Πυκνώνουν οι αναλυτές που επισημαίνουν πως η Ελλάδα έχει αυτή την περίοδο, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, μία εξαιρετική συγκυρία για την διεθνή της αναβάθμιση. Και πράγματι έτσι είναι, μόνο που πρέπει σε αυτές τις θετικές συναστρίες να προσέρχεσαι στη διεθνή σκηνή με σχέδιο και στιβαρά οργανωμένα αιτήματα, κάτι που ελάχιστες φορές στο παρελθόν συνέβη (ίσως λαμπρή εξαίρεση αποτελεί η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ). Διαφαίνεται λοιπόν πως η κυβέρνηση διαθέτει ένα τέτοιο σχέδιο, πολυδιάστατο, που ήδη ξετυλίγεται γρήγορα (όπως προβλέψαμε σε ένα άρθρο πριν 15 μέρες και το οποίο παρατίθεται πιο κάτω). Οι εξελίξεις που καταγράφονται έχουν ως εξής:· Κατάθεση στη Βουλή της Έκθεσης της «Διακομματικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών» που θα συζητηθεί σε ειδική συνεδρίαση στις αρχές Σεπτεμβρίου.
· Χαιρετισμός του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα στις εκδηλώσεις στη μνήμη των 317 θυμάτων της Σφαγής του Κομμένου από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, όπου τόνισε: α) Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά την ιστορία της. Δεν ξεχνά τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου του ναζιστικού γερμανικού στρατού. Και απαιτεί την έμπρακτη αναγνώρισή τους και από τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση 73 ετών. β) για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, η Ελλάδα, η χώρα μας, για πρώτη φορά έχει συγκροτημένη Εθνική Στρατηγική. γ) Το ιστορικό μας χρέος για τη διεκδίκηση της δικαίωσης σε σχέση με τις γερμανικές οφειλές, σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται και δεν συμψηφίζεται με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία. δ) Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες, μέσα σ’ ένα ομιχλώδες σήμερα και σκληρό τοπίο στην Ευρώπη, μάχες για τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη των χωρών και των λαών. Μάχες για την ΕΥΡΩΠΗ της αλληλεγγύης, για την Ευρώπη των λαών.
· Διεκδίκηση δια της διπλωματίας, διαφορετικά επίλυση της διαφοράς στη δικαιοσύνη.
· Πρόσκληση των 7 ηγετών των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα για τη σύμπηξη μετώπου κατά της λιτότητας.
· Συμμετοχή στο συνέδριο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών κ.ο.κ.
Tο Spiegel με αφορμή την κατάθεση της Έκθεσης για τις Γερμανικές Οφειλές, σε δημοσίευμά του με τίτλο «Πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να μηνύσει τη Γερμανία για τα 296 δισεκατομμύρια ευρώ που της χρωστάει» επισημαίνει ότι «μετά από δυόμισι χρόνια, η ελληνική κοινοβουλευτική επιτροπή, υπέβαλε μια έκθεση στην οποία τεκμηριώνονται νομικά οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα», αναφέρει το δημοσίευμα προσθέτοντας ότι «η καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων είναι μια νόμιμη και ηθική επιταγή».
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει αυτούς τους σχεδιασμούς πολλαπλών στόχων και μοιάζει προετοιμασμένη, τόσο για τις κινήσεις στο διεθνές σκηνικό, όσο και στο εσωτερικό, όπου έχει να αντιμετωπίσει το φοροδοτικό κραχ των πολιτών και την ραγδαία αύξηση των κόκκινων δανείων. Κρίσιμη εκτίμηση για την πορεία των πραγμάτων θα προκύψει στη Σύνοδο του Νότου. Πάντως, απώτερος στόχος είναι να «καθαρίσει» οριστικά η Ελλάδα από το χρέος και την ύφεση και το άνοιγμά της στους ξένους στρατηγικούς επενδυτές. Για τα μέτωπα αυτά παρατίθενται τρία άρθρα που δημοσιεύθηκαν τελευταία στο protagon.gr.
Μάκης Ανδρονόπουλος
Η ευρωπαϊκή σκακιέρα και η Σύνοδος του Νότου
Προς αναζήτηση ενός Ευρωπαϊκού New Deal για την αναδιανομή των πλεονασμάτων του Βορρά – Τα δημοσιονομικά ζόρια του Αλ. Τσίπρα και λάκκος της Τράπεζας Αττικής - Οι γερμανικές οφειλές και πάλι στο προσκήνιο
Η άτυπη Σύνοδος των εφτά χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην αρχή του Σεπτέμβρη στην Ελλάδα δεν μοιάζει με ένα τακτικό ελιγμό, αλλά με μια κίνηση που μάλλον διαθέτει στρατηγικό βάθος. Αυτό δεν εμποδίζει βέβαια και την εξυπηρέτηση τακτικών στόχων. Δηλαδή, μπορεί ο στρατηγικός στόχος να είναι ένα Ευρωπαϊκό New Dealγια την αναδιανομή των πλεονασμάτων του Βορρά και ο τακτικός να είναι η χαλάρωση της λιτότητας ή … μη μου ανοίξετε θέμα Τράπεζας Αττικής…Χωρίς την απλή αναλογική για άμεση χρήση, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να κυβερνήσει μέχρι το 2019 και να γυρίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όμως, τα δημοσιονομικά δεν πάνε καλά και ο «κόφτης» είναι ένας τρομερός εφιάλτης. Οι οφειλές των φορολογουμένων αυξήθηκαν κατά 1,2 δισ. ευρώ τον Ιούνιο, φθάνοντας στα 6,807 δισ. ευρώ από την αρχή του 2016, ενώ τον Ιούλιο τα έσοδα υπολείπονταν κατά 330 εκατ. ευρώ του στόχου. Φαίνεται για την αντιπολίτευση ότι είναι η κατάλληλη φάση για να εξαπολύσει γενική επίθεση τον Σεπτέμβριο, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο, ένα μοιραίο χτύπημα.
Αυτό είναι έτοιμο από τον περασμένο Γενάρη και ήταν να γίνει τον Μάρτιο, αλλά η ευρωπαϊκή συγκυρία είχε άλλες προτεραιότητες. Πρόκειται για την προβληματική αύξηση του κεφαλαίου της (μη συστημικής) Τράπεζας Αττικής, η οποία είχε γίνει μάλιστα πρωτοσέλιδο σε μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα. Η εν λόγω τράπεζα, στην οποία έχει «παίξει» το ΤΣΜΕΔΕ τα ρέστα του, φαίνεται να είναι η έσχατη γραμμή Μαζινό για την κυβέρνηση, μετά την γκάφα της παράδοσης των 4 συστημικών τραπεζών στα ξένα funds για 5 δισ. ευρώ μαζί με το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Στο Βερολίνο υπάρχει φάκελος για τον τρόπο της ανακεφαλαιοποίησή της…
Εξ ου και στις 28 Ιουλίου κατατέθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής η έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής «Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών», το πόρισμα της οποίας θα συζητηθεί στη Βουλή στις 5 Σεπτεμβρίου και το οποίο η ΝΔ καταψήφισε. Με δυο λόγια το χοντρό παιγνίδι έχει αρχίσει ήδη.
Βέβαια, οι τακτικοί στόχοι δεν περιορίζονται στην Τράπεζα Αττικής-ΤΣΜΕΔΕ, αλλά και στη δεύτερη αξιολόγηση που «πρέπει να πέσει όσο πιο μαλακά γίνεται», καθώς και σε μια σειρά άλλων ζητημάτων.
Πάμε τώρα στον στρατηγικό στόχο της Συνόδου του Νότου. Είναι άραγε πρωτοβουλία του ίδιου του πρωθυπουργού ή εκτελεί κάποιο ευρύτερο σχεδιασμό; Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει ότι θα συμμετέχουν ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα, ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός της Μάλτας Τζόζεφ Μουσκάτ για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου, απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και την εμμονή για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, των ηγετικών δυνάμεων της Ε.Ε..
Τώρα τι Σύνοδος θα είναι αυτή, είναι ένα ερώτημα. Με τον Ολάντ να είναι ο εταίρος του άξονα Παρισιού-Βερολίνου και τον Ραχόι (του σκληρού πυρήνα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) να διατηρεί άριστες σχέσεις με το Βερολίνο, πώς ο Τσίπρας θα πείσει για τη σύμπηξη μετώπου; Κι ο Ρέντσι; …που τα βρίσκει με τις Βρυξέλλες για τις χρεοκοπημένες τράπεζές του; Εκτός κι αν όλα είναι προσυμφωνημένα και αυτά που δεν μπορούν να κάνουν ευθέως οι μεγάλοι τα κάνει η μικρά Ελλάς για λογαριασμό τους.
Χωρίς αμφιβολία, το Brexit αύξησε απότομα την εσωτερική ανισορροπία στους κόλπους της Ένωσης και δημιούργησε νέες δυναμικές αντίδρασης. Η Γαλλία του Ολάντ χωρίς την πλάτη της Βρετανίας είναι πολύ νεγκλιζέ. Έρχονται και εκλογές. Είναι λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να μπει φρένο στη βουλιμία του Βερολίνου για τον έλεγχο των πάντων, αλλά και στον δομικό πλουτισμό του. Η λογική εξήγηση της Συνόδου του Νότου δεν μπορεί παρά να είναι αυτή, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Αν οι 7 του Νότου κατεβάσουν μια στιβαρή πρόταση, τότε, θα βρουν στήριξη κι από άλλες χώρες. Οι Βαλτικές είναι σε κρίση, η Φινλανδία ψάχνεται, η Αυστρία διαφοροποιείται, η Δανία στον κόσμο της και η Τερέζα Μέη δεν έχει πάει τοBrexit καν στο Κοινοβούλιο. Το Βερολίνο μπορεί να ελέγχει τους ευρωμηχανισμούς, όχι όμως τις χώρες που πολλές από αυτές -εκ των υστέρων- αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές που επέβαλε το Βερολίνο είναι εξουθενωτικές για τις κοινωνίες τους.
Μια πρόταση λοιπόν που θα δημιουργούσε μια μεγάλη συσπείρωση, αφορά στα δομικά εμπορικά πλεονάσματα του Βορρά, τα οποία θα χρειαστεί, αν το Βερολίνο θέλει πράγματι την επιβίωση του ευρωπαϊκού πρότζεκτ, με ένα νέο μηχανισμό να αναδιανέμονται στο Νότο και στην Ανατολική Ευρώπη, ώστε να εξισορροπούνται οι ζημιές από τα κατασκευαστικά προβλήματα του ευρώ. Το χάσμα Βορρά-Νότου και Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να συνεχίσει να διευρύνεται. Συνεπώς, πέρα από την άρση της ατελέσφορης λιτότητας, πρέπει να υπάρξει ένα Ευρωπαϊκό New Dealγια μια νέα αναδιανομή των εμπορικών πλεονασμάτων, πολύ πέρα από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, Ταμείο Συνοχής κλπ. Αυτό το Ευρωπαϊκό New Deal είναι προϋπόθεση για να γίνουν αποδεκτοί και να προχωρήσουν οι νέοι θεσμοί που θα προετοιμάσουν την πολιτική ενοποίηση.
Οι κινήσεις στην ευρωπαϊκή σκακιέρα προβλέπεται ότι θα γίνουν πιο γρήγορες. Τα προβλήματα είναι πολλά, μεγάλα και πιέζουν. Η Σύνοδος των 7 είναι μια κίνηση που το αποτέλεσμά της θα φανεί λίγες μέρες μετά, στην Σύνοδο Κορυφής των 28 (sic), όχι των 27.
Ο Αλ. Τσίπρας «χτίζει» τρία αναχώματα
Απέναντι στη φορολογική ασφυξία των πολιτών και στο επερχόμενο τσουνάμι φημών για πρόωρες εκλογές
Η 81η ΔΕΘ θα δώσει στην αρχή του επόμενου μήνα το έναυσμα για τη νέα πολιτική σεζόν. Με σχετική βεβαιότητα μπορούμε να φανταστούμε τον θετικό απολογισμό που θα κάνει ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας στο mood«θα κλείσουμε το ΄16 με σούπερ πρωτογενές πλεόνασμα και με κοινωνικά αντισταθμιστικά του μνημονίου μέτρα…, η ύφεση έφυγε (ή τέλος πάντων φεύγει), οι μεγάλες επενδύσεις έρχονται και …μην ανησυχείτε, θα κλείσουμε τη 2η αξιολόγηση χωρίς να σας κλείσουμε τα σπίτια». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυρ. Μητσοτάκης θα παρουσιάσει το δικό του πρόγραμμα σωτηρίας από το επερχόμενο Grexit, με λιγότερους φόρους και λιγότερο κράτος, χωρίς βέβαια να έχει πάρει έγκριση από τον κ. Σόιμπλε για τις αλλαγές.
Στην πραγματική ζωή, η πολιτική σεζόν θα ξεκινήσει με την έντονη δυσφορία των πολιτών που υποφέρουν από φορολογική ασφυξία, δόσεις και λογαριασμούς, πάνω στην οποία οι κατασκευαστές του πολιτικού θεάματος θα εξαπολύσουν ένα τσουνάμι φημών για επικείμενες πρόωρες εκλογές, με το λογικό επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει την 2η αξιολόγηση και τα προαπαιτούμενα που την συνοδεύουν. Σε αυτό το τσουνάμι οργής, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας φαίνεται να εναποθέτει τις ελπίδες του ένα στιβαρό ανάχωμα αποτροπής και σε δύο μικρότερης σημασίας αναχώματα εκτροπής του.
Το βασικό ανάχωμα αφορά σε μια σειρά μέτρων βραχυχρόνιας αντιμετώπισης του χρέους από τους δανειστές. Ως γνωστόν η χώρα μας χρηματοδοτήθηκε μεταξύ 2010 και 2012 από τα δύο προγράμματα με 130,9 δισεκ. ευρώ διάρκειας 31 ετών που λήγουν το 2054 και με 52,9 δισεκ. από διακρατικά δάνεια. Σύμφωνα με το ήδη συζητούμενο σχέδιο:
1. Ο ESM θα εξαγοράσει 10 δισεκ. από το ακριβό δάνειο του ΔΝΤ και θα τα αντικαταστήσει με 10 δισεκ. δάνειο από τον ESM με επιτόκιο περίπου στο 1%.
2. Νέα 7ετής περίοδος χάριτος στους τόκους όλων των δανείων της ΕΕ (ESM) και των διακρατικών δανείων. Δηλαδή θα μετατοπιστεί από το 2023 στο 2030.
3. Σε ότι αφορά τα επιτόκια φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα για τη μείωσή τους σε επιθυμητά επίπεδα, καθώς ο ESM δανείζεται στα 30 χρόνια με ομόλογο λήξης το 2045 στο 1,628% και στα 40 χρόνια στο 1,86%, οπότε είναι αδιανόητο να επιτρέψει επιτόκιο 1%.
4. Το ΔΝΤ συμμετείχε στα δύο πρώτα ελληνικά προγράμματα με με 20,1 και 11,7 δισεκ. ευρώ, το ποσό που έχει απομείνει να πληρώσει η Ελλάδα στο ΔΝΤ είναι 21,3 δισεκ. Τώρα, είναι άγνωστο αν θα συμμετάσχει στο τρίτο (2015 - 86 δισεκ. με διάρκεια 32,3 χρόνια και λήξη το 2059) έστω και ως τεχνικός σύμβουλος. Σημειωτέον ότι το ΔΝΤ είχε προτείνει πέρσι πάγωμα τόκων ή κεφαλαίων έως το 2040, καθώς και σταθερό επιτόκιο 1,5% για όλα τα δάνεια που προσεγγίζουν τα 240-250 δισεκ. ευρώ.
Το βέβαιο είναι πως ότι πάρει η χώρα τον Σεπτέμβριο θα είναι μια σημαντικά ανάσα, γι΄ αυτό και ο Αλ. Τσίπρας θέλει να κλείσει τάχιστα και όπως όπως η 2η αξιολόγηση, γιατί είναι προϋπόθεση. Ονειρεύεται και κάτι ακόμη. Μόλις ξεκινήσει επίσημα η συζήτηση για το βραχυχρόνιο να πιεσθούν οι πιστωτές και να προχωρήσουν ταυτόχρονα στην οριστική διευθέτηση αντί στο 2018. Αν συμβεί αυτό, μπορεί να εξελιχθεί σε ελιξίριο ζωής. Αν του κάτσει αυτό το τελευταίο, τότε, ναι μπορεί να μετρήσει την κοινή γνώμη και να αποτολμήσει ακόμη και εκλογές.
Το δεύτερο ανάχωμα είναι ο ανασχηματισμός που θα αποβλέπει ταυτόχρονα σε τρεις στόχους: Πρώτον, να σηματοδοτήσει την στροφή προς την ανάπτυξη μέσω ορισμένων προσώπων. Δεύτερον, να διεμβολίσει το χώρο της κεντροαριστεράς. Τρίτον, να απαλλαγεί η κυβέρνηση από πρόσωπα που συγκέντρωσαν με αρνητικό τρόπο τα φώτα της δημοσιότητας ή προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα. Το μαξιλάρι της «Ένωσης Κεντρώων» επιτρέπει στον πρωθυπουργό μια μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και επιλογών. Όμως, το πρόβλημά του είναι οι ενδοιασμοί ορισμένων προσώπων που θα ήθελε στην κυβέρνησή του, κυρίως ανεξάρτητες προσωπικότητες ή και πολιτικά πρόσωπα που έχουν αποστασιοποιηθεί.
Το τρίτο ανάχωμα είναι οι διαβουλεύσεις και οι διαδικασίες περί το σύνταγμα μέσω των οποίων θα εμπλακεί το λαϊκό στοιχείο και θα φέρει εκ των πραγμάτων τα οικονομικά σε δεύτερη μοίρα δημοσιότητας.
Με δυο λόγια ο Σεπτέμβριος προβλέπεται «καυτός».
Αναζητώντας, το Νέο Πλούτο του Έθνους
Η Ελλάδα χρειάζεται να επικεντρώσει τις αναπτυξιακές της προσπάθειες σε πεδία που δεν ελέγχουν ή δεν θα ελέγξουν οι ξένοι, ώστε να καρπωθεί όλη την υπεραξία και κυρίως να συγκροτήσει μια νέα αυτοπεποίθηση
Το σοκ από την κατάρρευση της «Μαρινόπουλος» και της «JetOil», λίγες βδομάδες μετά το λουκέτο της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» και του «Athens Ledra», αλλά και οι ανακατατάξεις στην διοίκηση του ΤΧΣ, η ένταση στις τράπεζες και οι πιέσεις της τρόικας για δραστική μείωση των «κόκκινων δανείων», μοιάζει να δικαιώνουν τους προφήτες και τις Κασσάνδρες που ευαγγελίζονταν τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας από ξένα συμφέροντα.
Ο ξαφνικός πανικός της κυβέρνησης και η επιστολή Δραγασάκη-Τσακαλώτου προς το eurogroup καταδεικνύει την απίστευτη ελαφρότητα με την οποία διενήργησαν την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση κατά την οποία το ποσοστό του Δημοσίου μειώθηκε από 56,3% στο 21% στο σύνολο των τραπεζών και τις αλυσιδωτές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η πολιτική στην ελληνική αγορά.
Από τη μια έχουμε τις συμφωνημένες ιδιωτικοποιήσεις και από την άλλη, τη μεγάλη χρηματο-οικονομική έκθεση στρατηγικών κλάδων του ιδιωτικού τομέα, όπως τα ξενοδοχεία, η ακτοπλοΐα, τα τρόφιμα, η αγροτική γη, η χαλυβουργία, η φαρμακοβιομηχανία, τα νοσοκομεία κ.ο.κ. .
Έτσι, στο μυαλό των πολιτών τίθεται το μέγα ερώτημα: αφού οι ξένοι θα τα ελέγχουν όλα, εμείς τι θα έχουμε; Από πού θα κερδίζουμε; Από ποιες δραστηριότητες θα έχουμε υπεραξία; …
Με τα σουβλατζίδικα, τους φούρνους και τα μπαρ το ΑΕΠ δεν αυξάνεται. Οι ξένες επενδύσεις, πέρα από τις όποιες «ευκαιρίες» ιδιωτικοποιήσεων, δεν πρόκειται να έρθουν αν δεν υπάρξουν οι πραγματικές προϋποθέσεις, δηλαδή πολιτική σταθερότητα, άρση των capital control, ουσιαστική απελευθέρωση των αγορών και ύπαρξη μιας ζωντανής εσωτερικής αγοράς. Η τελευταία δεν υπάρχει και με τη νέα δημευτική φορολογία δεν θα υπάρξει. Η απελευθέρωση των αγορών είναι ακατανόητη για την κυβέρνηση, όπως άλλωστε και επιπτώσεις του εκλογικού της νομοσχεδίου στις αγορές, το οποίο κατά το Bloomberg θα φέρει ακυβερνησία. Σε ότι αφορά τη χαλάρωση των capital controls, όπως ανακοίνωσε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, δηλαδή, «να μπορεί να βγάλει χωρίς φόβο ο πολίτης τα λεφτά από τα στρώματα, καθώς το νέο χρήμα και εντός Ελλάδας δεν θα υπόκεινται σε κεφαλαιακό έλεγχο», με 50% φόρο για να τα καταθέσει κανείς στις τράπεζες, δεν πρόκειται να βγει κανένα ευρώ από το στρώμα...
Συνεπώς, τα πράγματα θα συνεχίσουν να προχωρούν αργά και δύστροπα, γι΄ αυτό είναι σκόπιμο κάθε εθνική προσπάθεια να είναι καλά προετοιμασμένη και πολύ επικεντρωμένη, οι υπαρκτοί πόροι πρέπει να συγκεντρωθούν με επιθετικό τρόπο σε νέους τομείς, ώστε να «χτίσουν» ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα (ΣΣ: τα συγκριτικά δεν επαρκούν). Δυστυχώς, τα αναπτυξιακά προγράμματα των κομμάτων και της κυβέρνησης ειδικότερα επαναλαμβάνουν τα ίδια εδώ και είκοσι χρόνια. Το μόνο που θα δημιουργήσει μια δυναμική είναι η εκκαθάριση και η απελευθέρωση των αγορών από τις στρεβλώσεις του αμαρτωλού παρελθόντος.
Η εξεύρεση νέων πηγών πλούτου που δεν θα ελέγχονται από ξένους, μπορεί να δημιουργήσει νέους ανταγωνιστικούς τομείς, ταχύτατα αναπτυσσόμενους. Η δημιουργία ενός διεθνούς ναυτιλιακού και ασφαλιστικού κέντρου στον Πειραιά, η δημιουργία ενός οργανισμού συγκέντρωσης και τυποποίησης του ελαιολάδου ώστε να μην το παίρνουν οι Ιταλοί χύμα μπιρ παρά, η δημιουργία ενός εξαγωγικού φορέα μικρών παραγωγών τροφίμων και ποτών υψηλής ποιότητος είναι χώροι που μπορούν να αναπτυχθούν νέες πρωτοβουλίες με εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι νέες τεχνολογίες και η έρευνα χρειάζεται να υποστηριχθούν όχι μόνο με υποδομές, αλλά και με ένα οργανισμό που θα αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει όλες τις νομικές διαδικασίες για να κατακύρωση διεθνούς πατέντας για τις ελληνικές δημιουργίες.
Ένας άλλος δυναμικός χώρος ανάπτυξης θα μπορούσε να προκύψει με την πλήρη απελευθέρωση της αυτοπαραγωγής ρεύματος με φωτοβολταϊκά, στα πρότυπα της Καλιφόρνιας και της Χαβάης, που θα οδηγήσει σε μια μεγάλη οικονομική, κοινωνική και οικολογική επανάσταση που θα δημιουργούσε νέες οικονομικές προοπτικές τους πολίτες. Δυστυχώς, στην Ελλάδα με τις 300.000 οικογένειες χωρίς ρεύμα και το 1,5 εκατ. άνεργους, ισχύει από της 30.102015 ένα σύστημα ενεργειακού συμψηφισμού (net metering) που εξυπηρετεί μόνο τα συνδικάτα και τα κεκτημένα της ΔΕΗ.
Στην παιδεία, η δημιουργία ενός Διεθνούς Πανεπιστημίου Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα θα προσέδιδε κύρος στη χώρα και θα έδινε μεγάλες επιχειρηματικές ευκαιρίες (υπό προϋποθέσεις). Το πανεπιστήμιο αυτό μπορεί να δημιουργηθεί στην περιοχή της Ιεράς Οδού στον Βοτανικό, στα κτίρια της Γεωπονικής και στις εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού, ώστε να δημιουργηθεί εκεί ένας χώρος υψηλών συμβολισμών απέναντι από την Ακρόπολη και σε ένα περιβάλλον κλασικό και πνευματικό (κήπος). Καλούνται να διδάξουν οι καλύτεροι ελληνιστές από όλο τον κόσμο και να συμμετάσχουν στην διοίκηση και στην εκπόνηση των προγραμμάτων σπουδών και ιδιαίτερα μεταπτυχιακών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δημιουργηθεί και ένα ειδικό μεταπτυχιακό Ανθρωπιστικής Ηγεσίας με βάση την αρχαία ελληνική γλώσσα και γραμματεία, που θα μπορούν να το παρακολουθούν σπουδαστές με προσανατολισμό την διοίκηση, τη διπλωματία, το μάνατζμεντ.
Επίσης μια επιθετική επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών με την ενσωμάτωση του Πολυτεχνείου και του Ακροπόλ θα ανέβαζε στα ύψη την πόλη. Η Πατησίων υπογειοποιείται και δημιουργείται μεγάλο υπόγειο γκαράζ- παρκινγκ για τα τουριστικά πούλμαν και ο όλος χώρος ενοποιείται με σήραγγες ή με στεγασμένους διαδρόμους δημιουργώντας ένα μοναδικό χώρο πολιτιστικού τουρισμού. Το Μουσείο «απλώνει» όλες τις κορυφαίες συλλογές του Ελληνική, Αιγυπτιακή, Ισλαμική, Ρωμαϊκή και λανσάρεται ως ανταγωνιστικό των μεγάλων μουσείων της Ευρώπης.
Ιδέες υπάρχουν πολλές και καλές, αλλά πνίγονται από ένα εχθρικό, αυτάρεσκο και χειραγωγούμενο τεράστιο κράτος… που παράγει το 70% του ΑΕΠ έναντι 30% του ιδιωτικού τομέα. Η σχέση αυτή στις ΗΠΑ είναι 16/84 και στην Ελβετία 20/80! Μας χωρίζει άβυσσος…
Δημοσιεύτηκε Yesterday από τον χρήστη Makis Andronopoulos
