Το ρηθέν από τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα ότι η Σύνοδος του Νότου δεν έγινε για να διαιρέσει, αλλά για να ενώσει την Ευρώπη, ιδιαίτερα τώρα που ο Ολάντ είναι μαζί μας, όπως διαβεβαίωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι προμηνύει μια πολύ σημαντική Σύνοδο Κορυφής στη Μπρατισλάβα στις 16 Σεπτεμβρίου, καθώς θα τεθεί σε συζήτηση η 5σέλιδη Διακήρυξη των Αθηνών. Ενδέχεται να είναι και εκρηκτική αν σταθμίσουμε τις ειρωνικές δηλώσεις Σόιμπλε και Βέμπερ που ήταν σαφώς προσβλητικές για την Γαλλία και την Ιταλία. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ΕΕ των 27 (και όχι των 28), όσο και η ευρωζώνη είναι απέναντι στα μεγάλα τους προβλήματα που δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν κάτω από το χαλί.
Οι εμμονές της Γερμανίας βρίσκονται στο επίκεντρο αυτών των προβλημάτων και θα χρειαστεί ένας νέος ρεαλισμός από το Βερολίνο για να συμβιβαστεί με τους αναδυόμενους νέους συσχετισμούς ισχύος, τόσο σε ότι αφορά τις χώρες μέλη, όσο και στο πολιτικό πεδίο όπου δοκιμάζονται νέες συμμαχίες εκτός Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μετά την ήττα του CDU από το ξενοφοβικό και ακροδεξιό AfD στη Γερμανία και μπροστά στον κίνδυνο να αναλάβει την Ιταλία το Κίνημα των 5 Αστέρων και τη Γαλλία η Μαρί Λεπέν, αυτός ο νέος ρεαλισμός είναι απαραίτητος για την ίδια τη Γερμανία, αλλά και για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Ακολουθούν τρία σχετικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν στο protagon.gr
Οδεύουμε προς μετωπική με το Βερολίνο; (6/9/2016)
Τρεις εξελίξεις των τελευταίων ημερών διαγράφουν μια πορεία που ενδέχεται να οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση την Αθήνα με το Βερολίνο. Η πρώτη αφορά στην απειλή του Γερμανού υπουργού Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ για την επαναπροώθηση στην Ελλάδα προσφύγων. Η δεύτερη αφορά στην ταπεινωτική ήττα της καγκελαρίου Μέρκελ από το αντιμεταναστευτικό, λαϊκιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που εξασφάλισε την Κυριακή τη δεύτερη θέση στις τοπικές εκλογές του Μεκλεμβούργου-Πομερανίας. Η τρίτη είναι ένα ρεπορτάζ της Handelsblatt Global, η οποία επικαλούμενη διπλωμάτες της ΕΕ υποστηρίζει ότι η ευρωζώνη δεν θα απελευθερώσει επιπλέον χρήματα για την Ελλάδα στο Eurogroup της Μπρατισλάβα.
Γιατί ξαφνικά το Βερολίνο κουνάει ξαφνικά απειλητικά το δάκτυλο στην Αθήνα; Είναι επειδή η Αθήνα έχει εφαρμόσει μόνο 2 από τις 15 μεταρρυθμίσεις, που αποτελούν προϋπόθεση για την εκταμίευση της δόσης; Ή μήπως γιατί στην Αθήνα συγκεντρώνονται «βαριά όπλα»; Προφανώς είναι και τα δύο. Τι είναι όμως αυτά τα «όπλα»-πειρασμός που ανησυχούν Βερολίνο και Βρυξέλλες;
Κατ΄ αρχήν είναι η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία πήρε νέες διαστάσεις με την αποκάλυψη των «μέιλ της προδοσίας» από το Μανώλη Κοττάκη στη «Δημοκρατία», όπου το ΔΝΤ και η Eurostat εμφανίζονται να δίνουν εντολή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να αλλοιώσει το έλλειμμα «γρήγορα και με εχεμύθεια». Η κόντρα Βρυξελλών-κυβέρνησης που ακολούθησε ήταν διερευνητικού χαρακτήρα. Η δήλωση του κ. Χουλιαράκη δεν ήταν αναδίπλωση σε ότι αφορά την επίμαχη περίοδο, καθώς είπε πως εμείς αναγνωρίζουμε τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ πάνω στα οποία στηρίχθηκε η συμφωνία του 2015, δηλαδή, τα υπόλοιπα θα τα βρει η ελληνική δικαιοσύνη… Εννοείται πως τα καυτά μέιλ αλλάζουν άρδην το παιγνίδι περί την ΕΛΣΤΑΤ και τον Γεωργίου (που σημειωτέον παρέμενε υπάλληλος του ΔΝΤ ενώ είχε αναλάβει την ελληνική στατιστική υπηρεσία), αλλά αλλάζουν ίσως και τους όρους της μεγάλης παρτίδας. Το ερώτημα εδώ είναι πώς διαρρέουν αυτά τα αποκαλυπτικά μέιλ, ποιοι μπορούν να τα έχουν και ποιοι είναι οι πραγματικοί παίκτες.
Η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ έρχεται και κουμπώνει με την έκθεση του ανεξάρτητου γραφείου αξιολόγησης του ΔΝΤ που σύμφωνα με πολλούς αποτελεί νομικό τεκμήριο για την διεκδίκηση αποζημίωσης για την καταστροφή της χώρας από τις μνημονικές απαιτήσεις και πολιτικές. ΕΛΣΤΑΤ και έκθεση του ΔΝΤ είναι κάτω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και αυτό μπορεί να τρελαίνει κάποιους γιατί είναι, χωρίς αμφιβολία, πολύ επικίνδυνο, αλλά είναι εκεί. Επιπροσθέτως, στο φόντο υπάρχει και η διαδικασία περί τις γερμανικές οφειλές.
Όλα αυτά έχουν γίνει αντιληπτά από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Η Κομισιόν προκειμένου να αποφύγει την διαφαινόμενη μετωπική, εξ ου και το «κόκκινο τηλέφωνο» για την επίλυση κρίσεων κατά το νέο κύκλο διαπραγματεύσεων με την τρόικα που αποφασίστηκε από τους Μασκοβισί-Τσακαλώτο. Αυτό δύο πράγματα δείχνει: πρώτον, ότι έχουν βγει τα πιστόλια (γράφεται ότι ο Έλληνας υπουργός απείλησε να φέρει στο eurogroup την αντιδεοντολογική παρέμβαση της Κομισιόν στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ) και δεύτερον, ότι καμία πλευρά δεν θέλει να μπει σε πραγματικό πόλεμο τώρα.
Η ελληνική πλευρά είναι σε δεινή θέση, παρά τα καλά νέα της διάσωσης του «Μαρινόπουλου». Η φοροδοτική δυνατότητα των πολλών έχει εξαντληθεί, όπως δείχνει η άνοδος κατά 21,3% στο 7μηνο των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το κράτος από 4,2 εκατ. φορολογούμενους. Η ενεργοποίηση του κόφτη αρχίζει να γίνεται απειλητική. Ταυτόχρονα, ενώ η κυβέρνηση έχει να καλύψει τα 13 προαπαιτούμενα για τη δόση των 2,8 δισ. ευρώ, έχει μπροστά της να πηδήξει και το χάσμα στα εργασιακά της δεύτερης αξιολόγησης.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός τα έχει καταλάβει όλα αυτά και ζητά μια χαλαρότερη συμφωνία για τα προαπαιτούμενα της 2ης αξιολόγησης, «με βάση το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο». Αλλά κυρίως επιδιώκει μία συμφωνία μέχρι το τέλος του χρόνου για την ελάφρυνση του χρέους και τη μείωση των πλεονασμάτων μετά το 2018. «Η συμφωνία είναι συμφωνία και θα πρέπει να εφαρμοστεί από όλους, είτε έχουν εκλογές τον επόμενο χρόνο στις χώρες τους, είτε όχι» είπε εμφατικά. Ο δανειστές διαρρέουν πως θέλουν πλεονάσματα 3,5% για τα επόμενα 8 χρόνια (κάτι που δεν υπάρχει στα βιβλία) και ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, διαμηνύει πως η συμφωνία δεν αλλάζει και η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2017.
Από την πλευρά του Βερολίνου και των Βρυξελλών, επίσης τα προβλήματα είναι δύσκολα. Η Ισπανία πάει πάλι σε εκλογές, ο Ρέντσι αν χάσει τον Οκτώβριο το δημοψήφισμα πέφτει και έρχεται ο Πέπε Γκρίλο, τον Απρίλιο η Λεπέν διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας, και στη Γερμανία μετά την νίκη του AfD έχουν παγώσει οι πάντες. Είναι και η συμφωνία για τις επενδύσεις ΤΤΙΡ που το Βερολίνο θέλει να θάψει και οι ΗΠΑ να υπογραφτεί μέχρι το τέλος του χρόνου. Με δυο λόγια το σύστημα είναι σε τέτοια ένταση και αβεβαιότητα που δεν θα άντεχε μια αναζωπύρωση του ελληνικού Ζητήματος.
Συνεπώς, πέρα από τις απειλές και τις κινήσεις στο προσκήνιο, όπου η αλήθεια που παρουσιάζεται είναι λιγότερη από τη μισή, στο παρασκήνιο πέφτουν μπουνιές και κλωτσιές κάτω από το τραπέζι. Οι επόμενοι έξι μήνες θα είναι καθοριστικοί για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα, καθώς φαίνεται πως το παίγνιο Ελλάδας-δανειστών θα είναι αιματηρό. Στο παίγνιο αυτό αλήθειες δεν χωράνε. Άλλωστε, όπως λέει ο Φρανκ Άντεργουντ στο House of Cards «η αλήθεια αποτελεί πολυτέλεια στην πολιτική»…
Το Ελληνικό Ζήτημα στο επίκεντρο των γερμανικών εκλογών του 2017 (27/8/2016)
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι γερμανικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο του 2017, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα έχουν στο επίκεντρό τους το Ελληνικό Ζήτημα, όπως άλλωστε συνέβη και στις προηγούμενες το 2013, μόνο που αυτή τη φορά το πρόβλημα θα έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις που θα θέσει σε δοκιμασία ολόκληρο το μεταπολεμικό αξιακό σύστημα της Γερμανίας. Δυστυχώς, είναι πολλοί λίγοι εκείνοι στο Βερολίνο που αντιλαμβάνονται τις δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί γύρω από το Ελληνικό Ζήτημα, καθώς η αλαζονεία του γερμανικού imperium -ιδιαίτερα μετά τις αποκαλύψεις για την κατάσταση της DeutscheBank και το Brexit- φαίνεται να προσλαμβάνει τις παρανοϊκές αυτοκτονικές διαστάσεις που επικράτησαν κατά τη Μάχη του Βερολίνου τo 1945.
Το Ελληνικό Ζήτημα για την Γερμανία δεν είναι πια εκείνο που ήταν. Δεν είναι πλέον η διαχείριση μιας κρίσης στο μαλακό υπογάστριο του ευρώ, ούτε κάν η ευκαιρία για τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας της Ελλάδας, μιας χώρας υψηλής στρατηγικής και συμβολικής σημασίας. Το Ελληνικό Ζήτημα είναι ένα βαθύ εσωτερικό γερμανικό πρόβλημα που δεν έχει συνειδητοποιηθεί από τους Γερμανούς πολιτικούς παρ΄ ότι έχει πολλές και ζοφερές διαστάσεις στο γερμανικό υποσυνείδητο, και το οποίο εκ των πραγμάτων θα αναδυθεί στο επίκεντρο των γερμανικών επιλογών. Αυτό θα συμβεί τόσο εξ αιτίας της τιμωρητικής σκληρότητας του «Μνημονίου Σόιμπλε», την εξαίρεση της Ελλάδας από την χαλάρωση των δημοσιονομικών απαιτήσεων και την άρνηση ως μη υπαρκτού του θέματος των γερμανικών οφειλών, όσο και από ενδογενείς γερμανικούς παράγοντες που ανάγονται στο πεδίο της κοινωνικής ψυχολογίας. Το Ελληνικό Ζήτημα έχει πλέον τρεις βασικές διαστάσεις: τις γερμανικές οφειλές, το προσφυγικό και την κρίση χρέους.
Οι γερμανικές οφειλές και πολεμικές αποζημιώσεις δεν αποτελούν πλέον ευσεβή πόθο των χειμαζόμενων από τα κατασκευαστικά λάθη του ευρώ Ελλήνων, αλλά ένα ζήτημα παραδοχής των φρικαλεοτήτων της Βέρμαχτ και αποκατάστασης της αλήθειας. Ο εξορκισμός της γερμανικής ενοχής μέσα από το δίπολο Ναζί-Ολοκαύτωμα που περιόριζε το πρόβλημα και αθώωνε τις γερμανικές μάζες, δεν ισχύει στην προκειμένη περίπτωση. Η Ελλάδα είναι επαρκώς εξοπλισμένη πλέον για την διεκδικήση. Διαθέτει, χάρις των Αμερικανών, το αποκαλυπτικό αρχείο της Βέρμαχτ στην Ελλάδα που σημαίνει ότι μπορεί κάθε μέρα να τροφοδοτεί το ευρωπαϊκό φαντασιακό με σκληρές ακραίες ιστορίες και ντοκουμέντα. Αλλά και επί της ουσίας, ο γερμανικός στρουθοκαμηλισμός εξαντλείται στα επιχειρήματα του ιστορικού Χάιντς Α. Ρίχτερ, ο οποίος θεωρεί ανυπόστατες τις ελληνικές διεκδικήσεις με επιχειρήματα του στιλ «δεν υπήρξε ποτέ αναγκαστικό δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδος» και ότι τελικά η Ελλάδα χρωστάει… Στον Ρίχτερ απάντησαν τρεις άλλοι Γερμανοί ιστορικοί, εξειδικευμένοι στη ναζιστική περίοδο, οι Χάγκεν Φλάισερ, Καρλ Χάιντς Ροτ και Κριστόφ Σμινκ-Γκουστάβους με άρθρο τους στην Die Welt. Πολλά από τα μαζικά εγκλήματα της Βέρμαχτ καταγράφονται με μαρτυρίες των στρατιωτών του 12ου Λόχου/ 98ου Συντάγματος/ 1ης Ορεινής Μεραρχίας Εντελβάις στο βιβλίο του Γερμανού ιστοριοδίφη Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, «ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ- η 1η ορεινή μεραρχία, το 22ο ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943- 1944». Έτσι, η ενωμένη Γερμανία θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει όσα απέφυγε μεταπολεμικά χάρις τον ρόλο που διαδραμάτισε στην ανάσχεση του κομμουνισμού.
Η Ελλάδα διαθέτει πλέον μια ολοκληρωμένη έκθεση των γερμανικών οφειλών, τεκμηριωμένη και με οδικό χάρτη νομικής διεκδίκησής τους από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Στο «οριστικά ρυθμισμένο» θέμα της καγκελαρίας, ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε πως «η Ελλάδα δεν επαιτεί, διεκδικεί». Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel σε δημοσίευμά του με τίτλο «Πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να μηνύσει τη Γερμανία για τα 296 δισεκατομμύρια ευρώ που της χρωστάει» βγάζει το κεφάλι από την άμμο και ανοίγει το ζήτημα πάνω στην πραγματική του βάση. Αν το Βερολίνο κλείσει ερμητικά την πόρτα της διπλωματικής διευθέτησης, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η δικαστική διεκδίκηση. Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πολιτικά ζητήματα. Για παράδειγμα, η Γερμανία δεν έχει υπογράψει ειρήνη με την Ελλάδα! Διότι προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι η εκκαθάριση των πολεμικών χρεών και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε δυο χώρες του ΝΑΤΟ για πάντα….
Το προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα στο οποίο το Βερολίνο έριξε λάδι μόλις άναψε η φωτιά. Η γερμανική ελίτ είδε την ευκαιρία απόκτησης ενός εκατομμυρίου νέων εργατικών χεριών, χωρίς κόστος και μάλιστα με δυνατότητα διπλωματικής εκμετάλλευσής του σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Δηλαδή, η νέα Γερμανία σας λύνει το πρόβλημα και γι΄ αυτό πρέπει να μας ευγνωμονείτε, διότι καλύπτουμε τα νότα σας σε ότι αφορά τις παράπλευρες απώλειες της άφρονος πολιτικής σας στη Μέση Ανατολή. Βέβαια, την εισαγωγή μεταναστών/προσφύγων που εξέφρασε η καγκελάριος Μέρκελ για λογαριασμό του γερμανικού κεφαλαίου, δεν συμμερίζεται η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών, κυρίως λόγω των τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη, αλλά όχι μόνο. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται την εισαγωγή νέου προλεταριάτου ως απειλή συνέχισης της δεκαετούς λιτότητας. Οι κοινωνικές και οι πολιτικές αντιδράσεις καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις και στην αρθρογραφία. Ήδη έχουν εγκατασταθεί στη Γερμανία περισσότεροι από 800.000 πρόσφυγες. Δηλαδή, ο στόχος έχει σχεδόν επιτευχθεί. Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό ήρθε την κατάλληλη στιγμή …
Το πρόβλημα είναι ότι η συμφωνία μοιάζει να καταρρέει. Το ζήτημα της βίζας δεν περνάει στην ΕΕ και οι επαναπροωθήσεις έχουν ουσιαστικά κολλήσει. Το εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών (!...;) που επικαλείται το περιοδικό «Der Spiegel» για το γερμανικό plan b στο προσφυγικό προβλέπει: α) πιο αξιόπιστη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, β) συγκέντρωση των προσφύγων σε κέντρα υποδοχής στα σύνορα, δ) κατανομή τους βάσει ποσόστωσης και ε) υποχρεωτική συνεργασία της Ελλάδας, με τη χρήση οικονομικής πίεσης εάν χρειαστεί. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «πρέπει να εξασφαλιστεί η συνολική συνεργασία της Ελλάδας - και με τη χρήση οικονομικής πίεσης. Διαφορετικά υπάρχει η απειλή να υποχωρήσουμε σε μια συνοριακή γραμμή, η οποία μπορεί να κρατηθεί στα Δυτικά Βαλκάνια (σ.σ. έξοδος της Ελλάδας από τη Σέγκεν;)». Στο μεταξύ, ο αριθμός των προσφυγικών ροών αυξάνει αισθητά στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ήδη είναι «εγκλωβισμένα» περί τις 8.500 άτομα, ενώ το κόστος δημιουργίας δομών υποδοχής και προσωρινής εγκατάστασης συνεχώς αυξάνει για την Ελλάδα του «Μνημονίου Σόιμπλε». Η Ελλάδα, πάντως, έχει αναγνωρισθεί πανευρωπαϊκά και διεθνώς ότι διέσωσε την ανθρωπιστική τιμή της Δύσης και αυτό είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί να απαλλοτριώσει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Η τραγική αποτυχία των προγραμμάτων που το Βερολίνο επέβαλε στην Ελλάδα, αποκτά νέες διαστάσεις που ξεπερνούν την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων στην Ελλάδα, την εκθεμελίωση του παραγωγικού της ιστού και την αδιάψευστη μαρτυρία των μεγεθών της καταστροφής. Συνέπεια αυτής της ύποπτης πολιτικής που επιβλήθηκε στη χώρα και παρά την κατακραυγή δεκάδων κορυφαίων οικονομολόγων από όλο τον κόσμο, η Ελλάδα οδηγείται σε ένα χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ (παρά το PSI). Υπάρχει, επιπλέον, η πλήρης ομολογία της πρόσφατης έκθεσης του ΔΝΤ που δημιουργεί και νομικά ερείσματα για αποζημίωση της Ελλάδας για την οικονομική και την ηθική ζημιά που έχει υποστεί. Αλλά είναι και η γερμανική κοινή γνώμη που παρά την συστηματική ανθελληνική προπαγάνδα που έχει γίνει, δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της.
Πριν ένα περίπου μήνα η συντηρητική Die Welt κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ένα κύμα μίσους για τη Γερμανία κατακλύζει την Ευρώπη», όπου επισημαίνεται ότι η Γερμανία ήταν η χώρα που έλυνε προβλήματα, αλλά μετά την καταλυτική ανάμειξή της στην ελληνική κρίση «προωθείται η εικόνα του μισητού Γερμανού ο οποίος δεν διστάζει να υποτάξει μικρά κράτη, ο οποίος αψηφά τις ειρηνευτικές συνθήκες με τον εθνικισμό του και γεμίζει ανυπεράσπιστες οικονομίες με τον στρατιωτικό του εξοπλισμό». Και καταλήγει: «Το μίσος για τη Γερμανία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια της Ελλάδας και έχει εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες»… Το πρόσφατο άρθρο του Τόμας Φρίκε στο Spiegel προκάλεσε αίσθηση με την σφοδρότητα με την οποία καταγγέλλει τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος ανάγκασε τους Έλληνες να δεχτούν ένα πακέτο σωτηρίας το οποίο μόλις είχε απορρίψει ο λαός. Καταγγέλλει, δηλαδή, την αναστολή της δημοκρατίας προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η χώρα και να ξαναγίνουν δραστικές περικοπές στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους, να αυξηθούν κι άλλο οι φόροι και να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία… Είναι σαφές πως η Ελλάδα δεν μπορεί μετά από 7 χρόνια ύφεση να περιμένει να γίνουν οι γερμανικές εκλογές για να δεήσει η ο κ. Σόιμπλε να ασχοληθεί με την διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Αυτά μετράνε στους Γερμανούς εκλογείς.
Υπάρχει όμως και άλλη μία διάσταση. Επειδή η γερμανική κυβέρνηση έχει πολλά καυτά ζητήματα (Deutsche Bank, διάσπαση του ευρώ ή διαγραφή του ευρωπαϊκού χρέους, δικαστική αναψηλάφηση της υπόθεσης Siemens, προσφυγικό, πλεονάσματα, Ερντογάν και Γερμανοί Τούρκοι κ.ο.κ.) δεν αποκλείεται να επιλέξει το Ελληνικό Ζήτημα για να ασκήσει λαϊκισμό και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς η γερμανική κοινωνία θα βρεθεί στις επόμενες εκλογές απέναντι στο id, το κατά Φρόιντ Εκείνο, δηλαδή τις βιολογικές ανάγκες και ενορμήσεις της που λειτουργούν με την αρχή της ευχαρίστησης με απώτερο σκοπό την απομάκρυνση του πόνου και την εκπλήρωση των ενστίκτων του ατόμου. Με δυο λόγια, το μεταπολεμικό σύστημα της σύγχρονης γερμανικής μυθολογίας θα τεθεί για πρώτη φορά υπό εσωτερική κρίση.
Η ευρωπαϊκή σκακιέρα και η Σύνοδος του Νότου (8/8/2016)
Προς αναζήτηση ενός Ευρωπαϊκού New Deal για την αναδιανομή των πλεονασμάτων του Βορρά – Τα δημοσιονομικά ζόρια του Αλ. Τσίπρα και λάκκος της Τράπεζας Αττικής - Οι γερμανικές οφειλές και πάλι στο προσκήνιο
Η άτυπη Σύνοδος των εφτά χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην αρχή του Σεπτέμβρη στην Ελλάδα δεν μοιάζει με ένα τακτικό ελιγμό, αλλά με μια κίνηση που μάλλον διαθέτει στρατηγικό βάθος. Αυτό δεν εμποδίζει βέβαια και την εξυπηρέτηση τακτικών στόχων. Δηλαδή, μπορεί ο στρατηγικός στόχος να είναι ένα Ευρωπαϊκό New Dealγια την αναδιανομή των πλεονασμάτων του Βορρά και ο τακτικός να είναι η χαλάρωση της λιτότητας ή … μη μου ανοίξετε θέμα Τράπεζας Αττικής…
Χωρίς την απλή αναλογική για άμεση χρήση, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να κυβερνήσει μέχρι το 2019 και να γυρίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όμως, τα δημοσιονομικά δεν πάνε καλά και ο «κόφτης» είναι ένας τρομερός εφιάλτης. Οι οφειλές των φορολογουμένων αυξήθηκαν κατά 1,2 δισ. ευρώ τον Ιούνιο, φθάνοντας στα 6,807 δισ. ευρώ από την αρχή του 2016, ενώ τον Ιούλιο τα έσοδα υπολείπονταν κατά 330 εκατ. ευρώ του στόχου. Φαίνεται για την αντιπολίτευση ότι είναι η κατάλληλη φάση για να εξαπολύσει γενική επίθεση τον Σεπτέμβριο, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο, ένα μοιραίο χτύπημα.
Αυτό είναι έτοιμο από τον περασμένο Γενάρη και ήταν να γίνει τον Μάρτιο, αλλά η ευρωπαϊκή συγκυρία είχε άλλες προτεραιότητες. Πρόκειται για την προβληματική αύξηση του κεφαλαίου της (μη συστημικής) Τράπεζας Αττικής, η οποία είχε γίνει μάλιστα πρωτοσέλιδο σε μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα. Η εν λόγω τράπεζα, στην οποία έχει «παίξει» το ΤΣΜΕΔΕ τα ρέστα του, φαίνεται να είναι η έσχατη γραμμή Μαζινό για την κυβέρνηση, μετά την γκάφα της παράδοσης των 4 συστημικών τραπεζών στα ξένα funds για 5 δισ. ευρώ μαζί με το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Στο Βερολίνο υπάρχει φάκελος για τον τρόπο της ανακεφαλαιοποίησή της…
Εξ ου και στις 28 Ιουλίου κατατέθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής η έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής «Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών», το πόρισμα της οποίας θα συζητηθεί στη Βουλή στις 5 Σεπτεμβρίου και το οποίο η ΝΔ καταψήφισε. Με δυο λόγια το χοντρό παιγνίδι έχει αρχίσει ήδη.
Βέβαια, οι τακτικοί στόχοι δεν περιορίζονται στην Τράπεζα Αττικής-ΤΣΜΕΔΕ, αλλά και στη δεύτερη αξιολόγηση που «πρέπει να πέσει όσο πιο μαλακά γίνεται», καθώς και σε μια σειρά άλλων ζητημάτων.
Πάμε τώρα στον στρατηγικό στόχο της Συνόδου του Νότου. Είναι άραγε πρωτοβουλία του ίδιου του πρωθυπουργού ή εκτελεί κάποιο ευρύτερο σχεδιασμό; Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει ότι θα συμμετέχουν ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα, ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός της Μάλτας Τζόζεφ Μουσκάτ για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου, απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και την εμμονή για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, των ηγετικών δυνάμεων της Ε.Ε..
Τώρα τι Σύνοδος θα είναι αυτή, είναι ένα ερώτημα. Με τον Ολάντ να είναι ο εταίρος του άξονα Παρισιού-Βερολίνου και τον Ραχόι (του σκληρού πυρήνα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) να διατηρεί άριστες σχέσεις με το Βερολίνο, πώς ο Τσίπρας θα πείσει για τη σύμπηξη μετώπου; Κι ο Ρέντσι; …που τα βρίσκει με τις Βρυξέλλες για τις χρεοκοπημένες τράπεζές του; Εκτός κι αν όλα είναι προσυμφωνημένα και αυτά που δεν μπορούν να κάνουν ευθέως οι μεγάλοι τα κάνει η μικρά Ελλάς για λογαριασμό τους.
Χωρίς αμφιβολία, το Brexit αύξησε απότομα την εσωτερική ανισορροπία στους κόλπους της Ένωσης και δημιούργησε νέες δυναμικές αντίδρασης. Η Γαλλία του Ολάντ χωρίς την πλάτη της Βρετανίας είναι πολύ νεγκλιζέ. Έρχονται και εκλογές. Είναι λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να μπει φρένο στη βουλιμία του Βερολίνου για τον έλεγχο των πάντων, αλλά και στον δομικό πλουτισμό του. Η λογική εξήγηση της Συνόδου του Νότου δεν μπορεί παρά να είναι αυτή, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Αν οι 7 του Νότου κατεβάσουν μια στιβαρή πρόταση, τότε, θα βρουν στήριξη κι από άλλες χώρες. Οι Βαλτικές είναι σε κρίση, η Φινλανδία ψάχνεται, η Αυστρία διαφοροποιείται, η Δανία στον κόσμο της και η Τερέζα Μέη δεν έχει πάει τοBrexit καν στο Κοινοβούλιο. Το Βερολίνο μπορεί να ελέγχει τους ευρωμηχανισμούς, όχι όμως τις χώρες που πολλές από αυτές -εκ των υστέρων- αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές που επέβαλε το Βερολίνο είναι εξουθενωτικές για τις κοινωνίες τους.
Μια πρόταση λοιπόν που θα δημιουργούσε μια μεγάλη συσπείρωση, αφορά στα δομικά εμπορικά πλεονάσματα του Βορρά, τα οποία θα χρειαστεί, αν το Βερολίνο θέλει πράγματι την επιβίωση του ευρωπαϊκού πρότζεκτ, με ένα νέο μηχανισμό να αναδιανέμονται στο Νότο και στην Ανατολική Ευρώπη, ώστε να εξισορροπούνται οι ζημιές από τα κατασκευαστικά προβλήματα του ευρώ. Το χάσμα Βορρά-Νότου και Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να συνεχίσει να διευρύνεται. Συνεπώς, πέρα από την άρση της ατελέσφορης λιτότητας, πρέπει να υπάρξει ένα Ευρωπαϊκό New Dealγια μια νέα αναδιανομή των εμπορικών πλεονασμάτων, πολύ πέρα από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, Ταμείο Συνοχής κλπ. Αυτό το Ευρωπαϊκό New Deal είναι προϋπόθεση για να γίνουν αποδεκτοί και να προχωρήσουν οι νέοι θεσμοί που θα προετοιμάσουν την πολιτική ενοποίηση.
Οι κινήσεις στην ευρωπαϊκή σκακιέρα προβλέπεται ότι θα γίνουν πιο γρήγορες. Τα προβλήματα είναι πολλά, μεγάλα και πιέζουν. Η Σύνοδος των 7 είναι μια κίνηση που το αποτέλεσμά της θα φανεί λίγες μέρες μετά, στην Σύνοδο Κορυφής των 28 (sic), όχι των 27.
makisandronopoulos.
Δημοσιεύτηκε 1από τον χρήστη Makis Andronopoulos
