Πέντε χρόνια μετά τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, αεροπορικές επιδρομές που κατέληξαν στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, στο λιντσάρισμα του ιδίου και στην διάλυση του Λιβυκού κράτους, η Ουάσιγκτον άρχισε πάλι να βομβαρδίζει την πολύπαθη αυτή χώρα με την γνωστή δικαιολογία του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο του γνωστού σίριαλ που το σενάριο του είναι γνωστό στην κοινή γνώμη και έχει την εξής ακολουθία. Οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν μια χώρα με πρόσχημα την τρομοκρατία, διαλύουν τις κρατικές της δομές υποστηρίζοντας ισλαμιστές μισθοφόρους, κάτι βέβαια που οδηγεί σε χαοτικές καταστάσεις. Μετά πάλι με πρόσχημα την ισλαμική τρομοκρατία εισβάλλουν στην χώρα για να την σώσουν από τους τρομοκράτες που η ίδια η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοι της χρηματοδότησαν, εκπαίδευσαν και εξόπλισαν. Πρόκειται περί ενός ατέρμονος κύκλου, ο οποίος όμως δεν λειτούργησε στην περίπτωση της Συρίας χάριν της έγκαιρης επέμβασης της Ρωσίας και της ηρωικής αντίστασης του Άσαντ. Λειτούργησε όμως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και κατά τα φαινόμενα επαναλαμβάνεται ο ίδιος κύκλος τώρα στην Λιβύη.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αφού δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν τα αμερικανοσιωνιστικά σχέδια στην Συρία, οι μισθοφόροι τους τζιχαντιστές υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και η ανακατάληψη της πόλης Χαλέπι από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Άσαντ σηματοδοτεί για τους Αμερικανούς ουσιαστικά την απώλεια της Συρίας, τώρα βομβαρδίζουν την Λιβύη ξεκινώντας μια σημαντική κλιμάκωση των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής.
Η χρονική στιγμή που ξεκίνησαν οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ στην Λιβύη δεν είναι τυχαία. Άρχισαν την ίδια στιγμή που το Χαλέπι έπεσε στα χέρια του Άσαντ και προμηνύεται η πλήρης εξολόθρευση των τζιχαντιστών στην Συρία, κάτι που σημαίνει το τέλος του εξαετούς διάρκειας συμμοριτοπόλεμου. Η απογοήτευση της Ουάσιγκτον, η απογοήτευση των Αμερικανοσιωνιστών, μετά τις επιτυχίες του Άσαντ και του Πούτιν εναντίον των ισλαμιστών τρομοκρατών είναι τεράστια. Η απογοήτευση αυτή συνεπικουρείται από αμηχανία και σύγχυση, καθώς η Ρωσία αναδύεται νικήτρια σε ηθικό και στρατιωτικό επίπεδο στην Μέση Ανατολή, ενώ οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους έχουν πλέον ανεπανόρθωτα εκτεθεί ως υποστηρικτές τρομοκρατικών ομάδων, που υποτίθεται ότι καταπολεμούν.
Ο Ομπάμα αντιμετωπίζοντας μια διαρκώς εντεινόμενη κριτική από το σιωνιστικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον για την αποτυχία στην Συρία, διέταξε τις αεροπορικές επιδρομές στην Λιβύη ως ένα είδος «αποζημίωσης» και εξευμενισμού του σιωνιστικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, ενώ ταυτόχρονα θέλει να εξασφαλίσει ότι στην Λιβύη δεν θα επαναληφθεί το ρωσικό σχέδιο επέμβασης στην Συρία, μια επέμβαση που αυτή την φορά θα μπορούσε να προέλθει από τα σύνορα της Αιγύπτου.
Η επιτυχία των Ρώσων στην Συρία έχει υπονομεύσει πλήρως τους ισχυρισμούς της Ουάσιγκτον περί δήθεν διεξαγωγής πολέμου κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει καταλάβει ότι η μόνη μεγάλη δύναμη που πολεμά τους ισλαμοσυμμορίτες είναι η Ρωσία.Ως εκ τούτου όσο ο κλοιός γύρω από τους τζιχαντιστές στην Συρία σφίγγει, τόσο η Ουάσιγκτον θα αναγκάζεται να ισχυρίζεται ότι μάχεται κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα το μόνο για το οποίο μάχεται στην Λιβύη είναι η ασφάλεια των ενεργειακών πηγών αυτής χώρας προς όφελος του σιωνιστικού τραπεζικού καρτέλ και των πετρελαϊκών εταιριών.
Η αποτυχία της εγκληματικής πολιτικής των ΗΠΑ στην Συρία, μια αποτυχία που προέκυψε από την ηθική και στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας, σηματοδοτεί και τον εκφυλισμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, μια πολιτικής που έχει ως κύριο άξονα την παγκόσμια ηγεμονία.
Γ. Λιναρδής
xryshaygh
