ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

 lawgap

Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἡ ἐπαναλαμβανόμενη σὲ κάθε ἅγιο, λίγο ἢ πολὺ κατὰ τοῦτο ἢ ἐκεῖνο τὸν τρόπο. Ἀκριβέστερα εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ παρατεινομένη διὰ τῶν Ἁγίων, ἡ ζωὴ τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, ὁ Ὁποῖος γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς δώσει καὶ μεταδώσει (παραδώσει) ὡς ἄνθρωπος τὴν Θεία ζωή του: γιὰ νὰ ἁγιάσει καὶ ἀπαθανατίσει καὶ αἰωνιοποιήσει μὲ τὴν ζωή Του ὡς Θεός, τὴν δική μας ἀνθρώπινη ζωὴ ἐπὶ τῆς γῆς.

Καὶ ὁ Βίος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ποὺ παρουσιάζουμε σήμερα εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ποὺ παρατείνεται στοὺς Αἰῶνες.

Ὁ ὅσιος πατὴρ ἠμῶν Σπυρίδων ζοῦσε στὴν Κύπρο, στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνος, καὶ ἀσκοῦσε εἰρηνικὰ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ βοσκοῦ. Ἁπλὸς στοὺς τρόπους καὶ ὀλιγογράμματος, δὲν εἶχε ὅμως ὅμοιό του στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον, στὴν πραότητα, στὴν ἀγαθοεργία, στὴν ἐλεημοσύνη, στὴν φιλοξενία καὶ στὸν ἐνάρετο βίο. Ὅπως ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ, ἔτσι καὶ ὁ Σπυρίδων ἔσπευδε νὰ ὑποδεχθεῖ στὴν κατοικία του κάθε ξένο ποὺ ἐμφανιζόταν, καὶ περιποιόταν τὸν ἐπισκέπτη σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος φτωχὸς ἢ ἄπορος ποὺ δὲν βρῆκε στὸν Σπυρίδωνα κάποια βοήθεια. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ φύλαγε τὰ χρήματά του σ’ ἕνα σεντούκι ποὺ δὲν κλείδωνε ποτὲ καὶ τὸ ἄφηνε στὴν διάθεση ὅλων, χωρὶς ποτὲ νὰ νοιάζεται ἂν ἦταν ἄδειο ἢ γεμάτο, ἢ ἂν ἐκεῖνοι ποὺ ἔπαιρναν χρήματα ἦσαν ἄξιοι ἢ ἀνάξιοι ἐλεημοσύνης. Ζοῦσε μὲ ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια στὸν ἔγγαμο βίο του καὶ ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε μία θυγατέρα, τὴν Εἰρήνη· μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια, ὅμως, ἡ σύζυγός του ἀπεβίωσε. Ἀπαλλαγμένος πλέον ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ὁ Σπυρίδων δὲν εἶχε ἄλλη μέριμνα παρὰ μόνο νὰ προκόψει στὴν ἀρετὴ καὶ νὰ πλουτίσει μὲ τὶς αἰώνιες δωρεὲς τῆς θείας Χάριτος.
Χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ἀπέκτησε ἔτσι μεγάλη φήμη στὴν Μεγαλόνησο, καὶ ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ἐπίσκοπος τῆς μικρῆς πόλεως τῆς Τριμυθοῦντος, κοντὰ στὴν Σαλαμίνα, ὁμόφωνα οἱ πιστοὶ ἐξέλεξαν τὸν Σπυρίδωνα διάδοχό του καὶ ποιμενάρχη τοῦ πνευματικοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ. Παρὰ τὴν τιμὴ καὶ τὸ ἀξίωμα, ὁ ταπεινὸς βοσκὸς δὲν ἄλλαξε καθόλου τὴν βιοτή του: φοροῦσε πάντα τὰ ἴδια πτωχὰ ἐνδύματα, τὸν ἴδιο σκοῦφο ἀπὸ πλεγμένα φοινικόφυλλα· παντοῦ πήγαινε μὲ τὰ πόδια, βοηθοῦσε στὶς γεωργικὲς ἐργασίες, καὶ ὅπως καὶ πρίν, φύλαγε τὸ κοπάδι του. Μία νύχτα μπῆκαν στὸ μαντρί του ληστές, γιὰ νὰ κλέψουν προβατα· ὅταν θέλησαν ὅμως νὰ φύγουν μὲ τὰ κλοπιμαῖα, ἔνοιωσαν νὰ τοὺς εἶχε δέσει καὶ ἀκινητοποιήσει μία ἀόρατη δύναμη. Ὅταν τὰ χαράματα τοὺς βρῆκε ὁ Σπυρίδων, κατῃσχυμένοι τοῦ ὁμολόγησαν τὴν πράξη τους. Ὁ ἅγιος τοὺς συμπόνεσε, τοὺς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὰ ἀόρατα δεσμὰ καὶ τοὺς νουθέτησε ὥστε στὸ ἑξῆς νὰ ζοῦν τίμια. Δὲν τοὺς ἄφησε ὅμως νὰ φύγουν χωρὶς νὰ τοὺς δωρίσει δύο πρόβατα, λέγοντάς τους μὲ χαμόγελο ὅτι ἦταν ἡ ἀποζημίωσή τους γιὰ τὴν ὁλονύκτια ἀγρυπνία.
Ὅταν ἔπληξε τὴν Κύπρο φοβερὴ ξηρασία, ποὺ ἀπειλοῦσε νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ λιμό, ὁ ἅγιος Σπυρίδων μὲ τὴν προσευχή του ἔκανε ν’ ἀνοίξουν οἱ κρουνοὶ τοῦ οὐρανοῦ κι ἔβρεξε ὁ Θεὸς βροχὴ εὐεργετικὴ ποὺ ξαναέκανε τὸ χῶμα γόνιμο. Κάποιοι πλούσιοι εἶχαν ἀποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες σταριοῦ γιὰ νὰ τὶς πουλήσουν σὲ πολλαπλάσια τιμή, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἀνέχεια· οἱ προσευχὲς τοῦ ἁγίου γκρέμισαν τὶς σιταποθῆκες τους καὶ τὸ σιτάρι μοιράσθηκε δίκαια σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους ἀναχαιτίζοντας τὴν προοπτικὴ τοῦ λιμοῦ. Μία ἡμέρα, ὡς ἄλλος Μωυσῆς ἐν τῇ ἐρήμῶ (Ἀριθμ. κα´, 8) μεταμόρφωσε ἕνα φίδι σὲ χρυσάφι γιὰ νὰ βοηθήσει κάποιον πτωχό· κι ὅταν ἀντιμετωπίσθηκε ἡ ἀνάγκη, ἐπανέφερε τὸ ζωντανὸ στὴν πρότερή του κατάσταση γιὰ νὰ μὴ δώσει λαβὴ στὴν πλεονεξία καὶ τὴν φιλαργυρία. Πάντα πρόθυμος νὰ συνδράμει τοὺς δεινοπαθοῦντες, ξεκίνησε μία ἡμέρα γιὰ νὰ ἐλευθερώσει ἕναν ἄνδρα ποὺ εἶχε καταδικασθεῖ σὲ θάνατο· βρέθηκε ξαφνικὰ μπροστὰ σ’ ἕνα ποτάμι ποὺ μὲ τὰ ὁρμητικὰ νερά του τοῦ ἔκοβε τὸν δρόμο. Ὁ ἅγιος προσευχήθηκε καὶ διέσχισε τὴν κοίτη τοῦ ποταμοῦ δίχως νὰ βρέξει τὰ πόδια του.

Ζώντας βίο ἐνάρετο, ζοῦσε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐνεργοῦσε μέσα του διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ὁ Σπυρίδων ἀπέκτησε ἐξουσία ἀκόμη καὶ ἐπὶ τοῦ θανάτου. Μετὰ ἀπὸ παράκληση μίας βαρβάρισσας γυναίκας, ἔφερε ξανὰ στὴν ζωὴ τὸ παιδί της, τὸ πτῶμα τοῦ ὁποίου εἶχε ἀποθέσει ἐκείνη στὰ πόδια του. Ὅταν ἐκοιμήθη ἡ κόρη του Εἰρήνη, πρὶν προλάβει νὰ φανερώσει σὲ κάποιον ποῦ εἶχε κρύψει τὸν θησαυρὸ ποὺ τῆς εἶχε ἐμπιστευθεῖ, ὁ ἅγιος ἱεράρχης ἔσκυψε πάνω στὸν τάφο καὶ ρώτησε τὴν πεθαμένη, ἡ ὁποία ἀμέσως τοῦ εἶπε ποῦ βρισκόταν ὁ θησαυρός. Ἔχοντας ἐπιτελέσει ἐν Θεῷ τέτοιο θαῦμα, ὁ Σπυρίδων οὔτε νοιάστηκε νὰ ζητήσει ἀνθρώπινη παρηγορία γιὰ τὸν ἴδιο καὶ δὲν παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ἀναστήσει τὴν μονάκριβή του κόρη.
Ἀμαθὴς ἀνθρώπινης σοφίας ἀλλὰ πλούσιος σὲ διορατικὸ καὶ προορατικὸ χάρισμα, ὁ ἅγιος Σπυρίδων γνώριζε σὲ βάθος τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ ἡ γνώση του αὐτὴ ἔφερε μία ἡμέρα σὲ ἀμηχανία ἕναν κενόδοξο ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος γιὰ νὰ ἐπιδείξει τὴν ρητορική του δεινότητα ἄλλαξε κάποιες λέξεις τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ τοῦ φαίνονταν πολὺ κοινές.

Ὅταν ὁ ἅγιος αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας συνεάλεσε τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325) γιὰ νὰ καταδικάσει τὴν δυσσεβῆ αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ Σπυρίδων πῆγε καὶ ἐκεῖνος στὴν Νίκαια φορώντας τὰ ταπεινὰ ροῦχα τοῦ βοσκοῦ, γιὰ νὰ ὁμολογήσει καὶ ἐκεῖνος τὴν Ἀλήθεια πλάι στοὺς ἁγίους ἐπισκόπους καὶ ὁμολογητὲς καὶ στὶς πλέον ἐπιφανεῖς προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς του. Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων, ἕνας ματαιόδοξος φιλόσοφος ὀπαδὸς τοῦ Ἀρείου προκάλεσε τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ μία συζήτηση περὶ Ἁγίας Τριάδος.
Ὁ ταπεινὸς βοσκὸς προχώρησε καὶ πῆρε τὸν λόγο παρότι κάποιοι προσπάθησαν νὰ τὸν ἐμποδίσουν φοβούμενοι τὴν ἀπαιδευσία του στὴν γλώσσα. Πρὸς μεγάλη ἔκπληξη ὅλων, κατατρόπωσε τὰ σοφίσματα τοῦ ἀντιπάλου του μὲ τὴν ἁπλότητά του καὶ μὲ τὴν αὐθεντία τῶν λεγομένων του ποὺ ἐμπνέονταν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. «Ἡ Ἁγία Τριάς, ἂν καὶ τρία Πρόσωπα καὶ τρεῖς Ὑποστάσεις, εἶναι εἷς Θεὸς καὶ μία οὐσία ἄρρητος καὶ ἀκατάληπτος, τὴν ὁποία ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει καὶ νὰ καταλάβει», εἶπε. «Καὶ μολονότι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ παρομοιάσουμε τὴν ἄκτιστο καὶ ὑπερούσιο Φύση μὲ κτιστὸ καὶ φθαρτὸ δημιούργημα, ἐπειδὴ δὲν πιστεύει κανεὶς εὔκολα, ἂν δὲν δεῖ μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς, θὰ σᾶς ἀποδείξω τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν κεραμίδα αὐτὴ ποὺ εἶναι ἐπίσης τρισύνθετος καὶ μίας οὐσίας καὶ φύσεως». Ἔκανε μὲ τὸ δεξὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ στὸ ἀριστερὸ χέρι κρατοῦσε μία κεραμίδα. Εἶπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός», καὶ εὐθὺς τὸ πῦρ ποὺ εἶχε ψήσει τὴν κεραμίδα ἀνέβηκε πρὸς τὰ ἄνω· «καὶ τοῦ Υἱοῦ», καὶ εὐθὺς τὸ νερὸ ποὺ ἔπλασε τὴν κεραμίδα χύθηκε κάτω· «καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», καὶ ἄνοιξε τὴν παλάμη ὅπου εἶχε μείνει μόνο τὸ χῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἦταν φτιαγμένη ἡ κεραμίδα. Ὅλοι ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ θαῦμα· ὁ ἀρειανόφρων φιλόσοφος ἀσπάσθηκε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ παρότρυνε καὶ τοὺς ἄλλους ὀπαδοὺς τοῦ αἱρεσιάρχη νὰ ἀφήσουν τὴν πλάνη τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, γιὰ νὰ βροῦν στὴν Ἐκκλησία τὰ ζείδωρα νάματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀποκεκομμένος τῶν ἐγκοσμίων ἀγαθῶν, ἀφοσιωμένος πλήρως στὴν προσδοκία τῶν ἀγαθῶν τῶν αἰωνίων, ὁ ἅγιος Σπυρίδων τελοῦσε τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας ὡσὰν νὰ βρισκόταν ἤδη ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ὑψίστου, μαζὶ μὲ τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων. Μία ἡμέρα, τὴν ὥρα ποὺ λειτουργοῦσε σὲ κάποιο ἀπομονωμένο ἐξωκκλήσι, παραμελημένο ἀπὸ τοὺς πιστούς, στράφηκε πρὸς τοὺς ἀποντες πιστοὺς λέγοντας: « Εἰρήνη πᾶσι!». Ὁ ὑποτακτικός του ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ χοροῦ τῶν Ἀγγέλων νὰ ἀπαντᾶ: «Καὶ τῷ πνεύματί σου!» καὶ νὰ συνεχίζει τὴν οὐράνια ψαλμωδία του μέχρι τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας.

Μετὰ ἀπὸ βίο μακρύ, ὅπου ἀδιάκοπα τοῦ παραστάθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ἅγιος Σπυρίδων παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο, στὶς 12 Δεκεμβρίου 348, σὲ ἡλικία ἑβδομήντα ὀκτὼ ἐτῶν, ἀφοῦ προηγουμένως ἐνεθάρρυνε γιὰ μία τελευταία φορὰ τοὺς παρευρισκομένους νὰ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ὑποτάσσονται στὸν ἐλαφρὺ ζυγό του.

Τὸ τίμιο σκήνωμά του κατέστη ἀνεξάντλητος πηγὴ θαυμάτων καὶ ἰάσεων γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς Κύπρου μέχρι τὸν 7ο αἰώνα, ὁπότε ἀπὸ φόβο ἐπικείμενης ἀραβικῆς εἰσβολῆς μεταφέρθηκε στὴν Βασιλεύουσα καὶ κατετέθη σὲ ναὸ κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία. Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ τίμιο λείψανο μεταφέρθηκε κρυφίως (1456) στὴν Κέρκυρα, ὅπου φυλάσσεται ἔκτοτε καὶ θαυματουργικῶς παραμένει ἄφθορο. Ἐπιτέλεσε καὶ ἐπιτελεῖ πολλὰ θαύματα καὶ σὲ μεμονωμένους πιστοὺς καὶ γιὰ τὸ σύνολο τοῦ πληθυσμοῦ: ἔσωσε τὸ νησὶ ἀπὸ ἐπιδημία χολέρας καὶ ἀπὸ ἐχθρικὴ εἰσβολή. Τιμᾶται ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν προστάτης ἅγιος της Κέρκυρας.

(Πηγή: Νέος Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἐκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ)