Μήπως οι Θεσσαλονικείς πρέπει να αντιδράσουν στην υποβάθμιση της ΔΕΘ;

Μονότονα, κουραστικά, για μια ακόμη φορά η ΔΕΘ, θα επαναλάβει τον μεταπολιτευτικό εαυτό της. Θα γίνει προεκλογικό μπαλκόνι, λοταρία οικονομικών υποσχέσεων, ντουντούκα πολιτικών συνθημάτων, σιδηρόφρακτο φρούριο κατά διαδηλωτών.

Είναι, μάλλον, η μοναδική Έκθεση στον πλανήτη που έχει χάσει ολοσχερώς το λόγο ύπαρξής της. Από Έκθεση καινοτόμων προϊόντων, από πεδίο εμπορικών συμφωνιών του επιχειρηματικού κόσμου, και δη των Βαλκανίων, κατέληξε τους καιρούς της ψεύτικης ευημερίας, σε ένα βήμα οικονομικών υποσχέσεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Αντί να αναλυθεί, έστω, η οικονομική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, έγινε βήμα παροχών.Λογικό ήταν να ελκύσει και το συνδικαλιστικό τομέα ο οποίος επιδόθηκε σε συνδικαλιστικό τουρισμό, δίνοντας κάθε χρόνο ραντεβού στη ΔΕΘ.

Η Έκθεση, τους καιρούς που η τεχνολογία δεν ήταν ανεπτυγμένη, δικαίωνε τους λόγους δημιουργίας της. Επιχειρήσεις εξέθεταν τα καινούργια προϊόντα τους, έβρισκαν αγοραστές και αντιπροσώπους σε άλλες χώρες, υπογράφονταν συμφωνίες. Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ειδικά, εκφυλίστηκε σε ένα πολιτικό και μηντιακό σώου, με την κυβέρνηση, τους γραμματείς και φαρισαίους, εκατοντάδες άτομα, να μετακομίζουν στη Θεσσαλονίκη, όπουτα βράδια αναστέναζαν τα μπουζουξίδικα.



Ο ουσιαστικός εκφυλισμός, ωστόσο, συνέβαινε στην ίδια την Έκθεση, όπου τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτέρων, και μάλιστα των μεγαλύτερων σε έκταση, καταλάμβαναν οι δημόσιοι οργανισμοί. Οργανισμοί που δεν ήταν στο εμπόριο, δεν πουλούσαν τίποτα, δεν απευθύνονταν σε καταναλωτές πελάτες, και ίσως ούτε καν σε ψηφοφόρους. Απευθύνονταν κυρίως στον πρωθυπουργό, ο οποίος θα περνούσε από μπροστά τους σε στυλ επιθεώρησης, προκειμένου ο ανάλογος υπουργός να δείξει τι έργο έχει κάνει (δια των διαστάσεων του περιπτέρου!).

Ίσως οι Θεσσαλονικείς πολύ ανέχτηκαν αυτή την υποβάθμιση της πόλης και της Έκθεσής τους. Είναι απορίας άξιον γιατί τόσα χρόνια δεν οργάνωσαν οι ίδιοι μια διαδήλωση, ενάντια στον ευτελισμό της Έκθεσης, στη μετατροπή της σε πεδίο μικροκομματικών συγκρούσεων, και της πόλης τους σε περίκλειστο χώρο, κατά τα εγκαίνιά της.

Σήμερα, τον καιρό της κρίσης, της κοινής διαπίστωσης ότι η Ελλάδα ελάχιστα παράγει και πολλά εισαγόμενα καταναλώνει, από παιδικές τροφές μέχρι υπολογιστές και μηχανές πάσης φύσεως, θα περίμενε κανείς ότι το μίνιμουμ που μπορούσε να προσφέρει η κυβέρνηση στον τόπο και ειδικά στη Θεσσαλονίκη θα ήταν μια μεγάλη καμπάνια για την αλλαγή του χαρακτήρα και του περιεχομένου της ΔΕΘ. Αντί να αναγιγνώσκουν τα τετριμμένα και νυσταλέα λογύδριά τους, οι πολιτικοί αρχηγοί θα έπρεπε έστω και για μία φορά να ακούσουν. Όχι απλά τους διαδηλωτές, αλλά τους επιστημονικούς φορείς, τους φοιτητές, να καλέσουν τους Έλληνες που διαπρέπουν στα μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου, στη ΝΑΣΑ, το CERN και αλλού, να καταγράψουν τις ιδέες τους και την επόμενη χρονιά να έχουμε μια μετεξέλιξη της ΔΕΘ σε ένα σημαντικό επιστημονικό και πολιτικοοικονομικό γεγονός.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία να γεννηθεί κάτι νέο, κάτι δημιουργικό, αναπτυξιακό, πράγματα δηλαδή που είναι αναγκαία για τη χώρα και το λαό και όχι για τα κόμματα, το περίφημο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης που όλοι ευαγγελίζονται και κανείς δεν το εμφανίζει.

Όλα αυτά είναι η ελπίδα της χώρας, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει καμία διάθεση να γίνει ο προπομπός νέων ιδεών, καινοτομιών και ελπίδας. Θα επιμείνει στις εκδηλώσεις παρακμής, στις ανέξοδες δηλώσεις και υποσχέσεις. Η μεν κυβέρνηση θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη με την παρανοϊκή θέση ότι έσωσε τη χώρα και η αντιπολίτευση ότι θα σώσει τη χώρα από τους σημερινούς σωτήρες.

Προκαλεί μελαγχολία το όλο σκηνικό. Ανάβουν τα φώτα στη ΔΕΘ, αρχίζει μια παράσταση, το έργο είναι ίδιο. Οι θεατές αποδοκιμάζουν. Οι ηθοποιοί (συγνώμη οι πολιτικοί) κατεβαίνουν από τη σκηνή, η αυλαία πέφτει και η Ελλάδα συνεχίζει τον εθνικό της λήθαργο. Ας ελπίσουμε μόνο (γιατί εκεί φθάσαμε) να συμβεί κάτι απρόοπτο, κάτι που να αφυπνίζει, κάτι που να μας υπενθυμίσει ότι μπορούν να υπάρξουν καλύτερες ημέρες.