Δεν χωρά αμφιβολία ότι ΗΠΑ, ΔΝΤ, Κομισιόν αλλά και το γερμανικό κράτος «τρέχουν» τις διαδικασίες, ώστε να κλείσει ένα ακόμη«επεισόδιο» της λεγόμενης ελληνικής κρίσης. Δεν πρόκειται, όμως, για μια βιασύνη που αφήνει το παραμικρό περιθώριο να σκεφτεί κάποιος ότι πρόκειται για ένα «κλείσιμο», που χαρακτηρίζεται από οποιαδήποτε διάθεση ή τάση έστω και υποτυπώδους υποχωρητικότητας ή αναγνώρισης της ανάγκης να ανακουφιστούν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα ή ομάδες.
Οι λεγόμενοι δανειστές συνεχίζουν να θεωρούν ότι η μπότα θα πρέπει να συνεχίζει να πέφτει βαριά, ότι οι όροι επιβολής που θέτουν θα πρέπει να αναγνωριστούν και να γίνουν αποδεκτοί παρά την σκληρότητά τους χωρίς αντιδράσεις, όχι μόνο από τους πιστοποιημένους υπαλλήλους που διαθέτουν, δηλαδή το καθεστώς Τσίπρα ή τους προκατόχους του, αλλά από όλους εκείνους που με κάθε τρόπο αντιστάθηκαν ήδη από το 2010. Δεν πρόκειται βέβαια μόνο για τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών που συμμετείχαν στις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που μετέτρεπαν σε μια κυριολεκτικά φλεγόμενη ζώνη την περιοχή του Συντάγματος και του Κοινοβουλίου, αλλά και το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, καθώς και πλήθος άλλων ανθρώπων που συναινούσαν σ’ αυτήν την στάση και συμφωνούσαν με την αναγκαιότητα της αντίστασης με κάθε μέσο.
Η διαδήλωση της 22ας Μαΐου ήταν, πράγματι, η ισχνότερη όλων όσων προηγήθηκαν παρ’ ότι η κοινωνική οργή βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Η κοινωνική οργή, όμως, που δεν βρίσκει τρόπους έκφρασης, σήμερα δεν σημαίνει ότι εκτονώνεται. Οι ντόπιοι υπεύθυνοι για την δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή σημαντικά τμήματα του κοινωνικού χώρου το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό και παρά τις ψευδεπίγραφες διαφορές τους ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό όσον αφορά τον κοινό στόχο, την πλήρη ακινητοποίηση κάθε αγωνιστικής διάθεσης. Ο στόχος τους μεγαλεπήβολος, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ικανοποιητικά εκ μέρους τους. Και όμως δεν είναι ήσυχοι. Γιατί; Μα γιατί έχουν ήδη μπει σε αχαρτογράφητα «νερά». Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής προέλευσης δεν δέχονται την πολιτική κάλυψη που τους προσφέρεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς που ήδη υπάρχουν, ανασυγκροτούνται ή έχει αναγγελθεί ότι θα συγκροτηθούν.
Οι κινητοποιήσεις λοιπόν στο ναδίρ, η κοινωνική οργή φουντώνει χωρίς να εκφράζεται, η πολιτική και τα κόμματα πλήρως απαξιωμένα.
Εις «αύριον» τα σπουδαία; Και τα σπουδαία και τα μεγάλα…
Δημοσιεύθηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis