Ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι η Τουρκία δεν θα χτυπήσει επειδή τάχα δεν έχει πλάτες – Όταν χτυπήσει και πετύχει, τότε θα βρει πλάτες άπειρες Η πιο αρεστή στον Έλληνα πορεία είναι αυτή που οδηγεί προς την κάλπη. Γεύεται την προεκλογική περίοδο περισσότερο απ‘ ό,τι γεύεται την ημέρα του Πάσχα.
Γι‘ αυτόν οι εκλογές είναι Λαμπρή.
Γεύεται υποσχέσεις, όπως μια πεταλούδα ρουφάει ένα άνθος.
Αν δεν σφάλλω, άφ‘ ότου στο ελευθερωμένο κράτος άρχισαν να γίνονται εκλογές, βουλευτικές, προεδρικές, γερουσιαστικές ή άλλου είδους (δεν συμπεριλαμβάνω τις δημοτικές), είχαμε πάνω από 200 εκλογικές αναμετρήσεις.
Τι κερδίσαμε με αυτές; Χορτάσαμε στα «θα, θα, όταν… θα».
Φυσικά, δεν είμαι εναντίον των εκλογών, αλλά , αυτές εξ αρχής θα έπρεπε να είναι αυστηρά περιχαρακωμένες: Εκλογές δεν γίνονται αν δεν παρέλθει τετραετία.
Και τότε θα μπορούσε ανάμεσα στους πολιτικούς αντιπάλους να υπάρξει μια παιδεία συνεργασίας και όχι μόνιμης αντιδικίας.
Και μάλιστα τώρα που ο Ερντογάν θυμήθηκε το δόγμα πού είχε διατυπώσει ο Γκαίρινγκ από το 1936: «Θα εγκατασταθούμε σ’ αυτό το χώρο βάσει του νόμου πού δίνει το δικαίωμα σ’ έναν ανώτερο λαό να κυριεύει και να κατέχει τα εδάφη ενός κατώτερου λαού».
Στην Τουρκία τόσον οι πολιτικοί, όσο και η παιδεία καλλιεργούν στους Τούρκους την αντίληψη ότι είναι ένας ανώτερος λαός.
Στην Ελλάδα τόσο οι πολιτικοί, όσο και η γενικώτερη παιδεία μας καλλιεργούν την αντίληψη ότι είμαστε μικρός λαός.
Δεν τολμάμε να υψώσουμε ανάστημα ούτε έναντι των Αλβανών ούτε έναντι των Σκοπιανών. Μία μάλιστα αλβανική παροιμία -προφανώς νέας κοπής- λέγει τα εξής; «Οι Έλληνες είναι λογάδες, οι Αλβανοί παλληκαράδες.
Οι Τούρκοι μας έχουν μυριστεί από παλιά, και γι’ αυτό έλεγαν και λένε: «Ρωμέικος καβγάς, τούρκικος χαλβάς».
Ας μή βαυκαλιζόμαστε ότι η Τουρκία δεν θα χτυπήσει, επειδή τάχα δεν έχει πλάτες. Όταν χτυπήσει και πετύχει, τότε θα βρει πλάτες άπειρες. Γι’ αυτό ας επαγρυπνούμε και ας ομονοούμε και ας καλλιεργούμε στους νέους πατριωτικό φρόνημα και όχι να αφήνουμε κάποιους να τους ταΐζουν με τον επαναστατικό χυλό της αυτοκαταστροφής.
Για την κόπωση του εθνικού συναισθήματος έχουν ευθύνη όλα τα κόμματα που άφησαν το υπουργείο υπο-παιδείας να γίνει άντρο αφελληνισμού. Ευθύνη όμως έχει κι ο κ. Τσίπρας από την εποχή που μπήκε στην πολιτική.
Οι λόγοι έβγαιναν και βγαίνουν από το στόμα του σαν χρωματιστές σερπαντίνες.
Έτσι σιγά-σιγά μετέτρεψε την πολιτική σε καρναβάλι. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση μου έδωσε κάποτε η Βουλή από ενδυματολογική, κομμωτική, υποδηματική και λεκτική άποψη, όταν παρακολούθησα μια συνεδρίαση και ήσαν -πράγμα σπάνιο-παρόντες όλοι οι βουλευτές.
Ερώτησα κάποιον επαΐοντα, μήπως η ατημελησία οφείλεται σε πενία. «Όχι, μου αποκρίθηκε αυτός. Όλοι έχουν λεφτά».
Και σκέφθηκα μελαγχολικά ότι είναι πιο εύκολο να μαζεύει κανείς λεφτά από το να έχει καλό γούστο και καλή ανατροφή.
Μήπως είδατε στην τηλοψία τον πρωθυπουργό πώς καθόταν, όταν δεχόταν τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας;
Συχνά ακούμε να λέγεται: «Με τη βοήθεια του Θεού». Αλλά παραβλέπουμε ότι ο Θεός δεν συμπράττει, δεν συνεργεί σε όλες τις πράξεις μας.
Ας μην τον κάνουμε συνένοχο σε όποιες δεν έχουν σφραγίδα εντιμότητας. Διότι αυτό που ποθούμε δεν είναι συχνά ό,τι καλύτερο του ζητούμε. Δυστυχώς, ο Έλληνας αμαρτάνει με τις επιθυμίες του, που οι περισσότερες δεν είναι ευλαβείς.
Γνωρίζει ότι αυτό πού ποθεί είναι έξω από τα πλαίσια της ηθικής και της λογικής – κατά το πλείστον.
Με αυτή τη νοοτροπία όλο το προεκλογικό κλίμα έχει άρωμα συμφεροντολογίας.
Όμορφα και τακτικά πάμε μ’ εκείνον που νικά, για να παραλλάξουμε λίγο τον στίχο του Βάρναλη.
Για ένα μεγάλο μέρος ψηφοφόρων οι εκλογές είναι μια ακόμη ευκαιρία για κάποιο βόλεμα, για κάποια ευκολία.
Γι’ αυτό ή μερίδα τούτη των εκλογέων, όταν βλέπει κάλπη, αισθάνεται την ίδια χαρά που αισθάνθηκε ο πρώτος σταυροφόρος, όταν μπήκε στην Βασιλεύουσα.
Η κάλπη για κάποιους είναι υπόσχεση πλιατσικολογίας.
Ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε πολλά αλλ’ έπραξε πολύ λιγώτερα και πολύ χειρότερα απ’ όσο περίμεναν οι αντίπαλοι του.
Όλα τα παλαιά στελέχη, στα οποία οφείλει την άνοδο του, τον έχουν εγκαταλείψει και σφοδρά κατηγορήσει.
Θα είναι όμως ο μοιραίος άνθρωπος, αν συνεχίσει να καλλιεργεί εντέχνως ένα προεκλογικό κλίμα.
Οι καιροί δεν είναι μενετοί. Ιδίως οι καιροί του πολέμου. Και ο πόλεμος είναι επί θύραις.
Βρισκόμαστε λίγο πριν από την έκρηξη του Βεζούβιου. Ας μην γίνουμε Πομπηία. Η Αίτνα επίσης βρυχάται.
Αν ο κ. Ερντογάν, μέχρι που να δημοσιευτεί το κείμενο αυτό, δεν έχει δολοφονηθεί από κάποιον προσωπικό του φρουρό, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει κάποιο θερμό επεισόδιο, που θα του δώσει το πρόσχημα να «προστατεύσει» τους «ομοθρήσκους» του που τάχα είναι «φυλακισμένοι» στα ακριτικά μας νησιά.
Γι’ αυτό ο στρατός -έστω και με γλίσχρο μισθό- πρέπει πάντα να είναι επί ποδών.
elthraki.gr
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ιστορικός, συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis