Ή αγία μάρτυς Μαρίνα έζησε κατά τούς χρόνους του αυτοκράτορα Κλαυδίου (περί τό 270). Καταγόταν από τήν Αντιόχεια της Πισιδίας καί ήταν θυγατέρα ενός ειδωλολάτρη ιερέα, του Αιδεσίμου.
Καθώς η μητέρα της πέθανε όταν η Μαρίνα ήταν δώδεκα ετών, τήν έμπιστεύθηκαν σέ μιά τροφό πού διέμενε στήν έξοχή.
Ή συναναστροφή μέ τούς χριστιανούς τοϋ τόπου έκείνου σέ συνδυασμό μέ τίς φυσικές κλίσεις της κόρης πρός τό καλό, συνήργησαν ώστε νά δώσει σύντομα τούς καρπούς του ο σπόρος της αληθινής Πίστεως στήν καρδιά της.
Φθάνοντας σέ ηλικία δεκαπέντε έτών, φλεγόταν σέ τέτοιο βαθμό από τήν αγάπη του Χριστού, ώστε ενα πράγμα σκεπτόταν καί ποθούσε μόνον: νά προσφέρει κι εκείνη τό αίμα της ώς θυσία μέ τούς αγίους μάρτυρες γιά τήν αγάπη τοϋ Θεού.
Καί οχι μόνο δέν κρατοϋσε μυστικές τίς διαθέσεις της αυτές, αλλά χωρίς τόν παραμικρό φόβο διακήρυττε μεγαλοφώνως οτι ήταν χριστιανή, ονειδίζοντας τά είδωλα, γεγονός πού κίνησε τό μίσος τοϋ πατέρα της, ό όποιος καί τήν αποκλήρωσε.
Ό έπαρχος της Άσίας, Όλύμβριος, καθ’ όδόν πρός τήν Αντιόχεια, συνάντησε τήν Αγία νά βόσκει τά ποίμνια μαζί μέ άλλες γυναίκες τοϋ χωριοϋ. Σαγηνευμένος από τό κάλλος της κόρης, διέταξε τούς ανθρώπους του νά τήν οδηγήσουν ένώπιόν του, μέ σκοπό νά τή νυμφευθεί.
Φθάνοντας έκείνη στό παλάτι, παρουσιάστηκε στόν δικαστή, ό όποιος της ζήτησε νά πει τό ονομά της. Μέ παρρησία η νέα δήλωσε:
– «’Ονομάζομαι Μαρίνα, είμαι κόρη ελεύθερων γονέων, αλλά εγώ είμαι δούλη του Κυρίου ημών καί Σωτηρος Ίησου Χριστού, του ποιητου ούρανου καί γης».
Τήν έριξαν τότε στή φυλακή μέχρι τήν αλλη ημέρα κατά τήν οποία θά λάμβανε χώρα ειδωλολατρική εορτή. Όδηγούμενη πάλι στό δικαστήριο, εκλήθη νά θυσιάσει στούς θεούς μαζί μέ τούς υπόλοιπους κατοίκους· η Μαρίνα αποκρίθηκε:
– «Θά πρόσφερα θυσίας αινέσεως στόν Θεό μου, αλλά ποτέ στά βουβά καί αψυχα είδωλά σας!»
Ό Ολύμβριος τήν πίεσε νά λυπηθεί τά νιάτα καί τήν ομορφιά της. Όμως εκείνη αποκρίθηκε οτι ολα τά κάλλη της σαρκός μαραίνονται καί χάνονται, ενώ τά μαρτύρια πού υπομένει κανείς στό Όνομα του Χριστού, καλλύνουν τήν ψυχή καί τήν προετοιμάζουν γιά τήν αιώνια κοινωνία γάμου.
Ό δικαστής, εξοργισμένος από τήν τόλμη της, πρόσταξε νά τήν απλώσουν στό χώμα, νά τήν κτυπήσουν μέ αγκαθωτές βέργες καί νά της ξεσχίσουν τίς σάρκες μέ σιδερένια άγκιστρα.
Τό αίμα της μάρτυρος ανέβλυζε κατά κύματα καί έβαφε τό χώμα, αλλά από τό στόμα της Αγίας άχνα δέν έβγαινε· παρέμεινε ατάραχη, ωσάν κάποιος άλλος νά υπέφερε στή δική της θέση. Άφου τή βασάνισαν μέ τόν τρόπο αύτό επί ώρες, τήν οδήγησαν πίσω στή φυλακή.
Έκεί προσευχόταν στόν Θεό ίκετεύοντάς Τον νά μήν τήν εγκαταλείψει στή δοκιμασία της καί τήν ομολογία της Πίστεως, όταν αίφνης σεισμός συγκλόνισε τή φυλακή κι ένας τερατώδης δράκος ξεπήδησε από τό άντρο του.
Από τά μάτια του ανέβλυζε φωτιά καί καπνός, από τά ρουθούνια του έβγαινε φλόγα πύρινη καί καπνός, η γλώσσα του ήταν κόκκινη σάν τό αίμα καί έβγαινε ενα τρομακτικό σφύριγμα καθώς βάδιζε πρός τήν Αγία.
Κυριευμένη από μέγα φόβο, ή Μαρίνα ανέπεμψε τήν προσευχή της στόν Σωτήρα Θεό, πού κατέλυσε τό κράτος του Σατανά ελευθερώνοντας διά του Σταυρού του τούς νεκρούς από τόν ‘Άδη. Ό δράκος τότε μεταμορφώθηκε σέ έναν μαύρο σκύλο, μαύρο καί αποκρουστικό.
Ή Αγία, ενδυναμωμένη πιά από τή χάρη του Θεού, άδραξε τόν σκύλο από τό τρίχωμά του καί αρπάζοντας ενα σφυρί πού ήταν έκεί πεταμένο, αναχαίτισε τό ζώο βάζοντας τό πόδι της πάνω στόν αύχένα του καί, κτυπώντας το στό κεφάλι καί στή ραχοκοκκαλιά, τό σκότωσε. Ένα φώς λαμπρό, πού χυνόταν από εναν πελώριο σταυρό πάνω στόν όποιο έστεκε ενα λευκό περιστέρι, καταύγασε τό κελλί της.
Ήλθε τότε τό περιστέρι καί κάθησε στό πλευρό της Μαρίνας καί της είπε:
— «Χαίρε, Μαρίνα, πνευματική Περιστερά του Θεου, γιατί νίκησες τόν Πονηρό καί τόν καταίσχυνες.
Χαίρε, πιστή δούλη τοΰ Κυρίου, πού τόν αγαπας μέ ολη τήν ψυχή σου καί πού γιά χάρη Του έγκατέλειψες όλες τίς εφήμερες χαρές τής γής.
Χαίρε καί αγάλλου, γιατί εφθασε γιά σένα ή μέρα νά λάβεις τόν καλλίνικο στέφανο καί νά εισέλθεις ένδεδυμένη έπαξίως, μαζί μέ τίς φρόνιμες παρ9ένες, στό νυμφώνα τοΰ Νυμφίου καί Βασιλέα σου!».
Τό πρωί ή Μαρίνα όδηγήθηκε γιά δεύτερη φορά στό δικαστήριο. Καθώς ή κόρη έπέδειξε φρόνημα σταθερότερο από ποτέ, ο Ολύμβριος διέταξε νά τή γυμνώσουν καί νά τήν κάψουν μέ πυρσούς.
Μετά τό μαρτύριο αύτό τήν έριξαν μέ τό κεφάλι σέ εναν κάδο γεμάτο νερό. Τό περιστέρι έμφανίσθηκε τότε πάλι, φέροντας στό ράμφος του ενα κλαδάκι καί φωτεινός σταυρός ύψώθηκε πάνω από τόν κάδο, από τόν οποίο ή Άγία άναδύθηκε έλεύθερη από τά δεσμά της.
Άκούστηκε τότε ή περιστερά νά λέει: «Έλα, Μαρίνα, νά χαρεΐς τήν ανάπαυση τήν προοριζόμενη γιά τούς δικαίους!».
Μπροστά στό θαΰμα αύτό,πλήθος ειδωλολατρων ομολόγησαν τόν Χριστό καί ζήτησαν από τήν Άγία νά κατηχηθοΰν στή διδασκαλία τής Σωτηρίας. Έξαλλος ο διοικητής διέταξε τότε νά αποκεφαλισθοΰν ολοι μαζί μέ τήν άγία Μαρίνα.
[Σύμφωνα μέ αλλες παραλλαγές τοΰ Μαρτυρίου, ήταν δεκαπέντε χιλιάδες τόν αριθμό, γεγονός πού έπιτρέπει νά ταυτισθοΰν μέ τούς μάρτυρες πού μνημονεύονται στίς 16 του αύτου μηνός].
Φθάνοντας στόν τόπο του μαρτυρίου, ή Μαρίνα παρακάλεσε τούς δημίους της νά τής παραχωρήσουν λίγο χρόνο νά προσευχηθεί, καί στρεφόμενη πρός τήν ανατολή ίκέτευε τόν Κύριο νά προσφέρει ύγεία ψυχής καί σώματος σέ ολους έκείνους πού θά προσέφευγαν στή μεσιτεία της.
Άφού ολοκλήρωσε τήν προσευχή της, κάλεσε τόν δήμιο νά έκπληρώσει τό καθήκον του. Αύτός, ομως, κυριευμένος από εύσεβή φόβο, ομολόγησε τόν Χριστό καί αρνήθηκε νά αγγίξει τήν Άγία.
Ή Μαρίνα τού είπε:
— «Δέν θά ωφεληθείς από μένα, αν καθυστερήσεις νά έκτελέσεις ο,τι σέ διέταξαν». Καί έκείνος τότε, μέ χέρι τρεμάμενο τήν αποκεφάλισε.
Ένας χριστιανός, ονόματι Θεότιμος, πού είχε φέρει κρυφά στήν Άγία τροφή στή φυλακή, πήρε τό σκήνωμά της καί τό ένταφίασε μέ τιμή.
Μέχρι τήν άλωση τής Βασιλεύουσας από τούς Σταυροφόρους (1204), τά λείψανα τής άγίας Μαρίνας τιμούνταν στήν Κωνσταντινούπολη, στό ναό τοΰ Παντεπόπτου Χριστού.
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Ο ΠΟΙΜΗΝ
ΜΗΝΙΑΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ
ΕΤΟΣ ΟΗ’- ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 2013 – ΑΡΙΘ 6-7
Εικόνες από: Ορθόδοξος Συναξαριστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis