Ένας λαός στο ρόλο του νιπτήρα.

Υπάρχουν στιγμές που τα γεγονότα σε αποστομώνουν, υπάρχουν στιγμές που η κατάντια σου δείχνει το δρόμο της σιωπής. Μια σιωπή που αν γίνει λόγος, δε θα βρίσκει από που να αρχίσει και τι να πρωτοπεί.

Το τι ζούμε σήμερα, είναι αρκετά κατανοητό στην καθημερινότητα. Το τι θα ζήσουμε στη συνέχεια, θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό και θα είναι απόρροια του χθες. Ενός χθες που οι «μύγες ήταν παχιές» και απολαμβάναμε τον πράσινο ήλιο στις γαλάζιες μας παραλίες. Μόνο που τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις παρατραβηγμένες ηλιοθεραπείες που αμέριμνα κάναμε.

Θυμάμαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον πατέρα μου να λέει «Η ενδεκάτη εντολή είναι, ου μπλέξεις». Δυστυχώς μπλέξαμε!

Σαμαράς και Βενιζέλος είναι επικίνδυνοι και δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Ψέμα στο ψέμα και εκβιασμός στον εκβιασμό είναι η μόνιμη τακτική τους.

Από την άλλη, ο Τσίπρας δε θα φέρει την «άνοιξη» που πολλοί ελπίζουν. Είναι τόσο αλλοπρόσαλλα αυτά που λένε και αυτό είναι ενδεικτικό του τι θα ακολουθήσει, αν γίνουν κυβέρνηση κάποτε.

Επειδή όπως λένε «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται», έτσι πολλοί έχουν στο σκεπτικό τους «να φύγουν αυτοί που κυβερνούν σήμερα, και αύριο βλέπουμε». Καλά οφθαμόλουτρα…

Δεν έχει και πολύ σημασία αν τελικά γίνουν εκλογές σύντομα ή όχι, αν θα συνεργασθούν η Ν.Δ. με τον Σύριζα, ή το κατσαριδοΠΑΣΟΚ με τον Σύριζα. Σημασία έχει ότι τα περισσότερα στελέχη όλων των κομμάτων, είναι ανάξια και το πρώτο μέλημά τους είναι η καρέκλα.

Όποιος έχει στην τσέπη του την αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρουμε, καλά κάνει, αλλά, ας μου πει και από που απορρέει. Ποια πρόσωπα βλέπει μπροστά του και σκεπτόμενος λέει με βεβαιότητα «αυτοί μπορούν!». Αδυνατώ να κάνω τον οποιοδήποτε διάλογο με αυτούς που περιμένουν το σώσιμο από τον Γιωργάκη και την «αλλαγή» του.

Αν άφηνα το σκεπτικό μου εντελώς ελεύθερο να εκφραστεί για τους πολιτικούς και το τι θα πρέπει να κάναμε μαζί τους, μάλλον θα με έβαζαν μέσα και πολύ γρήγορα μάλιστα.

Ώρες ώρες το μυαλό πληγώνεται και θολώνει με αυτά που βιώνει. Οταν συμβαίνει αυτό, πολλά και απρόβλεπτα μπορεί να πει και να κάνει. Ο κόσμος υποφέρει με τις πληγές του ανοιχτές που δεν είναι εύκολο να επουλωθούν. Για πόσο ακόμα θα κάνει υπομονή, είναι άγνωστο.

Όσο θα είναι άγνωστο το πότε θα αντιδράσει ο κόσμος, τόσο η σαπίλα θα μεγαλώνει και η δυσοσμία της θα αρχίσει να μας κυριεύει.

Όσο το πολιτικό σύστημα θα προσποιείται ότι πλένει τα χεράκια από τις πολλές του αμαρτίες, τόσο ο λαός θα παίζει τον ρόλο του νιπτήρα. Τουλάχιστον το σαπούνι να περιέχει και βαζελίνη, ελπίζει ο νιπτήρας…