Οι μη ανήκοντες στον Δημόσιο Τομέα δέχονται συνεχή διωγμόν – Όμως εάν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι συνεισέφεραν στην Ανάπτυξη της χώρας, τότε η Ελλάδα θα ήταν… ζάμπλουτη!!!
Για όσους έχουν κοινό νου και παρακολουθούν τις τελευταίες δεκαετίες τα πεπραγμένα του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών, η πτώχευση της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη και, μάλλον, ήρθε με καθυστέρηση.
Εδώ και δεκαετίες, το Ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών έχει κηρύξει άμεσα ή έμμεσα τον πόλεμο κατά της επιχειρηματικότητας, περιέργως μόνον της ελληνικής, διότι όταν πρόκειται περί αλλοδαπών επιχειρηματιών ή επιχειρήσεων, ή απλών έμπορων, αυτοί βρίσκονται εις το απυρόβλητον!!
Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους με τα πομπώδη, ονόματα, όπως «Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος», «Εφορία Ελέγχου Μεγάλου Πλούτου» κλπ., απολήγουν τελικά σε βάρος της ελληνικής – εγχώριας επιχειρηματικότητας και στη συρρίκνωση του μικρού ή μεγάλου πλούτου των Ελλήνων.
Τοιουτοτρόπως, επετεύχθη το «ποθούμενον», να φτωχοποιηθούν σχεδόν οι πάντες, να καταρρεύσουν οι περισσότερες επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, να καταστραφεί η μεσαία τάξη, να γεμίσει η ελληνική κοινωνία μακροχρόνια άνεργους, και τελικά να γίνει η νέα μαζική φυγή – μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό.
Η παραπάνω καταστροφή επετεύχθη με δύο τρόπους:
Πρώτον, διότι οι κυβερνήσεις μετέτρεψαν το δημόσιο σε πηγή έμμισθων ψηφοφόρων τους, διογκώνοντάς το, και διαδίδοντας ταυτόχρονα ψευδώς ότι, τάχα, οι δημόσιοι υπάλληλοι και μόνον εισφέρουν τα περισσότερα στα κρατικά έσοδα, ενώ ο φόρος των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι πραγματικό έσοδο για το δημόσιο, άλλα λογιστικό, συγκεκριμένα αποτελεί λογιστική μείωση της δαπάνης του, που είναι η καταβολή της σχετικής μισθοδοσίας.
Εάν πράγματι οι δημόσιοι υπάλληλοι συνεισέφεραν στην ανάπτυξη, τότε η Ελλάδα, που είχε πάντα πολλούς δημοσίους υπάλληλους, θα έπρεπε να είναι ζάπλουτη (!), ενώ οι πάλαι ποτέ σοβιετικές οικονομίες, όπου όλοι οι εργαζόμενοι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, θα έπρεπε να μην ξέρουν τι να κάνουν τα χρηματικά τους πλεονάσματα.
Συνέβη όμως το εντελώς αντίθετο.
Και, δεύτερον, διότι οι μη ανήκοντες στο δημόσιο τελούν υπό συνεχή διωγμό, θεωρούμενοι άπαντες οιονεί φοροφυγάδες, ενώ εάν γνώριζαν οι ιθύνοντες τις βασικές αρχές της δημόσιας οικονομικής, θα αντιλαμβάνονταν ότι αυτό το φαινόμενο, και όταν υπάρχει, δεν αποτελεί πρόβλημα για καμία οικονομία, ίσως μάλιστα, μέχρι ένα χαμηλό ποσοστό, να αποτελεί και κινητήριο μοχλό της οικονομίας.
Εάν κανείς προσθέσει σε όλα αυτά την από ετών ισχύουσα παράλογη φορολογία κεφαλαίου και κληρονομιών, τους υψηλούς συντελεστές φορολόγησης που ροκανίζουν το μεγαλύτερο μέρος του εναπομείναντος καθαρού εισοδήματος των επιχειρήσεων, και τον νέο, απαράδεκτο ασφαλιστικό νόμο, ο οποίος, «ως κερασάκι στην τούρτα», ξαναφορολογεί τους υψηλά και πολλαπλώς φορολογηθέντες επιχειρηματίες και επαγγελματίες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ζει σε ένα «θέατρο σκιών», άνευ στοιχειώδους λογικής και άνευ ουδεμιάς φιλικότητας προς τον Έλληνα πολίτη.
Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις δεν έρχονται με επισκέψεις Ελλήνων αξιωματούχων στο εξωτερικό, που μάλλον μοναδικό σκοπό έχουν την αναψυχή των Ελλήνων επισήμων – ταξιδιωτών.
Η ανάπτυξη πραγματοποιείται και οι επενδυτές σε βρίσκουν μόνοι τους, όταν εσύ, ως κράτος, στο εσωτερικό της χώρας δημιουργήσεις συνθήκες ελευθερίας, φιλικότητας και επιείκειας προς το επιχειρείν και την επιχειρηματικότητα γενικότερα.
Όταν όμως ως κράτος, αντί για φιλικότητα προς τον πολίτη επιχειρηματία και τις επιχειρήσεις, γίνεσαι σφαγέας και δήμιος του, και οι πάντες γνωρίζουν ποια είναι η κρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, πώς είναι δυνατόν νοήμων άνθρωπος να θελήσει και να έχει το κίνητρο να μεταφέρει ανθρώπους και πόρους εδώ, προκειμένου να ωφεληθεί ο ίδιος ο επενδυτής, αλλά να ωφεληθεί και η χώρα και οι εργαζόμενοι ταυτόχρονα από την παρουσία του;
Η Ελλάδα θα πρέπει, έστω και τώρα, να αλλάξει ρότα και μυαλά, να φροντίσει το ελληνικό χρέος να το κατέχει ένας δανειστής και όχι πολλοί, διότι μόνον έτσι υπάρχει η δυνατότητα διαγραφής του.
Είναι δε προτιμότερο να κατέχει το σύνολο του Ελληνικού χρέους το ΔΝΤ και όχι η Ευρώπη!
Διότι, το ΔΝΤ διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο, ενώ η Ευρώπη είναι μία «Βαβέλ» αποτελούμενη από 28 κυβερνήσεις και 28 κοινοβούλια.
Και, τέλος, θα πρέπει να συσταθεί ειδική ομάδα, η οποία να «τρέξει» την πρόταση που φευγαλέα εξεστόμισε η Κριστίν Λαγκάρντ, δηλαδή της μόνιμης επανόδου της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.
Εάν αυτό μπορέσει η χώρα να το επιτύχει και να το αξιοποιήσει, καθιστώντας την Ελλάδα στο εξής χώρα ολυμπιακής εκεχειρίας και μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, αυτό και μόνον, με κατάλληλους χειρισμούς, θα μπορούσε να λυτρώσει άμεσα τη χώρα από το δυσβάσταχτο χρέος που την πνίγει, αλλάζοντας όμως ταυτόχρονα νοοτροπία, καταργώντας τους φόρους ακινήτων, κεφαλαίων και κληρονομιών, μειώνοντας τους φορολογικούς συντελεστές και δημιουργώντας γενικότερα περιβάλλον ήπιας και επιεικούς φορολόγησης.
Αθανάσιος-Μιλτιάδης Κόκκινος
Δικηγόρος –
Οικονομολόγος,
Διδάκτωρ Νομικής
Για όσους έχουν κοινό νου και παρακολουθούν τις τελευταίες δεκαετίες τα πεπραγμένα του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών, η πτώχευση της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη και, μάλλον, ήρθε με καθυστέρηση.Εδώ και δεκαετίες, το Ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών έχει κηρύξει άμεσα ή έμμεσα τον πόλεμο κατά της επιχειρηματικότητας, περιέργως μόνον της ελληνικής, διότι όταν πρόκειται περί αλλοδαπών επιχειρηματιών ή επιχειρήσεων, ή απλών έμπορων, αυτοί βρίσκονται εις το απυρόβλητον!!
Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους με τα πομπώδη, ονόματα, όπως «Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος», «Εφορία Ελέγχου Μεγάλου Πλούτου» κλπ., απολήγουν τελικά σε βάρος της ελληνικής – εγχώριας επιχειρηματικότητας και στη συρρίκνωση του μικρού ή μεγάλου πλούτου των Ελλήνων.
Τοιουτοτρόπως, επετεύχθη το «ποθούμενον», να φτωχοποιηθούν σχεδόν οι πάντες, να καταρρεύσουν οι περισσότερες επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, να καταστραφεί η μεσαία τάξη, να γεμίσει η ελληνική κοινωνία μακροχρόνια άνεργους, και τελικά να γίνει η νέα μαζική φυγή – μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό.
Η παραπάνω καταστροφή επετεύχθη με δύο τρόπους:
Πρώτον, διότι οι κυβερνήσεις μετέτρεψαν το δημόσιο σε πηγή έμμισθων ψηφοφόρων τους, διογκώνοντάς το, και διαδίδοντας ταυτόχρονα ψευδώς ότι, τάχα, οι δημόσιοι υπάλληλοι και μόνον εισφέρουν τα περισσότερα στα κρατικά έσοδα, ενώ ο φόρος των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι πραγματικό έσοδο για το δημόσιο, άλλα λογιστικό, συγκεκριμένα αποτελεί λογιστική μείωση της δαπάνης του, που είναι η καταβολή της σχετικής μισθοδοσίας.
Εάν πράγματι οι δημόσιοι υπάλληλοι συνεισέφεραν στην ανάπτυξη, τότε η Ελλάδα, που είχε πάντα πολλούς δημοσίους υπάλληλους, θα έπρεπε να είναι ζάπλουτη (!), ενώ οι πάλαι ποτέ σοβιετικές οικονομίες, όπου όλοι οι εργαζόμενοι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, θα έπρεπε να μην ξέρουν τι να κάνουν τα χρηματικά τους πλεονάσματα.
Συνέβη όμως το εντελώς αντίθετο.
Και, δεύτερον, διότι οι μη ανήκοντες στο δημόσιο τελούν υπό συνεχή διωγμό, θεωρούμενοι άπαντες οιονεί φοροφυγάδες, ενώ εάν γνώριζαν οι ιθύνοντες τις βασικές αρχές της δημόσιας οικονομικής, θα αντιλαμβάνονταν ότι αυτό το φαινόμενο, και όταν υπάρχει, δεν αποτελεί πρόβλημα για καμία οικονομία, ίσως μάλιστα, μέχρι ένα χαμηλό ποσοστό, να αποτελεί και κινητήριο μοχλό της οικονομίας.
Εάν κανείς προσθέσει σε όλα αυτά την από ετών ισχύουσα παράλογη φορολογία κεφαλαίου και κληρονομιών, τους υψηλούς συντελεστές φορολόγησης που ροκανίζουν το μεγαλύτερο μέρος του εναπομείναντος καθαρού εισοδήματος των επιχειρήσεων, και τον νέο, απαράδεκτο ασφαλιστικό νόμο, ο οποίος, «ως κερασάκι στην τούρτα», ξαναφορολογεί τους υψηλά και πολλαπλώς φορολογηθέντες επιχειρηματίες και επαγγελματίες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ζει σε ένα «θέατρο σκιών», άνευ στοιχειώδους λογικής και άνευ ουδεμιάς φιλικότητας προς τον Έλληνα πολίτη.
Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις δεν έρχονται με επισκέψεις Ελλήνων αξιωματούχων στο εξωτερικό, που μάλλον μοναδικό σκοπό έχουν την αναψυχή των Ελλήνων επισήμων – ταξιδιωτών.
Η ανάπτυξη πραγματοποιείται και οι επενδυτές σε βρίσκουν μόνοι τους, όταν εσύ, ως κράτος, στο εσωτερικό της χώρας δημιουργήσεις συνθήκες ελευθερίας, φιλικότητας και επιείκειας προς το επιχειρείν και την επιχειρηματικότητα γενικότερα.
Όταν όμως ως κράτος, αντί για φιλικότητα προς τον πολίτη επιχειρηματία και τις επιχειρήσεις, γίνεσαι σφαγέας και δήμιος του, και οι πάντες γνωρίζουν ποια είναι η κρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, πώς είναι δυνατόν νοήμων άνθρωπος να θελήσει και να έχει το κίνητρο να μεταφέρει ανθρώπους και πόρους εδώ, προκειμένου να ωφεληθεί ο ίδιος ο επενδυτής, αλλά να ωφεληθεί και η χώρα και οι εργαζόμενοι ταυτόχρονα από την παρουσία του;
Η Ελλάδα θα πρέπει, έστω και τώρα, να αλλάξει ρότα και μυαλά, να φροντίσει το ελληνικό χρέος να το κατέχει ένας δανειστής και όχι πολλοί, διότι μόνον έτσι υπάρχει η δυνατότητα διαγραφής του.
Είναι δε προτιμότερο να κατέχει το σύνολο του Ελληνικού χρέους το ΔΝΤ και όχι η Ευρώπη!
Διότι, το ΔΝΤ διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο, ενώ η Ευρώπη είναι μία «Βαβέλ» αποτελούμενη από 28 κυβερνήσεις και 28 κοινοβούλια.
Και, τέλος, θα πρέπει να συσταθεί ειδική ομάδα, η οποία να «τρέξει» την πρόταση που φευγαλέα εξεστόμισε η Κριστίν Λαγκάρντ, δηλαδή της μόνιμης επανόδου της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.
Εάν αυτό μπορέσει η χώρα να το επιτύχει και να το αξιοποιήσει, καθιστώντας την Ελλάδα στο εξής χώρα ολυμπιακής εκεχειρίας και μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, αυτό και μόνον, με κατάλληλους χειρισμούς, θα μπορούσε να λυτρώσει άμεσα τη χώρα από το δυσβάσταχτο χρέος που την πνίγει, αλλάζοντας όμως ταυτόχρονα νοοτροπία, καταργώντας τους φόρους ακινήτων, κεφαλαίων και κληρονομιών, μειώνοντας τους φορολογικούς συντελεστές και δημιουργώντας γενικότερα περιβάλλον ήπιας και επιεικούς φορολόγησης.
Αθανάσιος-Μιλτιάδης Κόκκινος
Δικηγόρος –
Οικονομολόγος,
Διδάκτωρ Νομικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis