Κάποιες σκέψεις με αφορμή τα 50 χρόνια από την 21η Απριλίου 1967

Γκιζίκης- Καραμανλής. Παράδοση και παραλαβή σκυτάλης.

Μισό αιώνα μετά και η αλήθεια δεν έχει αποκατασταθεί. Από τη μία πλευρά οι υμνητές και από την άλλη οι επικριτές. Ο διαχωρισμός –και η επιμονή στην διατήρησή του– υποκρύπτει, ή τουλάχιστον προσπαθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, την συνάφεια μεταξύ της δικτατορίας και της δημοκρατίας, των ονομαζομένων απολυταρχικών συστημάτων διακυβέρνησης και των αποκαλουμένων ως δημοκρατικών. Χρησιμοποιούμε την λέξη αποκαλουμένων, όχι εκ του λόγου ότι αναζητούμε κάποια πραγματική δημοκρατία, αλλά επειδή στην πραγματικότητα η ονομασία της δημοκρατίας είναι ψευδεπίγραφος. Πρόκειται για μία άλλη μορφή διακυβερνήσεως, με την οποίαν επιβάλλονται και υλοποιούνται οι θελήσεις των κρατούντων.

Άλλωστε, κυριολεκτούντες, η λέξη δημοκρατία ανάγεται εις την υποτιθέμενη κυριαρχία του δήμου, η οποία κυριαρχία σημαίνει λήψη αποφάσεων, οι οποίες επιβάλλονται και συνεπώς δεν αποτελούν προϊόν της κοινής θελήσεως όλων των ανθρωπίνων ομάδων και ατόμων. Διότι η κοινή θέλησις, δεν επιβάλλεται αλλά συνδιαμορφώνεται, κάτι το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει και να αναδειχθεί εντός του πλαισίου μιας κοινωνίας. Μπορεί, όμως, να υπάρξει και να μεγαλουργήσει μέσα από την κοινοτική ζωή των ανθρώπων, ο αντίλαλος της οποίας δεν είναι εύκολο να σβησθεί.

Ας έλθουμε στο προκείμενο.Η 21η Απριλίου προήλθε ως αποτέλεσμα της κοινής επιθυμίας και προτροπής των κρατούντων, οι οποίοι την έβλεπαν ως το μέσον για την σταθεροποίηση και αναβάθμιση της κυριαρχίας τους. Οι πάντες την προετοίμασαν (φανερά ή κρυφά), άπαντες την αποδέχθηκαν και πολλοί απ’ αυτούς συνεργάσθηκαν, άλλοι στενώτατα και άλλοι χαλαρά με τους δικτάτορες. Οι αποδείξεις υπάρχουν και όποιοι ενδιαφέρονται δεν είναι δύσκολο να γνωρίσουν την αλήθεια. Ψήγμα αυτών των στοιχείων δίνεται κι ΕΔΩ.

Τί μπορεί να σημαίνει το γεγονός της καθολικής επίθεσης των δημοκρατών ενάντια στην 21η Απριλίου. Για ποιο λόγο όλοι μηρυκάζουν τα αντιχουντικά και αντιδικτατορικά εμέσματα; Οι λόγοι είνε προφανείς. Επιμένοντας, επαναλαμβάνοντας και διαχωριζόμενοι κατασκευάζουν και συντηρούν την εικόνα ενός εχθρού, ο οποίος, όμως, γι’ αυτούς, δεν είναι στην πραγματικότητα εχθρός. Τους αρκεί να πιστεύει ο κόσμος πως οι Απριλιανοί είναι το μοναδικό κακό για να καθαγιάζονται όλες οι αντιανθρώπινες πρακτικές τους. Επειδή, στο όνομα της δημοκρατίας μπορούν να πραγματοποιούν πάσης φύσεως εγκλήματα, επισείοντας ταυτόχρονα τον «μπαμπούλα» της δικτατορίας.

Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις «συλλογικές» αποφάσεις του Συριζανελαίϊκου (και των προηγουμένων κυβερνήσεων) και στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Απριλιανών, επειδή τόσον πίσω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα όσον και πίσω από την κάθε δικτατορία υπάρχουν οι κρατούντες, η Τάξη, των οποίων τα συμφέροντα (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, κ.λπ.) εξυπηρετούν οι διαχειριστές (δημοκράτες ή δικτάτορες).

Είναι φανερό πως η κυριαρχία προκρίνει την δημοκρατία ως το καταλληλότερο μέσον για την πραγμάτωση των επιδιώξεών της στην παρούσα περίοδο, επειδή εμφανίζεται ότι έχει λιγότερα ελαττώματα και αδυναμίες από τα ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης. Όταν έλθει η ώρα να ξεπεραστούν ανυπέρβλητα εμπόδια τότε, προκρίνεται η λύση των ολοκληρωτικών καθεστώτων τα οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων προέρχονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (όπως προσφάτως με το δημοψήφισμα στην Τουρκία ή την διακυβέρνηση από τον Ι. Μεταξά στον Ελλαδικό χώρο, την επικράτηση του Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Χίτλερ κ.ά.). Επί των ημερών μας η επίκληση της δημοκρατίας και των θεσμών της κατέχει περίοπτη θέση στις προτιμήσεις των εξουσιαστών και των υπηρετών του συστήματος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Ο,τιδήποτε θεωρείται πως αποκλίνει στο ελάχιστο από τις δημοκρατικές επιταγές ρίπτρεται στο πυρ το εξώτερον και την οχλαγωγία της δημοκρατικής απολυταρχίας, του πλέον καταπιεστικού καθεστώτος το οποίο έχουν επινοήσει οι κρατούντες.

Είναι, επομένως, ιδιαίτερα σημαντικό η μνήμη της, προ πεντηκονταετίας, εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της 21ης Απριλίου να μη θολώνει τις σκέψεις των ανθρώπων. Κάθε εξουσιαστική μερίδα (κομμουνιστική, αριστερή σοσιαλιστική, δεξιά, ακροδεξιά) υπερασπίζεται κεφαλαιώδη συμφέροντα. Η πλειοψηφία των κρατούντων τάσσεται υπέρ της δημοκρατικής επιβολής, η οποία προσφέρει τα πλεονεκτήματα, της εξαπάτησης, του διαρκούς διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων, της εξαγοράς και των ψευδαισθήσεων ελευθερίας με τις οποίες αποπροσανατολίζεται ο κόσμος, χάνοντας την δυνατότητα προσεγγίσεως της ουσιαστικής ελευθερίας. Όμως, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τότε οι κανόνες της δημοκρατίας «πηγαίνουν περίπατο» και αντικαθίστανται από το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της δημοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα τα μνημονιακά, έχουν αποδείξει το αληθές των όσων υποστηρίζομε.

Γι’ αυτό και η πεποίθησις μας επιβεβαιώνεται καθημερινά. Με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να σταθούμε δίπλα στην δημοκρατία, την αριστερά ή τον σοσιαλισμό, ούτε, βεβαίως, τον κομμουνισμό, τον φασισμό ή τον ναζισμό,

Όσοι σκέπτονται ελεύθερα και αποζητούν την πραγμάτωση της ουσιαστικής ελευθερίας δεν έχουν παρά να αναζητήσουν και να συναντήσουν τους δρόμους προς την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Ρομφαίος