ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΠΑΖΕΙ ΝΕΡΑ, ΑΣ ΤΟ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ…

[…] αυτός ο αρχηγός είχε συνήθως έναν ευνοούμενο που του έμοιαζε όσο το δυνατόν περισσότερο, που δουλειά του ήταν να γλείφει τα πόδια και τον πισινό του αφεντικού του […] Τον ευνοούμενο αυτόν τον μισεί ολόκληρο το κοπάδι κι επομένως, για να προστατευτεί είναι πάντα κοντά στον αρχηγό του. Συνήθως μένει σ’ αυτό το πόστο ώσπου να βρεθεί κάποιος χειρότερος· μόλις όμως τον ξεφορτωθούν, ο διάδοχος του επικεφαλής όλων των Γιαχού στην περιοχή εκείνη, γέροι και νέοι, άντρες και γυναίκες, έρχονται σύσσωμοι και αποβάλλουν πάνω του τα περιττώματά τους, από την κορφή έως τα νύχια. Τζόναθαν Σουίφτ, Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ

Από τη στιγμή που η ρήξη με την αριστερά βασίζεται στην αναγκαιότητα να ελευθερώσουμε την πρακτική της αναρχίας από τα όρια της πολιτικής, αυτό σίγουρα δεν είναι μια προσέγγιση προς τη δεξιά ή κάποιο άλλο τμήμα του πολιτικού φάσματος. Αποτελεί περισσότερο μια αναγνώριση πως ένας αγώνας για τη μετατροπή της ολότητας της ζωής, ένας αγώνας να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, ως δικές μας σε μια συλλογική κίνηση για ατομική πραγμάτωση, μπορεί μόνο να παρεμποδιστεί από πολιτικά προγράμματα, «επαναστατικές» οργανώσεις και ιδεολογικές κατασκευές που απαιτούνε την υπηρεσία μας, επειδή αυτές, όπως το κράτος και το κεφάλαιο, απαιτούνε να δώσουμε τις ζωές μας σ’ αυτά, και όχι να τις πάρουμε στα χέρια μας. Τα όνειρα μας είναι πολύ μεγαλύτερα από τα στενά όρια των πολιτικών σχεδιασμών. Είναι καιρός τώρα να αφήσουμε πίσω μας την αριστερά και να συνεχίσουμε τον κεφάτο δρόμο μας προς το άγνωστο της εξέγερσης και της δημιουργίας γεμάτων και αυτοπροσδιοριζόμενων ζωών. Wolfi Landstreicher

Στην πολιτική δεν υπάρχουν ενδοιασμοί, ούτε περιθώρια δισταγμών, όταν διακυβεύεται είτε η πολιτική επιβίωση ενός κόμματος είτε προσώπων με μικρές ή μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα εξουσιαστικά προσωπεία πέφτουν και αποκαλύπτεται το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής και των πολιτικών: ο δόλος και η σκληρότητα, η απάτη και υποκρισία, η βία και το οργανωμένο ψεύδος, η κυνικότητα και η υποταγή των εξουσιαζόμενων με κάθε μέσο.
Η ριζοσπαστικότητα του Μακιαβέλι, εν πολλοίς, συνίσταται στο γεγονός ότι προέβαλε την αποτελεσματικότητα στην άσκηση της εξουσίας, αφού πίστευε ότι για τον Ηγεμόνα «είναι καλό όταν τον κατηγορεί η πράξη και τον συγχωρεί το αποτέλεσμα». Μ’ άλλα λόγια αρνιόταν την χρησιμότητα του προσωπείου της εξουσιαστικής ηθικής σπάζοντας τελικά την ενότητα εγκόσμιας και θεϊκής εξουσίας, που η Εκκλησία επέβαλλε μέχρι τότε μέσω της τεράστιας ισχύος, που κατείχε.
«Ο ηγεμόνας θα πρέπει να επιδιώκει να είναι ταυτόχρονα αλεπού και λιοντάρι, διότι αν είναι μόνο λιοντάρι δεν θα μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται τις παγίδες, ενώ αν είναι μόνον αλεπού δεν θα μπορεί να υπερασπίζει τον εαυτό του ενάντια στους λύκους. Συνεπώς έχει εξ ίσου ανάγκη να είναι αλεπού για ν’ αναγνωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους», συμβούλευε ο Νικολό Μακιαβέλι.
Έχει ειπωθεί, και δικαίως, ότι ο στόχος της διατήρησης της εξουσίας, ενώνει τους εξουσιαστές ακόμη και αν έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Εδώ πράγματι αποκαλύπτεται η πραγματική φύση της πολιτικής, καθώς εξουσιαστές, που λίγο πριν προσκόμιζαν τα διαπιστευτήρια του νέου και άφθαρτου, του ηθικού πλεονάσματος, που εμφανίζονταν και εμφανίζονται ως οι πολιτικοί φορείς, που θα παλέψουν για την κοινωνική δικαιοσύνη και την προάσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τελικά εμφανίζονται σαν χάρτινες καρικατούρες.
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.

«Η ελπίδα έρχεται»
Στις αρχές του 2004 και συγκεκριμένα τον Γενάρη λίγο πριν επισημοποιηθεί η παράδοση της αρχηγία του Πασοκ από τον Κ. Σημίτη στον Γ. Παπανδρέου ο τότε υφυπουργός οικονομικών Χρήστος Πάχτας φέρνει στην βουλή προς ψήφιση τροπολογία η οποία θα άνοιγε τον δρόμο στην εταιρεία «Τεχνική Ολυμπιακή» του ομίλου Στέγγου να κατασκευάσει ξενοδοχειακές μονάδες στην Σιθωνία Χαλκιδικής ρυμοτομικών παρά τις σχετικές απαγορεύεις των δασικών και πολεοδομικών κανονισμών. Ο Πάχτας υποχρεώνεται να παραιτηθεί, ενώ αποφασίζεται να μη συμπεριληφθούν εν όψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ 9 βουλευτές που είχαν συνυπογράψει την συγκεκριμένη τροπολογία ανάμεσά τους και ο νυν υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής πολιτικής του καθεστώτος Συριζα-ΑΝΕλ Παναγιώτης Κουρουμπλής (οι υπόλοιποι για την ιστορία ήταν οι Γιάννης Ανθόπουλος, Σπύρος Βούγιας, Κώστας Διαμαντής, Θόδωρος Κατσανέβας, Γιώργος Κίρκος, Νίκος Στρατηλάτης, Νίκος Φλώρος και Αλέκος Χρυσανθακόπουλος).
Το «ηθικό πλεόνασμα», λοιπόν, του Παναγιώτη Κουρουμπλή εκτιμήθηκε δεόντως από τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έσπευσε να τον τοποθετήσει σε περίοπτες υπουργικές θέσεις.
Στις 27 Ιουλίου του τρέχοντος έτους ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σε μια βαρυσήμαντη δήλωση του και ενώ επίκειται η περιβόητη έξοδος στις «αγορές» απεύθυνε έκκληση για ενότητα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, μπροστά σ’ αυτόν τον εθνικό στόχο όπως τον χαρακτήρισε.

«Ο εκσυγχρονισμός επελαύνει»
Το 2008 ο Θ. Τσουκάτος διακεκριμένος ση­μιτοφύλακας εξηγεί ότι το 1.000.000 μάρκα, ποσόν του οποίου ο ίδιος αποδεικνύεται αποδέκτης, παρελήφθησαν από τους αρμόδιους για τα οικονομικά του Πασοκ και κατέληξαν στα κομματικά ταμεία του κόμματος ως συνεισφορά της Siemens στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος εν όψει των ευρωεκλογών του 1999.
Το Πασοκ τον αδειάζει για ευνόητους λόγους.
Η Χαρ. Τρικούπη με non paper που μοίρασε ανέφερε ότι «η δύναμη του ΠΑΣΟΚ είναι ο κόσμος του. Τα χιλιάδες έντιμα στελέχη του που καθημερινά αγωνίζονται για να σταματήσουν τη συντηρητική οπισθοδρόμηση της χώρας. Χιλιάδες έντιμα στελέχη που δεν έχουν καμιά σχέση με όσους καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων ψηφοφόρων και τα ιερά και όσια του Κινήματος».
Κατάλαβες «καταχραστή» Τσουκάτε;
Η Α. Διαμαντοπούλου δηλώνει στα «ΝΕΑ» ότι «είναι ανάγκη να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι», ενώ από κοντά και Α. Λοβέρδος μιλώντας στο κεντρικό δελτίο του Άλτερ άφησε αιχμές κατά όσων δεν κρατάνε το κεφάλι ψηλά και δείχνουν ότι «οι άλλοι φταίνε, εμείς δεν ξέραμε». Μαρτυριάρη, Λοβέρδε!
Ο πρώην υπουργός του Σημίτη Γ. Φλωρίδης δηλώνει (στον Αlpha 9.89) ότι «σε καμιά περίπτωση οι επιτυχίες αυτής της περιόδου (των κυβερνήσεων Σημίτη) δεν μπορούν να ανατραπούν από 5-10 λαμόγια, που πάντα υπάρχουν».
Λαμόγιο ο Τσουκάτος που γέμιζε τα μαύρα ταμεία του κόμματος, ενώ ο Φλωρίδης που γνώριζε «οσία Παρθενόπη»;
Γεμάτος «πίκρα» ο παντοδύναμος λίγο πριν «στρατηγός» Τσουκάτος, μεταξύ άλλων, δηλώνει αμέσως μετά από την απολογία του ότι:
«Η κατάληξη του ως άνω ποσού στον προορισμό του (εννοεί το κομματικό ταμείο) επιβεβαιώθηκε εμμέσως για ευνόητους λόγους, πλην σαφώς, από τις καταθέσεις στην Δικαιοσύνη των ταμιών του κόμματος, αλλά και από τις καταθέσεις στην Γερμανία στελεχών, που εκταμίευαν για λογαριασμό της εταιρείας», ενώ πρόσθεσε ακόμη ότι «ψεύδονται συνειδητά και μάλιστα γνωρίζοντας ότι ουδείς πολίτης τούς πιστεύει – εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα, και αναφέρομαι στα μεγάλα, δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες και μάλιστα σε προεκλογικές περιόδους με αντίστοιχα υψηλές χορηγίες που ξεπερνούν κατά πολύ το ανώτατο όριο των επιτρεπόμενων ενισχύσεων του σχετικού νόμου […] ανέλαβα ποινικές ευθύνες γιατί άλλοι απέφυγαν τις πολιτικές τους ευθύνες».
Ο Τσουκάτος καλύπτει τα «μικρά» κόμματα, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι τα «μαύρα ταμεία» τους γεμίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, γιατί θέλει να κρατήσει «χαμηλούς» τόνους, απαραίτητη προϋπόθεση για να «πέσει» στα μαλακά. Ο Τσουκάτος γνωρίζει πολύ καλά ότι η Siemens επαναδιαπραγματεύθηκε την θέση της επί Οικουμενικής μ’ ότι αυτό συνεπάγεται για τα κόμματα της αριστεράς.
Και έτσι πράγματι γίνεται… Η υπόθεση Τσουκάτου σιγά-σιγά ξεχνιέται, περνάει στα «ψιλά» της ιστορίας, γιατί πολύ απλά δεν συμφέρει κανέναν.
Το 2012 οι «κακές γλώσσες» διαδίδουν ότι ο «στρατηγός» Τσουκάτος αφανώς κάνει κομματική δουλεία για λογαριασμό του Ε. Βενιζέλου. Και τα κομματικά σκυλιά δεμένα…
Και, όμως, ισχυρίζονται πολλοί όσο και να είναι πλέον γνωστή η φύση της πολιτικής, ο κόσμος, παρ’ ότι είναι θυμωμένος, αδυνατεί να απεγκλωβιστεί, επιδεικνύει αδύνατη μνήμη, δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί, είναι κουρασμένος, ματαιωμένος και εξαντλημένος από την προσπάθεια που καταβάλλει για την καθημερινή του επιβίωση.
Εν τέλει, ισχυρίζονται άλλοι τόσοι, ακόμη και αν η επιβολή της όποιας εξουσίας απαιτεί εξαναγκασμό, οι εξουσιαστές, όπως και αν προσδιορίζονται, αριστεροί, κομμουνιστές, εθνικοσοσιαλιστές ή κεντρώοι έχουν λάβει την κοινωνική συγκατάθεση μέσω της ψήφου.
Μπορούμε, βέβαια, εύκολα να αντιπαρατεθούμε στα παραπάνω λέγοντας, απλά και μόνο ότι αυτές οι διαπιστώσεις δεν φθάνουν για να ορίσουν μια τωρινή ή μελλοντική κοινωνική ανεπάρκεια στην αντιπαράθεση με τους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς. Μπορούμε ακόμη να προσθέσουμε ότι και στο παρελθόν παρόμοιες αρνητικές καταστάσεις, που χαρακτήριζαν τον κοινωνικό χώρο ξεπεράστηκαν αργά ή γρήγορα και εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα ανεπιθύμητες για την εξουσία κοινωνικές αντιστάσεις.
Η παρατεταμένη, όμως, μνημονιακή συν­θήκη παραμένει μια ανοικτή ευκαιρία για να μεταβληθούν οι όροι επιβολής στον ελλαδικό χώρο, με τρόπο που όσα προηγήθηκαν γρήγορα να αποτελούν ένα μακρινό παρελθόν.
Η αριστερά σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση δεν έχει ρόλο κομπάρσου, αλλά μηχανοδηγού, του καταλληλότερου μάλιστα, σύμφωνα πλέον και με τη σύμφωνη γνώμη σημαντικών κύκλων της ευρωπαϊκής και όχι μόνο οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Όσοι την στήριξαν, κοινωνικά ή κινηματικά, συνεχίζουν να την στηρίζουν και σχεδιάζουν από τώρα να την στηρίξουν στην κρίσιμη για το καθεστώς Τσίπρα εκλογική διαδικασία που πλησιάζει, δεν έχουν οποιοδήποτε άλλοθι.
Όχι, βέβαια, ότι ποτέ τους είχαν…

Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 174, Σεπτέμβριος 2017