Τολμούν κάποιοι να μας εγκεφαλοπλύνουν!. Οξυρρύγχειων Παπύρων

Φαίη στο Απριλίου 3, 2015


Του Γεώργιου Ευαγγελάτου
Ψυχίατρος – Ψυχαναλυτής
[1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 5ο]

Πριν διαβάσετε και το τελευταίο απόσπασμα των Οξυρρύγχειων Παπύρων, σας κάνουμε μια πρόταση, πρόκληση. Μελετείστε όλα τα αποσπάσματα από το πρώτο μέρος μέχρι και το έκτο και τελευταίο. Εκτυπώστε τα και στη συνέχεια απαριθμείστε και υπογραμμείστε πόσες αναφορές υπάρχουν του Μενένιου Άπιου στη λέξη ΕΓΩ, στη λέξη ΕΓΩΙΣΜΟΣ, ΜΟΝΟΣ, ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΥΠΕΡΟΨΙΑ και τότε θα πάρετε την απάντηση γιατί τελειώνουμε σαν Έλληνες.

Γιατί έχουμε εκφυλιστεί σαν Έθνος και λαός, σαν συνείδηση εθνική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική. Γιατί ο ταλαίπωρος, εγωισταράς Έλληνας σαν τον Σίσσυφο, είναι αναγκασμένος να ενεργεί πάντα μόνος, να τα κάνει όλα μόνος, και στο τέλος να καταντά δούλος, υποτελής ζητιάνος, να εκλιπαρεί για δάνεια να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια, να γλύφει τις πατούσες των Ευρωπαίων, των Αμερικάνων, των Ρώσων, των Κινέζων (πρόσφατα). Και να υπάρχουν και χυδαίοι Έλληνες φιλευρωπαίοι —-γλύφτες, αρχιπροδότες από πάνω που να μας το εξηγούν αυτό οι αυθάδεις οι προρέχοντες τη διανοία, με ερμηνείες και δικαιολογίες του τύπου: «Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μόνο έτσι μπορείς να ζήσεις. Να δανείζεσαι, αρκεί να μάθεις να πληρώνεις με συνέπεια τα δάνεια σου«.



Συν-Έλληνες, τέτοιοι ΣΑΜΑΡΟΒΕΝΙΖΕΛΟΤΣΙΠΡΗΔΕΣ σας χρειάζονται. Να τους χαίρεστε όσο και το απύθμενο, άπειρο, αβούλωτο, ακόρεστο, ανικανοποίητο ΕΓΩ σας!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ

… Δεν σου κρύβω (φίλε Νάβιε) πως με πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνομαι τάχα κακός και άδικος με τους Έλληνες.

Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα το γράμμα μου με έναν έπαινο γι αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι κάπως την μομφή σου.

Ο εγωισμός δεν κάνει τους Έλληνες μόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεμο. Έχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στην μνήμη τους γίνονται σαν νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέεις την διάλυση της στρατιωτικής δύναμης, που έχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες, με την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των Ελλήνων.

(Σ.γ.: Μην ξεχνάμε ότι δέκα χρόνια πολέμου στην Τροία πήγαν να τιναχτούν στον αέρα από ένα γινάτι, από την εμφυλιοπολεμική έριδα Αχιλλέα Αγαμέμνονα πούθελε να το παίξει υπεραρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, ο κύριος «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»).

Μα δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο Έλληνας γενναίος και άξιος μαχητής, αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατί η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική, σαν των περισσοτέρων λαών, αλλά ατομική, γι αυτό δεν φοβάται, και εκεί που βρίσκεται μόνος του, να ριψοκινδυνεύσει, στην ξενιτιά, στο παράτολμο ταξίδι, στην εξερεύνηση του αγνώστου. Γι αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς δεν θα τολμούσαμε ποτέ και θεμελίωσε για αιώνες αποικίες, έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα στα χιόνια της Σκυθίας.

Και στον καιρό μας ακόμη, Έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στην χώρα των Ινδών και στις έμπειρες χώρες πιο κάτω από την γη των Αιθιόπων; Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο Έλληνας;

Επειδή είναι γενναίος ο Έλληνας, είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του, την ζωή του και κάποτε την τιμή του.
Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος, για να δρα μόνος, για να μάχεται μόνος και γι αυτό δεν φοβάται την μοναξιά. (Σ.γ.: Ούτε η γυναίκα του δεν κατανοεί τον Έλληνα. Αλλά ούτε και τον βοηθά. Νομίζει πως τον ξέρει, θεωρεί ότι είναι γνωστά και δεδομένα όσα κάνει, ακόμη κι αν είναι πρωτότυπα. Έτσι, ό,τι κι αν κάνει, μόνος του τα κάνει και δεν έχει νόημα, όσο κι αν το νιώθει ανάγκη, να βρει την συμπαράσταση κανενός, ακόμη κι ενός Έλληνα ή Ελληνίδας. Στο τέλος θα τον αφήσει και ο πιο πρόθυμος θαυμαστής είτε βοηθός και συμπαραστάτης του, ΜΟΝΟ).

Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια υπέροχα οργανωμένη αγέλη.

Σκεπτόμαστε μαζί, δρούμε μαζί, μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή, τα λάφυρα, την δόξα.
Οι Έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη, να μοιραστούν τίποτε με κανέναν.

Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά, γιατί θελήσανε να κάνουν μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δεν δέχονται (σ.γ πάλι αναφορά στην Ιλιάδα).
Και μια που πήρα τον δρόμο των επαίνων, άκουσε και αυτόν, που δεν είναι και ο μικρότερος.

Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδομάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου; Τις πιο πολλές τις διδάχτηκα από έναν Έλληνα, από τον Επίκτητο.
Νέος τον άκουσα να εξηγεί το μέγα δράμα του γένους του. Ήσυχα, καθαρά, με την ακριβολογία και την χάρη που σφράγιζε τον λόγο του, μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για μίαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός.

Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του, μας έλεγε: «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες των τιμωριών. Η Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους Έλληνες στον δρόμο τους. Αλλά και αυτοί, πρόσθετε, την συντρέξανε με τον δικό τους τρόπο».
Μην νομίσεις όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σ” αυτόν».

Σε κάθε κόχη, απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογημένης ελληνικής γης, θα βρεις και έναν Έλληνα, αδυσώπητο κριτή του εαυτού του και της μοίρας του. Και εύκολα θα σου ξανοιχτεί και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσεις να κακολογείς τίποτε το ελληνικό, γιατί τότε ξυπνάει μέσα του μια άλλη αρετή, η περηφάνια.

Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς τους ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσεις στο έργο σου αν αγνοήσεις αυτήν την αλήθεια. Πρόσεξε τηνυπεροψία και την φιλοτιμία των Ελλήνων. Μην πλανάσαι! Έχουν την ευαισθησία των ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες, ποτέ όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε!

Σ.γ.: Μοιάζουν πολύ εδώ με το άλλο ανάδελφο έθνος, των Εβραίων, που κι αυτοί θεωρούν το Έθνος τους μοναδικό, κι ακόμη περιμένουν το Μεσσία που θα τους ανυψώσει στο ύψιστο κοσμοκρατορικό σημείο όπου θα βασιλέψουν παντοδύναμοι εις τους αιώνας των αιώνων! Επάνω στα άλλα Έθνη και τους λαούς διότι αυτοί ήσαν, είναι και θα είναι μοναδικοί σαν φυλή, σαν του Θεού εκλεκτοί!

Η πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου «Graeculus esuriens, in coelum jusseris, ibit» (τον λιμασμένο γραικύλο, κι αν στον ουρανό τον προστάξεις να πάει, θα πάει). Άλλοι όμως είναι τούτοι οι γραικύλοι και άλλοι οι Έλληνες.

Και το πιο περίεργο, οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι γραικύλοι (graeculus) και σε άλλες Έλληνες (graeci). Δεν πρέπει ποτέ να δώσεις την εντύπωση στον Έλληνα ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του. `Άφησε τον, όσο μπορείς, να ταράζεται, να θορυβεί, και να ικανοποιεί την πολιτική του μανία, μέσα στην σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας.

Εσύ πρέπει να έχεις την τέχνη να επεμβαίνεις μόνο την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλεις τους Έλληνες να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες μεταξύ των Ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, είτε θεληματικά, είτε, συνηθέστερα, άθελά τους.

Υποβοηθώντας το τυφλό παιγνίδι των φατριών από το παρασκήνιο, χωρίς να προσβάλλεις την περηφάνιά τους, μπορεί να οδηγήσεις τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολότερα παρά με τις σοφότερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν ήσουνα ανθύπατος στην Ισπανία η στην Ιλλυρία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ

Όμως αν θέλεις στην Ελλάδα πραγματικά να επιβάλεις μία απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι, κοίταξε να μην φανεί η πρόθεσή σου. Πρέπει να θυσιάσεις την τιμή μίας απόφασης για να την επιβάλεις μεταξύ των Ελλήνων. Κάλεσε ιδιαιτέρως έναν-έναν τους αρχηγούς των μερίδων, δώσε στον καθένα την ευκαιρία μίας επίπλαστης πρωτοβουλίας.

Φυσικά, αν δυστροπούν, να τους τρομάξεις, αλλά και αυτό υπό εχεμύθεια, χωρίς να αναγκάσεις την φιλοτιμία τους να πάρει τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιμης υποχώρησης και όταν ακόμη στην πραγματικότητα διατάσεις, μην τους πεις ότι διατάσεις. Πες τους ότι δεν διατάσεις, αλλά ότι αν δεν γίνει τούτο κι εκείνο, τότε οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα αναγκαστούν να μετασταθμεύσουν για λόγους ασφαλείας σε άλλη επαρχία και τότε μπορεί τίποτε Γέτες η Κέλτες η Δακοί (Ρουμάνοι) να στείλουν τα στίφη τους να δηώσουν την χώρα και ας αναμετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν.

… Όλα αυτά δεν σου τα λέω για να σε κάνω να περιφρονείς τους Έλληνες. Απεναντίας σου τα λέω για να τους καταλάβεις και να τους προσέξεις. Ακόμη και σήμερα (σ.γ.: που είναι σκλάβοι σε μας τους Ρωμαίους) διατηρούν τα ίχνη μερικών αρετών που μοιάζουν με την χόβολη μίας μεγάλης πυρράς.

Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου, θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.

(Σ.γ.: Που να έβλεπε ο Μενένιος Άπιος τα σημερινά τερτίπια Βαρουφάκη προς το Γιουρογκρούπ, την ευκινησία του μυαλού του και τα περίτεχνα λογικά τεχνάσματά του, ενώ ο ίδιος ξέρει πολύ καλά, πως το εθνικό χρέος δεν ξεχρεώνεται με τίποτα, θα πέσει βαρύ κι ασήκωτο στις πλάτες των Ελλήνων δούλων και οι Γερμανοί απατεώνες πλουτοκράτες που τους σφίγγουν ένα κόμβο κάθε μέρα τη θηλιά στο λαιμό, θα κερδίσουν, θα πλουτίσουν με το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Ενός λαού περήφανου για την Ιστορία του, που το παίζει ξερόλας, δημοκράτης, με ανανεωμένο Κοινοβούλιο και ΣΥΡΙΖΑΙΑ Κυβέρνηση που θα δώσει δήθεν γερό μάθημα στους ευρωπαίους κατσαπλιάδες! Ύπνο που κοιμάστε Έλληνες κι Ελληνίδες!)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ

Πρόσεξε αυτούς τους παλικαράδες της πολιτικής, που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι γελοίο να έχεις το ύφος του δυνατού και του τρανού, όταν από καιρό έχεις πάψει να είσαι.

Καθώς τρέφονται από την οπτασία των περασμένων τους μεγαλείων και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τις σημερινές τους διαστάσεις, πολύ θα σε ταλαιπωρήσουν με την αξίωσή τους να μην επεμβαίνεις στα πράγματα της πόλης τους.

Εδώ τελειώνουν οι Οξυρρύγχειοι πάπυροι (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου).

Σ.γ.: Καλή σκλαβιά, συν-Έλληνες κι όσοι δούλοι προσέλθετε. Οι εκφυλισμένοι πειναλέοι άλλωστε δεν έχουν μάτια παρά για ένα πιάτο φαγί!