Αντώνης Παπαγιαννίδης
protagon.gr
agora-dialogue.
Να είμαι ειλικρινής: εγώ, το (ήδη διαβόητο: έτσι είναι η πολιτική) σποτάκι της Πρώτης Φοράς – όχι δε το νεανικό μόνο, αλλά και το μεσόκοπο – το λάτρεψα. Και εκτίμησα την πολιτική του λειτουργία: να φέρει κόσμο για πρώτη φορά στην κάλπη, συν να αποτρέψει από την εμμονή σε παλιές λογικές. Όχι δε μόνο/ όχι τόσο στην ευθύγραμμη λογική του «Ψηφίστε Ποτάμι», όσο στη λογική του «Ψηφίστε, μην λείψετε» και «Μην ψηφίσετε από αυτοματισμό, μην παραβλέπετε ότι η ψήφος σας έχει συνέπειες». (Ταίριαξε, στο μυαλό μου, με του Σταύρου Θεοδωράκη την επιλογή να δώσει προτεραιότητα στις περιοχές της ψήφου μίσους/οξύτητας/απόγνωσης -λέω εγώ- που προκύπτει ψήφος Χρυσαυγής). Το λάτρεψα χωρίς να ξέρω την προέλευση Ομπάμα, χωρίς να γνωρίζω ότι βρήκε «απέναντι» τους συντηρητικότερους Ρεπουμπλικάνους.
Ασφαλώς, ασφαλέστατα, αντιλαμβάνομαι ότι ο διπλανός μου μπορεί να μην το λάτρεψε, ή και να το αντιπάθησε. Ή και να έγινε έξαλλος -στα χρόνια που ζούμε, η… εξαλλάδα φοριέται. Αλλά, προς Θεού, να ακούω/βλέπω/διαβάζω εκλήσεις να αφανισθεί/να κατεβεί/να κρυφτεί το σποτάκι…αυτό δεν το πίστευα ότι θα το ‘βλεπα. Διότι το είδα.
«Ευτυχώς» την ίδια μέρα έσπευσε ο Γιάννης Μιχελάκης -ο υπουργός Εσωτερικών, ντε!- και μου θύμισε ότι ο συντηρητισμός, τα αντανακλαστικά του βαθύτερου συντηρητισμού δεν βρίσκονται μόνον παρ’ ημίν στον όμορφό μας χώρο του προοδευτισμού, αλλά και στον γνήσιο συντηρητικό χώρο. Αναφέρομαι, όχι βέβαια στο ότι (και) αυτός παρατήρησε την αστοχία των δημοσκοπήσεων και των exit polls (συγγνώμην, αλλά το θέμα δεν είναι τόσο οι άστοχες μετρήσεις, όσο η άστοχη/ανόητη/πέραν παντός μέτρου μηντιακή «αξιοποίησή» τους), αλλά στο ότι έσπευσε να ζητήσει… να μην ξαναγίνουν exit polls. Παραδόξως, ουδείς εμνήσθη ημερών αρχαίων/Ρουσόπουλου, ώστε να απαγορεύσει τη δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων δύο βδομάδες -ή, γιατί όχι, δύο μήνες!- πριν τις εκλογές.
Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση: το βαθιά συντηρητικό αντανακλαστικό δεν είναι να διαφωνώ με κάτι (ή: να μην το αντιλαμβάνομαι). Το βαθιά συντηρητικό αντανακλαστικό, είναι να θέλω/να ποθώ/να ζητάω/να απαιτώ (!) να σβηστεί αυτό με το οποίο διαφωνώ. Ο φωταδισμός είναι το όμορο αδελφάκι του σκοταδισμού (Για μένα, εννοείται). Αλλά ας μην αφήσουμε το επιχείρημα να ξεφύγει…
protagon.gr
agora-dialogue.
Να είμαι ειλικρινής: εγώ, το (ήδη διαβόητο: έτσι είναι η πολιτική) σποτάκι της Πρώτης Φοράς – όχι δε το νεανικό μόνο, αλλά και το μεσόκοπο – το λάτρεψα. Και εκτίμησα την πολιτική του λειτουργία: να φέρει κόσμο για πρώτη φορά στην κάλπη, συν να αποτρέψει από την εμμονή σε παλιές λογικές. Όχι δε μόνο/ όχι τόσο στην ευθύγραμμη λογική του «Ψηφίστε Ποτάμι», όσο στη λογική του «Ψηφίστε, μην λείψετε» και «Μην ψηφίσετε από αυτοματισμό, μην παραβλέπετε ότι η ψήφος σας έχει συνέπειες». (Ταίριαξε, στο μυαλό μου, με του Σταύρου Θεοδωράκη την επιλογή να δώσει προτεραιότητα στις περιοχές της ψήφου μίσους/οξύτητας/απόγνωσης -λέω εγώ- που προκύπτει ψήφος Χρυσαυγής). Το λάτρεψα χωρίς να ξέρω την προέλευση Ομπάμα, χωρίς να γνωρίζω ότι βρήκε «απέναντι» τους συντηρητικότερους Ρεπουμπλικάνους.
Ασφαλώς, ασφαλέστατα, αντιλαμβάνομαι ότι ο διπλανός μου μπορεί να μην το λάτρεψε, ή και να το αντιπάθησε. Ή και να έγινε έξαλλος -στα χρόνια που ζούμε, η… εξαλλάδα φοριέται. Αλλά, προς Θεού, να ακούω/βλέπω/διαβάζω εκλήσεις να αφανισθεί/να κατεβεί/να κρυφτεί το σποτάκι…αυτό δεν το πίστευα ότι θα το ‘βλεπα. Διότι το είδα.
«Ευτυχώς» την ίδια μέρα έσπευσε ο Γιάννης Μιχελάκης -ο υπουργός Εσωτερικών, ντε!- και μου θύμισε ότι ο συντηρητισμός, τα αντανακλαστικά του βαθύτερου συντηρητισμού δεν βρίσκονται μόνον παρ’ ημίν στον όμορφό μας χώρο του προοδευτισμού, αλλά και στον γνήσιο συντηρητικό χώρο. Αναφέρομαι, όχι βέβαια στο ότι (και) αυτός παρατήρησε την αστοχία των δημοσκοπήσεων και των exit polls (συγγνώμην, αλλά το θέμα δεν είναι τόσο οι άστοχες μετρήσεις, όσο η άστοχη/ανόητη/πέραν παντός μέτρου μηντιακή «αξιοποίησή» τους), αλλά στο ότι έσπευσε να ζητήσει… να μην ξαναγίνουν exit polls. Παραδόξως, ουδείς εμνήσθη ημερών αρχαίων/Ρουσόπουλου, ώστε να απαγορεύσει τη δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων δύο βδομάδες -ή, γιατί όχι, δύο μήνες!- πριν τις εκλογές.
Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση: το βαθιά συντηρητικό αντανακλαστικό δεν είναι να διαφωνώ με κάτι (ή: να μην το αντιλαμβάνομαι). Το βαθιά συντηρητικό αντανακλαστικό, είναι να θέλω/να ποθώ/να ζητάω/να απαιτώ (!) να σβηστεί αυτό με το οποίο διαφωνώ. Ο φωταδισμός είναι το όμορο αδελφάκι του σκοταδισμού (Για μένα, εννοείται). Αλλά ας μην αφήσουμε το επιχείρημα να ξεφύγει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis