Η έννοια της κυριαρχίας στο Διεθνές Δίκαιο έχει τις ρίζες της στο Μεσαίωνα. Η Συνθήκη της Βεστφαλίας στη λήξη του τριαντακονταετούς πολέμου το 1648 με την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία εκατοντάδων μικρών ανεξάρτητων αρχών κυρίαρχων έναντι των πληθυσμών και περιοχών τους. Έτσι γεννήθηκε και το σύστημα του Έθνους-Κράτους.
Η εθνική κυριαρχία ενισχύθηκε στη πορεία των αιώνων με αποτέλεσμα να σημαίνει την κρατική ανεξαρτησία έναντι ξένων δυνάμεων αλλά παράλληλα και την αποκλειστική κυριαρχία του κράτους και άσκηση εξουσίας εντός των συνόρων του και του πληθυσμού (εδαφική κυριαρχία).
Η Συνθήκη του Μοντεβίδεο του 1933 άρθρο 1 προνοεί ότι Κράτος αντικείμενο του Διεθνούς Δικαίου πρέπει να έχει μόνιμο πληθυσμό, καθορισμένη έκταση, διακυβέρνηση και την δυνατότητα να συνάπτει σχέσεις με άλλα κράτη. Πρόκειται για κωδικοποίηση εθιμικού πλέον Διεθνούς Δικαίου.
Η συνεργασία κυρίαρχων κρατών π.χ. στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν συνεπάγεται κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας ούτε και η συνεργασία στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνών οργανισμών. Αντίθετα, τα κυρίαρχα κράτη έχουν δικαίωμα να «εκχωρήσουν» μέρος της κυριαρχίας τους στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας.
Η διεθνής κοινότητα τα τελευταία χρόνια κινήθηκε προς ενίσχυση της κρατικής κυριαρχίας και όχι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τούτο ιδιαίτερα σε σχέση με μικρά και αδύνατα κράτη.
Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών υιοθετώντας την αρχή της «εδαφικής ακεραιότητας» και «πολιτικής ανεξαρτησίας» βλέπε άρθρο 2 παρ. 4 σε σχέση με την απαγόρευση βίας βασίζεται στην αποδοχή της αρχής της εδαφικής κυριαρχίας σαν μία από τις συνιστώσες της ύπαρξης κράτους κατά το Διεθνές Δίκαιο.
Στην υπόθεση ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Corfu Channel 1949 (ICJ) Reports σελις 35 το Δικαστήριο επισημαίνει τα εξής:
«μεταξύ ανεξάρτητων κρατών σεβασμός δια την εδαφική κυριαρχία συνιστά απαραίτητο θεμέλιο των Διεθνών Σχέσεων».
Διεθνολόγοι κύρους υποστηρίζουν, όπως μεταξύ άλλων ο Steinberg βλέπε Steinberg Helmut “Sovereignty” in Bernhardt (Encyclopedia of Public International Law, Vol. IV 2000 p.501 στη σελίδα 511, ότι:
«η αποκλειστικότητα άσκησης δικαιοδοσίας κρατών εντός των αντίστοιχων εδαφών τους αποτελεί κεντρικό χαρακτηριστικό της κυριαρχίας»
Τα κυριαρχικά δικαιώματα επεκτείνονται βεβαίως και στη θάλασσα, χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα κλπ.
Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη ασκούνται επίσης κυριαρχικής φύσεως δικαιώματα. Η κρατική κυριαρχία παραμένει σήμερον βασικό συστατικό στοιχείο της διεθνούς κοινότητας.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω καθίσταται έκδηλο πλέον για ποιο λόγο η Τουρκία δεν αποδέχεται την ενιαία κυριαρχία. Οποιαδήποτε λύση η οποία θα δεχθεί την ύπαρξη οποιασδήποτε άλλης θέσης όπως π.χ. την ύπαρξη δύο κυριαρχιών στην Κύπρο συνεπάγεται κατάλυση ουσιαστικά της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μετεξέλιξή της, κατάργηση της ένταξης μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, των διμερών συνθηκών καθορισμού της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, την συμμετοχή μας στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και των Διεθνών Συμβάσεων. Όλα θα πρέπει να επανεκκινήσουν από την αρχή με τη διαφορά ότι θα πρέπει πλέον μέσα στο προτεινόμενο Ομοσπονδιακό σύστημα η Ομόσπονδη Κυβέρνηση, με την προϋπόθεση συγκατάθεσης της Τουρκικής ψήφου, να συμφωνεί δια τα πάντα. Άλλως παραμένουν οι δύο κρατικές κυριαρχίες και τα δύο κράτη τα οποία βεβαίως θα αναγνωριστούν σαν κυρίαρχα από τη διεθνή κοινότητα.
Οι προσπάθειες της Τουρκίας να διασπάσει την κυριαρχία οδηγεί στη δημιουργία «Πολιτικού Τέρατος» ή «Λερναίας Ύδρας» και στη δημιουργία “imperium in imperio”, ανάθεμα στη συνταγματική θεωρία, τόσο στην Αγγλία ενιαίου κράτους, αλλά ακόμα και αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών δηλαδή Ομοσπονδιακού Καθεστώτος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες το θέμα της κυριαρχίας και της πολλαπλότητάς της αποδιδόμενης στις πολιτείες επιλύθηκε μέσα από διάφορα στάδια ξεκινώντας από το πρώτο στάδιο της συνομοσπονδίας κυρίαρχων πολιτειών για να καταλήξουμε όμως μέσα από την υιοθέτηση του Αμερικανικού Συντάγματος και την ερμηνεία που δόθηκε σε αυτόν και στις τροποποιήσεις του στην ιδέα που διέπει το Αμερικανικό σύστημα σήμερα και αρχή εμπεδωμένη πλέον και από νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου του «ενός Συντάγματος, μίας χώρας, ενός λαού». Βλέπε The Federalist No. 2 σελίς 38. Η συνταγματική θεωρία η οποία επεκράτησε είναι ότι, με την επικύρωση του Ομοσπονδιακού Συντάγματος κάθε πολιτεία απεδέχθη να συνενωθή με ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα το οποίο προϋποθέτει ενιαία κυριαρχία. Εάν οι πολιτείες ήταν κυρίαρχες αυτό θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να τροποποιούν τα δικά τους συντάγματα σε βαθμό που να συγκρούεται με το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα χωρίς οποιεσδήποτε επιπτώσεις, εφόσον με κυρίαρχο τρόπο θα αποφάσιζαν για τη νομιμότητα της τροποποίησης.
Από την 4η Ιουλίου 1788 οι δέκα συνελεύσεις των πολιτειών επικύρωσαν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα με αποτέλεσμα να καταστούν πλέον ένα έθνος «we have become a nation». Βλέπε C. Bowen, Miracle at Philadelphia 310 1986. Είναι για αυτό που και στο προοίμιο του Συντάγματος του Ομοσπονδιακού Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών η αναφορά είναι στο «We the people of the United States». H κυριαρχία απορρέει από τον λαό ο οποίος είναι ένας. Οι Τούρκοι επιμένουν σε δύο λαούς και δύο κυριαρχίες άρα και δύο κράτη. Αν ακολουθήσουμε αυτή την πορεία ή αφήσουμε το θέμα να αιωρείται μέσα από ανακοινωθέντα που θα επιτρέπουν την κάθε πλευρά να δίδει την δική της ερμηνεία, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οδηγούμαστε πλέον στα δύο κράτη στην αρχή του «imperium in imperio». Του «πολιτικού τέρατος» και της «Λερναίας Ύδρας» .Δρ. Χρίστος Κληρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis