ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ;

Ελάχιστο τμήμα του Παγκόσμιου πληθυσμού χρησιμοποιεί την θερινή ώρα – Γιατί δεχόμαστε άκριτα κάθε “Ευρωπαϊκή οδηγία”; – Διαγράφουμε το Φως της Ελληνικής Φύσης, για χατήρι των Βορειοευρωπαίων – Δεν νοιώθουμε την αλλαγή των εποχών

Μπήκαμε στο Μάρτιο και επίσημα έχουμε “Άνοιξη του μηνός” από τις 21.


Ο καιρός «γλυκαίνει», τα λουλούδια ανθίζουν και φυσικά η μέρα «μεγαλώνει».

Το μήνα αυτό όμως, αλλάζει και η ώρα.


Έτσι λοιπόν την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου οφείλουμε να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού μία ώρα μπροστά, καθώς η ώρα από χειμερινή γίνεται θερινή.


Σύμφωνα με την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποχρεώνει όλα τα κράτη μέλη να τηρήσουν με νόμο η αλλαγή γίνεται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου στη 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς (GMT) και τελειώνει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του ίδιου έτους πάλι στη 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς.


Επομένως η αλλαγή είναι ταυτόχρονη για όλα τα κράτη μέλη τα οποία έχουν υιοθετήσει το μέτρο.


Ας δούμε όμως αναλυτικά τους λόγους που υιοθετήθηκε αυτό το μέτρο από τα κράτη μέλη της Ε.Ε…


Η θερινή ώρα (αγγλικά: Daylight Saving Time, DST) είναι η αλλαγή της ώρας που ένα κράτος διαλέγει να υιοθετήσει για ένα χρονικό διάστημα του έτους.


Η αλλαγή αυτή γενικά είναι κατά μία ώρα μπροστά από την ηλιακή ώρα.


Βασίζεται σε ένα σύστημα που σκοπό έχει την καλύτερη αξιοποίηση του φωτός της ημέρας για εξοικονόμηση ενέργειας.


Σήμερα το τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού που χρησιμοποιεί τη θερινή ώρα αποτελεί μειοψηφία καθώς σχεδόν όλες οι Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες δεν συμμετέχουν.


Δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1974 αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.


Στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, καθιερώθηκε το 1916, στην Ιταλία το 1966, στη Γαλλία το 1976, στην Ελλάδα το 1978, ενώ στη Γερμανία και τη Δανία το 1980.


Αυτοί που προτιμούν τη λήξη της θερινής ώρας στο τέλος Σεπτεμβρίου (έχοντας έτσι φωτεινότερα πρωινά, αλλά και σκοτεινότερα βραδινά τον Οκτώβριο) στην ηπειρωτική Ευρώπη είναι οι υπάλληλοι, οι γονείς των παιδιών σχολικής ηλικίας που αρχίζουν το σχολείο στις 8.00 π.μ., οι ταχυδρόμοι και οι εργαζόμενοι το πρωί.


Ενώ σε εκείνους που επιθυμούν τη λήξη της θερινής ώρας στο τέλος Οκτωβρίου (γιατί, έτσι κερδίζουν φωτεινότερα απογεύματα, αλλά σκοτεινότερα πρωινά τον Οκτώβριο) περιλαμβάνονται οι Βρετανοί και οι Ιρλανδοί αγρότες που πρέπει να πληρώνουν εργάτες, οι οποίοι περιμένουν μέχρι το μεσημέρι ώστε να στεγνώσει η πάχνη προτού αρχίσουν τη συγκομιδή ή τη σπορά».


Τελικά, συμφωνία για κοινή ημερομηνία έναρξης και λήξης της θερινής ώρας επιτεύχθηκε το 1994 με καταληκτική ημερομηνία την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, όπως απαιτούσαν οι δύο βορειοευρωπαϊκές χώρες και το μέτρο άρχισε να ισχύει από το 1996, στη μορφή που επιβιώνει μέχρι σήμερα.


***


Σημείωση Ε.Θ.:


Είναι έκπληκτος ο …”Μαϊμοδισμός” που επιδεικνύει η Ελλάδα σε καθέ ανοησία των Ευρωπαίων που βαπτίζεται “Κοινοτική οδηγία”.


Πρόθυμα και άκριτα, χωρίς υπολογισμό του Εθνικού συμφέροντος και των παραδόσεών μας, υιοθετούμε κάθε “παπαριά” της “Ε. Ε.” όπως αυτή για τους ομοφυλοφίλους.


Έτσι και με την αλλαγή της ώρας, διαγράφουμε το μεγαλείο της ελληνικής φύσης και για χατήρι των Βορειοευρωπαίων, ψαλιδίζουμε το Ελληνικό Φως, χωρίς να νοιώθουμε, την αλλαγή των Εποχών.


Προσέξτε όμως και κάτι άλλο:


Μήπως από το 1998, αρχίσαμε να πηγαίνουμε κατά διαβόλου;


Σ. Κ.  elthraki.gr