Κάποτε, μετά τό 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέ κάλεσαν οι αμερικανοί φίλοι μου να τούς έπισκεφτώ άπό τήν Αγγλία.
Έγώ στό μεταξύ είχα πληροφορηθεί ότι ό Έπ. Νικόλαος ζει στό Σικάγο καί αποφάσισα να τόν έπισκεφτώ, μολονότι αυτό δέν ήταν ούτε τόσο φθηνό μά ούτε καί τόσο άπλό.
Τηλεφώνησα στή σέρβική Εκκλησία γιά να μάθω τήν διεύθυνσή του καί μου είπαν ότι ό Επίσκοπος έλειπε σε ταξίδι στή Νέα Ύόρκη γιά ένα τριήμερο. Ήταν γιά μένα δώρο εξ ουρανού.
Συναντηθήκαμε. Εκείνος ήταν γερασμένος καί καταβεβλημένος αλλά τό βλέμμα των μαύρων ματιών του διαπερνούσε τόν συνομιλητή όπως τότε στη Σερβία, μέχρι τήν καρδιά. Αρχίσαμε να μιλάμε γιά τήν πορεία τού κόσμου, γιά τήν Εκκλησία, τή Ρωσία…
«Σεβασμιώτατε, τόν ρώτησα, άραγε οι κακουχίες καί οί στερήσεις στό στρατόπεδο συγκέντρωσης, πνευματικά φονεύουν ή ξαναγεννούν τόν άνθρωπο;
Έγώ γιά παράδειγμα, γνώρισα άνθρώπους, καί μάλιστα πιστούς, οι όποιοι στό στρατόπεδο δέν είχαν τή δύναμη να προσευχηθούν έπειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στό ξεροκόμματο, στό κρεμμύδι, στό φλυτζάνι μέ τό ζεστό νερό…».
Μου απάντησε:
Στό στρατόπεδο γινόταν έτσι – κάθεσαι σέ μιά γωνιά καί έπαναλαμβάνεις μέσα σου:
Κύριε, εγώ ειμί γη καί σποδός. Κύριε παράλαβε τήν ψυχή μου! Καί πάλι – σέ ανεβάζει ό Κύριος…
Στήν πραγματικότητα, θά έδινα όλη τή ζωή πού μου άπέμεινε, έάν αυτό ήταν δυνατόν, γιά μιά ώρα παραμονής στό Νταχάου.
Ό Επίσκοπος σήκωσε τά μάτια του καί μέ κοίταξε ίσια στά μάτια. Εγώ δέν μπόρεσα να άντέξω εκείνο τό βλέμμα. Μέ κοίταζαν τά μάτια τού ανθρώπου πού συνάντησε τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο….
Μου έλεγε καί τό εξής: Μέ πλησίαζαν οί δεσμοφύλακες καί ειρωνικά μέ ρωτούσαν:
-Πιστεύεις έσύ ότι ό Ιησούς Χριστός ήταν Θεός;
-Όχι, τούς απαντούσα.
Τότε άρχιζαν να γελούν καί να μέ ξαναρωτούν:
-Δηλαδή έσύ δέν πιστεύεις πλέον;
-Δέν πιστεύω παρά γνωρίζω, φώναζα μέ όλη μου τή δύναμη καί εκείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν αυτοστιγμεί.
Αργότερα ξανάρχιζαν τήν κουβέντα καί ρωτούσαν:
-Εκείνος ό Ιησούς σου, ήταν γιός μιας Έβραιοπούλας;
-Όχι, τούς απαντούσα.
-Τότε τίνος γιός ήταν;
-Υιός τού Θεού, τούς απαντούσα καί εκείνοι δέν είχαν τί να μου πουν.
Ό Έπ. Νικόλαος ήταν στύλος τής Σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά τήν κοίμησή του, βλέπει συνεχώς τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο.
Ἁγιοπνευματικές Διδαχές γιά τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους , Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Πηγή: ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis