 Ιούνη και αν όχι τότε, σίγουρα στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 22/6. Για να κερδίσουν, όπως επιμένουν Τσίπρας και Τσακαλώτος, τη νέα δόση, τις δεσμεύσεις της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης και μια συζήτηση για το χρέος, χωρίς αμφισβήτηση βέβαια της καταστροφικής πορεία που χαράζει η αποπληρωμή του. Φυσικά, κανείς στην κυβέρνηση δεν μπορεί στα σοβαρά να δεσμευτεί ότι είναι τα τελευταία μέτρα. Δεν είναι μόνο λόγω της φθινοπωρινής αξιολόγησης και του προϋπολογισμού της νέας χρονιάς. Τα αλλεπάλληλα μνημόνια έχουν δέσει γερά τη θηλιά του χρέους και οδηγούν σε ένα μνημόνιο διαρκείας μέχρι τη δεκαετία του 2060 και βλέπουμε. Το «μεταμνημονιακό ξέφωτο» που υπόσχεται η κυβέρνηση στο τέλος του προγράμματος του τρίτου μνημονίου το 2018, δεν είναι παρά ένα προεκλογικό κόλπο. Η κυβέρνηση Τσίπρα οδηγήθηκε στα χνάρια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, με χαρακτηριστική ευκολία, λόγω προσήλωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ψήφισε αλλεπάλληλα πακέτα σκληρά αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων υπέρ του κεφαλαίου, ενώ σαν μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα παρουσιάζει ότι τα περνάει χωρίς τις κοινωνικές αντιδράσεις που τους αντιστοιχούν. Προσπαθεί να πείσει για την αξιοπιστία της απέναντι στην ΕΕ, τους δανειστές και την άρχουσα τάξη, αφήνοντας στην άκρη «κόκκινες γραμμές» ή το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα» που αποδείχτηκε άδειο πουκάμισο.

Βαδίζοντας σε μια τέτοια κατεύθυνση, υποδέχεται την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη τη σύνοδο κορυφής του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Τσίπρας, Αναστασιάδης και Νετανιάχου θα συζητήσουν μια ημερήσια διάταξη που περιλαμβάνει όχι μόνο το παζάρι για τους ενεργειακούς πόρους, αλλά και μια επιθετική συμμαχία σε ρόλο «καλού στρατιώτη» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Το στίγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκαθάρισε ο υπουργός Άμυνας, Π. Καμμένος, όταν δήλωσε την Πέμπτη πως «μόνος πραγματικός σύμμαχος της Ελλάδας είναι οι ΗΠΑ», θυμίζοντας τους υπουργούς της εποχής Πιουριφόι. Αυτά υπογραμμίζει –μαζί με τον βρόμικο πόλεμο δεκαετιών του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού– η έκκληση που απεύθυνε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για δράση ενάντια στη σύνοδο και την παρουσία του Νετανιάχου.

Σε αυτές τις συνθήκες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση επαναφέρουν την ανάγκη συσπείρωσης και πολιτικής παρέμβασης με στόχο την πάλη για την αντίσταση και την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ. Με βασικούς άξονες την απάντηση στους πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής, την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ευρώ και ΕΕ, τις εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων, την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.

Μια εσωστρεφής συζήτηση και διαπραγμάτευση με ορίζοντα τις εκλογικές συμμαχίες, ανεξάρτητα από την απεύθυνση σε δυνάμεις της Αριστεράς, του αντιμνημονίου ή του αντικαπιταλιστικού δρόμου, αφήνει απ’ απέξω και θέτει σε δεύτερο πλάνο το κρίσιμο ερώτημα της περιόδου. Πώς, δηλαδή, η διάχυτη λαϊκή οργή και απογοήτευση θα γίνει μια κοινωνική δύναμη ανατροπής. Δεν μπορεί η μαχόμενη Αριστερά να υποτιμά τα σκιρτήματα λαϊκής αγωνιστικότητας που τόσο τρομάζουν την κυβέρνηση, όπως συμβαίνει με τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και περιουσίας. Οι «νυχτερινές επισκέψεις» της αστυνομίας σε αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη και οι διώξεις σε βάρος τους δεν δείχνουν μόνο πως η κυβέρνηση είναι αδίστακτη. Φανερώνουν και τον φόβο ότι η ανοχή της κοινωνίας που τελειώνει μπορεί να δώσει τη θέση της σε μια νέα φάση κοινωνικών αγώνων, ανάλογη με αυτή ξέσπασε μετά το πρώτο μνημόνιο το 2010, αλλά και πιο ώριμη, πολιτικά πιο υποψιασμένη. Εξάλλου ο αυταρχικός κατήφορος σε βάρος των αγωνιστών του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, όπως δείχνουν οι μεσαιωνικού χαρακτήρα τροποποιήσεις του Κοντονή στον τρομονόμο, που προκάλεσαν τέτοια κατακραυγή ώστε να τις αποσύρει από το άσχετο νομοσχέδιο που τις είχε «φυτέψει».

Δεν μπορεί λοιπόν στις 15 και στις 22 Ιούνη να μιλάει μόνο η πλευρά της κυβέρνησης, της ΕΕ και των δανειστών. Πρέπει να ακουστεί δυναμικά η φωνή της εργατικής και λαϊκής αντίστασης. Ήδη δρομολογούνται πρωτοβουλίες σε αυτόν τον δρόμο, για να βγει στο προσκήνιο η κοινωνία σαν αντίπαλο δέος στην πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ που τσακίζει δικαιώματα και ελευθερίες.