Ξεκούρδιστες Φράουλες

[photo: urbangardenresource.com]
Αυτό δεν είναι τραγούδι #747
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Περνάω από το προαύλιο ενός σχολείου κι ακούω μια φωνή τόσο σοβαρή, που στην αρχή την πέρασα για φωνή ενήλικα. Καθυστερώ το βήμα μου και παρατηρώ μια παρέα παιδιών, ηλικίας 7-8 ετών. Ένα από τα παιδιά, μια ψηλή μελαχρινή κοπέλα με πολύ μακριά μαλλιά πιασμένα με μια φαρδιά μπλε κορδέλα, έχει σταυρώσει τα χέρια στο στήθος και μαλώνει τους συνομήλικους φίλους της.
“’Όχι”, ξαναλέει η σοβαρή φωνή του εφτάχρονου (αυτό το όχι με είχε κάνει να κοντοσταθώ και την πρώτη φορά), “δεν παίζετε σωστά, ρε παιδιά”.

Είμαι μία λάγνα λάτρης των κανόνων και αυτή η επίπληξη μου αντηχεί αυτόματα …δίκαια. Φαντάζομαι ότι κλέβανε στο κρυφτό, ότι κάνανε πιαστό στο βόλεϋ. Ότι την αδίκησαν, κάτι. Ένα αγόρι παίρνει το λόγο. “Άσε μας ρε Μαριάννα, πάντα μας το χαλάς”, μουτρώνει. “Ναι, σταμάτα να είσαι τόσο μπιτς!” προσθέτει μια μικρή, και κρυφογελάω από μέσα μου. Έχω κρυφτεί πίσω από ένα ΚΑΦΑΟ, είμαι αρκετά ασφαλής από την παιδική παρέα.

Η Μαριάννα όμως συνεχίζει. “Σας το έχω πει εκατό χιλιάδες φορές, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει, υπάρχουν κανόνες”, λέει και εγώ νιώθω περήφανη σαν πεντάλεπτη φορετή μαμά, κι ας νιώθω ενοχές (λιγάκι) που δεν έχω κανένα τέτοιο δικαίωμα. Καλά το είχα καταλάβει λοιπόν, αυτά τα παιδιά σίγουρα ψιθύριζαν δυνατά στο χαλασμένο τηλέφωνο, ή τρέχαν στο μπάσκετ χωρίς ντρίπλες
.
Τα υπόλοιπα παιδιά έχουν θυμώσει τόσο που το παιχνίδι έχει χαλάσει.

“Είχαμε πει”, εξηγεί μεγαλίστικα η κανονολάγνα μικρή, “ότι όποιος θα έχανε πρώτος θα έβγαινε από το παιχνίδι κι εσύ, Μιχάλη, έμεινες μέσα” δείχνει ένα κοντό αγόρι με φακίδες. Η μικρή που την είπε μπιτς μπαίνει μπροστά στο Μιχάλη σαν ιππότης.

“Κι εσύ έχασες πριν, αλλά δεν βγήκες από το παιχνίδι”, της αντιτείνει.

Ώπα, ώπα. Τι έγινε; βγήκε το κορίτσι μου σκάρτο; Στριμώχνομαι στο Καφαο λίγο καθώς περνούν δύο έφηβες τραβώντας σέλφι, με κοιτάνε λίγο συγχυσμένες, κάνω πως κοιτώ κάτι στο κινητό μου, γελάω απορροφημένη, της πείθει. Μέχρι να προσπεράσουν όμως, έχω χάσει την συνέχεια και ο καυγάς έχει φουντώσει. Η Μαριάννα βγάζει καπνούς από τα αυτιά που την κατηγορήσανε άδικα, η ιππότης – μπιτς έχει πετύχει το έργο της και μιλάει με τα υπόλοιπα παιδιά.

Η Μαριάννα, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξαναγίνει αρχηγός για λίγο, φωνάζει επιχειρήματα
“Μα μόλις είχαμε ξεκινήσει! Και είχατε πει ότι είναι εντάξει! Και μετά… και μετά…”
Βράζει.

“Να πάτε στο διάολο!”, είναι εκτός εαυτού. Τα παιδιά γυρίζουν και τα κοιτάνε άναυδα.

“Τι είπες;” ρωτάει η ιππότης – μπιτς.

“Είπα, να πάτε στο διάολο! Όλοι σας! Βλαμμένα! Ζαβολιάρηδες! Ξε…Ξε…Ξεκούρδιστες … ΦΡΑΟΥΛΕΣ!” στριγγλίζει την χειρότερη βρισιά που μπόρεσε να σκεφτεί.

Φεύγει τρέχοντας από το προαύλιο, τα μάτια γεμάτα δάκρυα, το πρόσωπο παραμορφωμένο σε έναν θυμωμένο λυγμό.

Προσπερνάει ένα ΚΑΦΑΟ που ταρακουνιέται από τα γέλια, καθώς η υπέρτατη βρισιά και τα πνιγμένα μου χάχανα περνάνε μέσα από τα χιλιάδες καλώδια τηλεφώνου και μπλέκονται σε δεκάδες χιλιάδες τηλεφωνήματα σε όλη την Αττική, προειδοποιώντας τους ανθρώπους ότι, όσο σπάνε κανόνες, μπορεί να μετατραπούν στο χειρότερο είδος του κόσμου.

Σε Ξεκούρδιστες Φράουλες.

* * *