Κάθε Λαμπρή και Πασχαλιά που ο θάνατος πεθαίνει

της Λίνας Μπόγρη-Πετρίτου*

Πλούσια η ελληνική μας παράδοση από ιστορίες, που οι άνθρωποι τις λένε από στόμα σε στόμα, για κείνη τη μεγάλη άνοιξη της Σταύρωσης και της Ανάστασης! Ιστορίες για τα δέντρα, για το κόκκινο χρώμα των αυγών, για τα λουλούδια…

Λένε για την ελιά:

Την ώρα της Σταύρωσης του Χριστού έγινε κακό μεγάλο. Η γη τραντάχτηκε, λυσσομανούσε η θάλασσα, μαύρισαν τα ουράνια. Τα δέντρα ρίξανε τα φύλλα τους. Μόνο της ελιάς έμειναν θαλερά πάνω στα κλαδιά της.



Πειραχτήκανε τα άλλα δέντρα και της το είπανε. Και κείνη τους είπε:«Χάσατε τα φύλλα σας απ’ τον καημό σας. Φύλλα θα ξανακάνετε. Τα δικά μου δεν πέσανε. Το ξέρει όμως η καρδιά μου». Από τότε η καρδιά της ελιάς μένει ξερή.

Λένε ακόμα για τα δέντρα που μόλις έμαθαν πως θα σταυρώσουν το Χριστό, αρνήθηκαν να δώσουν το ξύλο τους να φτιάξουν το σταυρό. Η καστανιά σαν είδε τον ξυλοκόπο, σκλήρυνε τόσο τη φλούδα της, που το τσεκούρι του έσπασε με μιας.

Ο γιος του, μόλις πλησίασε ένα πεύκο, εκείνο γύρισε τις βελόνες του καταπάνω του, κι ίσα που πρόλαβε να μη στραβωθεί.

Όλα κάτι κάνανε για να τους διώξουνε, μόνο η λοιδαριά (άλλοι τη λένε κουτσουπιά), λύγισε το κορμί της και τους άφησε να την κομματιάσουνε σε σανίδια για να φτιάξουνε το σταυρό.

Από τότε, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το ʼχουνε για καταραμένο δέντρο και κανείς, όση ανάγκη κι αν έχει, δεν το χρησιμοποιεί!

Λένε για το κόκκινο χρώμα των αυγών:

Πως θυμίζει το αίμα του Χριστού…

Πως είναι το χρώμα της χαράς…



Για μια γυναίκα που δεν πίστεψε πως αναστήθηκε ο Χριστός και είπε: «θα το πιστέψω μόνο όταν τα αυγά που έχω στο καλάθι γίνουν κόκκινα», και κείνα έγιναν!

Κάπως έτσι λέει η ιστορία και για μια άλλη γυναίκα που ο Χριστός ανέστησε το νεκρό γιο της (ίσως η χήρα της Ναΐν).

Φτωχή πολύ εκείνη η γυναίκα, θέλοντας να κάνει κάποιο δώρο στο Χριστό για τη ζωή που ξανάδωσε στο γιο της, μάζευε για σαράντα μέρες ένα αυγό από τις κότες της και σαν έγιναν σαράντα, τα έβαλε προσεκτικά στην ποδιά της και κίνησε για το σπίτι Του.

Βλέπει έξω απ’ την πόρτα καθισμένη τη μάνα Του, με σκυφτό κεφάλι κι αμίλητη σαν τάφος. Η γυναίκα της είπε για το ταπεινό δώρο που έφερνε και για ποιο λόγο.

Η Μάνα δεν μίλησε, μόνο ξέσπασε σε λυγμούς και μια γειτόνισσα που έτρεξε να την συνδράμει, εξήγησε στην άλλη:

«Σταυρώσανε το γιο Της! Σήμερα τον έθαψε. Δεν έχει άλλον. Στον δικό σου, εκείνος έδωσε ζωή, μα τούτη δω την ποτίσανεφαρμάκι».

Τα έχασε η γυναίκα και πάνω στο ξάφνιασμα και την τρεμούλα που την έπιασε, άφησε τα χέρια που κρατούσαν την ποδιά της, και τ’ αυγά κατρακυλήσανε στο χώμα.

Κι όμως αντί να σπάσουν, εκείνα ολόγερα παίρνανε το χρώμα του αίματος και της φωτιάς!



Το ακάνθινο στεφάνι έσφιγγε το κεφάλι του σταυρωμένου Χριστού.

Ένα πουλάκι τιτίβιζε πετώντας τριγύρω του και προσπαθούσε με τη μυτούλα του να τραβήξει ένα, ένα, τ’ αγκάθια. Σταλαγματιές αίμα άρχισαν να κυλούν από το μέτωπό Του.

Έπεσαν στο λαιμό του πουλιού και στο άσπρο αγριολούλουδο που ήταν στη βάση του Σταυρού. Από τότε το λέμε κοκκινολαίμη και το λουλούδι παπαρούνα!

Δίπλα, κάποια άλλα λουλουδάκια άπλωναν τα μικρά κεφαλάκια τους να φτάσουν στο Σταυρό. Σταγόνες του ιδρώτα Του έπεσαν πάνω τους λίγο πριν φωνάξει: «Τετέλεσται», και κείνα μοσχοβόλησαν! Τα λέμε…χαμομήλια!

* Η Λίνα Μπόγρη-Πετρίτου ασχολείται συστηματικά με την Τοπική Ιστορία και την Λαογραφία της Αίγινας και αρθρογραφεί για τα θέματα αυτά στον τοπικό τύπο.

Πηγή: Aegina First | Πρώτα η Αίγινα

το «σπιτάκι της Μέλιας»