Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

Οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί εζήτησαν Άσυλο σε μια χώρα την οποία είχαν εκπαιδευτεί να πολεμήσουν – Αυτό δείχνει την απόγνωση στην οποία είχαν περιέλθει – Ποτέ δεν ήταν κράτος Δικαίου η Τουρκία

Από την αγόρευση του εισαγγελέως Γεωργίου Βούλγαρη, κατά την τελευταία συνεδρίαση του Συμβουλίου Εφετών για τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς, αξίζει να κρατήσουμε μια φράση μόνον: «Βαρέθηκα σε αυτή τη χώρα να ακούω για τις διεθνείς και διμερείς σχέσεις.


Εσείς δεν είστε διπλωμάτες και δεν έχετε διχαλωτή γλώσσα. Είστε δικαστές και πρέπει να ακούσετε τη συνείδησή σας. Η Ελλάδα δεν είναι Βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Συνοψίζεται εδώ η πεμπτουσία της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών. Η οποία, φοβούμεθα ότι, για ορισμένους στην σημερινή Ελλάδα, έχει αξία μόνον ως πρόσχημα για να απεκδυθούν των ευθυνών τους για αποφάσεις που λαμβάνονται υπό το κράτος φοβικών συνδρόμων και ιδεοληψιών.

Εν προκειμένω, τρεις συνθέσεις του Συμβουλίου ‘Εφετών εξέδωσαν διαφορετικές -και μάλιστα εκ διαμέτρου αντίθετες- αποφάσεις ως προς το θέμα του τούρκικου αιτήματος για έκδοση των οκτώ στρατιωτικών.

Και ίσως να εθεωρείτο αυτό φυσιολογικό, αν δεν είχε σπεύσει ό Προϊστάμενος της Εισαγγελίας να προσβάλει την πρώτη απόφαση.

Η οποία, όλως τυχαίως, ερχόταν σε αντίθεση προς όσα είχαν δηλώσει κυβερνητικοί παράγοντες, όταν οι συγκεκριμένοι Τούρκοι ζητούσαν για πρώτη φορά άσυλο στην Ελλάδα.

Στα ερωτήματα που δημιουργεί αυτή η εσπευσμένη κίνηση έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι η πρώτη απόφαση, απορριπτική για το αίτημα εκδόσεως, είναι και αυτή η οποία ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Πράγματι σε πολλές περιπτώσεις οι δικαστικές αποφάσεις μπορεί να είναι ακατανόητες σε κάποιον που δεν είναι κοινωνός της νομικής επιστήμης.

Εν προκειμένω όμως, ακατανόητη είναι η απόφαση (η μοναδική από τις τρεις) που αποδέχεται το αίτημα εκδόσεως, εξίσου δε και η παρέμβαση του Προϊσταμένου της Εισαγγελίας.

Δεδομένου ότι ένα βασικό ζήτημα είναι ποια χώρα τους ζητεί, και τι τύχη μπορεί να έχουν αν σταλούν πίσω στην Τουρκία, διερωτάται κανείς αν αυτοί που υποστηρίζουν την έκδοση τους ζουν στον πραγματικό κόσμο και ενημερώνονται από την ειδησεογραφία, η οποία καθημερινώς βρίθει περιστατικών παραβιάσεως βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην γείτονα.

Η οποία ποτέ δεν ήταν ακριβώς ένα κράτος δικαίου. Πόσω μάλλον τώρα.

Και κάτι τελευταίο. Οι οκτώ στρατιωτικοί εζήτησαν άσυλο σε μιά χώρα την οποία είχαν εκπαιδευθεί να πολεμήσουν.

Αυτό δεικνύει, αν μή τι άλλο, την απόγνωση στην οποία είχαν περιέλθει. Ο τρόπος με τον οποίο ήλθαν και το γεγονός ότι είχαν φροντίσει να απαλλαγούν από όλα τα απόρρητα στοιχεία (συσκευές, κώδικες κ.λπ.) που θα μπορούσαν να μας είναι χρήσιμα εις βάρος της Τουρκίας είναι ακριβώς η συμπεριφορά στρατιωτικών που αισθάνονται κάτι σαν αιχμάλωτοι πολέμου;

Είναι μία στάση εξαιρετικής αξιοπρέπειας, την οποία εκτιμά κανείς κυρίως στον εχθρό του.

Για αυτό τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να προστατεύονται στην χώρα του Ξενίου Διός.

Ευθ. Π. Πέτρου