Ημέρες απελπισίας ζούμε στην Ελλάδα

Ο νέος ορίζοντας που μας ανοίγεται είναι τόσο μικρός, όσο κι αυτός, που ένας ισοβίτης, βλέπει στο κελί του – Γιατί να πιστέψουμε τις τωρινές υποσχέσεις;

Δεν θέλω να γίνομαι κακός, άλλα μου είναι αδύνατον να μην πω όσα αισθάνομαι την ανάγκη να πω. Συγκεκριμενοποιώ:


Όσες φορές συμβεί να παρακολουθήσω τους μονολόγους, που μεταδίδει το ειδικό κανάλι της Βουλής, έχω την αίσθηση ότι εισπνέω τις πεθαμένες μυρωδιές μιας επί χρόνια κλειστής ντουλάπας κι ενός γερασμένου ξύλου.

Κι άλλοι γνωστοί μου έχουν ομολογήσει ότι νιώθουν πως ο πολιτικός μας χώρος μυρίζει πτωμαΐνη.

Μπορεί να διαθέτει δύναμη βοής, αλλά δεν έχει σφρίγος δημιουργικής πνοής.

Αυτό που προσφέρει είναι «μία από τα ίδια».

Αν προστέθηκε κάτι νέο κατά τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι οι ύβρεις, οι παλληκαρισμοί και η ατημέλητη εμφάνιση.

Το τελευταίο πιθανώς για τουριστικούς λόγους. Πάντα ελκύει το «κουρέλ λοκάζ»!

Στέκομαι ιδιαίτερα στις ύβρεις πού δίνουν τον τόνο σ’ όλο το φάσμα της πολιτικής, μας ζωής.

Στην τωρινή Ελλάδα, για να μπορείς ασύστολα να βρίζεις, πρέπει κάποιον να προσκυνήσεις.

Οι υβριστές χρειάζονται, κατά κανόνα, κάποιες ισχυρές. Και δυστυχώς από τον κανόνα αυτό δεν ξέφυγε ούτε η κυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς».

Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι δεν λείπει ή πινελιά τής φινέτσας στα έργα και τις ήμερες της κυβερνήσεως.

Επιφανή -και ως χθες αφανή- στελέχη της δίνουν την εντύπωση ατόμων πού μετά από διπλό φαγητό εξακολουθούν να πεινούν.

Δεν θα πω ότι δεν εργάζονται ίσως και να παραεργάζονται, αλλά το παραγόμενο προϊόν της εργασίας τους ισοδυναμεί με το απόλυτο τίποτα.

Μοιάζει με μια κινούμενη φυσαλίδα. Κι όμως η κυβέρνηση ξέρει επιτηδείως να παράγει θόρυβο σαν τον μεγαλόσωμο κύριο που κατοικούσε κάποτε πάνω από το δικοί μου διαμέρισμα και τα υποδήματα του μου θύμιζαν βάρκες.

Κι ενώ από παντού μας πνίγει το σκοτάδι της απελπισίας, η κυβέρνηση προσφέρει μια ολόλαμπρη εικόνα.

Μοιάζει με κρουαζιερόπλοιο, που ολόφωτο ταξιδεύει στον σκοτεινό ωκεανό, χωρίς να έχει κανέναν προσανατολισμό: Έκτος κι αν εκλάβουμε σαν «προσανατολισμό τις κατευθύνσεις που λαμβάνει από το λεγόμενο «κουαρτέτο», το οποίο υποκατέστησε τους άληστου μνήμης «Τροϊκανούς».

Ακούω πολλούς -περισσότερο από άλλη φορά-να δυσανασχετούν για την εφαρμοζόμενη πολιτική της «άδειας τσέπης».

Δεν πείθομαι από τις δηλώσεις τους ότι δεν θα την ξαναψηφίσουν».

Μια μακρόχρονη εμπειρία με έχει διδάξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι πραγματικότητα είναι όχι ή πραγματικότητα άλλα αυτό που τους υποβάλλουν με ποικίλα μέσα να πιστεύουν ότι είναι πραγματικότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα κοιμισμένα λιβάδια τον χειμώνα.. Με το πρώτο σκίρτημα της άνοιξης ξυπνούν και θαρρούν πως όλα γύρω τους είναι φως.

Και παγιδεύονται σαν τις πεταλούδες. Πιθανώς και στις επόμενες εκλογές να ψήσουν ότι ξαναψήφισαν, έστω κι αν τα res gesta, τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζουν με βιαστική φωτοσκίαση σε ζωγραφιά με μολύβι, πού μια επαφή με τη γομολάστιχα τη σβήνει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σβήνει. Με ειδικού τύπου λεκτικά χάπια θα κρατήσει τον λαό σε μια κατάσταση μοσούπνώσεως, έτσι πού πιθανώς ακόμη και σε μεγαλύτερο ποσοστό θα τον ξαναψηφίσει.

Και ας μην ξεχνάμε το περίφημο «Σύμπλεγμα Στοκχόλμης», όπου ο βασανιζόμενος ερωτεύεται τον βασανιστή του!

Παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, μετά την υποταγή στη νέα μνημονιακή επιταγή, ότι θα αρχίσει πλέον η ανάκαμψη, δεν παύω να βλέπω τη χώρα μας σαν σακατεμένο καράβι που χαροπαλεύει ρε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα..

Και το κακό είναι πως τη διακυβέρνηση του έχουν αναλάβει άτομα που δεν έχουν ιδέα από διακυβέρνηση.

Απλώς με λόγια παχειά έπεισαν ένα κομμάτι του ελληνικού λαού να τους εμπιστευθεί και εν ονόματι αυτού του «λαού» έχει επιβληθεί στο σκάφος/κράτος ένας ολοκληρωτισμός με αριστερή ετικέτα.

Όποιος δηλώνει αριστερός -κάτω την έννοια του ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Γι’ αυτό το σκάφος/κράτος κινδυνεύει να «μπατάρει».

Και οι πιο απελπισμένοι, πικραμένοι και πληγωμένοι μέσα σε τούτο το «τρελό καράβι» είναι οι παλαιοί ιδεολόγοι αριστεροί, που κάποτε υπέφεραν πολύ και τώρα υποφέρουν περισσότερο για τον ηθικό ευτελισμό της ιδεολογίας τους.

«Πού ακούστηκε αριστερός με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ», μου έλεγε προ ημερών ένας υπέργηρος αριστερός μαχητής του Γράμμου.

Δεν είχα τίποτα να του πω, έκτος από κάτι σοφιστικό: «Άλλο σκέψη κι άλλο… τσέπη»!

Η κυβέρνηση έβαλε κάποιες μοιραίες υπογραφές, τις οποίες, αν έβαζε ο κ. Σαμαράς, θα γινόταν μεγάλος σαματάς.

Κι όμως ακούμε, χωρίς να τις βλέπουμε, παροχές νέων υποσχέσεων. Αλλά γιατί να τις πιστέψουμε; Γιατί τώρα να είναι αληθινές, όταν οι προηγούμενες ήσαν ψεύτικες;

Ο νέος ορίζοντας που μας ανοίγεται είναι τόσο μικρός όσο κι αυτός που ένας ισοβίτης βλέπει από το κελί του.

Δεν αρνούμαι ότι στις νέες συνθήκες αναπτύξεως υπάρχουν πολλές προοπτικές.

Για μας όμως καμία. Γι’ αυτό με κυριεύει μαύρη απελπισία..!
elthraki
Σαράντος Ι. Καργάκος

Ιστορικός, συγγραφέας