“Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όποιον υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να κάνει κακό πριν από άλλον, ήταν άξιος επαίνου, καθώς κι εκείνος που παρακινούσε στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτεί να το κάνει. Αλλά και η συγγένεια θεωρήθηκε χαλαρότερος δεσμός από την κομματική αλληλεγγύη, γιατί οι ομοϊδεάτες ήσαν έτοιμοι να επιχειρήσουν οτιδήποτε, χωρίς δισταγμό, και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους παρά στους όρκους τους στους θεούς. Τις εύλογες προτάσεις των αντιπάλων τις δέχονταν με υστεροβουλία και όχι με ειλικρίνεια για να φυλαχτούν από ένα κακό αν οι άλλοι ήσαν πιο δυνατοί. Και προτιμούσαν να εκδικηθούν για κάποιο κακό αντί να προσπαθήσουν να μην το πάθουν”.
Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Γ, 82, 5-7.
Μετάφραση Άγγελου Βλάχου
Την διαχρονική επικαιρότητα του ανωτέρω εδαφίου μου θύμισε ένας φίλος, και παρόλο που ισχύει από τότε στις περισσότερες περιπτώσεις πολιτικής, ταιριάζει καλά στον κ. Τραμπ και θα δούμε παρακάτω πόσο ταιριάζει στον Πρόεδρο Τραμπ.
Είναι βέβαιο ότι ο κ. Τραμπ είναι μόνο το μικρό ορατό μέρος ενός πολύ ισχυρού συστήματος, εντός των ΗΠΑ ,που θέλει να ανατρέψει το υπάρχον κατεστημένο της χώρας αυτής.
Δεν αρκεί να μιλήσουμε για Ρεπουμπλικάνους εναντίον Δημοκρατικών. Όλοι οι Νέο-συντηρητικοί των ΗΠΑ έχουν στρατευθεί πίσω από την Χίλαρι Κλίντον.
Η ομάδα που μάχεται το υπάρχον κατεστημένο είναι κλάσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και έχει επίσης στοιχεία ανένταχτων και άγνωστων στο κοινό μεγαλοκεφαλαιούχων όπως οι Mercer και ο Adelson, οι οποίοι στήριξαν με τεράστια ποσά την εκστρατεία του κ. Τραμπ, τον οποίο εψήφισαν αυτοί που θα ζημιωθούν από την εκλογή του.
Το ερώτημα πόσα σκοπεύει να κάνει από αυτά που υποσχέθηκε πριν την εκλογή του, συνοδεύει κάθε Πολιτικό .
Ήδη αρχίζουν να διαφαίνονται οι πραγματικές προθέσεις του Προέδρου Τραμπ, που συνοδεύονται από ένα κύμα λυσσαλέας αντίδρασης προς αυτές, από το κατεστημένο που έλεγχε την εξουσία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ρεαλιστικά η Πολιτική Ομπάμα/Χιλαρι ήταν στην ουσία το ίδιο παρεμβατική με αυτή του Προέδρου Μπους υιού, με την διαφορά ότι δεν ενέπλεξε τις ΗΠΑ πολύ στρατιωτικά, διότι ήθελε να το αποφύγει αυτό ο Πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος έκανε πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και έκρυβε την αμερικανική στρατιωτική παρουσία όπου αυτή ήταν αναγκαία.
Οι πραγματικές διάφορες μεταξύ πολιτικών ομάδων μεγαλοκεφαλαιούχων είναι αυτές που θα καθορίσουν τις πράξεις του Προέδρου Τραμπ.
Για να γίνει αντιληπτό αυτό, πρέπει να παρατηρηθεί ότι ο κ. Ομπάμα έγινε Πρόεδρος με την στήριξη της Wall Street, η οποία αντέδρασε στην σκανδαλώδη εύνοια που έδειξε η Προεδρία Μπους υιού, σε μερικές δεκάδες μόνο μεγαλοκεφαλαιούχων, εις βάρος αρκετών εκατομμυρίων κεφαλαιούχων που συλλογικά αναφέρονται ως Wall Street και οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δουν τον πλούτο τους να συγκεντρώνεται σε ακόμη λιγότερο ποσοστό των Αμερικανών Πολιτών.
Το ότι ο Ομπάμα ψηφίστηκε από μαύρους, μετανάστες και πολίτες χαμηλού εισοδήματος ήταν ο λόγος της επιλογής αυτού και όχι άλλου, αλλά η πολιτική του ήταν απολύτως υπαγορευμένη από το κλασικό κατεστημένο που τον ανέδειξε.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα, αντελήφθη ότι έπρεπε να γίνουν και μερικές κινήσεις υπέρ του αδύναμου μέρους του Αμερικανικού Λαού και το πρόγραμμα υγείας Obamacare όπως και η αποφυγή εμπλοκής αμερικανών στρατιωτών στους πολέμους που η Προεδρία Ομπάμα δημιούργησε, είναι μερικά δείγματα.
Η κατάργηση και αυτών των κινήσεων από την Προεδρία Τραμπ είναι η σαφής ένδειξη της διαφοράς των πολιτικών επιλογών Τραμπ από τις επιλογές Ομπάμα και όχι η διαφορά ύφους μεταξύ των δυο, όπου ο κ. Ομπάμα σαφώς υπερέχει.
Η κυριότερη ένδειξη των προθέσεων του Προέδρου Τραμπ είναι η επιλογή Μπάννον ως στρατηγικού συμβούλου.
Ο κ. Μπάννον, ειδικός στο να γοητεύει πάμπλουτους, τοποθετήθηκε ως στρατηγικός σύμβουλος του κ. Τραμπ από την οικογένεια μεγαλοκεφαλαιούχων Mercer, οι οποίοι και χρηματοδότησαν και βοήθησαν σημαντικά, με χρήσιμες και ακριβείς αναλύσεις, των προσδοκιών του αμερικανικού εκλογικού σώματος.
Οι αμερικανοί ψηφοφόροι ήταν έτοιμοι για τον ρηξικέλευθο, διαφορετικό υποψήφιο, για να εκφράσουν την οργή τους απέναντι σε ένα κατεστημένο που τους φτώχυνε. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η επιλογή θα τους φτωχύνει περισσότερο και αυτή είναι η κύρια μελλοντική αδυναμία της διακυβέρνησης Τραμπ.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο ίδιος ο κ. Μπάννον αλλά η δυσλειτουργία της διακυβέρνησης Τραμπ. Οι κκ. Τραμπ και Μπάννον έχουν στήσει εντός του Λευκού Οίκου “παραμάγαζο” Εθνικής Ασφαλείας, παρ όλη την αποπομπή Φλιν, με αποτέλεσμα να παίρνονται αποφάσεις, π.χ. περί μεταναστεύσεως, που αντίκεινται στα πραγματικά συμφέροντα του Πενταγώνου, όπως για παράδειγμα η ανατραπείσα λόγω παρέμβασης του Υπουργού Αμύνης Μάττις, η οποία ήθελε να απελάσει τους Ιρακινούς στρατιωτικούς οι οποίοι εκπαιδεύονται στις ΗΠΑ για να συμπολεμήσουν με τους Αμερικανούς στρατιωτικούς στο Ιράκ και την Συρία. Το ότι την απόφαση την ακύρωσε ένας Πρωτοδίκης, αποδεικνύει ότι ούτε το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν είχε εμπλακεί στην Προεδρική απόφαση.
Η απαγόρευση χρήσης ταχείας επαγγελματικής βίζας για τις Αμερικανικές εταιρείες, που εισάγουν επιστημονικό ταλέντο από όλο τον κόσμο, θα προκαλέσει πτώση του ρυθμού ανάπτυξης, ιδίως των Αμερικανικών εταιρειών τεχνολογιών αιχμής, στις οποίες στηρίζεται η Αμερικανική Οικονομία. Την ίδια περίοδο η Κίνα ενθαρρύνει αλλοδαπούς ταλαντούχους επιστήμονες από όλο τον κόσμο να εγκατασταθούν στην χώρα.
Η μονομερής απόφαση του Προέδρου Τραμπ να μειώσει τους εταιρικούς φόρους και τους φόρους των πλουσίων, αυξάνοντας τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Αμύνης και περικόπτοντας τα ήδη πενιχρά κοινωνικά προγράμματα θα οδηγήσει σε νέα μιζέρια το φτωχότερο 1/3 των πολιτών με απρόβλεπτες συνέπειες.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι η αύξηση μόνο, των αμερικανικών δαπανών Άμυνας, είναι μεγαλύτερη από το σύνολο των ετήσιων αμυντικών δαπανών της Βρετανίας.
Ένας Πρόεδρος που δεν έχει δει καθ’ όλη την διάρκεια της Προεδρίας του τον Υπουργό Εξωτερικών του, Τίλερσον, που ο ίδιος επέλεξε, δημιουργεί τεράστια προβλήματα συντονισμού μεταξύ Λευκού Οίκου και Στέητ Ντιπάρτμεντ .
Η αδράνεια συνεννόησης με την Ρωσία, αφήνει τον Πούτιν απερίσπαστο στο να βελτιώνει συνεχώς την γεωπολιτική ισχύ της Ρωσίας, εκμεταλλευόμενος το κενό Αμερικανικής Πολιτικής απέναντι του, είτε με συνεννόηση είτε με αντιπαράθεση.
Η Κίνα, παίζοντας το χαρτί της Βόρειας Κορέας, δημιουργεί στρατηγικά προβλήματα στις ΗΠΑ, τα οποία βέβαια μπορούν να λυθούν μόνο επί αμοιβαίας βάσης και με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Βόρεια Κορέα έκανε δοκιμή μηχανής διηπειρωτικού πυραύλου, μεγάλης προωθητικής ικανότητας, μερικές ώρες πριν την επίσκεψη Τίλερσον στην Κίνα.
Όταν ο Τίλερσον ζήτησε από τους Κινέζους να χαλιναγωγήσουν τον Βορειοκορεάτη Ηγέτη, οι Κινέζοι απάντησαν ότι αυτό είναι διμερές θέμα μεταξύ ΗΠΑ και Βόρειας Κορέας και οι ίδιοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Αυτό οδηγεί στην απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Ιαπωνία και την Νότια Κορέα, κάτι το οποίο υπονόησε ο κ. Τίλερσον και το οποίο δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Πρόεδρο Τραμπ.
Ταυτόχρονα με σειρά στρατηγικών, τακτικών και διπλωματικών κινήσεων οι Κινέζοι έχουν δείξει τα δόντια τους στον κ. Τραμπ, ο οποίος δεν μπορεί επιτυχώς να συγκρουσθεί μαζί τους, ενώ αυτοί είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν φόρο αίματος για την κυριαρχία της Θάλασσας της Νότιας Κίνας αν χρειαστεί.
Η κατηγορία του Προέδρου Τραμπ προς την Κίνα για νομισματική χειραγώγηση, είναι άδικη, όπως απέδειξε και η Standard & Poor’s. Ο εμπορικός πόλεμος με αυτή την αφορμή, που απειλεί ή/και ετοιμάζει ο Πρόεδρος Τραμπ είναι δίκοπο μαχαίρι.
Άλλη μια δυσαρμονία μεταξύ συμφερόντων ΗΠΑ και Ανατολικής Μεσογείου/Μέσης Ανατολής είναι το θέμα της εναντίωσης του Προέδρου Τραμπ με την πυρηνική συμφωνία Ομπάμα-Ιράν.
Η απόφαση αυτή όχι μόνο στερεί τα οφέλη αμερικανικών εταιρειών από την συνεργασία με το Ιράν, επ’ ωφελεία άλλων χωρών αλλά κινδυνεύει να δημιουργήσει τρίτο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ-Λιβάνου.
Ο λόγος είναι ο εξής:
Το Ιράν το οποίο θεωρεί και έχει αποδείξει ότι έχει, στρατηγικό ρόλο στην περιοχή, προμηθεύει, την, συναγωνίστρια του στην Συρία, Χεζμπολά, με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, εναντίον των οποίων το Ισραήλ είναι ακόμη ανίκανο να αμυνθεί. Το Ισραήλ, αρνούμενο να είναι υπό την δαμόκλειο σπάθη του συνεχώς αυξανόμενου πυραυλικού δυναμικού της, προειδοποίησε την Χεζμπολά, η οποία τώρα κυβερνά τον Λίβανο, ότι αν συνεχίσει να προμηθεύεται τέτοιους πυραύλους, θα επιτεθεί το ίδιο στον Λίβανο, με τέτοιο τρόπο, που θα τον στείλει πίσω στην “Λίθινη εποχή”. Αυτό θα φέρει μια αποσταθεροποίηση που θα διαρκέσει έναν αιώνα και θα επηρεάσει όλη την Περιοχή.
Η προφανής λύση είναι η συνεννόηση ΗΠΑ -Ιράν αναγνωρίζοντας ότι το Ιράν των 80 εκατομμυρίων κατοίκων με τις πρώτες ύλες και την βιομηχανία του είναι πρωτεύουσα δύναμη στην περιοχή, κάτι που θα δυσκόλευε την σύμπλευση Ιράν-Ρωσίας επίσης.
Αντί αυτού ο Πρόεδρος Τραμπ προτιμά την Σαουδική Αραβία και τα κρατίδια του Περσικού Κόλπου και η ερμηνεία από πολλούς είναι, ότι αυτή δεν είναι μόνο ιδεολογική, αλλά και ότι υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της οικογένειας του.
Αυτά αφορούν το πως φέρεται ο Πρόεδρος Τραμπ στους αντιπάλους του.
Πιο ανησυχητικό είναι πως φέρεται στους συμμάχους του.
Πρόσφατα παραδείγματα από το Μεξικό, την ενθάρρυνση της Βρετανίας να φύγει από την ΕΕ και την πρωτοφανή διπλωματικά πρόταση να γίνει ο ακροδεξιός Φάρατζ, πρέσβης της Βρετανίας στις ΗΠΑ, ωχριούν μπροστά στην καταστροφικά αποτυχημένη επίσκεψη της κ. Μέρκελ στις ΗΠΑ. Ακόμη και η γλώσσα του σώματος έδειχνε το συγκρουσιακό αποτέλεσμα της συνάντησης που φυσικά επηρεάζει όλη την ΕΕ.
Ο κ. Σόιμπλε υπήρξε σαφής, με την συνήθη ωμότητα του, ερμηνεύοντας τις συνέπειες της αποτυχίας της συνάντησης.
Στο G-20, όπου υποτίθεται συνεννοούνται οι μεγαλύτερες Οικονομίες του κόσμου, ο Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών κ. Mnuchin εμπόδισε για πρώτη φορά να γραφτεί στο ανακοινωθέν η συμφωνία για ελεύθερο εμπόριο.
Είναι προφανές ότι ο Πρόεδρος Τραμπ με το σύνθημα “America First” εννοεί κατευθυνόμενο εμπόριο υπέρ ΗΠΑ, ώστε να μειωθεί το έλλειμμα τους. Αυτό θα είναι απαρχή πολλών δεινών για τις Οικονομίες όλων των κρατών του κόσμου.
Ο Πρόεδρος Τραμπ φέρεται όπως ο Πρόεδρος Ερντογάν, συγκρουόμενος και παραφερόμενος όπως νομίζει.
Όμως οι ΗΠΑ είναι η πρώτη Δύναμη του κόσμου, δεν είναι η Τουρκία.
Οι συνέπειες θα είναι τεράστιες.
Το αμερικανικό κατεστημένο θα αντιδράσει. Πότε και πως και επιτυχώς, είναι άγνωστο. Ήδη τα περισσότερα ΜΜΕ τον αποικοδομούν επικοινωνιακά.
Πάντως ο Πρόεδρος Τραμπ δεν θα είναι ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν τελείωσε την θητεία του.kassandros_admin
Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Γ, 82, 5-7.
Μετάφραση Άγγελου Βλάχου
Την διαχρονική επικαιρότητα του ανωτέρω εδαφίου μου θύμισε ένας φίλος, και παρόλο που ισχύει από τότε στις περισσότερες περιπτώσεις πολιτικής, ταιριάζει καλά στον κ. Τραμπ και θα δούμε παρακάτω πόσο ταιριάζει στον Πρόεδρο Τραμπ.
Είναι βέβαιο ότι ο κ. Τραμπ είναι μόνο το μικρό ορατό μέρος ενός πολύ ισχυρού συστήματος, εντός των ΗΠΑ ,που θέλει να ανατρέψει το υπάρχον κατεστημένο της χώρας αυτής.
Δεν αρκεί να μιλήσουμε για Ρεπουμπλικάνους εναντίον Δημοκρατικών. Όλοι οι Νέο-συντηρητικοί των ΗΠΑ έχουν στρατευθεί πίσω από την Χίλαρι Κλίντον.
Η ομάδα που μάχεται το υπάρχον κατεστημένο είναι κλάσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και έχει επίσης στοιχεία ανένταχτων και άγνωστων στο κοινό μεγαλοκεφαλαιούχων όπως οι Mercer και ο Adelson, οι οποίοι στήριξαν με τεράστια ποσά την εκστρατεία του κ. Τραμπ, τον οποίο εψήφισαν αυτοί που θα ζημιωθούν από την εκλογή του.
Το ερώτημα πόσα σκοπεύει να κάνει από αυτά που υποσχέθηκε πριν την εκλογή του, συνοδεύει κάθε Πολιτικό .
Ήδη αρχίζουν να διαφαίνονται οι πραγματικές προθέσεις του Προέδρου Τραμπ, που συνοδεύονται από ένα κύμα λυσσαλέας αντίδρασης προς αυτές, από το κατεστημένο που έλεγχε την εξουσία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ρεαλιστικά η Πολιτική Ομπάμα/Χιλαρι ήταν στην ουσία το ίδιο παρεμβατική με αυτή του Προέδρου Μπους υιού, με την διαφορά ότι δεν ενέπλεξε τις ΗΠΑ πολύ στρατιωτικά, διότι ήθελε να το αποφύγει αυτό ο Πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος έκανε πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και έκρυβε την αμερικανική στρατιωτική παρουσία όπου αυτή ήταν αναγκαία.
Οι πραγματικές διάφορες μεταξύ πολιτικών ομάδων μεγαλοκεφαλαιούχων είναι αυτές που θα καθορίσουν τις πράξεις του Προέδρου Τραμπ.
Για να γίνει αντιληπτό αυτό, πρέπει να παρατηρηθεί ότι ο κ. Ομπάμα έγινε Πρόεδρος με την στήριξη της Wall Street, η οποία αντέδρασε στην σκανδαλώδη εύνοια που έδειξε η Προεδρία Μπους υιού, σε μερικές δεκάδες μόνο μεγαλοκεφαλαιούχων, εις βάρος αρκετών εκατομμυρίων κεφαλαιούχων που συλλογικά αναφέρονται ως Wall Street και οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δουν τον πλούτο τους να συγκεντρώνεται σε ακόμη λιγότερο ποσοστό των Αμερικανών Πολιτών.
Το ότι ο Ομπάμα ψηφίστηκε από μαύρους, μετανάστες και πολίτες χαμηλού εισοδήματος ήταν ο λόγος της επιλογής αυτού και όχι άλλου, αλλά η πολιτική του ήταν απολύτως υπαγορευμένη από το κλασικό κατεστημένο που τον ανέδειξε.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα, αντελήφθη ότι έπρεπε να γίνουν και μερικές κινήσεις υπέρ του αδύναμου μέρους του Αμερικανικού Λαού και το πρόγραμμα υγείας Obamacare όπως και η αποφυγή εμπλοκής αμερικανών στρατιωτών στους πολέμους που η Προεδρία Ομπάμα δημιούργησε, είναι μερικά δείγματα.
Η κατάργηση και αυτών των κινήσεων από την Προεδρία Τραμπ είναι η σαφής ένδειξη της διαφοράς των πολιτικών επιλογών Τραμπ από τις επιλογές Ομπάμα και όχι η διαφορά ύφους μεταξύ των δυο, όπου ο κ. Ομπάμα σαφώς υπερέχει.
Η κυριότερη ένδειξη των προθέσεων του Προέδρου Τραμπ είναι η επιλογή Μπάννον ως στρατηγικού συμβούλου.
Ο κ. Μπάννον, ειδικός στο να γοητεύει πάμπλουτους, τοποθετήθηκε ως στρατηγικός σύμβουλος του κ. Τραμπ από την οικογένεια μεγαλοκεφαλαιούχων Mercer, οι οποίοι και χρηματοδότησαν και βοήθησαν σημαντικά, με χρήσιμες και ακριβείς αναλύσεις, των προσδοκιών του αμερικανικού εκλογικού σώματος.
Οι αμερικανοί ψηφοφόροι ήταν έτοιμοι για τον ρηξικέλευθο, διαφορετικό υποψήφιο, για να εκφράσουν την οργή τους απέναντι σε ένα κατεστημένο που τους φτώχυνε. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η επιλογή θα τους φτωχύνει περισσότερο και αυτή είναι η κύρια μελλοντική αδυναμία της διακυβέρνησης Τραμπ.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο ίδιος ο κ. Μπάννον αλλά η δυσλειτουργία της διακυβέρνησης Τραμπ. Οι κκ. Τραμπ και Μπάννον έχουν στήσει εντός του Λευκού Οίκου “παραμάγαζο” Εθνικής Ασφαλείας, παρ όλη την αποπομπή Φλιν, με αποτέλεσμα να παίρνονται αποφάσεις, π.χ. περί μεταναστεύσεως, που αντίκεινται στα πραγματικά συμφέροντα του Πενταγώνου, όπως για παράδειγμα η ανατραπείσα λόγω παρέμβασης του Υπουργού Αμύνης Μάττις, η οποία ήθελε να απελάσει τους Ιρακινούς στρατιωτικούς οι οποίοι εκπαιδεύονται στις ΗΠΑ για να συμπολεμήσουν με τους Αμερικανούς στρατιωτικούς στο Ιράκ και την Συρία. Το ότι την απόφαση την ακύρωσε ένας Πρωτοδίκης, αποδεικνύει ότι ούτε το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν είχε εμπλακεί στην Προεδρική απόφαση.
Η απαγόρευση χρήσης ταχείας επαγγελματικής βίζας για τις Αμερικανικές εταιρείες, που εισάγουν επιστημονικό ταλέντο από όλο τον κόσμο, θα προκαλέσει πτώση του ρυθμού ανάπτυξης, ιδίως των Αμερικανικών εταιρειών τεχνολογιών αιχμής, στις οποίες στηρίζεται η Αμερικανική Οικονομία. Την ίδια περίοδο η Κίνα ενθαρρύνει αλλοδαπούς ταλαντούχους επιστήμονες από όλο τον κόσμο να εγκατασταθούν στην χώρα.
Η μονομερής απόφαση του Προέδρου Τραμπ να μειώσει τους εταιρικούς φόρους και τους φόρους των πλουσίων, αυξάνοντας τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Αμύνης και περικόπτοντας τα ήδη πενιχρά κοινωνικά προγράμματα θα οδηγήσει σε νέα μιζέρια το φτωχότερο 1/3 των πολιτών με απρόβλεπτες συνέπειες.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι η αύξηση μόνο, των αμερικανικών δαπανών Άμυνας, είναι μεγαλύτερη από το σύνολο των ετήσιων αμυντικών δαπανών της Βρετανίας.
Ένας Πρόεδρος που δεν έχει δει καθ’ όλη την διάρκεια της Προεδρίας του τον Υπουργό Εξωτερικών του, Τίλερσον, που ο ίδιος επέλεξε, δημιουργεί τεράστια προβλήματα συντονισμού μεταξύ Λευκού Οίκου και Στέητ Ντιπάρτμεντ .
Η αδράνεια συνεννόησης με την Ρωσία, αφήνει τον Πούτιν απερίσπαστο στο να βελτιώνει συνεχώς την γεωπολιτική ισχύ της Ρωσίας, εκμεταλλευόμενος το κενό Αμερικανικής Πολιτικής απέναντι του, είτε με συνεννόηση είτε με αντιπαράθεση.
Η Κίνα, παίζοντας το χαρτί της Βόρειας Κορέας, δημιουργεί στρατηγικά προβλήματα στις ΗΠΑ, τα οποία βέβαια μπορούν να λυθούν μόνο επί αμοιβαίας βάσης και με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Βόρεια Κορέα έκανε δοκιμή μηχανής διηπειρωτικού πυραύλου, μεγάλης προωθητικής ικανότητας, μερικές ώρες πριν την επίσκεψη Τίλερσον στην Κίνα.
Όταν ο Τίλερσον ζήτησε από τους Κινέζους να χαλιναγωγήσουν τον Βορειοκορεάτη Ηγέτη, οι Κινέζοι απάντησαν ότι αυτό είναι διμερές θέμα μεταξύ ΗΠΑ και Βόρειας Κορέας και οι ίδιοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Αυτό οδηγεί στην απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Ιαπωνία και την Νότια Κορέα, κάτι το οποίο υπονόησε ο κ. Τίλερσον και το οποίο δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Πρόεδρο Τραμπ.
Ταυτόχρονα με σειρά στρατηγικών, τακτικών και διπλωματικών κινήσεων οι Κινέζοι έχουν δείξει τα δόντια τους στον κ. Τραμπ, ο οποίος δεν μπορεί επιτυχώς να συγκρουσθεί μαζί τους, ενώ αυτοί είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν φόρο αίματος για την κυριαρχία της Θάλασσας της Νότιας Κίνας αν χρειαστεί.
Η κατηγορία του Προέδρου Τραμπ προς την Κίνα για νομισματική χειραγώγηση, είναι άδικη, όπως απέδειξε και η Standard & Poor’s. Ο εμπορικός πόλεμος με αυτή την αφορμή, που απειλεί ή/και ετοιμάζει ο Πρόεδρος Τραμπ είναι δίκοπο μαχαίρι.
Άλλη μια δυσαρμονία μεταξύ συμφερόντων ΗΠΑ και Ανατολικής Μεσογείου/Μέσης Ανατολής είναι το θέμα της εναντίωσης του Προέδρου Τραμπ με την πυρηνική συμφωνία Ομπάμα-Ιράν.
Η απόφαση αυτή όχι μόνο στερεί τα οφέλη αμερικανικών εταιρειών από την συνεργασία με το Ιράν, επ’ ωφελεία άλλων χωρών αλλά κινδυνεύει να δημιουργήσει τρίτο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ-Λιβάνου.
Ο λόγος είναι ο εξής:
Το Ιράν το οποίο θεωρεί και έχει αποδείξει ότι έχει, στρατηγικό ρόλο στην περιοχή, προμηθεύει, την, συναγωνίστρια του στην Συρία, Χεζμπολά, με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, εναντίον των οποίων το Ισραήλ είναι ακόμη ανίκανο να αμυνθεί. Το Ισραήλ, αρνούμενο να είναι υπό την δαμόκλειο σπάθη του συνεχώς αυξανόμενου πυραυλικού δυναμικού της, προειδοποίησε την Χεζμπολά, η οποία τώρα κυβερνά τον Λίβανο, ότι αν συνεχίσει να προμηθεύεται τέτοιους πυραύλους, θα επιτεθεί το ίδιο στον Λίβανο, με τέτοιο τρόπο, που θα τον στείλει πίσω στην “Λίθινη εποχή”. Αυτό θα φέρει μια αποσταθεροποίηση που θα διαρκέσει έναν αιώνα και θα επηρεάσει όλη την Περιοχή.
Η προφανής λύση είναι η συνεννόηση ΗΠΑ -Ιράν αναγνωρίζοντας ότι το Ιράν των 80 εκατομμυρίων κατοίκων με τις πρώτες ύλες και την βιομηχανία του είναι πρωτεύουσα δύναμη στην περιοχή, κάτι που θα δυσκόλευε την σύμπλευση Ιράν-Ρωσίας επίσης.
Αντί αυτού ο Πρόεδρος Τραμπ προτιμά την Σαουδική Αραβία και τα κρατίδια του Περσικού Κόλπου και η ερμηνεία από πολλούς είναι, ότι αυτή δεν είναι μόνο ιδεολογική, αλλά και ότι υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της οικογένειας του.
Αυτά αφορούν το πως φέρεται ο Πρόεδρος Τραμπ στους αντιπάλους του.
Πιο ανησυχητικό είναι πως φέρεται στους συμμάχους του.
Πρόσφατα παραδείγματα από το Μεξικό, την ενθάρρυνση της Βρετανίας να φύγει από την ΕΕ και την πρωτοφανή διπλωματικά πρόταση να γίνει ο ακροδεξιός Φάρατζ, πρέσβης της Βρετανίας στις ΗΠΑ, ωχριούν μπροστά στην καταστροφικά αποτυχημένη επίσκεψη της κ. Μέρκελ στις ΗΠΑ. Ακόμη και η γλώσσα του σώματος έδειχνε το συγκρουσιακό αποτέλεσμα της συνάντησης που φυσικά επηρεάζει όλη την ΕΕ.
Ο κ. Σόιμπλε υπήρξε σαφής, με την συνήθη ωμότητα του, ερμηνεύοντας τις συνέπειες της αποτυχίας της συνάντησης.
Στο G-20, όπου υποτίθεται συνεννοούνται οι μεγαλύτερες Οικονομίες του κόσμου, ο Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών κ. Mnuchin εμπόδισε για πρώτη φορά να γραφτεί στο ανακοινωθέν η συμφωνία για ελεύθερο εμπόριο.
Είναι προφανές ότι ο Πρόεδρος Τραμπ με το σύνθημα “America First” εννοεί κατευθυνόμενο εμπόριο υπέρ ΗΠΑ, ώστε να μειωθεί το έλλειμμα τους. Αυτό θα είναι απαρχή πολλών δεινών για τις Οικονομίες όλων των κρατών του κόσμου.
Ο Πρόεδρος Τραμπ φέρεται όπως ο Πρόεδρος Ερντογάν, συγκρουόμενος και παραφερόμενος όπως νομίζει.
Όμως οι ΗΠΑ είναι η πρώτη Δύναμη του κόσμου, δεν είναι η Τουρκία.
Οι συνέπειες θα είναι τεράστιες.
Το αμερικανικό κατεστημένο θα αντιδράσει. Πότε και πως και επιτυχώς, είναι άγνωστο. Ήδη τα περισσότερα ΜΜΕ τον αποικοδομούν επικοινωνιακά.
Πάντως ο Πρόεδρος Τραμπ δεν θα είναι ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν τελείωσε την θητεία του.kassandros_admin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis