Τα εύκολα δισεκατομμύρια του Γλαύκου Χατζηπέτρου.

Για να είμαι ειλικρινής ενώ ήξερα πως τρέχουν νομικές διαδικασίες για το θέμα των αποκοπών, ή πιο σωστά του εξορθολογισμού του κρατικού μισθολογίου, νόμιζα πως αυτό αφορούσε ατομικές προσφυγές από επηρεαζόμενα άτομα.

Στο θέμα αυτό αναφέρθηκε χθες, ο ίδιος ο ισόβιος αρχηγός της ΠΑΣΥΔΥ κ. Γλαύκος Χατζηπέτρου ο οποίος ξεκαθάρισε πως: «Είναι δικαίωμα του καθενός η προσφυγή στο δικαστήριο και αυτό είναι που έπραξε η ΠΑΣΥΔΥ».

Ο ενάγων λοιπόν, είναι η ίδια η ΠΑΣΥΔΥ.

Θεωρώ πως άλλο οι τυχόν ατομικές προσφυγές και άλλο η θεσμική προσφυγή της ΠΑΣΥΔΥ. Γιατί ο οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος μπορεί να λειτουργήσει αποκλειστικά στη βάση του δικού του στενού προσωπικού συμφέροντος, γιατί χρειάζεται τα λεφτά, γιατί του αρέσουν τα δικαστήρια, γιατί μισεί το κράτος, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Άλλο όμως η ΠΑΣΥΔΥ. Είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση, εκπροσωπεί μια μερίδα εργαζομένων οι οποίοι ντε φάκτο είναι σε πλεονεκτική θέση από τη μεγάλη πλειοψηφία όλων των εργαζομένων και γνωρίζει πάρα πολύ καλά και τα νούμερα που εμπλέκονται και τις πιθανές συνέπειες μιας επιτυχίας της προσφυγή της. Οι συνέπειες είναι κατ’ ακρίβεια κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο: πλήρης κατάρρευση και χρεοκοπία του κράτους.

Θεωρώ λοιπόν πως όταν μια οργάνωση συνειδητά, προγραμματισμένα και μεθοδικά επιχειρεί την καταστροφή του κράτους , τότε εγκληματεί σε βάρος του συνόλου.

Μπορούμε να δούμε και από μια άλλη άποψη το θέμα: οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν εργοδότη και ο εργοδότης αυτός ήδη κατέρρευσε υπό το βάρος της ανεύθυνης οικονομικής του διαχείρισης το 2013. Τα γεγονότα του 2013 είχαν φυσικά και μια άλλη πιο ξεκάθαρη παράμετρο, αυτή του τραπεζικού τομέα, ο οποίος επίσης με ανάλογες μεθόδους κατέληξε στο κλείσιμο της Λαϊκής και την «αναδιάρθρωση» της Τράπεζας Κύπρου. Αυτό το κομμάτι της κρίσης ήταν σχετικά εύκολο να μετρηθεί: τόσα δισεκατομμύρια χάθηκαν εκεί, τόσα απ’ εδώ, πάρτε τη σούμα.

Το κομμάτι το δημοσιονομικό, λίγη προσοχή πήρε. Για να αντιληφθείτε λίγο τα νούμερα, έστω και εκ των υστέρων, να σημειώσουμε τα 5 δις που διεκδικεί μέχρι στιγμής η οργάνωση του κ. Χατζηπέτρου, αλλά και τα 20+ δις που αν θυμάμαι καλά είναι η ενίσχυση του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων που επιτεύχθηκε με τις αλλαγές που έγιναν πριν τρία χρόνια. Αν *δεν* είχαμε τα γεγονότα του 2013, όλα αυτά τα ποσά θα έπρεπε να πληρώνονταν από το κράτος, το κράτος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να τα πληρώσει και φυσικά θα φτάναμε στην πτώχευση.

Αυτό λοιπόν που προσπαθεί να κάνει η οργάνωση του κ. Χατζηπέτρου είναι η ανατροπή εκείνων των μέτρων και των συνεπειών της κρίσης του 2013, αλλά *μόνο* στο βαθμό που αφορά την προνομιούχα τάξη των δημοσίων υπαλλήλων.

Αν θυμώσατε μέχρι στιγμής, καλά κάνετε, αλλά σας έχω και άλλα.

Ο κ. Χατζηπέτρου απαντά και εισηγείται: «άλλα σενάρια για αντιμετώπιση της κρίσης.»

Άλλα σενάρια; Για να δούμε:

«Είναι συνταγματική επιταγή, όταν υπάρχει ανάγκη για τον τόπο να συνεισφέρουν όλοι με βάση τις δυνάμεις τους, θεωρούμε ότι δεν είναι αυτό που έγινε σε αυτή την περίπτωση γι’ αυτό και πήγαμε στο δικαστήριο», σημείωσε, χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις που είχαν ληφθεί ως «αυθαίρετες» καθώς, όπως είπε, δεν ήταν προϊόν κοινωνικού διαλόγου.

Τόνισε ότι ακόμα και αν έχουν αποκοπεί νόμιμα θα πρέπει να βρεθεί τρόπος διόρθωσης, που θα ήταν από την αρχή να συνεισφέρουν όλοι, όπως έγινε το 1974.»

Καταλάβατε κορόιδα; Η κυβέρνηση δεν έκανε διάλογο με τον Γλαύκο, τον θύμωσε, και τώρα έρχεται να μας πει το έξης εξωφρενικό: ο εργοδότης του κατέρρευσε, δεν μπορούσε να πληρώνει πλέον τα ωφελήματα που είχαν κερδίσει, ή αρπάξει οι συνάδελφοι του κ. Χατζηπέτρου, αλλά δεν ήταν δίκιο να χάσουν μόνο εκείνοι, έπρεπε να πληρώσουμε όοοολοι για να μείνουν τα ωφελήματα τους στο σημείο που ήταν!

Αν ακόμη δεν επαναστατείτε, να σας κάνω την προβολή: να ζητήσουν και όλοι όσοι υπέστησαν μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα φορολόγηση των μελών της ΠΑΣΥΔΥ για να πάρουν πίσω τις απώλειες, και επίσης να ζητήσουμε από την ΠΑΣΥΔΥ να εργοδοτήσει όσους έχασαν τη δουλειά τους. Γιατί, η λογική προέκταση των παραλογισμών του κ Χατζηπέτρου οδηγεί σε αυτά, τα επίσης παράλογα πράγματα.

«Όπως υπολογίζεται, το ποσό των αποκοπών που διεκδικεί η ΠΑΣΥΔΥ ξεπερνά τα €5 δισ. καθώς όπως ανέφερε ο κ. Χατζηπέτρου οι αποκοπές σε συντάξεις και μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται συνολικά στα €140 εκ. μηνιαίως. Ωστόσο, σημείωσε ότι την ΠΑΣΥΔΥ δεν την απασχολούν τα χρήματα αλλά η πράξη.»

Εδώ μπορεί να έχει δίκιο ο κ. Χατζηπέτρου. Το θέμα δεν είναι τα λεφτά, ή μάλλον δεν είναι αυτά τα λεφτά. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το θέμα είναι πως με την ολοκλήρωση του μνημονίου αυτό και άλλα ζητήματα δείχνουν πως όσα και αν πάθαμε μυαλό δεν βάλαμε: το στενό, προσωπικό και ενίοτε προϊόν δεσπόζουσας θέσης συμφέρον σε βάρος της πλειοψηφίας σηκώνει και πάλι το βλοσυρό του πρόσωπο και απειλεί να μας τραβήξει ξανά στο βάραθρο της ανυπόληπτης δημοσιονομικής πολιτικής .

Δεν αντέχω στον πειρασμό να αναφερθώ και σε ένα άλλο θέμα. Οι δηλώσεις στις οποίες αναφέρομαι έγιναν χτες και αναλυτικό ρεπορτάζ δημοσίευσε η Stockwatch. Ε, σήμερα αν άκουσα καλά, η είδηση αυτή απουσιάζει παντελώς από τα πρωτοσέλιδα των ημερησίων εφημερίδων.

Ο εκβιασμός μιας μικρής μερίδας εργαζομένων σε βάρος του συνόλου που είναι δυνατόν να οδηγήσει τη χώρα και πάλι στο αδιέξοδο και την χρεοκοπία, δεν κρίνεται σοβαρό θέμα. Φαίνεται αυτά είναι «εύκολα» λεφτά. Αντίθετα είμαι σίγουρος πως σε κάποιες τουλάχιστον από τις εφημερίδες θα βρούμε άρθρα και ειδήσεις διαμαρτυρίας γιατί το κόστος της λύσης του κυπριακού θα είναι λέει μεγάλο και ποιος θα τα πληρώσει…

Αυτά είναι πράγματι, πιο «δύσκολα» λεφτά.