Μακριά ἡ ἀπελπισία

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ἐκεῖνο πού ὁδηγεῖ συνήθως τόν ἄνθρωπο στήν ἀπελπισία, δέν εἶναι τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν του, ἀλλά τό ὅτι ἔχει ψυχή ἀσεβῆ.

Γι᾽ αὐτό ὁ Σολομῶν δέν εἶπε ἁπλῶς ὅτι κάθε ἄνθρωπος «ὅταν ἔλθῃ εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ», ἀλλά μόνο ὁ ἀσεβής (Παροιμ. 18, 3).

Διότι μόνο οἱ ἀσεβεῖς ἀπελπίζονται γιά τή σωτηρία τους, ὅταν φθάσουν σέ βάθος κακῶν.

Ἐκεῖνο δέ πού δέν τούς ἀφήνει νά ἀναβλέψουν καί νά ἐπανέλθουν στή θέση ἀπό τήν ὁποία ἐξέπεσαν, εἶναι τοῦτο· ὅτι ὁ μιαρός αὐτός λογισμός τῆς ἀπελπισίας κάθεται σάν ἕνας ζυγός ἐπάνω στόν τράχηλο τῆς ψυχῆς καί τήν ἀναγκάζει νά σκύβει πρός τά κάτω καί τήν ἐμποδίζει νά κοιτάξει ψηλά πρός τόν Δημιουργό της.



Χαρακτηριστικό, ὅμως, γνώρισμα γενναίου καί ἀξιοθαύμαστου ἄνδρα εἶναι νά συντρίψει τόν ζυγό αὐτό καί νά ἀποκρούσει τόν δήμιο πού τόν ἔβαλε ἐπάνω του καί νά πεῖ τά λόγια τοῦ προφήτη:

«Ὡς ὀφθαλμοί παιδίσκης εἰς χεῖρας τῆς κυρίας αὐτῆς, οὕτως οἱ ὀφθαλμοί ἡμῶν πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς. Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ὅτι ἐπί πολύ ἐπλήσθημεν ἐξουδενώσεως». (Ψαλμ. 122, 2-3).

Εἶναι θεῖες, ἀληθινά αὐτές οἱ διδασκαλίες καί ἀποφθέγματα τῆς ὑψίστης φιλοσοφίας.

«Ἐνεπλήσθημεν», λέει, «ἐξουδενώσεως» καί ὑποφέραμε ἀναρίθμητα κακά, ἀλλ᾽ ὅμως δέν θά παύσουμε νά κοιτάζουμε ψηλά, πρός τόν Θεό, οὔτε θά παύσουμε νά ζητᾶμε νά μᾶς ἐλεήσει, προτοῦ λάβουμε τό αἴτημά μας.

Αὐτό εἶναι διακριτικό γνώρισμα ἐκείνων πού ἔχουν γενναία ψυχή, τό νά μήν ἀπογοητεύονται, οὔτε νά ἀποκάμνουν ἀπό τό πλῆθος τῶν κακῶν πού τούς βασανίζουν, οὔτε νά σταματοῦν τήν προσευχή, ἐπειδή πολλές φορές ζητοῦν ἀπό τόν Θεό χωρίς νά λαμβάνουν.

Ἀλλά πρέπει νά ἐπιμένουμε, ἕως ὅτου μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός καί μᾶς ἐλεήσει, ὅπως λέει καί ὁ μακάριος Δαβίδ.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

ΚΙΒΩΤΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 52 – ΙΟΥΝΙΟΣ 2016