Η Τουρκία δεν μπορεί να επικαλείται μία Συνθήκη, την οποία ποτέ δεν υπέγραψε – Το Δικαίωμα Αποστρατικοποίησης της Δωδεκανήσου προκύπτει από την επίκληση της Νόμιμης Άμυνας, όπως ορίζεται από το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών Έγινε γνωστό πως το αεροπλάνο που επρόκειτο να μεταφέρει τον κύριο Πρωθυπουργό στο Ιράν, είχε προγραμματιστεί να σταθμεύσει για ανεφοδιασμό στη Ρόδο και, κατόπιν, να συνεχίσει την πτήση του μέσα από τον τουρκικό εναέριο χώρο.
Οι εξ ‘Ανατολών γείτονες δεν επέτρεψαν τη διέλευση αυτή, επικαλούμενοι τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων με την Ιταλία που υπογράφτηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947.
Διάταξη της προέβλεπε την αποστρατιωτικοποίηση της παραχωρηθείσης στην Ελλάδα Δωδεκανήσου.
Για την Άγκυρα, το γεγονός ότι το αεροσκάφος ανήκε στην Πολεμική μας Αεροπορία καθώς και το πλήρωμα, έπρεπε να το αποκλείει από τη χρήση αεροδρομίου της Δωδεκανήσου.
Εκδήλωσε, λοιπόν, την κακή της διάθεση και, ας πούμε, τη νομική της θέση. Το έκανε δέ, χωρίς ιδιαίτερη λεπτότητα. Κατόπιν τούτου, το πρωθυπουργικό αεροπλάνο εδέησε να διέλθει από πιο φιλικούς ουρανούς.
Και δεν είναι προφανές πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν προσγειώθηκε όμως και στη Ρόδο, και αυτό δεν ήταν, ίσως, πολύ καλή ιδέα. Θα μπορούσε να παρεξηγηθεί.
Αν οι Τούρκοι δεν έχασαν μια ευκαιρία να υπενθυμίσουν τις θέσεις τους, δεν θα έπρεπε και εμείς να παραλείψουμε να υπενθυμίσουμε τις δικές μας
Αρχίζοντας από την παρατήρηση ότι δεν μπορεί η ελάχιστα φιλική σύμμαχος να επικαλείται μια συνθήκη, εκείνη των Παρισίων, την οποία δεν υπέγραψε.
Δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι στο μέγιστο μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία υπήρξε ένας εξαιρετικά «επιτήδειος ουδέτερος», επιδέξιος και επαμφοτερίζων.
Ευδόκησε να κηρύξει στον πόλεμο στη Γερμανία και στην Ιαπωνία στις 23 Φεβρουαρίου 1945, ενώ η Ιταλία είχε αλλάξει στρατόπεδο από τα 1943.
Όλα αυτά, αφού η Τουρκία είχε υπογράψει στις 19 Οκτωβρίου του 1939 συνθήκη και στρατιωτική σύμβαση με τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αναλάμβανε να τηρήσει ευμενή, τουλάχιστον, ουδετερότητα απέναντι τους, σε περίπτωση εχθροπραξιών με τη Γερμανία και να τους παράσχει κάθε συνδρομή σε περίπτωση πολέμου με την Ιταλία.
(Οι δύο δυνάμεις του Άξονα δεν κατονομάζονταν άλλα περιγράφονταν περιφραστικά.)
Όταν λοιπόν στις 10 Ιουνίου 1940 και ενώ η Γαλλία κατέρρεε, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στους συμμάχους, οι τελευταίοι ευελπιστούσαν πως οι Τούρκοι θα ταχθούν στο πλευρό τους. Απογοητεύτηκαν.
Η Άγκυρα αρνήθηκε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, επικαλούμενη ένα σόφισμα. Είχε φροντίσει να περιλάβει στις συμφωνίες μυστικό πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο, με κανένα τρόπο οι υποχρεώσεις της δεν έπρεπε να την οδηγήσουν σε σύρραξη με τη Σοβιετική Ένωση.
Όταν λοιπόν, η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο, η Τουρκία δήλωσε σοβαρά στους άναυδους συμμάχους πώς αν στραφεί κατά της φασιστικής Ιταλίας θα της επιτεθεί η κομμουνιστική Ρωσία. Καί έμεινε ουδέτερη.
Και φυσικά αδυνατούσε να υπογράψει τη Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.
Γι’ αυτήν, οι διατάξεις της είναι res inter alios acta, όπως θα έλεγαν λατίνοι και λατινίζοντες.
Τα όσα δόθηκαν στην Τουρκία για να προχωρήσει στη συνθήκη: χρήματα, όπλα και το σαντζάκιο της Αλεξανδρέττας πήγαν χαμένα και αποδείχτηκαν μέτρια επένδυση.
Ώστε, τη Συνθήκη των Παρισίων μόνο με οριακές νομικές ακροβασίες μπορεί να επικαλούνται κάποιοι. Ηθικά δε μια, τέτοια επίκληση προκαλεί.
Πέραν όμως από τα παραπάνω, δικαίωμα επαναστρατιωτικοποιήσεως της Δωδεκανήσου προκύπτει από την επίκληση της νόμιμης άμυνας, όπως ορίζεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που τη χαρακτηρίζει «φυσικό δικαίωμα».
Αποτελεί δε αναγκαστικό δίκαιο με αυξημένη δύναμη που το καθιστά υπέρτερο των υπολοίπων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Σειρά τουρκικών λόγων και έργων αποτελούν αυξάνοντα κίνδυνο για μας, για την κυριαρχία μας γενικά και τα νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου ειδικότερα.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί το 1974. Το ίδιο και τα γεγονότα των Ίμίων. Υπάρχουν συνεχείς απειλές χρήσεως βίας.
Ο εναέριος χώρος μας παραβιάζεται διαρκώς, οι δε κανόνες εναερίου κυκλοφορίας παραβαίνονται.
Παράλληλα, τα επιθετικά υλικά μέσα της γείτονος χώρας, των οποίων μπορεί να γίνει χρήση σε βάρος μας, πολλαπλασιάζονται και ισχυροποιούνται.
Δεν είναι βέβαιο ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα δικά μας, αμυντικά μέσα, ούτε μπορεί να ελπίζεται θετικά ότι θα συμβεί στο μέλλον. Άλλες πλέον οι δυνατότητες και οι προτεραιότητες μας.
Την επαναστρατιωτικοποίηση της Δωδεκανήσου καλύπτει και η βασική, η ριζική αλλαγή περιστάσεων και συνθηκών.
Είναι ενδιαφέρουσα η διαπίστωση ότι η Ελλάδα φαίνεται να είναι χώρα που έσυρε για ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα τις αλυσίδες των αποστρατιωτικοποιήσεων.
Ήδη, στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, η Ιταλία δήλωνε ότι οι διατάξεις αποστρατιωτικοποιήσεως της ίδιας Συνθήκης των Παρισίων, που την αφορούσαν, «… είχαν περιπέσει σε αχρησία…».
Στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία, παλαιοί σύμμαχοι της Γερμανίας, μέλη πλέον του συμφώνου της Βαρσοβίας, απαλλάσσονταν από ανάλογες δεσμεύσεις.
Πιο κοντά σε μας, στις αρχές τής δεκαετίας του ενενήντα, με τη δύση της Σοβιετικής Ενώσεως, Φινλανδία και Αυστρίαι με μονομερείς δηλώσεις, κατήργησαν τις διατάξεις που περιόριζαν τις ένοπλες δυνάμεις τους, η πρώτη μάλιστα με τη διατύπωση «… έχουν χάσει τη σημασία τους».
«Ίσως, στο μέλλον, άμποτε, να δούμε προσγειώσεις στη Ρόδο άνευ συνεπειών.
elthraki.gr
Χριστόφορος Χ. Μανιάτος
Νομικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis