ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ ΚΑΙ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»

Με αφορμή την είδηση περί εμφάνισης της γρίπης των πουλερικών θεωρούμε χρήσιμη την δημοσίευση ενός παλαιοτέρου άρθρου από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Οι επιδημίες έχουν χαραχθεί στην μνήμη της ανθρωπότητας ως ένα από τα χειρότερα δεινά που θα μπορούσαν να συμβούν. Σε προηγούμενους αιώνες η πανούκλα, ο τύφος, η χολέρα και άλλες μεταδιδόμενες μολυσματικές ασθένειες, επανειλημμένα έχουν αποδεκατίσει ή και αφανίσει ολόκληρες πόλεις και χωριά,σπέρνοντας τον τρόμο και την υστερία στους επιζώντες. Πίσω απ’ αυτόν τον φόβο του απρόσμενου ξαφνικού θανάτου, που δεν κάνει διακρίσεις σε ρώμη, χρώμα, ηλικία, φύλο ή φυλή και εξαπλώνεται με τρόπο που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα γνωσιολογικά ιατρικά κεκτημένα της κάθε εποχής, μπορούμε να εντοπίσουμε την απαρχή της κατασκευής, μερικών εκ των πλέον συντηρητικών αντιλήψεων, που δεσπόζουν σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά και μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά στις κοινωνίες.

Έτσι, λοιπόν, ο φόβος και η περιχαράκωση απέναντι στο διαφορετικό, όσον αφορά τις συνήθειες και συνθήκες επιβίωσης, κατά βάση στέγασης, υγιεινής και διατροφής, έχει συχνά τις ρίζες του σ’ αυτόν το λιγότερο ή περισσότερο υπαρκτό φόβο απέναντι σε έναν εν δυνάμει μολυσματικό φορέα.

Όσο λοιπόν η φήμη για την ύπαρξη μιας επιδημικής ασθένειας εξαπλώνεται, τόσο συρρικνώνεται η διαθεσιμότητα και η ανοχή απέναντι σε γνωστούς και αγνώστους, σε γείτονες και «ξένους». Όσο για τις περιπτώσεις που μια τέτοια ασθένεια εξαπλώνεται, τότε συχνά οι αντιδράσεις αγγίζουν τα όρια της υστερίας και του πανικού.

Ένα τέτοιο κλίμα τρόμου οι εκάστοτε εξουσίες έχουν κάθε λόγο να συντηρούν και να αναπαράγουν, αφού τα πανικοβλημένα πλήθη γίνονται έτσι έρμαια στις βλέψεις των ειδικών, των δημαγωγών και των λοιπών διαχειριστών των κοινωνικών υποθέσεων. Οι μετανάστες, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άστεγοι, οι τοξικομανείς, όλοι τέλος πάντων οι απόβλητοι ή δυσπροσάρμοστοι, της «ομαλής κοινωνικής ζωής», βρίσκονται καταρχάς στο στόχαστρο.

Όσο πιο ύπουλος και επικίνδυνος είναι ο εχθρός που απειλεί το «υγιές» κοινωνικό σύνολο, τόσο πιο σκληρά μέτρα αποκλεισμού των ασθενών ή υποψηφίων ασθενών πρέπει να ληφθούν, τόσο πιο πολύ δυναμώνουν οι δεσμοί ανάμεσα στους απειλούμενους «υγιείς», φιλήσυχους, νομοταγείς.

Μερικά από τα χειρότερα πογκρόμ του Μεσαίωνα ενάντια στους εβραίους, τους αιρετικούς και τις μάγισσες ξεκίνησαν ακριβώς, επειδή αυτοί όντως στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την εξάπλωση της πανούκλας. Και αν δεν θέλουμε να πάμε τόσο μακριά ας θυμηθούμε την εξάπλωση του ιού του AIDS μόλις πριν από μερικές δεκαετίες.

Οι ομοφυλόφιλοι, οι τοξικομανείς και οι σεξουαλικά «ασταθείς» θεωρήθηκαν και θεωρούνται ως οι κατεξοχήν φορείς του ιού. Και πραγματικά υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτές οι ομάδες είναι πιο ευάλωτες στον ιό. Ωστόσο αυτές, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις μυθοπλασίες που αιωρούνται ακόμη, τόσο στην «ανεπτυγμένη » χριστιανική δύση, όσο και στις «υπανάπτυκτες» χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Για τους συντηρητικούς χριστιανόπληκτους πληθυσμούς της Αμερικής, το AIDS είναι η θεία τιμωρία ενάντια στους απίστους, στους ασύδοτους σεξουαλικά, στους απόκληρους της κοινωνίας που διαβάλλουν τα ευγενή ήθη και τους θεσμούς της οικογένειας, της θρησκείας ή και της πατρίδας ακόμη, ο οποίος το πιο πιθανό είναι να κυοφορήθηκε μέσα στα «αμαρτωλά» έντερα των ομοφυλόφιλων!!!

Στην «υποανάπτυκτη ημιπαγανιστική» Αφρική, όπου υπάρχουν και τα περισσότερα κρούσματα AIDS είναι ευρέως διαδεδομένη η ψευδαίσθηση ότι, η συνουσία με μικρά παρθένα κορίτσια, απαλλάσσει τους ασθενείς από την αρρώστια!!!

Πέρα όμως από αυτά τα ακραία παραδείγματα διεστραμμένου συντηρητισμού, η υπόθεση του ελέγχου και της διαχείρισης των επιδημιών και των φημολογιών, που τις συνοδεύουν, αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για την σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εξουσία. Κατ’ αρχάς δικαιολογεί τον υγειονομικό και πληθυσμιακό έλεγχο των ανθρώπινων πληθυσμών και όπου αυτό δεν είναι εφικτό λόγω της τεχνικής ή οργανωτικής ανεπάρκειας των κρατικών τοπικών μηχανισμών, όπως στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, έρχεται ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας (ΠΟΥ) να αναπληρώσει το κενό. Χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής εκτός από τις συνθήκες φτώχειας και στυγνής εκμετάλλευσης που τους έχει επιβληθεί και ευθύνονται για αμέτρητους θανάτους, συχνότατα έχουν να αντιμετωπίσουν μέτρα αποκλεισμού, υγειονομικού ελέγχου και προληπτικών εμβολιασμών όποτε υπάρχουν υποψίες ή κρούσματα «αγνώστων» ασθενειών.

Σενάρια που μόνο στην λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας θα ταίριαζαν, εκπορευόμενα με τον στόμφο και το κύρος του επιστήμονα, του ειδικού, του επιδημιολόγου και επαναλαμβανόμενα με τον γνωστό υπερβολικό τρόπο των Μέσων Μαζικής χειραγώγησης, σπέρνουν τον πανικό. Έτσι λοιπόν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες θάνατοι σε περιοχές που ο πληθυσμός ανέρχεται σε δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια βαφτίζονται επιδημίες. Και …ευτυχώς που υπάρχει ο Π.Ο.Υ. και τις προλαβαίνει προτού αυτές «εισβάλλουν» στις ευημερούσες κοινωνίες της δύσης. Με αυτόν τον τρόπο οι «ανεπτυγμένες» χώρες δεν κινδυνεύουν από την μόλυνση του αέρα, της γης και του νερού, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και τα χημικά δηλητήρια που βρίσκονται στα περισσότερα είδη ευρείας κατανάλωσης, ούτε και από τις διάφορες ακτινοβολίες και ρύπους που έχουν ταυτιστεί με το υψηλό βιοτικό επίπεδο των υπηκόων τους. Κινδυνεύουν όμως από τους εξαθλιωμένους του λεγόμενου τρίτου κόσμου και τα κρυολογήματά τους. Και όχι μόνο από αυτά, αλλά και από την τάση που έχουν αυτοί οι πληθυσμοί να αυξάνονται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο του βιοτικού τους επιπέδου. Τόσο, που αν σε κάποια χρονική περίοδο χαθεί ο έλεγχος μετακίνησης πληθυσμών, κινδυνεύει η «ευημερούσα» μεν γηράσκουσα δε δύση, να κατακλυσθεί από αυτούς. Από αυτή την άποψη η αντίληψη πολλών ανθρώπων ότι το AIDS έχει παραχθεί σε ερευνητικά εργαστήρια και έχει διαδοθεί και ως μέσο ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού είναι συνέπεια αυτών των σεναρίων.

Συμπτωματικά και πάλι ο ιός αυτός κάνει θραύση στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας που «κατηγορούνται» για υπερβολική πληθυσμιακή αύξηση. Προφανώς, όμως, δεν είναι αρκετός ένας ιός όπως το AIDS, που μεταδίδεται σχετικά δύσκολα με την σεξουαλική επαφή ή την μετάγγιση αίματος. Χρειάζεται κάτι πιο δραστικό και εύκολα μεταδόσιμο. Γιατί όχι λοιπόν μία γρίπη;

ΓΡΙΠΗ ΤΩΝ ΠΤΗΝΩΝ Ή ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ;

Αγγίζει τόσους τομείς και επίπεδα η αξία χρήσης της γρίπης των πουλερικών και η πιθανή μετάλλαξή της σε φονική γρίπη για τον άνθρωπο, που και αν ακόμη δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Οι φαρμακοβιομηχανίες, κυρίως της Ευρώπης, προετοιμάζονταν για αυτήν, τουλάχιστον μία δεκαετία. Ερευνητικά ιατρικά εργαστήρια που χρηματοδοτούνται με τεράστια ποσά από κοινοτικά και ιδιωτικά κεφάλαια συχνά εκπλήσσουν με την βεβαιότητά τους, όσον αφορά την μετάλλαξη και την μετάδοση της γρίπης των πουλερικών στους ανθρώπους. Το κόστος αυτών των ερευνητικών προγραμμάτων θα ξεπληρώσουν οι τρομοκρατημένοι ευρωπαίοι θεατές, οι οποίοι θα εξαντλήσουν σε ελάχιστο χρόνο, τα αποθέματα των αντιγριπικών φαρμάκων, ακόμα και αν αυτά είναι φάρμακα για την γνωστή γρίπη, ακόμα και αν η γρίπη των πουλερικών δεν έχει μεταλλαχθεί σε φονική μεταδόσιμη ανάμεσα στους ανθρώπους ασθένεια, έτσι ώστε να εντοπιστεί και να αρχίσει προσπάθεια παρασκευής αντίδοτου γι’ αυτήν.

Ο άλλος τομέας της αμερικάνικης και ευρωπαϊκής οικονομίας που ευνοείται ιδιαίτερα μ’ όλη αυτή την φιλολογία και την διόγκωση της γρίπης των πτηνών, είναι αυτός της κρεατοβιομηχανίας. Μετά τις αλλεπάλληλες ολισθήσεις που δέχτηκαν τα κέρδη τους, τα τελευταία χρόνια με την νόσο των «τρελών» αγελάδων και γενικότερα την εστίαση της προσοχής στις συνθήκες υγιεινής, διατροφής και επιβίωσης των ζώων μέσα στις πλέον σύγχρονες κτηνοτροφικές μονάδες του κόσμου, τώρα το καταναλωτικό κοινό στρέφεται και πάλι στο κόκκινο κρέας.

Τα πράγματα έτσι κι αλλιώς είναι κρίσιμα για τους πληθυσμούς των πόλεων, αφού πολύ δύσκολα μπορούν να ελέγξουν τι τρώνε και ακόμα πιο δύσκολα μπορούν να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα, από τον επικοινωνιακό χειρισμό των διατροφικών σκανδάλων που έρχονται στην δημοσιότητα. Έτσι κι αλλιώς μικρή κοινωνική σημασία έχουν οι ανταγωνισμοί και οι έριδες ανάμεσα στους κλάδους της κτηνοτροφικής βιομηχανίας. Όμως για τους πληθυσμούς που δεν ζουν στις πόλεις ή έστω σε ένα ολοκληρωμένο αστικό περιβάλλον και δεν εξαρτούν την διατροφή τους αποκλειστικά από το εμπόριο και την βιομηχανία, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Ένας βασικός τρόπος διατροφής ή και συμπλήρωσης της για τους ανθρώπους που ζουν στο ύπαιθρο, για τους περισσότερους δηλαδή κατοίκους του πλανήτη ακόμη, είναι η μικροκαλλιέργεια της γης και η εκτροφή μικρών ζώων. Και εδώ δεν αναφερόμαστε σε μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες, αγροτικές παραγωγές και πλούσια αγροκτήματα. Τί πιο απλό από ένα μπαξέ, λίγα δέντρα, ένα κοτέτσι; Ακόμα και μέσα στις πόλεις, όποιος έχει τον χώρο και τον χρόνο το κάνει.

Σε αντίθεση με τα διατροφικά σκάνδαλα των τελευταίων χρόνων, που είχαν να κάνουν με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις ζωοτροφικές μονάδες, η γρίπη των πτηνών δεν απειλεί αυτές, αλλά τα πτηνά ελευθέρας βοσκής. Έτσι, τα εκατοντάδες εκατομμύρια πτηνά, που θανατώθηκαν κυρίως την Ασία, επρόκειτο για οικόσιτα στα οποία βασιζόταν η διατροφή σε κρέας εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην Τουρκία μάλιστα των ογδόντα εκατομμυρίων τέσσερις θάνατοι μικρών παιδιών από την λεγόμενη γρίπη των πουλερικών οδήγησαν στην θανάτωση 40.000.000 πτηνών. Υπάρχει και μία άλλη διάσταση στην γείτονα χώρα. Στα χωριά του Κουρδιστάν, όπου ακόμα μαίνεται ο ανταρτοπόλεμος, η μαζική σφαγή των κατοικίδιων πτηνών στερεί τους αντάρτες από ένα βασικό μέσο επιβίωσης. Κατά τ’ άλλα η Τουρκία στο κατώφλι της Ε.Ε. πέραν των υπόλοιπων προϋποθέσεων και αλλαγών που θα πρέπει να επιτελέσει, θα πρέπει να αποδείξει και την συμμόρφωσή της στα ευρωπαϊκά υγειονομικά πρότυπα. Να κλείσει δηλαδή ακόμη περισσότερο τα σύνορά της στους πρόσφυγες που προσπαθούν μέσω αυτής, να περάσουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα άλλο στοιχείο της γρίπης των πουλερικών αφορά την υποτιθέμενη μετάδοσή της μέσω των άγριων πτηνών. Οι κυνηγοί λοιπόν μέσα στην καρδιά του χειμώνα επιτελούν «κοινωνικό» έργο, σύμφωνα και με τον αρμόδιο υπουργό του ελληνικού κράτους, εξολοθρεύοντας τα άτυχα παγωμένα άγρια πτηνά, αφού έτσι υποτίθεται περιορίζουν την πιθανότητα μετάδοσης της ασθένειας.

ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΓΑΛΟΠΟΥΛΕΣ… ΤΑ ΜΟΝΑ ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΕΤΟΥΜΕΝΑ

Κάποιος αφελής, θα περίμενε πως στις αρχές του 21ου αιώνα που η λεγόμενη πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας φέρεται να έχει αγγίξει υψηλά επίπεδα, θα επικρατούσε η λογική ανάλυση, επεξεργασία και τεκμηρίωση των όποιων ζητημάτων ή προβλημάτων ανέκυπταν στην ανθρωπότητα. Συμβαίνει βέβαια το ακριβώς αντίθετο, καθώς οι βλέψεις των κυρίαρχων για εκμετάλλευση, καταπίεση και έλεγχο των ανθρώπων προϋποθέτουν τόσο την παραπληροφόρηση όσο και την παραπλάνησή τους.

Οι κυρίαρχοι, με την αγαστή συνεργασία των τεχνοκρατικών και επιστημονικών επιτελείων, οραματίζονται και προωθούν ένα κόσμο, όπου η τάξη και η ασφάλεια θα βασιλεύει. Το κυριαρχικό σχέδιο εξορίζει σταδιακά όλες εκείνες τις ατομικές και κοινωνικές στάσεις και συμπεριφορές που υπονομεύουν την ύπαρξή του. Η δράση του είναι εξοντωτική για χιλιάδες μορφές ζωής της πανίδας και της χλωρίδας, ενώ οι άγριες μορφές ζωής σύντομα θα περιορίζονται στα πάρκα και στα τσίρκο.

Η ανθρωπινότητα βρίσκεται στο στόχαστρο και αυτή δεν μπορεί να αλλοτριωθεί, αν δεν μετασχηματιστεί το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον που αυτή γαλουχήθηκε. Όλες οι ανθρώπινες ανάγκες και προϋποθέσεις διαβίωσης βάλλονται από την κυριαρχία, στην προώθηση αυτού του βίαιου και καταστροφικού μετασχηματισμού. Αξία χρήσης σ’ αυτό το σχεδιασμό έχει ό,τι έμψυχο ή άψυχο παράγει κέρδος, όποιος-α υποτάσσεται στον έλεγχο και την καταπίεση. Αυτήν την περίοδο στο μάτι του κυκλώνα βρέθηκαν τα άγρια και οικόσιτα πτηνά σε σχέση και με τις μετακινήσεις ανθρώπινων πληθυσμών (που ήταν και παραμένουν πολεμικές πράξεις από της πλευρά της κυριαρχίας).

Αν δεν θέλουμε τα μόνα πτηνά που κυκλοφορούν να είναι οι καπνιστές γαλοπούλες και οι μόνοι άνθρωποι που επιβιώνουν …οι υποταγμένοι, δεν μπορούμε παρά να εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στις κυριαρχικές δομές, ενάντια σε κάθε μορφής εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου και φύσης, να προωθήσουμε με κάθε μέσο τους αγώνες για την αναρχία.



Anarchy Press

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 47, Φεβρουάριος 2006