Άσε τον «σουλτάνο» – εγώ είμαι εδώ!

του Γιώργου Παυλόπουλου
Είναι γνωστό ότι στη διπλωματία (και όχι μόνο), ισχύει το αξίωμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αυτό (αν και υπάρχουν και άλλα) θα αρκούσε για να ερ­μηνεύσει το έντονο φλερτ ανάμεσα σε Ου­άσινγκτον και Αθήνα, που οδηγεί σε ένα ακόμη … ρομα­ντικό ραντεβού την ερχόμενη εβδομάδα, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός θα επισκεφθεί τις ΗΠΑ, προκειμένου να συναντηθεί με τον πρόεδρό τους.
Κάτι που, για να μην ξεχνιόμαστε, συμβαίνει για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους, καθώς είχε προηγηθεί η πο­λυδιαφημισμένη επίσκεψη του Ομπάμα, λίγο προτού παραδώσει τη σκυτάλη στον Τραμπ.

Αυτές οι συχνές και στενές επαφές —εξάλλου, η πτή­ση Αθήνα-Ουάσινγκτον μοιάζει πλέον με τη διαδρομή Πατήσια-Σύνταγμα για πολλούς υπουργούς— προφα­νώς δεν είναι τυχαίες. Οι μεν Αμερικανοί, ευρισκόμενοι σε κόντρα με την Τουρκία, επιδιώκουν όχι απλώς να «κλειδώσουν» την Ελλάδα στο πλευρό τους, αλλά και να τη χρησι­μοποιήσουν ως μοχλό πίεσης απέναντι στον Ερντογάν και τους συμμάχους του. Άλλωστε, δεν έχουν κρύψει ποτέ πόσο τους ενοχλεί η προσέγγιση του «σουλτά­νου» με τη Μόσχα και την Τεχεράνη και γι’ αυτό έχουν δώσει τις ευλογίες τους στη συγκρότηση ενός ευθέως ανταγωνι­στικού «άξονα», γεωπολιτικού και ενερ­γειακού, ανάμεσα σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Κύπρο και Ισραήλ.
Επειδή, όμως, ο … έρωτας περνάει (και) από το στομάχι, θα επιχειρήσουν να συνδυάσουν το ραντεβού αυτό με ένα γερό φαγοπότι, που θα περιλαμβάνει νέους εξοπλι­σμούς, αξίας πολλών δισ. Κυρίως δε, την αναβάθμιση δεκάδων F-16 και την προοπτική αγοράς των ακόμη πιο φονικών και αόρατων ιπτάμενων μηχανών F-35 — τα ίδια αεροπλάνα, δηλαδή, που πουλάνε στους Τούρκους, για να κάνουν αερομαχίες με τα «δικά» μας πάνω από το Αιγαίο, συνεχίζοντας τον αέναο και ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες, με βαρύ κόστος και για τους δύο λαούς.
Παράλληλα, θα απαιτήσουν και ένα δωρεάν εισιτήριο διαρκείας για την ελεύθερη πρόσβασή τους στο «οικό­πεδο» της Κρήτης και του ανατολικού Αιγαίου, που δεν θα χρειάζεται να ανανεώνεται κάθε χρόνο (έστω και στα μουλωχτά, όπως έγινε την τελευταία φορά), αλλά θα έχει τουλάχιστον πενταετή διάρκεια. Έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη Σούδα αντικαταστάτη του Ιντσιρλίκ, στην περίπτωση που οι σχέσεις με τον Ερντο­γάν επιδεινωθούν περαιτέρω — προφανώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ενδεχομένως και την εγκατάσταση πυρη­νικών όπλων.
Από την πλευρά τους, Τσίπρας και Κοτζιάς ελπίζουν ότι ακριβώς λόγω της αντιπαράθεσης που υπάρχει ανά­μεσα σε ΗΠΑ και Τουρκία —η οποία οξύνθηκε κι άλλο με την εκατέρωθεν διακοπή της έκδοσης βίζας— μπορούν να κερδίσουν κάποιους πόντους στον παραδοσιακό αντα­γωνισμό με την Άγκυρα. Ενεργώντας, φυσικά, για λογα­ριασμό ολόκληρης της ελληνικής αστικής τάξης (ή, έστω, του μεγαλύτερου τμήματός της), η οποία προσπαθεί να μην χάσει καμία ευκαιρία που της δίνεται για να πάρει βαθιές ανάσες και να ανακτήσει λίγο από το έδαφος που εχει χάσει στα χρόνια της κρίσης.
Για τον λόγο αυτό, εμφανίζονται έτοιμοι να προσφέ­ρουν γην και ύδωρ στον Τραμπ (τουλάχιστον, όσα δεν έχουν τάξει ακόμη στη Μέρκελ και τον Μακρόν, ποντά­ροντας επίσης σε καλύτερη μεταχείριση, λόγω και της δικής τους κόντρας με την Τουρκία). Είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όλες τις ανάγκες του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προσφέροντας μάλιστα σαφείς διαβεβαιώσεις ότι «τα οφέλη θα είναι πάνω από τις προσ­δοκίες σας» — όπως χαρακτηριστικά είπε στο ταξίδι του στην Ουάσινγκτον και ενώπιον στρατηγών και εμπόρων όπλων ο αναπληρωτής υπουργός Άμυ­νας (και πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙ­ΖΑ) Δ. Βίτσας.
Αν δεν φτάνουν η Κρήτη και η Σούδα, έχουμε και την Κάρπαθο — λέει την ίδια στιγμή ο Καμμένος. Και αν ούτε αυτό αρ­κεί, μπορούμε να δώσουμε και κίνητρα για να κάνουν διακοπές και να ξεκουράζονται οι μακελά­ρηδες των λαών της Συρίας, του Ιράκ και άλλων χωρών της ευρύτερης περιοχής, όπως επίσης δήλωσε ο Βίτσας. Το μόνο που μένει, πλέον, είναι ένα από τα γνωστά νον-πέιπερ του Μαξίμου που θα περιέχει το σύνθημα «κορίτσια ο στό­λος» — αλλά, βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ μια αριστερή και εθνικά υπερήφανη κυβέρνηση.
Ας προσέξουν όμως Τσίπρας, Κοτζιάς και Καμμένος, αλλά και ο Μητσοτάκης, που δεν φαίνεται να έχει ιδιαί­τερες αντιρρήσεις στο συγκεκριμένο θέμα. Παρότι είναι βέβαιο ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν την …παρθενιά τους σε αυτού του είδους τα ραντεβού, κινδυνεύουν σί­γουρα να μείνουν ολόγυμνοι εάν γυρίσει ο τροχός και οι ΗΠΑ τα ξαναβρούν με τις πρώην ερωμένες τους.
Αν και, για να λέμε την αλήθεια, αυτός που πρέπει να ανησυχεί και οφείλει να αντιδράσει είναι ο λαός, που θα κληθεί να πληρώσει πάλι τα σπασμένα. Σε ευρώ και δολάρια, αλλά και σε αίμα.


prin.gr