Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, Α΄ Νηστειῶν «Ὀρθοδοξία καὶ ἀλήθεια»


τοῦ κ. Κυριάκου Τρακάκη, θεολόγου, π. Λυκειάρχου

Ἡ πρώτη Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι γνωστὴ μὲ τὸ ὄνομα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἑορτάζουμε τὴν Ὀρθοδοξία, δηλ. τὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν ὀρθὴ διδασκαλία καὶ δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ μνημονεύουμε καὶ τιμοῦμε τοὺς Μάρτυρες τῆς πίστεως, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.



Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν, λόγω τῆς ἰδιαιτερότητας τοῦ γεγονότος, ἑορτάζει καὶ βιώνει τὴν ἐμπειρία τῶν ἀγώνων καὶ τῆς νίκης σὲ κάθε πλάνη καὶ κακοδοξία.

Ζεῖ καὶ βιώνει τοὺς σκληροὺς διωγμοὺς ἐναντίον της. Ζεῖ καὶ βιώνει τὴν ἐπιβεβαίωση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, ὅτι: «αἱ πύλαι Ἅδου κατισχύσουσι αὐτῆς».

Ἑπομένως, ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ἀλήθεια, στὸ αἰώνιο καὶ πανανθρώπινο ἐρώτημα ὅλων
τῶν ἐποχῶν.

Τοῦτο διότι ὁ ἄνθρωπος διψᾶ καὶ ἀναζητεῖ νὰ ὁρίσει τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὸν ἐνδόμυχο πόθο τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς παρουσίας του στὴ ζωή.

Ὅμως «τὶ εἶναι ἡ ἀλήθεια;».

Ἡ λέξη (˝α˝ στερητικό + ρ. ˝λανθάνω˝) στὴν ἑλληνική μας γλῶσσα, τὴν βαναύσως καὶ σκοπίμως κακοποιημένη, σημαίνει τὸ γνήσιο, τὸ ἀτόφιο, τὸ ἀκέραιο, τὸ ἀψευδές. Εἶναι κατὰ τὴν προγονική μας φιλοσοφία καὶ παράδοση ἡ ἀναζήτηση τῆς θεμελιώδους ἀρχῆς, τῆς ἐντελέχειας, ποὺ δίδει νόημα στὴν ζωὴ καὶ ἀπαντᾶ σὲ ὅλα τὰ μεγάλα προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου.

Δὲν πρόκειται, ἑπομένως, γιὰ μιὰ ἀφηρημένη φιλοσοφικὴ ἔννοια, οὔτε γιὰ μιὰ θεωρία ἢ σύστημα ἰδεολογίας.

Ἡ ἀλήθεια, τὴν ὁποία ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς τὴν ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία, εἶναι πραγματική, ὀντολογικὴ μὲ διαχρονικὴ παρουσία καὶ δύναμη.

Πρόκειται γιὰ τὴν ἔνσαρκη Ἀποκάλυψη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀλήθεια ἑπομένως εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως ὁ Ἴδιος ὁμολογεῖ: «Ἐγὼ εἶμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (κατὰ Ἰωάννην, 14, 6).

Πραγματικά, ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια γιατὶ στὸ πρόσωπό Του φανερώνεται τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μία κοσμολογικὴ ἀρχή ἠρεμίας καὶ ἀδιαφορίας, ἀλλὰ μία ζωντανὴ προσωπικὴ ὕπαρξη, ποὺ ἀγαπᾶ, μεριμνᾶ καὶ φροντίζει γιὰ τὴ Δημιουργία Του.

Ταυτόχρονα ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀποκαλύπτει τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὸν προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου.

Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται πραγματικὴ ἡ ὁμολογία ὅτι, «ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο».

Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἐνεργεῖ καὶ ἐπεμβαίνει ἐν ἁγίῳ πνεύματι στὴ ζωή τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή Του:«ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (κατὰ Ματθαῖον 28, 20).

Βεβαιώνει τοὺς μαθητές Του, ὅτι ὁ Παράκλητος (= τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας) θὰ ὁδηγήσει τὴν ἀνθρωπότητα «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (κατὰ Ἰωάννην, 15, 26).

Ἡ Ἀλήθεια περὶ τῆς ὁποίας μαρτυρεῖ ὁ Παράκλητος ἐνοικεῖ στὸν οἶκο τῆς Πεντηκοστῆς, στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Μυστικὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας.

Αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁμολογεῖ καὶ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἀποστόλων, Μαρτύρων καὶ Ἁγίων καὶ τῶν πιστῶν κάθε ἐποχῆς.

Καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία πάντοτε κατανοεῖ καὶ συγχωρεῖ τοὺς ἀδυνάτους καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀπορρίπτει ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὸ «Σῶμα της» κάθε παραχάραξη, νοθεία καὶ κακοδοξία, προκειμένου νὰ διαφυλάξει ἀκέραιη καὶ καθαρὴ τὴν Ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ μοναδικὸ πρόσωπο ποὺ ἐγγυᾶται τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ μοναδικὸς τρόπος λύτρωσης τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐνεργὸς ἔνταξή του στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἡ συμμετοχή μας στὴν ἴδια πίστη μὲ τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρες καὶ τοὺς Ἁγίους ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι συνεχίζομε τὴν ἱστορική της πορεία ὀργανικὰ συνδεδεμένοι μὲ τὴν παράδοση καὶ τὴν ἐμπειρία της ὅπως αὐτὴ ἐκφράστηκε διὰ τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνοδικῶν.

Σημαίνει ἀκόμα ὅτι ὁποῖος ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν Παράδοση ἀποκόπτεται, γίνεται αἱρετικὸς, δηλ. προτάσσει τὶς προσωπικές του ἀντιλήψεις καὶ τὰ ἰδελογικά σχήματα ποὺ νοθεύουν τὴ μοναδικὴ Ἀλήθεια, τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Κυριακή, λοιπὸν, τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ἕνας πανηγυρισμός, ἀλλὰ εἶναι ἡ κατάφαση στὸ Μυστήριο τῆς ἱστορικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Σαρκωμένης Ἀλήθειας, γεγονὸς ποὺ ὑποδηλώνεται μὲ τὸν εἰκονισμὸ τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων γίνονται«λειτουργικά» μέσα μὲ τὰ ὁποῖα φανερώνεται
ζωντανὴ καὶ ἀξιομίμητη ἡ «Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ», σὰν μοναδικὴ πηγὴ αἰσιοδοξίας καὶ ἐλπίδας γιὰ τὴ σωτηρία
μας.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΜΑΡΤΙΟΣ 2013 – ΕΤΟΣ 13ο – ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 644

Εἰκόνα ἀπὸ:from-ua

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

skaleadis

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...