» Στα Jumbo παιχνίδια είμαστε… εμείς.» της Δέσποινας Τ.

Στα Jumbo παιχνίδια είμαστε… εμείς.

{Σημείωση της Σύνταξης : Το παρακάτω κείμενο μας στάλθηκε απο μιά καλή φίλη του Μπλόγκ μέσα στα Χριστούγεννα. Άργησε να δημοσιευτεί γιατί την «ερημιά» που επικρατούσε στα «κοινωνικά δίκτυα» (λόγω του χαζοχαρούμενου των εορτών προφανώς) …διαδέχτηκε η «μετα-εορταστική κατάθλιψη»…!!! Σας προτείνουμε αφού το διαβάσετε να αναλογιστείτε πώς φτάσαμε ως εδώ. Εμείς πιστεύουμε ότι πέραν των βαρύτατων ευθυνών που φέρουν τα ξεπουλημένα συνδικάτα της σοσιαλδημοκρατίας και το ΠΑΜΕ , μερίδιο της ευθύνης φέρει και το (μικρό θελουμε να ελπίζουμε) κομμάτι του α/α χώρου που μαζί με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό απαξίωσε και τον επαναστατικό συνδικαλισμό ! Στο μεταξύ η Εταιρειοκρατία καλά κρατεί και το αργότερο μέχρι το 2017 θα έρθει το T.T.I.P. ( Διατλαντική Συνθήκη Εμπορίου ) θα έρθει να τα σαρώσει όλα ! Άν μείνουμε απλοί θεατές και σχολιαστές της λεηλασίας της ζωής μας …θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας !}

Στα Jumbo παιχνίδια είμαστε… εμείς.

Πρόσφατα έτυχε να επισκεφτώ, ένα υποκατάστημα της αλυσίδας Jumbo στη περιοχή που μένω, Χριστούγεννα βλέπεις – ναι εγώ είμαι η κουτσή Μαρία – , χαρούμενο κλίμα και καλά, χαζό χριστουγεννιάτικα τραγούδια επίσης και τα σχετικά. Παρατήρησα όμως και κάτι άλλο, πέρα από τα γεμάτα ράφια, τα πολύχρωμα παιχνίδια και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τον κόσμο, όχι τους πελάτες αλλά τους εργαζόμενους. Μάλλον, κινούνταν σαν ρομποτάκια, σαν να μη μπορούν να πάρουν τα πόδια τους και όταν απευθύνθηκα σε έναν από αυτούς, εξυπηρετικότατος και ευγενικός με βοήθησε να βρω αυτό που ήθελα. Φεύγοντας η απορία μου δεν ήταν η συνήθης όπως κάθε φορά: “Γιατί είναι ακόμα ζωντανός ο διαφημιστής των Jumbo;” αλλά κατά πόσο ανθρώπινες είναι οι συνθήκες εργασίας σε αυτά τα καταστήματα.

Έκανα λοιπόν μια ερεύνα και έπεσα επάνω σε αναρίθμητα άρθρα, άρθρα γραμμένα από πρώην υπάλληλους των Jumbo οι οποίοι με τον δικό τους τρόπο διαμαρτυρόντουσαν για την εμπειρία – σκλαβοπάζαρο – εργασίας τους εκεί. Ακόμη και άρθρα καταγγελιών εναντίον των συνθηκών εργασίας. Βεβαία, αυτά είναι λίγο δύσκολο να τα ανακαλύψει κανείς, μιας και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης δεν θα κατηγορούσαν ένα δικό τους παιδί.
Όπως και να χει μεταφέρω μερικές εμπειρίες υπαλλήλων, όπως οι έξης:
“Αν τολμούσες να διψάσεις, αν είχες νερό μαζί σου – πράγμα που δεν επιτρέπεται -, έπρεπε να σκύψεις κάτω από το ταμείο σου και σαν σίγμα τελικό να ξεδιψάσεις. Διότι είναι άπρεπο μπροστά στους πελάτες να πίνεις νερό από το μπουκάλι. Επίσης απαγορευόταν να ακουμπάμε τα χέρια μας στο πάγκο της υποδοχής στην είσοδο του κτιρίου.”
«Κάθε πρωί σκουπίζαμε και σφουγγαρίζαμε το κατάστημα μετά επειδή έτρεχαν νερά μόλις άνοιγε ο κλιματισμός από την οροφή, μας υποχρέωναν με ρολό χαρτί κουζίνας να μαζέψουμε τα νερά σκυμμένες από το πάτωμα, γιατί έτσι είχε δώσει εντολή ο διευθυντής. Φανταστείτε να σκουπίζετε με ρολό χαρτί όλους αυτούς τους διάδρομους. Μετά έπρεπε να ταχτοποιήσουμε τα παρατημένα παιχνίδια και τα ράφια.»
«Μια μέρα έβρεχε και στο διάλειμμα εμείς που καπνίζαμε βγαίναμε και κάναμε διάλειμμα έξω πίσω από τα καρότσια κρυμμένοι. Επειδή όλα ήταν μούσκεμα και δεν μπορούσα να κάτσω πουθενά, Πήρα μια καρέκλα από τα τραπεζάκια που έχουν έξω την σκούπισα και έκατσα να φάω. Εκείνη την ώρα πέρασε ο διευθυντής του καταστήματος και μου είπε επί λέξη «εδω κάθονται οι άνθρωποι εσύ εκεί» και μου έδειξε τα σκαλιά που ήταν μούσκεμα. Δούλευα για αυτόν, πήγαινα στο σπίτι και έπαιρνα 3 lonarit για να με κρατήσουν τα πόδια μου να μην καταρρεύσω, να μην πονάω από την κούραση. Εγώ ήμουν αύτη που έβγαλε όλη την δουλεία τον Χριστουγέννων για αυτούς που έφτασα στην πόρτα του σπιτιού μου ένα τέταρτο πριν την πρωτοχρονιά, γιατί έπρεπε να κάνουμε υπερωρίες για να μαζέψουμε όλο το μαγαζί.»
Με απλά λογάκια, ο πωλητής πρέπει να σφουγγαρίζει, να κουβαλήσει, να φορτώνεται με τα εμπορεύματα και να τοποθετεί στα ράφια, ώστε να μη λείπει τίποτα. Ο αποθηκάριος θα σακατεύεται να φορτώνεται κούτες και παλέτες, αλλά να κάνει και τον σκουπιδιάρη. Ο δε ταμίας θα πρέπει να κτυπάει το ταμείο, να ανανεώνει τις σακούλες, να σκουπίζει, να γεμίζει το απόθεμα στα ράφια, να μαζεύει τα καλάθια γύρω από το ταμείο και θα δίνει το δακτυλικό του αποτύπωμα κάθε φορά που ολοκληρώνει το κλείσιμο του ταμείου, ε συνήθως κάποιος από αυτούς θα βρεθεί να παίξει το ρόλο του ρουφιάνου, εναντίον των άλλων υπάλληλων.
Αλλά από ο,τι φάνηκε οι εργαζόμενοι, πέρα από τα “καθήκοντα”, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις απαγορεύσεις. Απαγορεύεται η χρήση καθισμάτων (ακόμα και για τους ταμίες), απαγορεύεται η στήριξη από μια επιφάνεια, καθώς η στάση του σώματος είναι “απαξιωτική για τους πελάτες” ,απαγορεύεται η κατανάλωση νερού σε κοινή θέα και μη, απαγορεύονται τα κινητά τηλέφωνα – τους «ειδοποιούν από το κοντρόλ» αν τύχει να πάθει τίποτα κανένας δικός τους δεν τρέχει τίποτα μωρέ. Απαγορεύεται να βγεις 20λεπτο διάλειμμα αν δεν το έχεις δηλώσει 5 λεπτά νωρίτερα (στη περίπτωση που δε δηλωθεί έγκαιρα, χάνεται)- κάπου εκεί θα ακολουθεί και τιμωρία με το ένα πόδι στη γωνία λογικά-. Απαγορεύεται στο διάλειμμα να περιφέρεσαι μέσα ή έξω από το κατάστημα.
Στα σκλαβοπάζαρα, λοιπόν του Βακάκη ο μεσαίωνας καλά κρατεί. Ο καπιτάλας γίνεται ακόμη πιο καπιτάλας και ο ταλαίπωρος υπάλληλος προσπαθεί να μαζέψει τα πόδια του, χωρίς να έχει άλλες επιλογές, λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας.
“Αν επιθυμείς να εργασθείς σε έναν δυναμικά αναπτυσσόμενο Όμιλο με άριστες συνθήκες εργασίας, δυνατότητες εξέλιξης και προοπτικές καριέρας, στείλε μας το βιογραφικό σου σημείωμα για τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας που σε ενδιαφέρουν.”
Εδώ γελάμε ….Ειρωνικά και με αγανάκτηση ….Το παραπάνω κειμενάκι το έκανα copy–paste από την επίσημη ιστοσελίδα των Jumbo, εκείνη τη πολύχρωμη αηδία που δεν διαφέρει σε τίποτα από το χαοτικό περιβάλλον που συναντάς σε κάθε κατάστημα τους, με υπάλληλους δούλους που πρέπει να υπομένουν 10 ώρες ορθοστασία και να είναι εύθυμοι, εξυπηρετικοί και να κάνουν χαμαλίκια για να αράζει με ο κάθε βυσματίας.
Και αν ακόμη αναρωτιέσαι και εσύ που επισκέπτεσαι τα Jumbo πού βασίζεται άραγε ο πλούτος του Βακάκη; Μα φυσικά στις χαμηλές τιμές των εμπορευμάτων του, και στην ολοκληρωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων του. Και σε μένα, και σε σένα και σε όσους εξυπηρετούν τέτοιου τύπου αλυσίδες με το να αφήνουμε έστω και ένα ευρώ.

Αυτό που με λυπεί όμως, περισσότερο είναι τα νέα παιδιά, τα οποία συμβιβάζονται λόγω περιορισμένων επιλογών. Αυτό που με στεναχωρεί είναι που βλέπω ακόμη μια φορά αυτό που μισώ να βλέπω, την έλλειψη αλληλεγγύης και την αδυναμία να πολεμάνε παιδιά της γενιάς μου γύρω στα 30 ενάντια στο κατεστημένο, γιατί απλά τους ξεζούμισε το κουράγιο.Δεν σημαίνει βέβαια, πως είναι άμοιροι ευθυνών των επιλογών τους, μιας και κανείς δεν σε καβαλάει, αν δεν σκύψεις πρώτα. Έτσι λοιπόν, φαντάζομαι πως το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα που μας πουλάνε τα Jumbo, είναι αέρας κοπανιστός. Τώρα για το αν οι υπάλληλοι προλαβαίνουν να πάρουν αέρα εκεί μέσα, δεν γνωρίζω, μπορεί και να απαγορεύεται.
Jumbo – “Τα παιχνίδια είμαστε εμείς..». Είρωνας ο αντιπαθής διαφημιστής των Jumbo. Μάλλον εννοεί τις μαριονέτες – εργαζόμενους. Αλλά, έτσι είναι ο καπιταλισμός darling…

της Δέσποινας Τ. απο τα Γιαννιτσά