Περπατώντας στα στενά του κέντρου της πόλης του Ηρακλείου, αντικρίζει κανείς ένα μικρό, γωνιακό και πετρόχτιστο κτήριο, που μοιάζει πολύ με σπίτι. Κι όμως, υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει "Παλαιά έπιπλα και αντικείμενα" με το όνομα "Βαγγέλης Κρασαγάκης" από κάτω.Η ξύλινη πόρτα είναι ανοιχτή και περνώντας το κατώφλι της βρίσκεται κανείς σε μια μικροσκοπική αυλή με πολλές γλάστρες. Κάνοντας ακόμα δυο βήματα, ο μικρός χώρος του παλαιοπωλείου ανοίγεται μπροστά στα ματιά των επισκεπτών. Παλιά τηλέφωνα, υφαντά, συλλογές φωτογραφιών, περίτεχνα χρυσαφικά και πολλά άλλα, όλα κρυμμένα σ' εκείνο το, λίγων τετραγωνικών μέτρων, παλαιοπωλείο.
Ο κ. Βαγγέλης είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε διαβεί το κατώφλι του μαγαζιού του και να του λύσει όσες απορίες έχει γύρω από τα αντικείμενα. Ο παλαιοπώλης ασκεί αυτό το επάγγελμα σχεδόν 40 χρόνια, δηλαδή από το 1980. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο χώρο, που βρίσκεται σήμερα στην "καρδιά" της πόλης, μετακόμισε το 2003. Όπως αποκάλυψε μάλιστα, το γεγονός ότι μοιάζει με σπίτι δεν είναι τυχαίο, καθώς πριν ο ίδιος το μετατρέψει σε παλαιοπωλείο ήταν όντως κατοικία.
Το... "φιτίλι" όμως για να γίνει παλαιοπώλης "εισχώρησε" στο μυαλό του από πολύ παλιά: «Από παιδί έβρισκα πράγματα και αναμνήσεις από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι μόνο, πράγματα που μου δημιουργούσαν ιστορίες, και μάλλον έτσι άρχισε να πλάθεται η ιδέα μέσα μου. Παράλληλα όμως μ' αυτά, ασχολούμαι και με την αγιογραφία από πολύ παλιά και όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια ενότητα πραγμάτων στο χώρο αυτό, που είμαστε τώρα για να κάνουμε απλά την τρέλα μας. Εκεί που έχουμε φτάσει, τώρα κάνουμε το χόμπι μας».
Όμως την ίδια στιγμή, ο κ. Βαγγέλης επισημαίνει πόσο δύσκολο είναι στην εποχή της οικονομικής κρίσης να ασκεί κάποιος το επάγγελμα του παλαιοπώλη: «Είναι πάρα πολλές οι δυσκολίες, γιατί πρέπει να αγοράζουμε, να εξυπηρετούμε και τον πελάτη που έρχεται και αγοράζει, να του δίνουμε τα αντικείμενα σε πολύ καλή τιμή, αλλά και όλο αυτό να έχει ένα καλό προσωπικό όφελος. Η φορολογία είναι βαριά... εμείς πώς θα λειτουργήσουμε;».
Παρ' όλα αυτά, ουκ ολίγοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν να περάσουν την πόρτα του παλαιοπωλείου. Αν και κανείς θα περίμενε πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προσελκύονται περισσότερο από τα πράγματα του μαγαζιού, ο κ. Βαγγέλης έρχεται να καταρρίψει αυτή την άποψη: «Βεβαίως έρχονται νέοι. Κοιτάζουν πάρα πολύ τα πράγματα, τους ενδιαφέρει. Ηλικίες δηλαδή 18 με 20, φοιτητές από διάφορα σημεία, με αγάπη αγοράζουν ορισμένα πράγματα και τους αρέσει. Παρόλο που υπάρχει δυσκολία οικονομική, παίρνουν έστω ένα πράγμα που τους θυμίζει κάτι, το παρελθόν. Είναι και ορισμένα άτομα που δεν ξέρουν, ας πούμε, το τηλέφωνο με το καντράν, λόγω ηλικίας». Και με μια κίνηση πιάνει ένα τέτοιο τηλέφωνο, αρχίζοντας να γυρίζει το καντράν και να εξηγεί πως είναι από τα αντικείμενα που έχει, τα οποία ακόμα λειτουργούν, και μάλιστα χρονολογείται από το 1970.
Τι αγοράζουν
Τι ζητούν όμως συνήθως οι άνθρωποι όταν μπαίνουν μέσα στο παλαιοπωλείο;
«Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες αγοραστών. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που ζητάει κάποιο ιστορικό φωτογραφικό υλικό. Άλλοι μαζεύουν θερμόμετρα ή δαχτυλήθρες. Πολλές φορές έρχονται και ζητάνε στυλό ή τσιγάρα. Οτιδήποτε είναι βέβαια χαμηλού κόστους, γιατί "κάνω μια συλλογή" δε σημαίνει ότι θα διαθέσω εκατομμύρια ευρώ γι' αυτήν».
Στον αντίποδα, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που αποφασίζουν να δώσουν προσωπικά τους αντικείμενα για εκτίμηση ή ακόμη και πώληση σε έναν παλαιοπώλη; Φαίνεται πως, παρόλο που ζούμε στον 21ο αιώνα, τα ταμπού σε κάποια πράγματα παραμένουν. Οι Έλληνες δεν πηγαίνουν εύκολα σε έναν παλαιοπώλη, διότι φοβούνται «τι θα πει ο κόσμος» για την οικονομική τους κατάσταση, βλέποντάς τους να μπαίνουν σε ένα τέτοιο μαγαζί.
Όπως μας λέει ο κ. Βαγγέλης, «συνήθως τα πράγματα φεύγουν και πάνε Αθήνα, για να μην πουν ότι ήρθαν στα τοπικά παλαιοπωλεία - αν υπάρχουν και όσα υπάρχουν, ώστε να μπορέσουν να δώσουν αντικείμενα. Γενικά νομίζω πως οι πολίτες δεν πάνε εύκολα σε παλαιοπωλεία και δεν καλούν και σε σπίτια, που κανονικά πρέπει να καλούν, για να τους εκτιμούν διάφορα πράγματα. Να ξέρουν τι έχουν, πώς μπορούν να τα μοιράσουν στα παιδιά τους. Έτσι αποφεύγουν και τους τσακωμούς για το τι θα πάρει ο καθένας. Στα 40 χρόνια που ασχολούμαι με το αντικείμενο, ξέρω πολύ καλά τι γίνεται».
Το γωνιακό παλαιοπωλείο κυριολεκτικά είναι... φίσκα με μικρά και μεγάλα αντικείμενα, με αποτέλεσμα δύσκολα να μπορείς να περάσεις από κάποια σημεία του χώρου. Δύο στενοί διάδρομοι μένουν ανοιχτοί για να μπορεί ο επισκέπτης να δει τα πράγματα και ο ιδιοκτήτης να περνάει και να εξυπηρετεί με ευκολία.
Υπάρχουν όμως αντικείμενα που ο κύριος Βαγγέλης αρνήθηκε να τα κρατήσει;
«Σπίτι ολόκληρο μού έχουν δώσει και δεν έχω κρατήσει, αλλά δεν μπορώ να σας πω κάτι παραπάνω γι' αυτό, καθώς η εχεμύθεια μεταξύ εμού και του πελάτη μου είναι πάνω απ' όλα. Όμως έχει τύχει να μου δίνουν αντικείμενα μηδενικής αξίας, τα οποία και δεν κράτησα. Υπάρχουν διάφορες τέτοιες περιπτώσεις στα χρόνια που εξασκώ αυτό το επάγγελμα», λέει.
ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ...
Από το μηχάνημα αφαλάτωσης του 1920... στο πιρουνάκι για τους χοχλιούς
Ποιο είναι το πιο παράξενο αντικείμενο που είχε ο κ. Βαγγέλης στην κατοχή του; «Ένα μηχάνημα αφαλάτωσης νερού του 1920», δηλώνει. Το συγκεκριμένο μηχάνημα δεν το έχει πια στα χέρια του, όμως έχει μια μικρή ιστορία. Ήταν ένα μπρούτζινο μηχάνημα από οινοποιείο και δεχόταν μέσα με πίεση το νερό, το οποίο έβγαινε από την άλλη πλευρά καθαρό.
«Τα πιο παράξενα αντικείμενα που μπορώ να θυμηθώ είναι της προβιομηχανικής περιόδου. Τώρα όλα τα άλλα αντικείμενα, που τα γνωρίζω τόσα χρόνια, δεν τα βρίσκω ιδιαίτερα περίεργα. Έχει φτάσει στα χέρια μου ένα ιδιαίτερο πιρουνάκι, το οποίο χρησιμοποιούνταν για να βγάζουν οι άνθρωποι τα σαλιγκάρια από το κέλυφός τους. Ίσως κι αυτό να είναι ένα περίεργο αντικείμενο».
Αντικρίζοντας τη βιβλιοθήκη που έχει φτιάξει ο κ. Βαγγέλης, βλέπουμε δεκάδες βιβλία διαφόρων ειδών, από λογοτεχνικά μέχρι θρησκευτικά. Η Καινή Διαθήκη φιγουράρει μπροστά-μπροστά, ενώ, αν κοιτάξει κανείς καλύτερα, μένει έκπληκτος αντικρίζοντας το Κοράνι μεταφρασμένο στα Ελληνικά: «Το Κοράνι το έχω εδώ πέρα και το διαβάζω, γιατί απλά με ενδιαφέρει τι πρεσβεύουν οι άλλες θρησκείες, πέραν του Χριστιανισμού. Είναι το μοναδικό κομμάτι που έχω και διαβάζεται ανάποδα: από τη δεξιά προς την αριστερή πλευρά».
Η τεχνολογία δε γινόταν να ξεφύγει από τη συζήτηση, καθώς έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ο παλαιοπώλης όμως τη βλέπει με δυσπιστία, αρνούμενος να τη... "στριμώξει" στη δουλειά του: «Να κάνω ένα ψυχρό εμπόριο; Όχι, με ενδιαφέρει πιο πολύ η ουσιαστική επαφή του ανθρώπου όταν αγοράζει. Το συναίσθημα βγαίνει μέσα απ' όλα αυτά τα αντικείμενα. Ο παλαιοπώλης μάλιστα φροντίζει να έχει γνώσεις πάνω σε όλα τα αντικείμενα. Δε λες ψέματα στον πελάτη. Του λες αυτό ακριβώς που πρέπει».
Ενδιαφέρον όμως έχει το αν υπάρχουν και άλλα παλαιοπωλεία στην πόλη του Ηρακλείου: «Παλαιοπωλεία στο είδος αυτό νομίζω δεν υπάρχει άλλο. Υπάρχουν συνάδελφοι που ασχολούνται με τη συντήρηση επίπλων. Κι εγώ ασχολούμαι βέβαια με συντήρηση, κυρίως έργων τέχνης και αντικειμένων».
Και τι είναι αυτό που κρατάει τον κύριο Βαγγέλη στο επάγγελμα, όταν οι συγκυρίες είναι τόσο δύσκολες, οι αντιξοότητες πολλές και οι προοπτικές δυσοίωνες;
«Το ζούμε γιατί το αγαπάμε. Αυτό! Τίποτα άλλο!».
Ρεπορτάζ Γιώτα Αρχοντάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis