Πιστέψτε με, δέν εἶναι ἀνέκδοτο.
Συνέβη σ’ ἕνα πολύ γνωστό μου ζευγάρι, ἕνα πιστό ζευγάρι.
Γέννησε ἡ γυναίκα τό πρῶτο τους παιδί κι ὁ σύζυγος τήν ἕκτη μέρα, ὅπως γίνεται πάντα σ’ ἕνα φυσιολογικό τοκετό, παρέλαβε ἀπό τήν κλινική μάνα καί βρέφος.
Πρίν πᾶνε σπίτι τους, πέρασαν ἀπό ἕνα ἐξωκκλήσι πού ταχτικά τούς φιλοξενοῦσε τό δύσκολο καιρό τῆς ἐγκυμοσύνης.
Ἡ γυναίκα μέ τό βρέφος ἔμεινε ἐκεῖ ἔξω στό σκαλάκι, ὁ ἄντρας ἀφοῦ ἄναψε τρία κεράκια γιά τήν τριμελή πιά οἰκογένεια ἐπέστρεψε κοντά τους.
Καί φωναχτά κι ἀπό καρδιᾶς εὐχαρίστησε τό Θεό, γιατί τελείωσε ἡ περιπέτεια τῆς γέννας, γιατί μάνα καί παιδί ἦταν γεροί, γιατί ἀξιώθηκαν νά γίνουν γονεῖς, μετά ζήτησε τή συνέχεια τῆς εὐλογίας Του πάνω στήν οἰκογένεια.
Καί κατέληξε:
«Δέν θέλουμε παρά νά φωτίζεις αὐτόν τόν καινούριο πολίτη τοῦ οὐρανοῦ. Νά γίνει δικό σου παιδί – μόνο αὐτό. Ἐσένα νά ἀκολουθεῖ κι ἄς γίνει ὅ,τι θέλει.Ἀκόμα καί… παπάς».
Εἶμαι μάνα πολλῶν παιδιῶν καί ἄκουσα, σάν κάθε μάνα, πολλά ὄνειρα.
Καί γονιῶν καί παππούδων καί γιαγιάδων ὄνειρα, ὅπως θ’ ἄκουσες καί σύ.
Ἀπό πολύ νωρίς κάποιος ἀπ’ αὐτούς λέει μέ λαχτάρα:
«Ἔχει ἀγάπη στά βιβλία. Θά προκόψει στά γράμματα. Ἔχει σπουδαῖο λέγειν καί πειθώ. Δικηγόρος θά γίνει».
«Καλά, δέ βλέπεις δεξιοτεχνία; Μηχανικός θά γίνει, νά μοῦ τό θυμηθεῖτε».
Τόσω χρονώ γυναίκα πού ’γινα δέν ἄκουσα κάποιον νά πεῖ:
«Αὐτό τό παιδί ἔχει ἐξυπνάδα, κρίση, ἐντιμότητα, ἔχει πολλά χαρίσματα. Θά γίνει παπάς».
Ὄχι, κάτι τέτοιο δέν τὄχω ἀκούσει.
Ἔχω δεῖ πρόσωπα νά τά αὐλακώνει ἡ ἔγνοια γιά τό ἄν τό παιδί τους ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο ταλέντο. Δέ μοῦ ’χει τύχει ὅμως νά δῶ αὐτή τήν ἔγνοια γιά τό ἄν δόθηκε ἀπό Θεοῦ ἡ σφραγίδα.
Δωρεά πού θά δείξει στό γονιό πώς τό παιδί του εἶναι ὁ κλητός, ὁ ἐκλεκτός, αὐτός πού κάποτε θά κρατήσει τό ἅγιο Δισκοπότηρο στά χέρια του.Ὄχι, κάτι τέτοιο γιά τό παιδί τους, γιά τό μέλλον του.
Τό κάνουν νά ἀγαπήσει τό ἐπάγγελμα πού οἱ ἴδιοι προτιμοῦν, μέ συζητήσεις, μέ προβολή ἐπιτυχημένων ἀνθρώπων.
Αὐτό ὅμως δέν τό ’χω ἀκούσει. Κι οἱ πιό «δημοκρατικοί» γονεῖς, πού δέν ἐπεμβαίνουν στόν ἐπαγγελματικό προσανατολισμό τῶν παιδιῶν τους, κρυφά ποθοῦν νά γίνει γιατρός, δικηγόρος, ἀρχιτέκτονας τό παιδί τους.
Ἔντεχνα καί ὑπογείως τό ἑτοιμάζουν νά διαλέξει μέ παράθεση τῶν θετικῶν σημείων πού ἔχει ἕνα τέτοιο ἐπάγγελμα. Καί θετικά σημεῖα εἶναι ἡ κοινωνική προβολή καί οἱ ὑψηλές ἀποδοχές, Κι αὐτά, ἀλίμονο, ἕνας παπάς δέν τά ἔχει.
Ἀλλά καί οἱ πιστοί γονεῖς, πού θέλουν νά συνυπάρχει τό ἐπάγγελμα μέ τήν προσφορά, πού βαπτίζουν τό ἐπάγγελμα «ἐργασία στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου» ἤ τό ὀνοματίζουν «λειτούργημα», κι αὐτοί ἀκόμα δέ θέλουν νά γίνει παπάς τό παιδί τους.
Ἄκουγα μιά μάνα πιστή νά λέει:
«Γίνε γιατρός, θά κάνεις καλά τό σῶμα τοῦ ἄρρωστου καί ταυτόχρονα θά τοῦ γιατρεύεις τήν ψυχή του. Μαζί μέ τήν ἔνεση καί τά φάρμακα θά τοῦ δίνεις Χριστό».
Ναί, νά προσφέρει τό παιδί μας, ἀλλά σάν ἐπιστήμονας, ὄχι σάν Ἱερέας.
Βέβαια, δέν ἀναφέρομαι στά βιβλία ἤ στούς σταθμούς πού ἀσχολοῦνται μέ τόν ἐπαγγελματικό προσανατολισμό καί πού ἀγνοοῦν τόν ἱερατικό κλάδο. Ἔχει ἡ παιδεία μας μιά ὑλιστική στάση γιά τή ζωή. Ἡ κοινωνία μας ἐκτιμάει τήν κατάθεση στήν Τράπεζα, τήν ἰδιόκτητη κατοικία, σέβεται τίς πολλές σπουδές καί δέ μπορεῖ νά συλλάβει τό τί προσφέρει ὁ παπάς.
Καλά ἡ κοινωνία μας. Ἀλλά ἐμεῖς;
Ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά μιλήσουμε καθαρά, καί τίς σπουδές στή θεολογική Σχολή ἁπλῶς τίς ἀνεχόμαστε γιά τά παιδιά μας. Γνωστῆς μου οἰκογένειας ὁ γιός εἶπε πώς θά πάει στή Θεολογική.
Καί κάποια φίλη, πιστή φίλη, παρηγόρησε τή μάνα:
«Μή στενοχωριέσαι. Πολλοί στά παιδικά μας εἴπαμε πράγματα πού δέν τά ἀκολουθήσαμε ποτέ».
Κι ἄλλη περίπτωση πιστῆς μάνας:
«Μέ τέτοιο μυαλό θά δώσεις, παιδί μου, Θεολογία; Τήν Ἰατρική καί τό Πολυτεχνεῖο ἔχεις στήν τσέπη σου».
«Γεννηθήτω τό θέλημα Σου», λέμε κάθε μέρα. Ναί, νά γίνει τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἀρκεῖ βεβαίως τό θέλημα Του νἆναι ἀπόλυτα συνταιριασμένο μέ τό δικό μας. Καί ἐμεῖς θέλουμε νά γίνει τό παιδί μας ό,τιδήποτε ἐκτός ἀπό ἱερέας.
Κι ἔτσι μέ αὐτή τή δικιά μας ὑποτίμηση ἀπομακρύνονται δικαίως τά παιδιά μας ἀπό τό νά γίνονται ὑπηρέτες τοῦ Θυσιαστηρίου. Μ’αὐτό τόν τρόπο ἔχουμε περιπτώσεις πού γίνεται ἱερέας κάποιος πού «ἔτσι τὄφερε ἡ εὐχή ἤ ἡ κατάρα» ἤ ἄτομα δεύτερης, ἄς ποῦμε, διαλογῆς.
Οἱ μανάδες πολλές φορές τή μέρα προσευχόμαστε γιά τά παιδιά μας. Εἶναι μιά συγκινητική προσευχή πού ἀρχίζει ἀπό τότε πού νιώθουμε τό πρῶτο σκίρτημά του. Καί ὅπως μεγαλώνει ἐκεῖνο καί μεγαλώνουν καί οἱ δυσκολίες μας, τόσο καί πιό θερμές γίνονται οί προσευχές μας γιά φωτισμό.
Σκέπτομαι πώς ἴσως στίς προσευχές μας αὐτές, λείπει τό αἴτημα γιά νά κληθεῖ τό παιδί μας νά ὑπηρετήσει στό Θυσιαστήριο. Νά εὐλογηθεῖ αὐτό τό παιδί, γιά νά κάνει ἐκεῖνο πού κανείς ἄλλος δέ μπορεῖ νά πετύχει: τή μετουσίωση τοῦ ψωμιοῦ καί τοῦ κρασιοῦ σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου μας.
Καί λείπει τό ὄνειρο τῆς ἁγιασμένης ὥρας πού προχωρώντας πρός τήν Ὡραία Πύλη, ἀπ’ τά χέρια τοῦ δικοῦ μας παιδιοῦ θά πάρουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας.
Σκέφτομαι κείνη τήν εὐλογημένη μάνα πού, ὅταν κάποτε θά ψελλίσει τό «ἰδού ἐγώ καί τά παιδία μου…», κάποιο ἀπ’αὐτά τά παιδιά της θά ’ναι ἐκεῖνο πού ἀπό τή γῆ ἀκόμα θά φοροῦσε τό ἀγγελικό ἔνδυμα.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 -TEYXOΣ 55
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
Εικόνα «Η Αγία Οικογένεια «από:All Art Classic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis