Η κονσέρβα με τα σκουλήκια

Κάθε φορά που ένας πολιτικός κρατούμενος (σ.σ. ναι φίλε μικροαστέ, υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα, για τους οποίους επισήμως τα επιβαρυντικά στοιχεία είναι ο Μπακούνιν στην σχολική βιβλιοθήκη τους) ξεκινά απεργία πείνας για να διεκδικήσει ανθρώπινα ή και νόμιμα δικαιώματά του, ανοίγει η κονσέρβα με τα σκουλήκια της ελληνικής κοινωνίας.

Θρασύδειλα απολειφάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, οσφυοκάμπτες κάθε εξουσίας, με ένα δάκτυλο να. Υψωμένο και έτοιμο να σου βγάλει το μάτι.

Κακούργος. Τρομοκράτης. Απειλή για την κοινωνία.

Αλλά και ψευτοεπαναστάτης, πλουσιόπαιδο των βορείων προαστίων.

Αυτοί και άλλοι χαρακτηρισμοί που διαχωρίζουν το νομιμόφρονα από το χρυσαυγίτη, οι οποίοι μοιράζονται το ίδιο χεσμένο από το φόβο βρακί.

Ποιος Μηλιώνης μωρέ στη Μύκονο; Ποιος αυτοκτονικός εφημεριδάρχης Ανδρουλιδάκης; Ποιος Γερμανός τουρίστας Χριστοφοράκος; Αυτοί είναι μάγκες ρε φίλε. Πετυχημένοι. Αυτοδημιούργητοι. Ή τέλος πάντων, τι θες και τους ανακατεύεις και πετάς τη μπάλα στην εξέδρα (βλ. μας χαλάς τη σούπα);

Λεγκαλισμός της κακιάς ώρας, που αντιλαμβάνεται το νόμο μόνο ως προνόμιο των «νόμιμων» και την αστική δημοκρατία ιδιωτικό κλαμπάκι για εμάς τους νομιμόφρονες, τους Πετρουλάκηδες.

Τι να φοβάσαι άλλωστε τον Άκη; Σάμπως σπάει αυτοκίνητα στη Στουρνάρη;

Ο τρόμος απέναντι όχι στον πιο ικανό και θρασύ εγκληματία, αλλά απέναντι στο διαφορετικό και εκείνο που θα απειλήσει την ιδέα του «τρόπου ζωής» τους. Και βέβαια ο τρόπος ζωής τους περιλαμβάνει κλέφτες, λωποδύτες, εμπόρους ναρκωτικών, απατεώνες, συμμορίες, φοροφυγάδες, βιαστές και δολοφόνους. Αλλά τους δικούς μας. Αυτούς που ξέρουμε και συνηθίσαμε.

Ο αναρχικός απεργός πείνας είναι η μεγάλη απειλή. Γιατί με την πέρα από το ανθρώπινο αυτοκαταστροφικότητά του γκρεμίζει τις βεβαιότητές μας.

Όχι όμως και ότι από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει υποκρισία.

Χολωμένα δειλά τυπάκια, απειλούν θεούς και δαίμονες αν πεθάνει ο Ρωμανός. Λες και περιμένουν το σύνθημα από το θάνατο για να βγουν στο δρόμο. Ούτε καν αυτό. Ούτε καν αυτοί. Οι άλλοι. Η πιο μακάβρια περίπτωση ανάθεσης. Πρακτικά εύχονται το θάνατο που θα ξυπνήσει την λανθάνουσα επαναστατικότητα που θα τα κάνει «πουτάνα όλα». Δε βαριέσαι όμως. Κι αν δεν καεί το πελεκούδι, θα φταίνε οι «άλλοι» που δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ τους.

Και κάτι άλλοι τουρίστες που είδαν φως και μπήκαν. Το επαναστατικό υποκείμενο ως θεματικό πάρκο. Κάτι σαν θρησκευτικός τουρισμός στους Άγιους Τόπους για την κάθαρση της μικροαστικής ψυχής. Ως ότου φύγει και πάλι η μόδα της «αλληλεγγύης» και να επιστρέψουν στην ρουτινιάρικη εγωπάθειά τους.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Υ.Γ. Όχι, οι παραπάνω αράδες δεν αφορούν τον Ν. Ρωμανό ειδικότερα, αλλά την υποκρισία γενικότερα.

Zaphod