Ο επικίνδυνος αντιπερισπασμός

Ο τρόπος με τον οποίον ο κ. Τσίπρας επιχειρεί τον εθισμό του εκλογικού σώματος στις θεσμικές εκτροπές είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία

Υπάρχει εκτεταμένη διαφθορά στην Ελλάδα; Ασφαλώς -το γνωρίζουν και οι πέτρες της χώρας.

Είναι η διαφθορά αυτή συναφής με το νεοελληνικό κράτος; Βεβαίως -το επιβεβαιώνουν εκατοντάδες ιστορικές έρευνες και αμέτρητα βιβλία.

Είναι το κόστος της διαφθοράς αυτής το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ναι -το επιβεβαιώνουν τα πιο επίσημα στοιχεία.

Πώς μπορεί όμως να αντιμετωπισθεί το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα;

Κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί και μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Διαφάνεια, απαντούν με τρεις λέξεις: απαιτοϋνται βαθειές μεταρρυθμίσεις.

Ερώτημα προς κάθε ορθολογιζόμενο πολίτη: Έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, κύριε, κάποια μεταρρύθμιση αυτού του τύπου; Η απάντηση είναι ΟΧΙ (με κεφαλαία γράμματα).

Από την αρνητική αυτή απάντηση αρχίζουν και τα σοβαρά προβλήματα για την χώρα, διαχρονικά το πολιτικό σύστημα σε καμμία περίπτωση δεν θέλησε να μεταρρυθμίσει το κράτος και την διαφθορά του -γιατί, απλούστατα, δεν ήθελε.

Ο κρατισμός και η διαφθορά εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν τους πάντες.

Ενίοτε δε, το σύστημα αυτό εξυπηρετεί και τις εσωτερικές του αντιπαραθέσεις.

Με άλλα λόγια, στις περιπτώσεις Κοσκωτά, Τσοχατζόπουλου και άλλες, το σύστημα «καθαρίζει» εσωτερικούς λογαριασμούς, αλλά χωρίς να άλλάζει.

Έτσι, με τον χρόνο, η κατάσταση αυτή διάβρωνε την δημοκρατία αφ’ ενός και το κράτος δικαίου αφ’ ετέρου, παράλληλα δε αποπροσανατόλιζε και την κοινή γνώμη.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα παίρνουν ακόμη πιο άσχημη τροπή.

Ένας πρωθυπουργός, ο οποίος διά συνολικής εξαπατήσεως του εκλογικού σώματος αλλά και «συντρόφων» του που τον στήριξαν για να αναρριχηθεί στην εξουσία, με λάβαρό του την «μάχη κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής» επιχειρεί μία σειρά από θεσμικές έκτροπές, οι οποίες απειλούν πλέον και αυτή την ίδια την υπόσταση του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας.

Τις τελευταίες ημέρες, έτσι, μετά από δύο ογκώδη συλλαλητήρια για το Σκοπιανό και την αδυναμία της κυβερνήσεως να διαχειριστεί αποτελεσματικά σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά θέματα, ο κύριος πρωθυπουργός χρησιμοποιεί την πολιτική κερδοσκοπία για να δημιουργήσει κλίμα εθισμού στην απαξίωση των θεσμών.

Στην ουσία ο κ. Αλέξης Τσίπρας επιβεβαιώνει δηλώσεις της συντρόφου του κυρίας Μπαζιάνα ότι πρόθεσή του είναι να δημιουργήσει ένα νέο «καθεστώς», πέρα από τα όρια της κυβερνητικής διαχείρισης.

Και επειδή αυτό δεν έχει την δυνατότητα να το κάνει διά της βίας, για ποικίλους λόγους, επιδιώκει να το πετύχει διά τής λάσπης.

Η μέθοδος αυτή, εξάλλου, διδάσκεται στα λενινιστικά εγχειρίδια κατάληψης της εξουσίας, και στην εκπόνησή της έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι αντιλήψεις του Δέοντος Τρότσκι, όταν αυτός ηγείτο του Ερυθρού Στρατού.

Κατά τον δήμιο των ναυτών της Κροστάνδης, όταν επαναστάτησαν κατά λενινιστικής απάτης, «το αστικό καθεστώς πρέπει να υπονομευθεί εκ των έσω, με κατηγορίες για διαφθορά ανθρώπων που παίζουν ηγετικό ρόλο και άρα έχουν επιρροή.

Με τον τρόπο αυτόν κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου προς το καθεστώς, απαξιώνονται οι ελίτ του και ανοίγει ο δρόμος για την ανατροπή του.

Στην διαδικασία αυτή σημαντικός είναι ο ρόλος του εθισμού».

Με πιο άπλά λόγια όσο βάλλονται πρόσωπα και θεσμοί μέσω της λασπολογίας και το κοινό εθίζεται σε θεσμικές έκτροπές τόσο ευκολότερα δημιουργείται κλίμα «καθεστώτος ανατροπής».

Αυτή λοιπόν θα είναι η τακτική των Συριζάνέλ έως τις προσεχείς εκλογές, οι οποίες σίγουρα θα γίνουν υπό αφόρητες, διχαστικές συνθήκες.

Όσο δε το εκλογικό σώμα θα εθίζεται στην λασπολογία, στις ύβρεις και στην συνωμοσιολογία τόσο ευκολότερα η σημερινή κυβέρνηση θα δημιουργεί συνθήκες θεσμικής έκτροπης. Αυτός εξάλλου είναι και ο κύριος στόχος της.

Η χώρα έτσι απομακρύνεται σταδιακά από την θεσμική κανονικότητα στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται και οδεύει προς άγνωστα για την ώρα μονοπάτια.

Για αδίστακτους εξουσιολάγνους, όπως είναι οι άνθρωποι του σημερινού κυβερνητικού μορφώματος, η υπονόμευση του κοινωνικού φαντασιακού πλήττει την συμβολική διάσταση του θεσμικού συστήματος και σκοπόν έχει να δημιουργηθεί μία ιδεολογική παράκρουση που να ευνοεί την κυριαρχία του συναισθήματος επί της λογικής.

Πρόκειται, δηλαδή, για μία μετα-ολοκληρωτική τακτική, της οποίας τα αποτελέσματα δεν τα έχουμε δει, άλλά ούτε και τα γνωρίζουμε από παλαιότερες εμπειρίες.

Γι’ αυτό και τελούμε σε αναμονή, γνωρίζοντας όμως τις μεθοδεύεται.

Κάτι είναι κι αυτό..

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος

Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.