Γ. Βερίτης
Τήν πηγή τοῦ χωριοῦ μου, μέ τά λούλουδα γύρω,
πού σκορπούσανε πάντα τό λεπτό τους τό μύρο,
τήν πηγή τοῦ χωριοῦ μου δέν τήν ἔχω ξεχάσει
κι ἄς μ’ ἀσπρίσαν τά τόσα χρόνια ποὔχουν περάσει.
Στήν πηγή τοῦ χωριοῦ μου μενεξέδες ἀνθοῦσαν,
καί στά δυό της πλατάνια τά πουλιά κελαϊδοῦσαν.
Στά καθάρια νερά της τρέχαμ’ ὅλοι τό δείλι
ἀπ’ τ’ ἁλώνια γυρνώντας μέ φρυγμένα τά χείλη.
Κι ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ μας, μέ τήν ἄσπρη γενειάδα,
πού κρατοῦσε τῆς πίστης τήν ἀκοίμητη δάδα,
χαιρετώντας μας ὅλους κάθε βράδυ περνοῦσε
κι ἡ καμπάνα σέ λίγο τό σπερνό μᾶς μηνοῦσε.
Βραδινές προσευχές μας τῶν παιδιάτικων χρόνων,
πού νικούσατε πάντα τόν ἀνθρώπινο πόνο·
μέ γλυκιά νοσταλγία σᾶς γυρίζω στό νοῦ μου,
καθώς πάλι θυμᾶμαι τήν πηγή τοῦ χωριοῦ μου.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
ΚΙΒΩΤΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 49 – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015
