ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ «ΦΙΛΟΙ»

Πριν περίπου δύο χρόνια και συγκεκριμένα στις 19 Ιουλίου 2015 ο υπουργός Αμύνης Πάνος Καμμένος, κατά την διάρκεια της τριήμερης επίσκεψής του στο Ισραήλ, ολοκληρώνει την συμφωνία της Status of Forces Agreement (SOFA), η οποία μέχρι τότε εκκρεμούσε και περιέχει συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων του ενός κράτους στο έδαφος του άλλου με πρόσχημα την συμμετοχή σε στρατιωτικές ασκήσεις. Όπως είναι γνωστό παρόμοια συμφωνία το κράτος του Ισραήλ έχει συνάψει αποκλειστικά και μόνο με τις ΗΠΑ.

Η συμφωνία μ’ άλλα λόγια δεν αφορά, απλά, στην «στρατιωτική συνεργασία» των δύο κρατών, αλλά το Καθεστώς εγκατάστασης των Δυνάμεων τους (Status of Forces Agreement, SOFA). Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, η οποία είναι η πρώτη χώρα παγκόσμια που εφάρμοσε τις συμφωνίες αυτές μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, SOFA είναι πολυμερείς ή διμερείς συμφωνίες που θεσπίζουν σε γενικές γραμμές το πλαίσιο βάσει του οποίου λειτουργεί το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ σε μια ξένη χώρα και πώς η εσωτερική νομοθεσία της ξένης δικαιοδοσίας ισχύει για το προσωπικό των ΗΠΑ στη χώρα αυτή.

Την περίοδο που ολοκληρώνεται η συμφωνία αυτή, μεγάλος αριθμός του στόλου των επιθετικών ελικοπτέρων του ισραηλινού κράτους βρισκόταν στην Λάρισα, ενώ σπουδαστές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων ετοιμάζονταν να μεταβούν στο Ισραήλ.

Ενδεικτικές ήταν και ορισμένες δηλώσεις του ισραηλινού υπουργού Αμύνης ο οποίος αφού εξέφρασε την βαθιά εκτίμηση της κυβέρνησής του για την επίσκεψη Καμμένου και την ολοκλήρωση της συμφωνίας, εκτίμησε ότι τα δύο κράτη έχουν κοινά συμφέροντα και αντιμετωπίζουν τον αντίκτυπο της πρόσφατης συμφωνίας μεταξύ της διεθνούς κοινότητας και του Ιράν, σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.
Υπερθεματίζοντας τότε ο Καμμένος, σύμφωνα και με δημοσίευμα της Jerusalem Post, κατά τη συνάντησή του με τον ισραηλινό ομόλογό του, δήλωσε ότι «αν πέσει ένας ιρανικός πύραυλος στη Μεσόγειο, αυτό θα είναι το τέλος των κρατών της περιοχής».

Ακόμη, σύμφωνα και με ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας, οι δύο υπουργοί συζήτησαν θέματα που αφορούν την θαλάσσια ασφάλεια και την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών στην ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, θέματα συνεργασιών στην αμυντική βιομηχανία και τη δυνατότητα μεταφοράς τεχνολογίας. Ταυτόχρονα, ο αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού, Αντιναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης, υπέγραφε με τον ισραηλινό ομόλογό του μια συμφωνία συνεργασίας για τις «Υδρογραφικές Υπηρεσίες», χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες. Και ο νοών νοείτο…

Θα θυμίσουμε ακόμη ότι μόλις επτά μήνες πριν, ο ίδιος ο Τσίπρας εμφανιζόμενος ως υποστηρικτής της παλαιστινιακής υπόθεσης ζητούσε τον τερματισμό της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, κατήγγειλε την άγρια καταστολή των Παλαιστινίων και προειδοποιούσε, ότι «δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί, γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, μπορεί αύριο να συμβεί στη δική μας την πλευρά».

Την ίδια ακριβώς περίοδο, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg δήλωνε ότι το «πακέτο διάσωσης» της ΕΕ για την Ελλάδα είναι «σημαντικό για όλο το ΝΑΤΟ», επειδή η Ελλάδα είναι ένας «ισχυρός σύμμαχος που δαπανά περισσότερο από το 2% του ΑΕΠ της για την άμυνα» (επίπεδο το οποίο έφθασαν στην Ευρώπη μόνο η Μεγάλη Βρετανία και η Εσθονία).

Έτσι, εκτός από την νευραλγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ αεροναυτική βάση του κόλπου της Σούδας στην Κρήτη, στρατιωτικό εφαλτήριο των ΗΠΑ στις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, τα τελευταία χρόνια κατά της Λιβύης, αλλά και των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Συρία, διατίθεται πλέον και στο Ισραήλ στρατιωτική βάση τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στην ανατολική Κρήτη, όπου εγκαταστάθηκε στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας μεγάλο ραντάρ (Over The Ηοrizon) επιτήρησης αέρος και επιφανείας, το οποίο επιχειρείται αποκλειστικά από ισραηλινό στρατιωτικό προσωπικό. Από το σημείο αυτό εποπτεύεται η Ανατολική Μεσόγειος, βαθιά μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ, και όχι μόνο.

Γίνεται, λοιπόν, απόλυτα κατανοητό ότι η SOFA δεν έχει σχέση ούτε ταυτίζεται λόγου χάρη με Συμφωνίες Δυνάμεων Επίσκεψης (VFA), αλλά με την κατοχύρωση της μόνιμης εγκατάστασης στρατιωτικού προσωπικού, και την αποσαφήνιση των όρων της μόνιμης εγκατάστασης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο άρθρο 1 της συμφωνίας με το Ισραήλ αναφέρεται ο όρος «στρατιωτικές δραστηριότητες» στις οποίες περιλαμβάνονται «στρατιωτικές ασκήσεις», «εκπαιδεύσεις» ή «επισκέψεις πλοίων/αεροσκαφών» ενώ η παρ. 5 του άρθρου αναφέρεται σε «οποιαδήποτε άλλη μορφή αμυντικής συνεργασίας η οποία συμφωνείται μεταξύ των Μερών».

Παράλληλα, στο άρθρο 2 επισημαίνεται πως «σε περίπτωση κατά την οποία τα μέρη συμφωνήσουν ότι απαιτούνται περεταίρω διακανονισμοί προκειμένου να διευθετήσουν επιπρόσθετα ζητήματα των στρατιωτικών δραστηριοτήτων, τα μέρη είναι δυνατόν να πραγματοποιούν αυτούς τους διακανονισμούς στο πλαίσιο Συμφωνιών Εφαρμογής, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας συμφωνίας». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «Συμφωνίες Εφαρμογής» δεν είναι υποχρεωτικό να δημοσιοποιηθούν ή να εγκριθούν πλέον από την Βουλή.

Η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, αλλά και η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το αιγυπτιακό κράτος κυρώνονται στις 31 Μαΐου 2016 στην επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής, υπερψηφίζονται από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και από την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ενώ στην συνέχεια εγκρίνονται από την ολομέλεια του κοινοβουλίου με διαδικασία συζήτησης 15 λεπτών. Το ΚΚΕ εγκρίνει με τον γνωστό τρόπο προβάλλοντας κάτι λιγότερο από μια «χλιαρή» στάση δήθεν διαφωνίας μιλώντας γενικά και αόριστα για την ενίσχυση των συμφερόντων της αστικής τάξης!!!

Μια συμφωνία με το ισραηλινό κράτος, η οποία υπό καθεστώς ετεροδικίας καθορίζει ότι το Κράτος Υποδοχής (Ελλάδα) έχει «το δικαίωμα να ασκεί κατά προτεραιότητα ποινική δικαιοδοσία», αλλά και συμπληρώνει τα εξής: «Οι αρχές του Κράτους Υποδοχής [Ελλάδα] το οποίο έχει κατά προτεραιότητα το δικαίωμα, εξετάζουν ευμενώς αίτημα από τις αρχές του Κράτους Αποστολής [Ισραήλ] για αποποίηση του δικαιώματός τους αυτού σε περιπτώσεις που το Κράτος Αποστολής φρονεί ότι η αποποίηση αυτή έχει ιδιάζουσα σημασία». Στην συμφωνία προβλέπεται επίσης το εξής:

«Το Κράτος Αποστολής και το προσωπικό του δεν θα υπόκεινται στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Κράτους Υποδοχής για οποιεσδήποτε αγωγές κατατίθενται και αφορούν ζημίες που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια ή ως αποτέλεσμα της εκτέλεσης των Στρατιωτικών Δραστηριοτήτων».

Μια σημαντική «λεπτομέρεια» ακόμη ολοκληρώνει την εικόνα της συμφωνίας.

Το ισραηλινό κράτος μπορεί πλέον να μπαίνει στον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα έγκαιρης προειδοποίησης» των «ελληνικών» ενόπλων δυνάμεων, αφού το υπερ-ραντάρ είναι συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα ραντάρ, που είναι εγκατεστημένα στον ελλαδικό χώρο.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, πολύ μυαλό ή ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κάποιος ότι η SOFA καμουφλάρει ένα ξεκάθαρο καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, με κατοχυρωμένο το καθεστώς ετεροδικίας για τις στρατιωτικές δυνάμεις του ισραηλινού κράτους. Και βέβαια οποιαδήποτε μόνιμη στρατιωτική κατοχή εδαφών δεν σημαίνει παρά αλλαγή των υφιστάμενων συνόρων, όπως όλοι γνωρίζουν πολύ καλά.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ το ισραηλινό κράτος είχε ζητήσει την επιβολή ανάλογης συμφωνίας (βάση για την πολεμική του αεροπορία στην Κρήτη) πενήντα ολόκληρα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 1967 και ενώ η Μέση Ανατολή ήταν ένα καζάνι που έβραζε λίγο πριν, από τον πόλεμο των έξι ημερών κατά του αιγυπτιακού κράτους, εισέπραξε την άρνηση του χουντικού κράτους και μάλιστα για λόγους «εθνικού συμφέροντος», όπως ο ίδιος ο Γ. Παπαδόπουλους είχε τότε δηλώσει.

Το καθεστώς Τσίπρα-Καμμένου έκλεισε μ’ αυτόν τον τρόπο μια «εκκρεμότητα» δεκαετιών. Η σημασία της εκδούλευσης είναι εξ ίσου σημαντική, και ακόμη περισσότερο την περίοδο που διανύουμε, από τότε που ζητήθηκε για πρώτη φορά.

Από τότε εκτός των άλλων έχουν μεσολαβήσει, η πρώτη και η δεύτερη παλαιστινιακή ιντιφάντα, ο πρώτος πόλεμος στον Περσικό κόλπο, όταν με την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» στις 14 Ιανουαρίου του 1991 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους αποφάσισαν να τερματίσουν τον πόλεμο του Σαντάμ στο Κουβέιτ, ξεκινώντας καταιγιστικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ από αέρος, η διάλυση της Γιουγκουσλαβίας το 1999, οι βομβαρδισμοί το 2001 στο Αφγανιστάν, ο δεύτερος πόλεμος στον Κόλπο, όταν ξεκίνησαν στις 20 Μαρτίου 2003 οι 20ημεροι βομβαρδισμοί, που άνοιξαν τον δρόμο για την είσοδο στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Βαγδάτη για να ακολουθήσουν λεηλασίες και βανδαλισμοί από τους «απελευθερωτές».

Το συνολικότερο «απελευθερωτικό έργο» βέβαια είναι μνημειώδες.

Σύμφωνα με την ιατρική επιθεώρηση Lancet, στη βάση επιτόπιας μελέτης, μέχρι πριν την εμφάνιση του «Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIS), δηλαδή περίπου το 2012, είχαν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 1.455.590 Ιρακινοί από μάχες, εκρήξεις και ό,τι άλλο συνεπάγεται ένας πόλεμος. Εκατομμύρια ήταν οι τραυματίες, οι πρόσφυγες, οι εκτοπισμένοι.

Η «Νέα Μέση Ανατολή», όμως, σύμφωνα και με τον χαρακτηρισμό ήδη από το 2006 της τότε υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις, δεν είχε ακόμη αναδυθεί από τις στάχτες των παραπάνω πολέμων. Ακριβώς σ’ αυτό το χρονικό σημείο (2006) ξεσπά ο πόλεμος των 50 ημερών μεταξύ της λιβανέζικης Χεσμπολάχ και του Ισραηλινού κράτους.

Οι «απελευθερωτές» του ΝΑΤΟ συνεχίζουν με συνέπεια το «σωτήριο έργο» τους τα επόμενα χρόνια. Πρώτος «στόχος» αυτή τη φορά η Λιβύη και η εξόντωση του Καντάφι. Η «νέα Λιβύη» στην διάλυση της οποίας πρωτοστατεί το γαλλικό κράτος, βυθίζεται στον τρόμο, καθώς το Κατάρ χρηματοδοτεί «αντάρτες», οι οποίοι «δραστηροποιούνται» με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών, γαλλικών και βρετανικών μονάδων SAS γνωστών στους ντόπιους ως τα «τάγματα εξαφάνισης».

Την ίδια στιγμή αμερικανοευρωπαϊκές δυνάμεις ασφαλείας, στην πραγματικότητα μισθοφόροι ιδιωτικών πολεμικών αναδόχων, όπως της διαβόητης Blackwater που έδρασαν προηγουμένως στο Ιράκ, αναλαμβάνουν και στην «απελευθερωμένη» Λιβύη την ασφάλεια απεσταλμένων αμερικανοευρωπαϊκών εταιρικών κολοσσών που κατέφθαναν καθημερινά στη Λιβύη για να συνάψουν τα ήδη κλεισμένα συμβόλαια με το νέο καθεστώς της χώρας.

Οι ορδές των ισλαμιστών μισθοφόρων, που εκπαιδεύονται με κονδύλια των «απελευθερωτών» της Δύσης αναλαμβάνουν δράση και στο Δυτικοαφρικανικό Μάλι, καταλαμβάνοντας στις αρχές του 2012 περιοχές του βόρειου και κεντρικού τμήματος της χώρας σε συνεργασία με ντόπιους ισλαμιστές και αυτονομιστές Τουαρέγκ, δίνοντας το κατάλληλο πρόσχημα στο γαλλικό κράτος να πραγματοποιήσει το Δεκέμβρη του 2012 τη στρατιωτική επιχείρηση Serval. Άλλες ομάδες μισθοφόρων μετακινούνται στην Κεντροαφρικανή Δημοκρατία για να ενισχύσουν την οργάνωση Seleko, καθώς και εκεί παίζονται, κονταροκτυπιούνται εκτός των άλλων, γαλλικά πετρελαϊκά συμφέρονται απέναντι σε αντίστοιχα του κινεζικού κράτους.

Την σειρά της, όμως, έχει πάρει ήδη και η Συρία.

Η «εξέγερση» ξεκινά τον Μάρτιο του 2011 και γρήγορα φαίνεται να μετατρέπεται σε εμφύλιο πόλεμο. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική.

Όπως έγκαιρα και με κυνισμό είχε δηλώσει ο πρώην διευθυντής της CIA Τζέιμς Γούσλεϊ, «το Ιράκ ήταν η πρώτη πράξη ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου, που θα διεξαχθεί με πρωτόγνωρους όρους και πιθανότατα δια αντιπροσώπων».

Όπερ και εγένετο… Όλοι δηλώνουν παρών δια αντιπροσώπων.

Στο πλευρό του Άσαντ βρίσκεται το ρωσικό κράτος, το σιιτικό Ιράν με τους φρουρούς της Επανάστασης και η λιβανέζικη Χεσμπολάχ.

Το γαλλικό κράτος, είναι επίσης εδώ, το ίδιο και το γερμανικό αλλά και το βρετανικό χρηματοδοτώντας την συριακή αντιπολίτευση, το ίδιο και οι ΗΠΑ, το τουρκικό κράτος, και αφανώς αρχικά το κράτος του Ισραήλ.

«Είναι σημαντικό για μας να στείλουμε ένα σινιάλο ότι είμαστε ανοιχτοί να βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο», δήλωνε στις 22 Απριλίου του 2013 ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ. «Πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε τη συριακή αντιπολίτευση», υπερθεμάτιζε και ο Γερμανός ομόλογός του, Γκίντο Βεστερβέλλε, ακριβώς την ίδια μέρα προσθέτοντας ότι «Επιθυμούμε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη στις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση, και γι’ αυτό θα άρουμε τις κυρώσεις που εμποδίζουν το έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της αντιπολίτευσης».

Στις 21 Αυγούστου 2014 ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde ομολογεί ότι το γαλλικό κράτος ήδη από το 2012, εξοπλίζει και εκπαιδεύει αντάρτες γιατί όπως δηλώνει «είναι οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατική διαδικασία στη Συρία.»

Τον Ιούνιο του 2014, όπως είναι γνωστό, το Ισλαμικό Κράτος καταλαμβάνει εκτενείς περιοχές της Συρίας και του βορείου Ιράκ αλλάζοντας με τις ευλογίες δυτικών και αραβικών μυστικών υπηρεσιών τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, μιας περιοχής που ακουμπά και επάνω στους περιβόητους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού».

Την ίδια στιγμή το τουρκικό κράτος του Ερντογάν, που προσπαθεί ακόμη να συνέλθει από το «αποτυχημένο» πραξικόπημα, ενώ κτυπά εξ αρχής με κάθε τρόπο το καθεστώς Άσαντ βοηθώντας τους τζιχαντιστές μπροστά στον κίνδυνο δημιουργίας κουρδικού κρατικού μορφώματος «υποδέχεται» εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας τους ως διαπραγματευτικό χαρτί σε μια περίοδο «ταραγμένων» σχέσεων τόσο με την ΕΕ όσο και με τις ΗΠΑ.

Και ο ρόλος του ισραηλινού κράτους;

Πριν περίπου δέκα ημέρες η ισραηλινή αεροπορία προχώρησε σε νέους βομβαρδισμούς συριακών στόχων στη νοτιοδυτική Συρία ενώ τον προηγούμενο μήνα είχαν κτυπηθεί τα στρατιωτικά αεροδρόμια της Δαμασκού, σε μια στιγμή που ο συριακός στρατός απωθούσε στρατεύματα ανταρτών στην ευρύτερη περιοχή της Κουνέιτρα.

Το ισραηλινό κράτος αρχικά προσπάθησε με κάθε τρόπο να μείνει στην αφάνεια, ενώ στην πραγματικότητα ευθύνεται εξίσου για τους ποταμούς αίματος που έχουν χυθεί στην Συρία. Θα θυμίσουμε ότι όταν η κυβέρνηση Ομπάμπα απεύθυνε κάλεσμα για ευρεία διεθνή συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό κράτος, δεν ζήτησε από το ισραηλινό κράτος να συμμετάσχει με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε τις έντονες αραβικές αντιδράσεις. «Το να δοθεί έμφαση στη συμμετοχή του Ισραήλ θα ήταν κάτι προβληματικό, επειδή θα περιέπλεκε τις προσπάθειες για προσέλκυση των Αράβων εταίρων», είχε επισημάνει ο Μάικλ Άιζενσταντ, στέλεχος του Institute for Near East Policy της Ουάσιγκτον.

Το Foreign Policy, στις 14 Ιουνίου του 2014, αναφέρθηκε σε έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν που έλεγε ότι «οι σκληραγωγημένοι στη μάχη Σύροι αντάρτες… όταν βρεθούν στο Ισραήλ, τυγχάνουν ιατρικής περίθαλψης σε νοσοκομείο εκστρατείας προτού σταλούν πίσω στη Συρία», περιγράφοντας την κατάσταση αυτή σαν μια «συμφωνία κυρίων». Ο ίδιος ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπένζαμιν Νετανιάχου, τον Φεβρουάριο του 2014, επισκέφθηκε το «νοσοκομείο εκστρατείας» και έσφιξε τα χέρια κάποιων από τους 1.000 περίπου αντάρτες οι οποίοι είχαν λάβει περίθαλψη σε ισραηλινά νοσοκομεία, σύμφωνα με τον αντισυνταγματάρχη Πίτερ Λέρνερ, εκπρόσωπο των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έκθεση του γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν στις αρχές του Δεκεμβρίου του 2014 επιβεβαιώνονται πλήθος αναφορών της Δύναμης Απεμπλοκής του ΟΗΕ (UNDOF) προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, που κάνουν λόγο με απόλυτη βεβαιότητα για την «επικοινωνία… κατά μήκος της ζώνης κατάπαυσης του πυρός Συρίας-Ισραήλ» μεταξύ των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής και των «ένοπλων δυνάμεων της Συριακής αντιπολίτευσης».

Επί πλέον, στην ίδια έκθεση ο γραμματέας του ΟΗΕ τονίζει τις αναφορές της UNDOF η οποία «αναγκάστηκε να επανεγκαταστήσει τις δυνάμεις της» στην ισραηλινή πλευρά της ζώνης κατάπαυσης του πυρός, αφήνοντας τη συριακή πλευρά υπό τον έλεγχο της οργάνωσης Al-Nusra Front, που συνεργάζεται με την Αλ-Κάιντα και την οποία το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ χαρακτηρίζει «τρομοκρατική οργάνωση».

Την ίδια περίοδο η ισραηλινή αεροπορία και το πυροβολικό παρεμβαίνουν συστηματικά για να προστατεύσουν τη «ζώνη ασφαλείας» του al-Νusra Front από τα πυρά της συριακής αεροπορίας, η οποία παραμένει δεσμευμένη από τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός του 1974 με το Ισραήλ, ενώ ενδεικτική είναι η κατάρριψη συριακού μαχητικού που βομβάρδιζε τις θέσεις του al-Nusra.

Με άλλα λόγια το ισραηλινό κράτος τρομοκρατεί χωρίς προσχήματα τις δυνάμεις του ΟΗΕ, υπερασπίζεται τους διακηρυγμένους από τον ΟΗΕ και τις ΗΠΑ τρομοκράτες, ώστε τα κατεχόμενα εδάφη του Γκολάν να μείνουν δίχως διεθνή εποπτεία.

Η σημασία, λοιπόν, της μόνιμης εγκατάστασης δυνάμεων του ισραηλινού κράτους, που βρίσκεται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση, στον ελλαδικό χώρο εντάσσεται στην γενικότερη επιβολή των όρων κυριαρχίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή περιλαμβανομένων των Βαλκανίων και στους επιτακτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ να ενοποιηθούν οι «αμυντικοί χώροι» των χωρών της ευρύτερης περιοχής από τις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία έως το Ισραήλ.

Όσο για το καθεστώς Τσίπρα μοιάζει να απολαμβάνει «γερές πλάτες», γεγονός που εξηγεί εν πολλοίς την άνευ προηγουμένου αλαζονεία του.

Μόνο που η ιστορία διδάσκει ότι οι «πλάτες» αυτές δεν κρατούν για πάντα και όταν η στήριξή τους υποχωρήσει ο θόρυβος από την πτώση θα είναι εκκωφαντικός…

Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 171, Μάϊος 2017