Η Ελλάδα γιατί δεν διεκδικεί τίποτα;

Οι Ελληνικές αοριστίες για την Κύπρο, δεν οδηγούν στην λύση του προβλήματος που αφορά τα εθνικά μας συμφέροντα

Η υποκρισία της διεθνούς πολιτικής φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στην περίπτωση των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού.


Φαίνεται ακόμη και η απύθμενος επιπολαιότης των διεθνών οργανισμών και μεσολαβητών, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν ότι μπορεί να επιλυθεί εντός ολίγων εικοσιτετραώρων ένα πρόβλημα 57 ετών.

Διότι το Κυπριακό δεν προέκυψε το 1974. Υφίσταται από το 1960, που η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε με βάση τις θνησιγενείς συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.

Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την κατάσταση μπορούν να αντιληφθούν ότι, στην απίθανη περίπτωση που θα υπάρξει μια «συμφωνία της Γενεύης», θα είναι και αυτή εξ ίσου θνησιγενής με όλες όσες έχουν προηγηθεί.

Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε και τις δικές μας ευθύνες για το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η Κύπρος.

Βασικότερη από τις όποιες είναι η αοριστία. Ουδέποτε η Αθήνα προσδιόρισε τι ακριβώς εννοεί όταν ομιλεί περί λύσεως τού Κυπριακού. Πώς δηλαδή προσδιορίζει αυτή την λύση;

Αρκείται σε αορίστους προσδιορισμούς όπως «λύσις με βάση τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ», ή σε εκφράσεις ανευθυνότητος του τύπου «η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται».

Φυσικά, τέτοιες εκφράσεις δεν μπορούν να εκληφθούν ως εθνικοί στόχοι. Διότι εθνικός στόχος πρέπει να είναι η επίλυσις του Κυπριακού.

Άλλωστε, το Σχέδιο Αννάν, το όποιο προ 12ετίας ελεεινολογείτο από ολόκληρο τον ελληνισμό, ήταν πρότασις λύσεως «με βάση τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ».

Μόνο που ήταν μια άδικη πρότασις λύσεως που απέβαινε εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου.

Εξίσου άδικες και ζημιογόνες ήσαν οι προγενέστερες «ιδέες» του τότε Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ Μπούτρος Γκάλι.

Εκείνες είχαν γίνει ασμένως δεκτές από την Ελλάδα, αλλά σε εκείνη την φάση διεσώθημεν χάρη στην αδιαλλαξία των Τούρκων, oi όποιοι, όπως πάντα, ζητούσαν περισσότερα.

Αλλά δεν μπορεί μια σοβαρή χώρα να «ποντάρει» στην άρνηση της άλλης πλευράς για να αποφύγει να λάβει θέση επί ενός ζητήματος πού άφορα στα εθνικά της συμφέροντα.

Και, δυστυχώς, έτσι συμπεριφέρεται η Ελλάς, και όχι μόνον όσον άφορα στο Κυπριακό.

Αν θέλουμε λοιπόν μια ρεαλιστική λύση, θα πρέπει πρώτα να την διατυπώσουμε και να την θέσουμε στους διεθνείς οργανισμούς.

Μόνον έτσι θα τους φέρουμε προ των ευθυνών τους και θα τους υποχρεώσουμε να αντιμετωπίσουν το ζήτημα μα σοβαρότητα και χωρίς υπεκφυγές και εξωπραγματικές κορώνες.

Και δεν θα ήταν λάθος, οι απαιτήσεις μας στο πλαίσιο αυτής της λύσεως να είναι μαξιμαλιστικές.

Αυτό θα μας δώσει περιθώρια ελιγμών και υποχωρήσεων.

Τα οποία δεν έχουμε με διακηρύξεις τού τύπου «δεν διεκδικούμε αλλά δεν παραχωρούμε». Συνεπώς, πρέπει να διεκδικούμε.

Ευθ. Π. Πέτρου .