ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Πολλούς δεν τους αφορά, τους περισσότερους δεν τους ενδιαφέρει..
Αφορμή για να καταγράψω τις σκέψεις μου ήταν κάποια videos που βρήκα στο διαδίκτυο, με τα τελευταία όπλα των Αμερικανικών δυνάμεων. Ρομποτικά όπλα. Τα videos δείχνουν κάποιες ομάδες πεζικού να κινούνται σε εχθρικούς χώρους και να ακολουθούνται από μικροσκοπικά αυτοκινούμενα ερπυστριοφόρα οχήματα, ή λίγο μεγαλύτερα που φέρουν πολυβόλα ή μικρά ελικόπτερα για την επόπτευση του χώρου. Η όλη εικόνα είχε κάτι το γελοίο. Οι στρατιώτες με τα παιχνίδια τους… Αυτή ήταν η αφορμή.
Αιτία όμως, για να καταγράψω τις σκέψεις μου, είναι εκείνη η ποταπή σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας, η ρίψη των ατομικών όπλων στην Ιαπωνία. Το θέμα αυτό με απασχολεί χρόνια... Ερχόταν πάντα σε αντίθεση με την δημοκρατική, φίλη της Ελευθερίας και χώρα των ικανών, εικόνα των ΗΠΑ που μου είχε καρφώσει στο μυαλό η προπαγάνδα των νικητών του Β’ ΠΠ. Ξεκίνησα να το σκέφτομαι, όταν διάβασα ένα βιβλίο, γραμμένο από τον πιλότο του αεροπλάνου «Enola Gay» που έριξε την πρώτη βόμβα. Όταν διάβασα πως είχε καταστραφεί η ζωή του και με τι ντροπή έζησε τα υπόλοιπα χρόνια του.
Η διαστροφικά διεφθαρμένη αυτή «πολεμική» ενέργεια, δεν βαραίνει φυσικά, μόνο τις ΗΠΑ αλλά όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, αφού είναι γνωστό ότι όλες προσπάθησαν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα και για πολλές δεκαετίες ο φόβος κάποιου πυρηνικού πολέμου σκίαζε τον πλανήτη.
Ακόμη, καμία από τις συμμαχικές δυνάμεις της εποχής και φυσικά ούτε οι ΗΠΑ, ζήτησαν ποτέ συγγνώμη από τον Ιαπωνικό λαό, για την κυριολεκτικά, δια εξαΰλωσης, δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων Ιαπώνων και για τις χιλιάδες τερατογεννέσεις μωρών για δεκαετίες αργότερα.
Οι στόχοι που επιλέχθηκαν δεν ήταν στρατιωτικοί αλλά βιομηχανικοί. Η οικονομία της Ιαπωνίας κατέρρευσε και κανείς Ηγέτης δεν θα συνέχιζε έναν πόλεμο που θα του στοίχιζε εκατοντάδες χιλιάδες αμάχων σε καθημερινή βάση. Η Ιαπωνία λύγισε και παραδόθηκε.
Η παράδοση αυτή, για κάποιο αόριστο, δυσνόητο και διεστραμμένο λόγο στο μυαλό των επιτιθέμενων, δικαιολόγησε και τη γενοκτονία και το μοναδικό κυριολεκτικά Ολοκαύτωμα λαού, των Ιαπώνων. Λες και δια μέσου της βόμβας, κερδήθηκε η παντοτινή ειρήνη… Λες και μόλις λίγα χρόνια αργότερα οι ΗΠΑ δεν θα έκαναν άλλο ένα πόλεμο, εναντίον της Κορέας κι έναν ακόμη εναντίον του Βιετνάμ κλπ κλπ
Το θέμα του κειμένου αυτού όμως, δεν είναι το πυρηνικό χτύπημα στην Ιαπωνία. Το θέμα του κειμένου αυτού, είναι ανηθικότητα του άψυχου πολέμου.
Στο κέντρο της σκέψης μου είναι οι Σπαρτιάτες, μιας και εκείνοι ήταν η απόλυτη πολεμική μηχανή. Εκτός από εξαιρετικοί στρατιώτες, με την φιλοσοφία τους, ήταν και οι θεωρητικοί του Πολέμου. Οι Σπαρτιάτες που έστελναν άοπλους τους έφηβους, ως δοκιμασία, να σκοτώσουν κάποιο άγριο θηρίο. Κι ο εύελπις έπρεπε να φτιάξει όπλα μόνος και να νικήσει τη μονομαχία, μην έχοντας υπεροπλία και στο φυσικό χώρο του αντιπάλου του. Οι Σπαρτιάτες που θεωρούσαν τα τόξα, όπλα δειλών. Οι Σπαρτιάτες που λούζονταν και καλλωπίζονταν πριν τη μάχη, έβαλαν τις βάσεις για την Ηθική του Πολέμου.
Πόλεμος εστί πατήρ πάντων, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος. Και πράγματι. Η τελική αναμέτρηση, εκεί που οι κοινωνίες ζυγίζουν τις δυνάμεις τους, τα μοντέλα διακυβέρνησης το ειδικό βάρος τους και ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, έρχεται σε επαφή με την πραγματική αξία του.
Για μένα, αυτή είναι η «φρίκη του πολέμου» που λένε… η ειλικρινής ματιά που θα ρίξει ο καθένας μέσα στον εαυτό του. Εκεί που θα δει τι υπάρχει, χωρίς να λέει ψέματα στον εαυτό του, χωρίς κολακείες ή φανταχτερά στολίδια να κρυφτεί. Την ώρα που αποφασίζεις να πάρεις τη ζωή του εχθρού σου, πρέπει να έχεις μετρήσει τον εαυτό σου με κλινική ψυχρότητα. Να είσαι απόλυτα ειλικρινής και απόλυτα σεμνός. Από εκεί πηγάζει και η Τιμή των Συμπολεμιστών και η Αξιοπρέπεια στο πεδίο της Μάχης. Έννοιες που όσο παλαιότερα κοιτάξουμε στην ιστορία, τόσο περισσότερο είναι διακριτές.
Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν πολεμούσαν μεταξύ τους, παράθεταν στη μάχη ισάριθμα στρατιωτικά τμήματα !! Ίσως ο μοναδικός λαός που το έκανε αυτό. Η ιστορία καταγράφει με χρυσά γράμματα τις σελίδες όπου λίγοι, αντιστάθηκαν απέναντι σε πολλούς. Αναγνωρίζοντας έτσι την ηθική υπεροχή τους. Κι όταν αυτοί οι λίγοι, νίκησαν τους πολλούς, έγιναν θρύλοι.
Σε όλα τα μήκη και πλάτη της ιστορίας, η απόδοση τιμών στον αντίπαλο ήταν πάντα δείκτης του μεγαλείου που εκτρέφει η πολεμική συντροφικότητα των ανδρών. Και αυτή η απόδοση Τιμής, έχει σημαντική αξία όταν είσαι δυνατότερος του εχθρού σου και γνωρίζεις ότι θα τον νικήσεις ή ότι τον νίκησες.
Υπάρχουν καταγραφές για όλους τους λαούς, ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρω τους πιλότους του Α’ ΠΠ που έριχναν στεφάνια στα εχθρικά αεροδρόμια, προς τιμήν των αντίπαλων αεροπόρων που είχαν σκοτωθεί αλλά και την απόδοση τιμών που έκαναν οι Γερμανοί στρατιώτες στους Έλληνες υπερασπιστές του Ρούπελ.
Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία, η λογική των Σπαρτιατών για «όπλα δειλών». Γι αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία να αντιμετωπίζεις τον πόλεμο, όχι σαν μέσο εξόντωσης του εχθρού, αλλά σαν μέσο ανάδειξης του πολιτισμού σου. Ο άρτιος πολεμιστής δεν μάχεται γιατί μισεί αυτόν που είναι μπροστά του αλλά γιατί αγαπά εκείνους που είναι πίσω του.
Αν βγάλουμε από τον πόλεμο τον προσωπικό κίνδυνο, αφαιρούμε την αξιοπρέπεια και την ηθική, όχι μόνο από τον πόλεμο, αλλά από ολόκληρη την επόμενη ζωή μας. Οι Σπαρτιάτες το γνώριζαν αυτό κι ο πιλότος του «Enola Gay» το διδάχθηκε κι εκείνος…
Οι ΗΠΑ επικράτησαν της Ιαπωνίας, εκείνη την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Ντρόπιασαν όμως την ψυχή των Αμερικανών στρατιωτών στο ιστορικό διηνεκές. Προσέβαλλαν τη θυσία κάθε στρατιώτη που πολέμησε. Διέπραξαν ένα στυγνό, οικονομικό έγκλημα και το έκαναν όχι οι στρατιωτικοί αλλά οι γραφειοκράτες, οι επιστήμονες . Οι στρατιωτικοί ήταν ο μικρός συνένοχος αυτών, και ένοχοι κυρίως της έλλειψης ηθικής αντίστασης στα σχέδια των πολιτικών.
Με την δειλία τους αυτή οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ, παρέδωσαν στους πολιτικούς την πραγματική ηγεσία της χώρας. Κι όλοι ξέρουμε που οδήγησε η ενέργεια αυτή. Σε μια γκροτέσκα κοινωνία που χαρακτηρίζεται από «αμερικανιές». Μια κοινωνία πολύ-απολίτιστη, χωρίς μέτρο, χωρίς φραγμούς. Έκτοτε, τα πάντα στην Αμερική αντιστοιχούν σε οικονομικό κόστος. Το οικονομικό έγκλημα εναντίων των βιομηχανικών στόχων της Ιαπωνίας, σφράγισε την κοινωνία και το κράτος τους.
Και φτάσανε σήμερα, να κατεβάσουν τον ανήθικο πόλεμο, στο επίπεδο του στρατιώτη. Δεν χρησιμοποιούμε πλέον την αναξιοπρεπή κι ανήθικη πολεμική μηχανή του απρόσωπου χτυπήματος για να «τελειώσουμε έναν πόλεμο» αλλά για να σκοτώσουμε ακόμη κι έναν απλό στρατιώτη του αντιπάλου. Αφαιρούμε απόλυτα την όποια τιμή έχει ανάγκη ο οπλίτης. Εκείνη του «σκοτώνω για τα ιδανικά μου και για την πατρίδα μου». Τώρα ο στρατιώτης στο πεδίο της μάχης «εξοντώνει σαν έντομα όποιους είναι φτωχότεροι και δεν έχουν πολεμική βιομηχανία». Και πολλές φορές με βάση τα νέα όπλα, το κάνει από μεγάλη απόσταση, με κάμερες, κι από την άνεση ενός κλιματισμένου γραφείου.
Κι όλα για το κέρδος. Για να συντηρείται μια βλακώδης πολεμική βιομηχανία με στελέχη που ενώ δεν έχουν ιδέα από πόλεμο, εμπορεύονται gadgets και toys και τα επιβάλλουν στον στρατό.
Στα videos που σας ανέφερα, η μαχητική ικανότητα της ομάδος εξαρτάται από τα μηχανικά «πρόσθετα» τα μη επανδρωμένα δηλαδή πολυβόλα και κάμερες. Και τι θα γίνει όταν ο μοναδικός χειριστής τους, θα σκοτωθεί ή θα χάσει τη δυνατότητα ελέγχου των; Όταν αυτά τα όπλα θα χτυπήσουν τις φίλιες δυνάμεις; Ή επειδή θα αχρηστευθούν θα χάσει κι η ομάδα το στρατηγικό πλεονέκτημά της και θα εξοντωθεί;
Απλά τα στελέχη της εταιρείας που τα κατασκεύασε, θα ζητήσουν από τους μηχανικούς ένα upgrade… και θα ξαναπουλήσουν το εξελιγμένο μοντέλο. Οι εταιρίες αυτές, μάλλον θα εύχονται να υπάρχουν προβλήματα, για να μπορούν να πωλούν ξανά και ξανά.
Στην ουσία όμως θα πωλούν και θα ξαναπωλούν τη ψυχή των στρατιωτών. Ο πόλεμος δεν πρέπει να γίνεται αν υπάρχει άλλη λύση. Όλοι οι μεγάλοι στρατηλάτες το είχαν καταλάβει αυτό. Εκείνοι που αδυνατούν να το αντιληφθούν είναι οι γραφειοκράτες. Οι γραφειοκράτες που δυστυχώς για τα χρόνια μας, κυριαρχούν πλέον έναντι των στρατιωτικών.
Οι γραφειοκράτες, που έχουν τυλίξει τη ζωή και την Τιμή μας σε μια κόλλα χαρτιού, σε ένα Agreement, σε ένα non paper… Αυτοί δεν θα βρεθούν ποτέ στο πεδίο της μάχης. Δεν θα μετρήσουν ποτέ τον εαυτό τους με τίποτε άλλο εκτός από το bonus της χρονιάς. Εκείνοι που σε αντίθεση με τους εχθρούς που εξοντώνουν, έχουν να χάσουν μόνο τον παχυλό μισθό τους.
Οι κοινωνίες μας, με το πρόσχημα της Δημοκρατίας, έχουν παραδώσει τον έλεγχο του στρατού στους πολιτικούς. Λες και θα διασφαλίσει περισσότερο την ελευθερία και τη δικαιοσύνη εκείνος που ψηφίζει για τον εαυτό του ασυλία κι ατιμωρησία, από εκείνον που θα υψώσει τα στήθη του για να σταματήσει εχθρικές σφαίρες.
Τι θα γίνει όμως τώρα που η στρατιωτική ομάδα, θα αποτελείται από άψυχους κρίκους; Από μηχανές που δεν θα νοιώσουν ποτέ οργή για τον εχθρό, ανάγκη για δικαιοσύνη, δίψα για εκδίκηση αλλά και οίκτο για τον αδύναμο ή συμπόνια για τον τραυματία;
Πως θα διδάξουν οι επιχειρηματίες στις μηχανές τους, τον αλτρουισμό ή την αξιοπρέπεια; Ο Ιωάννης Μεταξάς, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1940 είχε γράψει: «θα νικήσωμεν !! αλλά για τους Έλληνας, υπέρ την νίκην η δόξα». Αυτό πως θα το ενσωματώσετε στον «πηγαίο κώδικα» των μηχανημάτων σας;
Με ποιο δικαίωμα, οι δημοκρατικές κοινωνίες, μετατρέπουν τον πόλεμο σε video game; Σε μια κερδοφόρο εμπορική συναλλαγή που χρησιμοποιεί για πρώτη ύλη ανθρώπους; Στις ΗΠΑ αυτή η λογική κερδίζει συνεχώς έδαφος. Οι ΗΠΑ δείχνουν μια αναίσθητη διάθεση να εξοντώνουν και να βομβαρδίζουν κοινωνίες και λαούς, επειδή και μόνο η υπεροπλία και η γεωστρατηγική τους θέση, τους υπόσχονται ότι οι ίδιοι δεν θα είναι ποτέ στόχοι!! Το κάνουν δηλαδή, επειδή μπορούν!!
Να σας θυμίσω εδώ τη δήλωση που έκανε η Χίλαρυ υποστηρίζοντας το δεύτερο πόλεμο εναντίον του Ιράκ (τον πρώτο είχε κάνει ο άντρας της) : «οι ΗΠΑ είναι καιρός να δουν το Ιράκ, για αυτό που είναι, δηλαδή μια κερδοφόρα επιχειρηματική ευκαιρία». Είναι η ίδια που δήλωνε γελώντας στην τηλεόραση, για την ισοπέδωση της Λιβύης: «πήγαμε, κατακτήσαμε, πέθαναν»
Η σημαντικότερη όμως αρετή ενός ηγέτη, είναι να μην προχωρεί σε σπατάλη του ανθρώπινου δυναμικού του και εξόντωση εχθρών, μόνο και μόνο επειδή μπορεί, αλλά να έχει ικανότητα για βαθύτερη ανάλυση των επιπτώσεων και να αποφασίζει με γνώμονα την Αξιοπρέπεια και την Τιμή. Πράγματα που οι σύγχρονες κοινωνίες προσπαθούν με λύσσα να αποβάλλουν. Το ποσοστό των στρατιωτών με ψυχολογικά προβλήματα από τους μαχητές του Αλβανικού Έπους ήταν ελάχιστο, διότι μάχονταν έναν αγώνα δίκαιο και απαραίτητο. Ενώ τα ποσοστά ψυχολογικά διαταραγμένων στρατιωτών, από το Βιετνάμ, ήταν υψηλότατα, γιατί έλλειπε η ηθική υπόσταση του πολέμου.
Οι πολιτικοί λοιπόν που χειρίζονται τους στρατούς, βρίσκονται στο απυρόβλητο και από πλευράς πολεμικής ιδιότητας αλλά και από πλευράς απόδοσης ευθυνών. Και με αυτή τη λογική χτίζουν τις δημοκρατίες μέσα στις οποίες ζούμε.
Μην βιαστείτε να μου πείτε ότι καταφέρομαι εναντίον των «δημοκρατιών» ενώ άλλα πολιτεύματα είναι εξίσου ένοχα. Οι ασυδοσίες και τα ψέματα με τα οποία μας κυβερνούν οι δυτικές δημοκρατίες είναι αυτά που με ενδιαφέρουν κυρίως, αφού σε τέτοια ζω κι εγώ.
Μετά το Β’ ΠΠ οι τα κράτη βρίσκονται συνεχώς σε πολεμικές συρράξεις, τις οποίες έχουν επιβάλλει πολιτικές δυνάμεις, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο κι έχουν εκμεταλλευτεί επιχειρηματικοί όμιλοι.
Να σας θυμίσω εδώ, πως για το δεύτερο χτύπημα στο Ιράκ έβγαιναν πολιτικοί όλων των διαμετρημάτων, ακόμη και ο ίδιος ο Άγγλος Πρωθυπουργός Μπλερ κι έκανε τηλεοπτικά shows, όπου απεδείκνυε με ντοκουμέντα, ότι ο Σαντάμ διαθέτει χημικά όπλα και αυτό δεν είναι δυνατόν να το αφήσουν οι δημοκρατίες να συμβεί; Λες και οι δημοκρατίες δεν είχαν χημικά… Αφού έγινε ο πόλεμος με τέτοιες αφορμές, ήταν οι ίδιοι που έβγαιναν στα κανάλια και κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο, για την εσφαλμένη πληροφόρηση, για χημικά όπλα που ποτέ δεν βρέθηκαν…
Ο πόλεμος από μόνος του δεν κατέστρεψε τον άνθρωπο. Γιατί γινόταν πάντοτε από ανθρώπους εναντίον ανθρώπων. Αυτές όμως οι διεστραμμένες δυτικές κοινωνίες του σήμερα, εκείνες που «προσβάλλονται» από την ίδια την φύση και ποινικοποιούν την αγάπη στη Φυλή και στην οικογένεια, προωθώντας τη διαστροφή και το ξεχείλωμα, την πολτοποίηση των Εθνών και την δίωξη των ιδεών, αυτές οι κοινωνίες προωθούν και τους ρομποτικούς στρατούς.
Το σύνορο ανάμεσα στην αναμέτρηση πολεμιστών και πολιτισμών και στην απόλυτη εξόντωση του ανθρωπίνου γένους, είναι η Ηθική που εισάγει στον Πόλεμο ο προσωπικός αγώνας, ο κίνδυνος του Θανάτου και η Εξιλέωση της επιβίωσης.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για σιωνιστές και απολίτιστους επιχειρηματίες, που θυσιάζουν το χακί για το πράσινο του δολαρίου.
Για όλους εσάς που σχεδιάζετε στα γραφεία και στα αρχηγεία σας, να μας σκοτώσετε με κάθε κόστος, σας απαντώ με ένα στίχο του Βάρναλη: «και πάλι στον αγώνα σκοτωμένοι, αλλά όχι νικημένοι»
Δημοσιεύτηκε 3 days ago από τον χρήστη BLOGGER GR
