Το τουρκικό σεράϊ στη Σλάτενα της Βουλγαρίας παρουσιάζει μεγάλη κίνηση αυτές τις μέρες. Οι μουσουλμάνοι μπαινοβγαίνουν συλλογισμένοι, μουρμουρίζοντας βρισιές, κατάρες, απειλές.
Μα σήμερα, τι παράξενο! Μια ολόκληρη χριστιανική οικογένεια, από ένα γέροντα πατέρα, μια μάνα και τρεις κοπέλλες περνάει το τούρκικο κατώφλι.
Τι να θέλουν άραγε στη μουσουλμανική φωλιά, οι φτωχοί χριστιανοί, την εποχή μάλιστα που ο τούρκος διαφέντευε στη χώρα τους; Είμαστε στα 1795. Της λευτεριάς η ώρα δεν έχει σημάνει ακόμα.
Ο φόβος κι η αγωνία απ’ τις απειλές, που ζώνουν την ψυχή τους έχουν σημαδέψει και τα χλωμά πρόσωπα τους.
-Λυπήσου μας, Χρυσή. Λυπήσου τον εαυτό σου, καταφέρνουν ν’ αρθρώσουν μέσα στα δάκρυά τους η μάνα, ο πατέρας κι οι αδελφές της Χρυσής.
-Αρνήσου το Χριστό, παιδί μου φαινομενικά, για να γλυτώσεις κι εσύ κι εμείς. Κι ο Χριστός είναι σπλαχνικός και θα σε συγχωρήσει. Τη βλέπει την ανάγκη, συνεχίζει, να την παρακαλεί η μητέρα της.
Ο πόλεμος είναι πολύ άγριος. Τα όπλα, που χρησιμοποιεί ο πειρασμός, είναι ύπουλα. Θέλει να προσβάλει την απαλή ψυχή της στο πιο ευαίσθητο σημείο της.
Στην αγάπη και στη συμπάθεια για τους γέροντες γονείς της και στις αδελφές της. Κι αν πετύχει το στόχο του, θ’ αδυνατίσει η αντίστασή της και θα πέσει το απόρθητο φρούριο της ψυχής της, που δεν κατάφεραν να το πάρουν ούτε οι υποχρεώσεις ούτε οι φοβέρες.
Πόσο έξω έπεσαν όμως οι εχθροί της πίστης! Δεν ήξεραν, ότι κάτω απ’ την ωραία ευγενική φυσιογνωμία της κρυβόταν μια γενναία καρδιά, που χτυπούσε για το Χριστό.
Γι’ αυτό δε λυγίζει απ’ τα δάκρια και τα παρακάλια των δικών της. Την ώρα αυτή θυμάται τα λόγια που είπε ο ίδιος ο Κύριος: «Αυτός, που αγαπάει τον πατέρα του ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής μου».
Μόνο μια γενναία καρδιά πυρπολημένη απ’ την αγάπη του Χριστού κι ένας φωτισμένος νους θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι.
Σ’ αυτό την ενισχύουν και τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ, που ήρθαν στο νου της εκείνη τη στιγμή: «Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν. Ο Κύριος, ανέλαβε την προστασία μου».
Σ’ αυτή την προστασία ελπίζει κι εμπιστεύεται τον εαυτό της η νεαρή αθλήτρια του Χριστού. Αγωνίζεται να κερδίσει το στεφάνι της νίκης κάτω απ’ τη δική Του σημαία.
Οι άπιστοι, όταν βλέπουν κι αυτή τους την προσπάθεια να πηγαίνει χαμένη, απελπίζονται. Το παίρνουν απόφαση, ότι δεν υπάρχει περίπτωση, να την κάνουν ν’ αρνηθεί το Χριστό.
Αφού δεν κατάφεραν ούτε με υποσχέσεις, ούτε με τους γονείς της, να την κάνουν ν’ αλλάξει, τι άλλο θα μπορούσαν να μεταχειριστούν; Μόνο τα σκληρά μαρτύρια του έμειναν.
Το σκηνικό λοιπόν, αλλάζει αμέσως. Η νεαρή κοπέλλα πέφτει στα νύχια των βασανιστών της. Επινοούν τα πιο σκληρά κι απάνθρωπα βασανιστήρια.
Για τρεις μήνες καθημερινά τα ραβδιά χτυπούν με μανία το νεανικό σώμα της και το γεμίζουν βαθιές χαρακιές.Το αίμα τρέχει άφθονο και βάφει το χώμα γύρω της.
Την τρυπούν με πυρωμένα σίδερα στο κεφάλι, γιατί ελπίζουν, ότι θα δειλιάσει και θα καμφθεί. Από στιγμή σε στιγμή περιμένουν ν’ αλλάξει. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως!
Η νεαρή μάρτυς υπομένει με αφάνταστη καρτερία και γενναιότητα. Παίρνει δύναμη απ’ τον Κύριο της, που την προστατεύει. Η σκέψη κι η αγάπη της είναι ολόκληρη σ’ Αυτόν.
Μια χάρη μόνο ζητάει απ’ τους λιγοστούς Χριστιανούς, πούναι κοντά της. Να πουν στο σεβάσμιο ιερέα της περιοχής τους, που την ξέρει, να δεηθεί στο Θεό, να την αξιώσει να τελειώσει το δρόμου του Μαρτυρίου, που άρχισε.
Και τον τελείωσε. Το στεφάνι της νίκης έλαμψε φωτεινό πάνω στο μαρτυρικό της κεφάλι, όταν οι άγριοι δήμιοι, αφού την κρέμασαν σ’ ένα δέντρο, της έκοψαν κομμάτια το σώμα…
Η αγία Χρυσή μέσα απ’ το χωνευτήρι του μαρτυρίου, που δοκιμάστηκε, βγήκε πιο λαμπρή, πιο φωτεινή, αληθινό χρυσάφι, για να λάμπει ανάμεσα στο χορό των μαρτύρων. Και σ’ όλους εμάς, που ζούμε σήμερα μετά από δύο περίπου αιώνες, να προκαλεί το θαυμασμό.
Να γινόταν αυτός ο θαυμασμός ένα γερο σκαλοπάτι, για ν’ ανεβούμε πιο ψηλά και να της μοιάσουμε στην αγάπη της στο Χριστό και τη γενναιότητα.
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Η Ζωή του Παιδιού
Δεκαπενθήμερο Χριστιανικό περιοδικό
Έτος 32ον – αριθ. φύλλου 687- 15 Οκτωβρίου 1977
Εικόνα από: Ορθόδοξος Συναξαριστής
