Μακεδονία, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς

Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα, όλοι περίμεναν από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να πετύχει και να ξαναβάλει τη δεξιά παράταξη σε ρότα επιτυχιών. Βλέπετε, η περασμένη δεκαετία ήταν πολύ βαριά για τους συντηρητικούς, με το ΠΑΣΟΚ να αλώνει τον χώρο από το ΚΚΕ μέχρι και δεξιότερα του κέντρου. Πόνταραν, όμως, όλοι στην επιτυχία Μητσοτάκη; Εντάξει, όχι όλοι. Ποτέ ένα κόμμα που κυβερνά δεν είναι ενωμένο. Υπάρχουν πάντα οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ειδικά αν είσαι νέος, σχετικά γοητευτικός και με σπουδές στην Αμερική που τότε ήταν αρκετές για να έχεις την ταμπέλα του the next big thing στην πολιτική. Κάτι τέτοιο ήταν τότε ο Αντώνης Σαμαράς.

Μετά τις εκλογές, ο Μητσοτάκης είχε να αντιμετωπίσει λυσσαλέα αντιπολίτευση από το ΠΑΣΟΚ, με τον αρχηγό του να ανακάμπτει σωματικά και πολιτικά και τον Συνασπισμό που -πάντα ως καιροσκοπικό και οπορτουνιστικό μόρφωμα- άλλαξε στάση και ρητορική. Αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τη σκληρή κόντρα στο εσωτερικό της -τότε- Ρηγίλλης. Η κατάσταση στην Παιδεία ήταν εκτός ελέγχου, το ίδιο και τα οικονομικά. Η δολοφονία Τεμπονέρα στις αρχές του '91 και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κάνουν την κατάσταση εκρηκτική, το ίδιο και η δράση της 17 Νοέμβρη. Σταύρος Δήμας και Μιλτιάδης Έβερτ είναι οι πρώτοι που σηκώνουν μπαϊράκι στο εσωτερικό της ΝΔ και στο κόλπο μπλέκεται και η ΕΥΠ με τις παρακολουθήσεις της. Με άλλα λόγια, δεν έβγαινε εύκολα το πράγμα.

Στις αρχές του 1992, η Βουλή της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Μακεδονίας εγκρίνει τροποποιήσεις στο Σύνταγμά της και τρεις ημέρες μετά, στις 9 Ιανουαρίου, υποβάλλει αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ με το προαναφερθέν όνομα. Στις 15/1, η Βουλγαρία γίνεται η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα και στις 18/2 η ελληνική πλευρά κατεβαίνει με κοινή στάση να παίξει μπάλα. Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κων/νο Καραμανλή, και παρουσία του τότε υπουργού Εξωτερικών, όλοι συμφωνούν για μία ονομασία χωρίς τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της. Και τον Απρίλιο αρχίζουν οι ομορφιές. Ο Ζοσέ Πινέιρο, τότε υπουργός Εξωτερικών της Πορτογαλίας, έχει αναλάβει να βρει συμβιβαστική λύση και προτείνει το Νοβαματσεντόνια, Μητσοτάκης και Σαμαράς αρχίζουν να διαφωνούν και στις 13 Απριλίου ο πρώτος απομακρύνει τον δεύτερο, ο οποίος σχεδόν ένα εξάμηνο μετά παραιτείται από βουλευτής του κόμματος. Και να φανταστείτε πως σε όλα αυτά είχε προηγηθεί η νύχτα της 16ης Δεκεμβρίου 1991, όταν ο Σαμαράς αν και υπέγραφε συνθήκη που έδινε κρατική οντότητα στην ΠΓΔΜ έβγαινε και αυτοπαρουσιαζόταν ως άλλος Παύλος Μελάς.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι γνωστά. Ο Σαμαράς πλασάρεται και συστήνεται ως ο πλέον πατριώτης Έλληνας πολιτικός. Μέχρι τώρα.

Γιατί προχθές στο Βερολίνο, όταν άκουσε τη λέξη Ματσεντόνια μπροστά στην Άγκελα Μέρκελ δεν είπε το παραμικρό. Δεν προχώρησε έστω στην υποτυπώδη διόρθωση στον λόγο του δημοσιογράφου, όπως γίνεται πάντα. Είναι κάτι σαν αντανακλαστικό για την ελληνική πλευρά. Στην Ε.Ε., στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στους διεθνείς οργανισμούς γενικότερα. Όταν η FYROM αποκαλείται αλλιώς πάντα υπάρχει μία ένσταση. Δείτε το βλέμμα της Μέρκελ, ακόμη κι αυτή τον κοιτά με απορία γιατί δεν αντιδρά.

Την Τρίτη, ο Σαμαράς έδειχνε να είναι έξω από τα νερά του. Εκτός τόπου και χρόνου. Η εικόνα ήταν θλιβερή, ακόμη χειρότερη από αυτή του Παπανδρέου το 2011, όταν επέστρεψε από το Παρίσι. Από τη μία Αμφίπολη και πατριωτικές κορώνες, ελληνικό DNA και φιλότιμο κι από την άλλη δεν αντιδρά όταν αποκαλούν τη FYROM Μακεδονία μπροστά στα μούτρα του. Κυριολεκτικά μπροστά στα μούτρα του. Κι όταν ο ιστορικός του μέλλοντος που θα καταγράψει την παταγώδη αποτυχία της ελληνικής πλευράς στην εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια ρωτήσει τον Σαμαρά γιατί δεν αντέδρασε, αυτός θα απαντήσει: Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.