῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Αλέξανδρος καταγόταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί ἔμενε στήν περιοχή τῆς Λαοδηγίας ἤ Λαγωδιανῆς (σημερινή Λαοδηγήτρια).
Οἱ γονεῖς του, θέλοντας νά διαφυλάξουν τή σωφροσύνη τοῦ υἱοῦ τους ἀπό τίς κακόβουλες ἐπιθυμίες κάποιου Τούρκου, ἀναγκάσθηκαν νά τόν φυγαδεύσουν στή Σμύρνη.
᾿Εκεῖ ὁ ᾿Αλέξανδρος εὑρῆκε ἐργασία στό σπίτι ἑνός Τούρκου πασᾶ, ὁ ὁποῖος εἴτε δι᾿ ἀπάτης εἴτε διά τῆς βίας, κατόρθωσε νά τόν πείσει νά ἀλλαξοπιστήσει.
Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός, ὁ ᾿Αλέξανδρος ἐγκατέλειψε τή Σμύρνη καί, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σέ διάφορα μέρη, ἔφθασε στή Μέκκα, ὅπου προσκύνησε τόν τάφο τοῦ Μωάμεθ καί ἔλαβε τό σχῆμα τοῦ δερβίση.
῾Ως δερβίσης πλέον περιόδευσε πόλεις καί χωριά τῆς ᾿Οθωμανικῆς αὐτοκρατορίας κηρύττοντας τή μωαμεθανική θρησκεία.
῾Η συνείδησή του ὅμως, πού δέν εἶχε νεκρωθεῖ τελείως, ἄρχισε νά τόν ἐλέγχει γιά τό ἁμάρτημά του, ὥσπου τέλος μετανόησε καί ἄρχισε νά καλλιεργεῖ μέσα του τήν πραγματικότητα τοῦ μαρτυρίου.
῎Ετσι ὁ ᾿Αλέξανδρος, ἔχοντας ἐξωτερικά τό σχῆμα τοῦ δερβίση, ἐσωτερικά ὅμως νιώθοντας Χριστιανός, ἐζοῦσε ὡς διά Χριστόν σαλός καί ἔλεγχε μέ σκληρά λόγια τούς Τούρκους.
Αὐτή συμπεριφορά του ἐπροβλημάτισε καί ἐξόργισε τόσο πολύ τούς Τούρκους στό Ραχήτι τῆς Αἰγύπτου, ὥστε ἀποφάσισαν νά τόν φονεύσουν, κάτι τό ὁποῖο θά ἔκαναν, ἄν ὁ ᾿Αλέξανδρος δέν ἐπληροφορεῖτο τό γεγονός ἔγκαιρα καί δέν ἔφευγε ἀπό ἐκεῖ.
Τό 1784 ἦλθε στή Θεσσαλονίκη, χωρίς ὅμως νά δώσει σημεῖα ἀναγνωρίσεως. ᾿Εκεῖ παρέμεινε γιά μικρό χρονικό διάστημα καί κατόπιν συνέχισε τήν περιπλάνησή του σέ διάφορα μέρη.
Δέκα χρόνια ἀργότερα, τό 1794, κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ ᾿Αλέξανδρος ἔφθασε στή Χίο καί ἐπῆγε σέ κάποια ἐκκλησία, γιά νά συμμετάσχει σέ μία ᾿Ακολουθία.
῎Εχοντας τό σχῆμα τοῦ δερβίση περιφερόταν ἄνετα ἀνάμεσα στούς Τούρκους, τούς ὁποίους ἔλεγχε γιά τή σκληρή καί ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τους, ἐνῶ συγχρόνως τούς ἐκήρυττε τή φιλανθρωπία, τή σωφροσύνη καί τήν ἀρετή.
᾿Από τήν ἄλλη πάλι φερόταν μέ πολλή γλυκύτητα καί πραότητα ἀπέναντι στούς Χριστιανούς μέ τούς ὁποίους ἐρχόταν σέ ἐπαφή.
Στή Χίο δέν παρέμεινε γιά πολύ. ᾿Επέρασε ἀπέναντι στή Σμύρνη μέ σκοπό, στόν τόπο ὅπου ἀρνήθηκε τήν πίστη του, ἐκεῖ νά ἀποπλύνει τό ἁμάρτημά του μέ τήν ὁμολογία του.
Μία ἑβδομάδα πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή καί μέρα Τρίτη, ἐπαρουσιάσθηκε μπροστά στόν κριτή τῆς πόλεως, ὅπου ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν ῞Ενα καί ᾿Αληθινό Θεό καί κατόπιν ἐπέταξε τό δερβίσικο κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του καί ἐφόρεσε τό χριστιανικό.
Τό θέαμα αὐτό προκάλεσε τήν ἔκπληξη καί συνάμα τήν ὀργή τῶν παρισταμένων Τούρκων, οἱ ὁποῖοι στήν ἀρχή ἐξέλαβαν τόν ᾿Αλέξανδρο ὡς τρελό καί προσπάθησαν μέ τά λόγια νά τόν μεταπείσουν. ῞Οταν ὅμως εἶδαν τήν ἐμμονή του, διέταξαν τή φυλάκισή του.
Τήν ἑπόμενη μέρα ὁ ᾿Αλέξανδρος ὁδηγήθηκε γιά δεύτερη φορά στό κριτήριο, ὅπου παρ᾿ ὅλες τίς ἀπειλές τῶν Τούρκων ἐχλεύασε καί πάλι τήν πίστη στό Μωάμεθ καί, ἐπειδή οὔτε μέ τίς κολακεῖες ἐμπόρεσαν νά τόν δελεάσουν, τόν ξαναοδήγησαν στή φυλακή.
῾Η μέρα τῆς Παρασκευῆς θεωρεῖται ἀπό τούς Τούρκους ὡς ἐπίσημη καί σεβάσμια μέρα, γι᾿ αὐτό καί συγκεντρώνονταν ὅλοι οἱ προύχοντες στόν κριτή τῆς πόλεως καί μετέβαιναν ὅλοι μαζί στό τζαμί, γιά νά προσευχηθοῦν.
Αὐτή τήν μέρα λοιπόν διάλεξαν γιά νά ὁδηγήσουν τόν ῞Αγιο ᾿Αλέξανδρο καί πάλι στό κριτήριο, γιά νά τόν ἀνακρίνουν. ῾Ο ῞Αγιος γιά τρίτη φορά ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τήν πίστη του καί τή διάθεσή του νά μείνει σταθερός σ᾿ αὐτήν.
Μετά ἀπό αὐτό ἀποφασίσθηκε θανάτωσή του. Τό 1794 ὁ ῞Αγιος ᾿Αλέξανδρος ἀποκεφαλίσθηκε καί εἰσῆλθε μέ τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας στή χαρά τοῦ Κυρίου του.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
Πηγή: Αποστολική Διακονία
Εικόνα από: Ορθόδοξος Συναξαριστής
