Το κείμενο αυτό γράφεται μια ημέρα πριν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από τις δημοσκοπήσεις, ή τουλάχιστον αυτές που επιλέγουν να παρουσιάσουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος μία πρόβλεψη. Οι ημέρες φέρνουν στο μυαλό πολλών από εμάς ό,τι ζήσαμε περίπου έναν χρόνο πριν. Μία άνιση επικοινωνιακή καταιγίδα που “σχεδόν όλοι” συμφωνούν πως το Brexit θα είναι μία καταστροφή.
Ας αφήσουμε προς στιγμή την Αγγλία και ας δούμε τι συμβαίνει στην γειτονική της Γαλλία. Η χώρα δοκιμάζεται από ισχυρές διαδηλώσεις ενώ ταυτόχρονα έχουμε μια εντυπωσιακή και μάλλον παράταιρη ποδοσφαιρική φιέστα. Σε αυτό το εκρηκτικό πολιτικό σκηνικό η Λε Πεν υποστηρίζει το Brexit και ζητά και αυτή την διεξαγωγή αντίστοιχου δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην Ε.Ε. Ακούμε συχνά και σε όλους τους τόνους, τις ανησυχίες πολλών πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη για την άνοδο της ακροδεξιάς (Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελλάδα, Νορβηγία, Ουγγαρία, Φινλανδία). Χωρίς πάντα να εκφράζεται ανοικτά έχουμε μια αφήγηση η οποία κατηγορεί τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη για πολιτική ανωριμότητα. Είναι οι πολίτες που ξεχνούν την ιστορία, είναι οι πολίτες που γοητεύονται από την δημαγωγική ρητορική ακραίων στοιχείων και είναι οι πολίτες αυτοί που επιδεικνύουν ανευθυνότητα στις πολιτικές τους επιλογές. Τα πράγματα φυσικά και δεν είναι έτσι. Οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη νιώθουν όμηροι ενός βαθύτατα αντι-δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Όμηροι στους οποίους δεν επιτρέπεται καμία ουσιαστική συμμετοχή. Σε αυτή την κατάσταση οι επιλογές που έχει κανείς είναι μόνο δύο: να αλλάξει το παιχνίδι (δηλαδή το ίδιο το πολιτικό σύστημα) ή να παίξει καταστροφικά. Κατηγορούμε, μάλλον εύκολα, όσους συμπολίτες μας επιλέγουν το δεύτερο αλλά δεν εξετάζουμε το γιατί οι ισχυρές πολιτικές ελίτ της Ευρώπης επιλέγουν και αυτές το ίδιο. Γιατί οι «δημοκρατικές» δυνάμεις της Ευρώπης δεν θεσμοθετούν τα δημοψηφίσματα πρωτοβουλίας πολιτών, έτσι ώστε όχι μόνο να αποφασίζουν οι πολίτες για όλα τα σημαντικά ζητήματα αλλά κυρίως, και αυτό είναι το σημαντικότερο, να είναι αυτοί που εκκινούν την διαδικασία; Έτσι κανένας Κάμερον, καμία Λε Πεν και κανείς Τσίπρας, ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει την λαϊκή ετυμηγορία με έναν τρόπο που να εξυπηρετεί (αν και πάλι όχι σίγουρα, το πάθημα του Τσίπρα θα μείνει στην ιστορία) τα δικά τους, μικροπολιτικά και σαφέστατα ιδιοτελή συμφέροντα.
Όμως όχι. Η “δημοκρατική” πολιτική ελίτ της Ευρώπης, με ηγέτιδα σε αυτή την λογική την ίδια την Ε.Ε., συμφωνεί σε ένα και μόνο πράγμα: το μονοπώλιο των αποφάσεων πρέπει να έχουν μόνο οι πολιτικοί και σε καμία περίπτωση οι πολίτες. Απόλυτα δικαιολογημένη για αυτούς θέση αφού τα μονοπώλια φέρνουν πάντα μεγάλα κέρδη για αυτούς που τα ελέγχουν. Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι κάτι που ίσως δεν τους ευχαριστεί αλλά σίγουρα το προτιμούν από την δυνατότητα των λαών της Ευρώπης να αποφασίζουν αυτοί για τις ζωές και το μέλλον τους. Προτιμούν τον επιθετικό ανταγωνιστή της ακροδεξιάς παρά τον “εχθρό” που ονομάζεται πολίτες. greekdimo.
Βουρλής Πέτρος
