Το δούλεμα πάει σύννεφο…

Οι «Γερμανόφιλοι», λοιπόν, ολοκλήρωσαν το έργο τους και επιτέλους ήρθε η σειρά των «Αμερικανόφιλων» να κυβερνήσουν.

Η απόβαση των Συμμάχων είναι προ των πυλών, τα «Πάντσερ» του Βερολίνου προ της «οπισθοχώρησης», στην Ελλάδα της Κατοχής σε λίγο θα γιορτασθεί η απελευθέρωση.


Οι συνειρμοί είναι εύλογοι, καθώς οι ίδιες συνολικές στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Β΄ΠΠ, αναπαράγονται πανομοιότυπα σχεδόν στα πεδία των σύγχρονων Ευρωπαϊκών μαχών. Λογικό· στρατηγική που κερδίζει δεν έχεις λόγο να την αλλάξεις. Όχι, τουλάχιστον, μέχρις ότου την υποψιασθούν οι περισσότεροι.

Υπάρχει, άραγε, η οποιαδήποτε σχέση μεταξύ των «Γερμανόφιλων» του υποτιθέμενου Μερκελικού «4ου Ράιχ» και των «Αμερικανόφιλων» απελευθερωτών που λαμβάνουν χρίσμα εξουσίας σε συνέδρια της ελίτ στο Τέξας και αλλού; Υπόψιν ότι εκεί δεν πας να τους δεις, επειδή είσαι μάγκας. Εκεί σε φωνάζουν και πας· όχι για να τους δεις, αλλά για να σε δουν.

Φυσικά και υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο, εφόσον μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τουλάχιστον, η Γερμανία είναι απλώς το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ως στρατιωτικά κατεχόμενη χώρα, κυβερνώμενη ως φέουδο υπό τη μορφή «ανωνύμου εταιρίας» από την ηγεσία των πρώην θυμάτων της. Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος πως μία πρώην χαφιές της Στάζι (Μέρκελ) κι ένας υποστηρικτής τού στρατοπέδου συγκέντρωσης τού Γκουαντάναμο (Σόιμπλε) διαφεντεύουν πραγματικά το Βερολίνο· ότι, δηλαδή, άνθρωποι απολύτως εκβιαζόμενοι, όπως συμβαίνει και με τους εδώ κυβερνώντες από τη δράση των διαφόρων «Χριστοφοράκων» καθορίζουν τις βασικές γραμμές και στρατηγικές της διεθνούς πολιτικής, που αφορούν την λεγόμενη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Το παιχνίδι των λεγόμενων «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» στην Ελλάδα ακολουθεί κατά πόδας τις εξελίξεις στην Ευρώπη υπό την εποπτεία των ΗΠΑ μεταξύ δύο φαινομενικά διαφορετικών οδών για τον σχηματισμό των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε τους συνειρμούς (τηρουμένων των χρονικών και ιστορικών αναλογιών βέβαια) με τον Ελληνικό Εμφύλιο. Ο οποίος είχε ξεκινήσει ουσιαστικά εν μέσω Γερμανικής Κατοχής (αρκετά πριν επισημοποιηθεί με την «απελευθέρωση») ήδη με την πρώτη εμφάνιση αντίπαλων αντάρτικων οργανώσεων στα βουνά. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον Μπαρόζο, που ήδη από το 2010, εν μέσω του πρώτου μνημονίου, έλεγε πως «σε έναν χρόνο στην Ελλάδα θα έχετε εμφύλιο». Δεν ήταν προειδοποίηση, όπως θα νόμιζε κάποιος. Ήταν απειλή στη γλώσσα της διπλωματίας. Οι εδώ «ιθαγενείς», ίσως ενστικτωδώς, λόγω ιστορικής εμπειρίας, με νωπό το γεγονός της Μαρφίν και συναισθανόμενοι πως είναι «μάλλον περικυκλωμένοι», κάπως «ψυχανεμίστηκαν» που πήγαινε το πράγμα και παρέμειναν λίγο έως πολύ αδρανείς, μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνουν.

Η σύγχυση που επικρατεί στον ελλαδικό χώρο σχετικά με το «ποιός θα μας σώσει» είναι απότοκη της σύγχυσης, σχετικά με το τί τελικά συνέβη στον Ευρωπαϊκό χώρο με την λεγόμενη οικονομική κρίση. Είναι σαφές πως οι συνθήκες της «κρίσης» σε λίγα χρόνια προώθησαν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, περισσότερο απ’ ότι συνέβη σε δεκαετίες. Αυτός δεν ήταν ούτως ή άλλως ο στόχος ευθύς εξαρχής; Δεν ήταν η Ενωμένη Ευρώπη σχέδιο των Ναζί, αν και στην πραγματικότητα ήταν αρκετά παλαιότερο επαναστατικό σχέδιο; Δεν συνεχίστηκε μεταπολεμικά το σχέδιο με άλλους όρους, αλλά πατώντας στα αποτελέσματα των θηριωδιών και της εξάντλησης που προκάλεσε ο πόλεμος; Γιατί μας πρήζουν τότε πως μια «άλλη Ευρώπη» είναι δυνατή; Μα γιατί το σχέδιο πρέπει να συνεχιστεί, απλώς περνώντας σε άλλη φάση. Στη φάση της «νικηφόρας προέλασης των Συμμάχων». Η κατάληψη του Βερολίνου ήταν άραγε η καταστροφή ή ο θρίαμβος των Ναζί;

Λιτότητα ονομάζουν οι «Γερμανόφιλοι» τις περισσότερες αρμοδιότητες στην ΕΚΤ, την Ευρωπαϊκή εγγύηση των χρεών και την έκδοση ευρωομολόγου, λένε οι «Αμερικανόφιλοι» Ευρωπαίοι αριστεροί και η αντιπαράθεση καλά κρατεί. Λίγοι αντιλαμβάνονται πως το ένα είναι απότοκο του άλλου και πως δεν υπήρχε περίπτωση να ευοδωθεί και να γίνει αποδεκτός από το σύνολο των Ευρωπαϊκών εξουσιαστικών κλικών ένας σχεδιασμός που να καταλήξει στο ευρωομόλογο χωρίς τα προφανή οικονομικά αδιέξοδα της εξαντλητικής λιτότητας που προωθούν οι Γερμανοί οι οποίοι ανέλαβαν τον προσφιλή τους ρόλο του «κακού», με το αζημίωτο βέβαια.

Τί σημαίνει ευρωομόλογο και περισσότερες αρμοδιότητες στην ΕΚΤ; Τίποτα άλλο πέρα από το μοντέλο που τέθηκε σε εφαρμογή στις ΗΠΑ με τη δημιουργία της FED (Αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας) το 1913. Ουσιαστικά μία κεντρική τράπεζα σε χέρια γνωστών και μη εξαιρετέων ισχυρών ιδιωτών, μη ελεγχόμενης ουσιαστικά από πουθενά, ανέλαβε να κόβει χρήμα για λογαριασμό της κυβέρνησης, καθιστώντας την ύπαρξη των χρεών και της «αλχημιστικής» οικονομικής χειραγώγησης δομικό στοιχείο του συστήματος. Ουσιαστικά έγινε μια μετατόπιση του βάρους σε ότι αφορά το ποιός κάνει πραγματικά κουμάντο τις ΗΠΑ. Η σχέσεις FED με ΕΚΤ είναι άμεσες, καθώς έχουν πίσω τους ακριβώς τους ίδιους πρωταγωνιστές. Χαρακτηριστικό είναι πως της δημιουργίας της FED προηγήθηκε ο «πανικός του 1907». Η FED δημιουργήθηκε, υποτίθεται, για να μην υπάρξει ξανά τέτοιας μορφής πανικός… Και οι ΗΠΑ κατέληξαν στην κρίση του 1929 που ήταν παιδί της FED και ο κόσμος στη 2η Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή, μια δεκαετία αργότερα. Τα επιχειρήματα μέχρι σήμερα έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Οι τζουτζέδες της ΕΚΤ ουσιαστικά μας λένε πως, αν υπήρχε κεντρική τράπεζα στην Ευρώπη στα πρότυπα των ΗΠΑ –με κεντρικό θεσμικό ρόλο στην εκτύπωση των ευρώ που να εγγυάται τα χρέη όλων (χρέη που βεβαίως ποτέ δεν πρέπει να πάψουν να υπάρχουν)–, τότε η οικονομική κρίση και η συνεπακόλουθη λιτότητα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί… Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτός ο εκβιασμός.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κάτι τέτοιο να συμβεί χωρίς οι Γερμανοί και οι «Γερμανόφιλοι» να βάλουν όλη την Ευρώπη να αναστενάζει στα κάγκελα;

Θα μπορούσε να δημιουργηθεί η ΕΟΚ χωρίς οι Ναζί να έχουν αιματοκυλίσει την Ευρώπη;

Γι’ αυτό λέμε πως οι βασικές στρατηγικές διεξαγωγής του πολέμου για την κατάκτηση (και κατά συνέπεια ενοποίηση) του Ευρωπαϊκού χώρου δεν έχουν αλλάξει. Η Γερμανία σπέρνει την καταστροφή και κάποιοι άλλοι θερίζουν τα κέρδη στο «πολεμικό ταμείο»

Εάν δεν γίνει αντιληπτή η σύνδεση μεταξύ τους, δικαίως οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξεγελαστούν, απορώντας για το πως αυτό το κράτος, όντας μονίμως επιτιθέμενο, μονίμως το καταπίνει η ιστορία, αλλά… μονίμως γίνεται αυτό που θέλει. Όταν, όμως, οι εξουσιαστές παριστάνουν πως πολεμούν μεταξύ τους, τα θύματα δεν είναι ποτέ οι ίδιοι αλλά όλοι οι υπόλοιποι. Οπότε, ας βγάλει ο καθείς τα συμπεράσματά του για το ρόλο των Σαμαροβενιζέλων, των Συριζαίων και λοιπών πτωχών αδελφών κι ας ξανασκεφθεί καλύτερα για το «ποιος θα μας σώσει».

Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε εποχές που, για να καταλάβεις τι συμβαίνει σε ένα μικρό μέρος του κόσμου όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη. Είναι μια από τις πολλές διαστροφές της εποχής.

Η επόμενη «αριστερή» κυβέρνηση απλώς θα παγιώσει τα όσα πέτυχαν οι προηγούμενες «δεξιές» στον έλεγχο και μετασχηματισμό του κοινωνικού χώρου, ακολουθώντας την πολεμική διευθέτηση στο εσωτερικό της Ευρώπης. Πώς είμαστε σίγουροι γι’ αυτό; Δεν είναι απλώς λόγω αναρχικής αντίληψης των πραγμάτων, ο καθένας που ακολουθεί τη ροή των γεγονότων μπορεί να το διαπιστώσει.

Μπορούμε να αφήσουμε για λίγο την αναρχική οπτική και να δούμε τα πράγματα από κρατιστικής πλευράς, για να καταλάβουμε καλύτερα τί συμβαίνει και που πάει το πράγμα.

Τι ακριβώς σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει το «κούρεμα» του χρέους; Την ώρα που έχει δημόσια δηλώσει πως μόνο το 5% του χρέους μπορεί να θεωρηθεί «επαχθές»; Πώς ακριβώς, όμως, δημιουργήθηκε αυτό το χρέος; Δεν ήταν αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου τραπεζικού εκβιασμού, τον οποίο εξυπηρέτησαν οι πολιτικές ηγεσίες, ώστε τα κρατικά ομόλογα των τραπεζών να πληρωθούν μετακυλώντας το βάρος στους φορολογούμενους; Έτσι, ώστε να αποκτηθεί φεουδαρχικός έλεγχος πάνω σε όλο τον κοινωνικό πλούτο απλώς με τον αέρα τον κοπανιστό των χαρτιών; Τότε που συνέβαιναν αυτά, κάποιος κρατιστής (κάποιος με κότσια, ας πούμε, σαν κι αυτόν που ονειρεύονται οι εθνικιστές) θα μπορούσε όντως να αρνηθεί την πληρωμή, λέγοντας στις τράπεζες πως «έπαιξαν και έχασαν» και ας πάνε για φούντο, εάν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Όπως κάποιος δεν μπορεί να απαιτεί να πάρει πίσω αυτά που έχασε στο χρηματιστήριο, έτσι δεν μπορούσαν οι τραπεζίτες να απαιτούν πίσω αυτά που πόνταραν στα κράτη, εφ’ όσον οι ίδιες με τις ενέργειές τους οδήγησαν τα κράτη στο αδιέξοδο. Οι υπερ-κρατικές συμμορίες, βέβαια, θα του έλεγαν «You are a dead man walking», αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σ’ αυτόν τον τόπο ή είσαι λέων ή δεν είσαι τίποτα. Φυσικά, αυτό δεν έγινε και χρειάστηκε μια παγκόσμια προσπάθεια των ελεγχόμενων ΜΜΕ, ώστε να εξευτελιστεί μέχρις εσχάτων ένας ολόκληρος λαός, προκειμένου να δημιουργηθεί το κλίμα που έφερε τα μνημόνια που εξυπηρέτησαν οι μετέπειτα γνωστές και ελεγχόμενες κυβερνητικές συμμαχίες.

Δημιουργήθηκαν, λοιπόν, οι συνθήκες αποπληρωμής τόσο του λεγόμενου «Ελληνικού χρέους», όσο και των χρεών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών (κυρίως του νότου) προς τις διεθνείς τράπεζες και τους «θεσμικούς επενδυτές» (όλοι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι μεγαλο-ιδιώτες που καμώνονται τις «αγορές») και ο λογαριασμός πέρασε στα Ευρωπαϊκά κράτη τα οποία έγιναν εγγυητές του χρέους. Τί σημαίνει «εγγυητές»; Ότι άδειασαν κι αυτά με τη σειρά τους τα δικά τους υποζύγια –τους φορολογούμενους– προκειμένου να δεσμεύσουν χρήματα για την τρύπα του χρέους, δημιουργώντας τις βάσεις για μια ασφυκτική οικονομικού τύπου δικτατορία που βιώνουμε σήμερα. Οι τραπεζίτες ησύχασαν. Τα «πήραν» απ’ όλους τους Ευρωπαίους κάνοντας τη μεγαλύτερη «μπάζα» όλων των εποχών –πολλές εκατοντάδες δις ευρώ– και εφόσον αυτά τα χρήματα είναι ανύπαρκτα, αποκτούν φεουδαρχικού τύπου δικαιώματα στον τόπο του καθενός.

Όταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο οποιοσδήποτε λέει πως θα «κουρέψει» τα χρέη, ποιούς ακριβώς απειλεί; Τους τραπεζίτες που τα πήραν και εξασφάλισαν τον εαυτό τους με ένα σωρό Ευρωπαϊκές συμφωνίες ή τα Ευρωπαϊκά κράτη-εγγυητές, που ούτως ή άλλως και πάλι θα στύψουν τα υποζύγια από αυτά που θα χάσουν; Αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να κάνει κάποιος στην αρχή (εκείνος με τα κότσια που λέγαμε…) δεν είναι καθόλου το ίδιο τώρα. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει πλέον ένας κρατιστής (ξανά με πολλά κότσια…) είναι να επιδιώξει λογιστικό έλεγχο του χρέους για να φανεί καθαρά και πόσο πραγματικά είναι και από ποιους ακριβώς δημιουργήθηκε. Κάτι που θα αποκάλυπτε καθαρά το ρόλο πολλών στην Ευρώπη, όπως και το απίστευτο μέγεθος της απάτης. Και βεβαίως να κάνει ένα ξεκαθάρισμα, στέλνοντάς τους υπεύθυνους (που είναι γνωστοί τοις πάσι και αριθμούν από μερικές δεκάδες έως μερικές εκατοντάδες) στις φυλακές τύπου Γ. Βεβαίως, όλα αυτά ούτε κατά διάνοια δεν είναι στις προθέσεις κανενός. Πόσο μάλλον όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «βρήκε» πως μόνο το 5% του χρέους είναι απεχθές… Ποιος λογιστικός έλεγχος του χρέους;

Είναι σαφές, λοιπόν, με βάση τα παραπάνω, πως οι νέοι επίδοξοι κυβερνώντες μιλώντας για «κούρεμα» ουσιαστικά αποδέχονται και καλύπτουν την «μπάζα» των Ευρωπαϊκών συμμοριών, που ευθύς εξ αρχής δημιούργησαν την λεγόμενη «κρίση» και αντιθέτως κατευθύνουν την πίεση σε άλλες εξουσιαστικές οντότητες του Ευρωπαϊκού χώρου για μια διευθέτηση. Τι σημαίνει διευθέτηση; Κατά τη γνώμη μας, αυτά που περιγράψαμε στην αρχή και αφορά την οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης –επίσημα– υπό τον θεσμικό ρόλο μιας κεντρικής τράπεζας, η οποία καθορίζει την οικονομική πολιτική χωρίς κανέναν έλεγχο από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό θα μπορούσε βέβαια να συνοδευτεί με το χάπι της επιμήκυνσης των χρεών στα υπερχρεωμένα κράτη, αλλά επ’ ουδενί δε θα αλλάξει την οικονομική δικτατορία που έχει δημιουργηθεί. Τουναντίον.

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται ο ρόλος των «Γερμανόφιλων» και των «Αμερικανόφιλων». Οι μεν έβαλαν την Ελλάδα στα μνημόνια, απειλώντας με τραπεζική κατάρρευση την Ευρώπη και πυροδότησαν τις εξελίξεις για τις Ευρωπαϊκές συμφωνίες, που έσφιξαν τα λουριά στις κοινωνίες όλου του Ευρωπαϊκού χώρου. Οι δε, πατώντας στα αποτελέσματα της λιτότητας, αποκτούν την ηθική βάση, ώστε να απειλούν την Ευρώπη με «κουρέματα» (ο «εκβιασμός του αδύνατου», κατά Τσίπρα), ώστε να επιδιωχθούν «διευθετήσεις», που θα παγιώσουν το προηγούμενο αποτέλεσμα. Οι μεν σπέρνουν, οι δε θερίζουν. Η «Τάξη» προϋποθέτει το «Χάος».

Καλά όλα αυτά· τους βγάζουμε το καπέλο για την ευφυΐα τους στην κοινή απατεωνιά, αλλά ο κόσμος πλέον έχει γίνει ένα πολύ επικίνδυνο μέρος. Όλο αυτό το οικοδόμημα, όσο κι αν φαίνεται συμπαγές και δεμένο (δίνοντας την αίσθηση του μονόδρομου και του αναπόδραστου), είναι στην πραγματικότητα πολύ σαθρό. Βασίζεται στα πήλινα πόδια της εξαπάτησης περισσότερο απ’ ότι βασίζεται στην ίδια του την ισχύ. Εξαπάτηση που είναι δύσκολο να συντηρούν πλέον οι ίδιοι οι εξουσιαστές που την δρομολογούν. Η προοπτική του να επιδιώξουν μια περισσότερο γενικευμένη ανθρωποσφαγή, ως λύση στον ίδιο τους τον ελεεινό σχεδιασμό, δεν είναι εκτός της συλλογιστικής τους. Το 2015 θα είναι έτος-σταθμός, όταν θα δούμε όλες τις παγκόσμιες συγκρούσεις να παίρνουν περισσότερο επικίνδυνη τροχιά, με την ένταση του πολέμου στα πιο θερμά θέατρα (Μέση Ανατολή, Ουκρανία) να αυξάνεται. Όπως και εξελίξεις στο θέμα «οικονομική κρίση», με τη φούσκα του πετρελαίου να έχει ήδη σκάσει, πυροδοτώντας μία ακόμη εστία πολέμου με άγνωστη κατάληξη.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς για να μας «σώσει». Είμαστε σαν τα κρέατα που τα έκλεισαν στο ψυγείο και τα ξέχασαν εκεί να περιμένουν τον ήρωα. Οι ήρωες, όμως, και ότι ηθικά χαρακτηριστικά τους συνοδεύουν, έχουν ήδη αποκαθηλωθεί με τις ευθύνες μιας υλιστικής πραγματικότητας, που, αν δε διαλύει, φέρει το πνεύμα στην απόλυτη σύγχυση. Άρα ο καθένας θα πρέπει να επιδιώξει να γίνει τέτοιος, ξεχωριστά. Ο καθένας θα πρέπει να αρχίσει να μελετά, να σκέφτεται και να συζητά με τους κοντινούς του έστω ανθρώπους, αναζητώντας ανθρώπινες λύσεις, όχι για το πρόβλημα όλου του κόσμου, αλλά έστω τοπικά. Κανείς δεν κρατά τη λύση στα χέρια του, ούτε βέβαια οι αναρχικοί. Ξέρουμε, όμως, πως η λύση δεν μπορεί να είναι πολιτική, δεν μπορεί να βασιστεί σε κάποιου είδους τεχνική διαχείρισης από τις άπειρες που έχουν δοκιμαστεί στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν μπορεί να είναι άλλη μια πολιτική επανάσταση οποιουδήποτε τύπου, που θα υποκαταστήσει τον έναν τύπο μαζάνθρωπου με κάποιον άλλο. Για να το κάνεις αυτό, όμως, έστω με περιορισμένη επιτυχία, θα πρέπει να έχεις κατανοήσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, την αξία της ζωής και του θανάτου (και επομένως και της αγάπης) και του συνεπακόλουθου βάρους που φέρουν όλα αυτά. Ο πολλαπλασιασμός –κατ’ αρχήν- τέτοιων ανθρώπων είναι προϋπόθεση της ατομικής και κοινωνικής συνθήκης που ονομάζουμε Αναρχία.