ΚΥΚΛΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ

Η Χρυσή Αυγή απέκτησε “μάρτυρες” και μάλιστα με τρομερά αντανακλαστικά έσπευσε να παραδεχτεί πως είναι δικοί της. Ενώ στην περίπτωση της δολοφονίας του Φύσσα,

έκανε το παν για να αποτινάξει τις ευθύνες της και να παρουσιάσει μάλιστα τον Ρουπακιά ως “πράκτορα κομμουνιστή”, στις δολοφονίες του Νέου Ηρακλείου έτρεξε να αποδείξει ότι χύθηκε και δικό της αίμα. 

Βέβαια, πέρα από την υποκρισία της Χρυσής Αυγής, όπως και κάθε φασιστικού τέρατος, αποδεικνύεται και κάτι ακόμα: Η συνταγή λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα μπορεί να επιβληθεί μόνο υπό καθεστώς ανωμαλίας. Υπό αντιδημοκρατικές συνθήκες και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Η Χρυσή Αυγή σαφώς ζημιώνει την χώρα και μόνο με την ύπαρξή της, ωστόσο δεν είναι η μόνη, άσχετα με τον ρόλο που παίζει.

Η διάλυση του κράτους πρόνοιας και η φτωχοποίηση του πληθυσμού σε περίοδο υποτιθέμενης ειρήνης, είναι τα αίτια που προκρίνουν αυταρχικές διεξόδους. Πλέον βρισκόμαστε σε έναν άτυπο εμφύλιο, όπου τα θύματα και οι θύτες δεν είναι πάντα εμφανή. Κι αυτό γιατί, παρακρατικοί μηχανισμοί βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία με σκοπό να δημιουργήσουν το περιβάλλον που θα δικαιολογεί τα πάντα και κυρίως τον φόβο. Μπροστά στο αδιέξοδο που έχει προκύψει, μόνο όποιος έχει πρόσβαση στο παρασκήνιο μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει.

Ωστόσο εκείνοι που παρατηρούν και σκέφτονται πιο αναλυτικά τα τελευταία γεγονότα, σίγουρα θα έχουν αντιληφθεί ότι η δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών, απλώς επιτρέπει στην κυβέρνηση να αλλάξει την επικαιρότητα και να παρουσιαστεί ως εγγυητής της ομαλότητας, όπως την ευαγγελίζονται οι ίδιοι βέβαια. Ανησυχούν για “αποσταθεροποίηση”, προκαλώντας πράγματι απορίες για το ποια είναι η “σταθερή κατάσταση” που κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.

Επιπλέον επαναφέρουν την κόντρα με οπαδικούς όρους “ακροδεξιών-ακροαριστερών”, ώστε η κυβέρνηση να εμφανιστεί ως ένας ουδέτερος-κεντρώος παίκτης που δεν έχει σχέση με κανένα από τα δύο άκρα. Ιστορικά έχουμε διδαχθεί ότι το αίμα που χύνεται χωρίς κάποιος να εμφανίζεται ως “εκδικητής-τιμωρός” και δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι δεν θα είναι και το τελευταίο αίμα.

Το αίμα δουλεύει ως υποκινητής των εξελίξεων ή ως τροχοπέδη. Ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά ότι το παρακράτος ή το μεταμφιεσμένο κράτος, δεν θα επιχειρήσει μια πράξη τυφλής βίας προς μέλη αριστερού κόμματος με σκοπό να συντηρήσει τον τρόμο σε πρώτο πλάνο και να καλλιεργηθεί η εντύπωση των αντιποίνων;

Το μόνο σίγουρο είναι πως η δημοκρατία μόνο σταθερή δεν είναι στην Ελλάδα, όσο κι αν κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να πείσουν περί του αντιθέτου. Κι αυτό γιατί ήδη, επιχειρούν να κρατηθούν στην εξουσία όσο περισσότερο μπορούν. Αφού συμπάθειες στο εσωτερικό έχουν πλέον ελάχιστες, η αναμπουμπούλα είναι γι’ αυτούς η μόνη λύση. Είτε μας ταράσσουν στην “νομιμότητα” με το να σκαρφίζονται νέους άθλιους νόμους, είτε χωρίς καμία ντροπή οξύνουν τις καταστάσεις για δικό τους όφελος. Μόνο που όταν χύσεις αίμα για να ταΐσεις την βουλιμία της εξουσίας σου, κάποια στιγμή, ο έλεγχος χάνεται. Και ποιανού το αίμα θα χυθεί δεν καθορίζεται.