«Κάθε ημέρα που θα είμαι Πρόεδρος, θα είναι και μια ημέρα, που θα είμαι ένας καλός φίλος του Ισραήλ»
Επίσης, ο πλέον «σκληροπυρηνικός» υποψήφιος, εκείνος που προβάλλει την εικόνα του πολύ Αμερικάνου «πατριώτη» ο Ντόναλντ Τράμπ, έχει δηλώσει περίπου το ίδιο:
«Εάν κερδίσω, θα είμαι ένας αληθινός φίλος του Ισραήλ, στο Λευκό Οίκο»
Ο τρίτος σκληρός Ρεπουμπλικάνος Τεντ Κρούζ, δήλωσε:
«Να το ξεκαθαρίσω. Αν είμαι Πρόεδρος της Αμερικής θα σταθώ απόλυτα δίπλα στο Ισραήλ.... Έχω ξανά και ξανά (σαν Γερουσιαστής) ηγηθεί του αγώνα να προστατεύσουμε και να πολεμήσουμε για το Ισραήλ και αυτό θα κάνω και τώρα»
Τα ίδια όμως, έχουν πει όλοι οι υποψήφιοι, μηδενός εξαιρουμένου ! Είτε είναι Δημοκράτες είτε Ρεπουμπλικάνοι, έχουν όλοι επανειλημμένως δηλώσει, πως θα είναι υποστηρικτές και φίλοι του Ισραήλ.
Το ερώτημα που δημιουργείται, είναι σε ποιους απευθύνονται άραγε;
Είναι κομματικοί υποψήφιοι, του χρίσματος από το κόμμα τους, για την υποψηφιότητα του Προέδρου των ΗΠΑ. Οι ομιλίες τους έχουν σαν ακροατήριο, τα κομματικά μέλη και στελέχη. Τους λεγόμενους (κομματικούς) εκλέκτορες κάθε Πολιτείας.
Τι να σκεφθεί λοιπόν κάποιος; Γιατί άραγε οι υποψήφιοι, θεωρούν τόσο σημαντικό ζήτημα για τα κομματικά μέλη, τη στήριξη ή όχι του Ισραήλ; Απευθύνονται σε Εβραίους; Κι αν ναι, αυτοί οι Εβραίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα συμφέροντα του Ισραήλ, από των ΗΠΑ; Είναι άραγε οι Εβραίοι των ΗΠΑ περισσότερο Ισραηλινοί από Αμερικανοί; Και συμβαίνει αυτό και στους Εβραίους της Ευρώπης; Είναι πχ περισσότερο Ισραηλινοί από Ισπανοί; Αν απευθύνονταν άραγε σε καθολικούς, θα υπόσχονταν πίστη και φιλία στην Ιταλία; Αλήθεια, θυμάστε τη δήλωση του Πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Κάμερον: «οι αξίες μου είναι Εβραϊκές αξίες»;
Στα χρόνια μας οι ΗΠΑ, είναι υπερδύναμη. Δαπανούν κάθε χρόνο, περί τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικούς εξοπλισμούς. Έχουν στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Έχουν στόλους με αεροπλανοφόρα, που ταξιδεύουν τον Πλανήτη και σπάνια γυρίζουν στις ΗΠΑ. Έχουν το εκτενέστερο διαστημικό πρόγραμμα και πυραυλική ασπίδα στο διάστημα. Πολλές φορές λέμε χαρακτηριστικά, πως είναι «η αυτοκρατορία της εποχής». Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, λογίζεται ως «Πλανητάρχης».
Το Ισραήλ μπροστά στις ΗΠΑ είναι ένα αμελητέο κράτος. Κι όμως. Ο υποψήφιος Πλανητάρχης, πρέπει να δηλώσει πίστη στο Ισραήλ!
Στο τελευταίο μάλιστα debate ανάμεσα στους Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους, ο Ρούμπιο επιχείρησε με σφοδρότητα να πείσει ότι ο Τραμπ, δεν πιστεύει στο Ισραήλ και πιθανότατα θα στηρίξει τους Παλαιστινίους. Προσπάθησε πολύ να κάνει τον Τραμπ να κριτικάρει το Ισραήλ, για να τον πλήξει.
Δεν πρόκειται απλώς, για μια ισχυρή συμμαχία ανάμεσα σε δύο κράτη.
Σκεφτείτε ότι οι ΗΠΑ έχουν πολεμήσει δίπλα-δίπλα, με Εγγλέζους και με Γάλλους αλλά και με Έλληνες, σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στους πολέμους του Ιράκ. Όμως οι υποψήφιοι Πρόεδροι δεν σκέφτονται καθόλου να υποσχεθούν πίστη σε αυτές τις χώρες.
Επίσης σημειώστε ότι, η αφοσίωση αυτή δεν είναι αμοιβαία. Κανείς υποψήφιος για το χρίσμα του κόμματός του στο Ισραήλ, πόσο μάλλον για την εξουσία, δεν έχει ποτέ υποσχεθεί αδιαπραγμάτευτη πίστη στις ΗΠΑ. Ποτέ δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο και ούτε βέβαια πρόκειται να γίνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι Εβραίοι της Αμερικής, έχουν μιαν άλλη, παράλληλη ατζέντα που ξεπερνά τις υποχρεώσεις τους σαν Αμερικανοί πολίτες;
Το κράτος της Αμερικής, που τόσο πολύ μας παρουσιάζεται ως πρότυπο, είναι μια μαριονέτα; Είναι μια βιτρίνα για να προωθούνται τα σχέδια του Ισραήλ;
Και άραγε υπάρχουν κι άλλα τέτοια κράτη, με κρυφές δυνάμεις να καθορίζουν την πολιτική τους; Μήπως και η Ε.Ε. με αυτή την ακατανόητη, οικονομική πολιτική της, είναι τελικά απλά μια μαριονέτα;
Αν είναι αλήθεια, η τόση επιρροή του Ισραήλ στις ΗΠΑ, τι να σκεφτεί κανείς για την Ελλάδα μας; Εδώ βέβαια, στη προεκλογική περίοδο, δεν ακούμε τέτοιες δηλώσεις υποταγής. Αντίθετα ακούμε κορώνες επαναστατικές. Ακούμε για περήφανες πολιτικές, ανεξάρτητες και καθαρές.
Αλλά αμέσως μετά τις εκλογές, όποιοι εκλεγούν, τρέχουν στο Ισραήλ, φοράνε το κιπά και προσκυνούν τάφους και μνημεία!!
Κι εδώ δεν πρόκειται για αμοιβαία στάση. Οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν κάνουν το ίδιο. Όταν εκλεγεί μια κυβέρνηση στο Ισραήλ, δεν στέλνει πχ, έξι υπουργούς μαζί με τον Πρωθυπουργό, όπως έκανε «η πρώτη φορά αριστερά» να προσκυνήσει τον Άγνωστο στρατιώτη. Στέλνει μόνο εντολές, μέσω Ιδρυμάτων, τραπεζών και think-tank’s.
Τι γίνεται λοιπόν; Ποια είναι αυτή η παρασιτική δύναμη, που δρα, πίσω από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις ή που έχει την δύναμη να εκλέγει ή να απορρίπτει όποιον δεν την ικανοποιήσει με τις δηλώσεις του;
Είναι τυχαίο, πως όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, πλην φυσικά της Χρυσής Αυγής, δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν φίλοι και υποστηρικτές του Ισραήλ;
Είναι τυχαίο πως, μόνο εναντίον της Χρυσής Αυγής, έχει κάνει ανοικτά δηλώσεις η Αμερικανική Εβραϊκή κοινότητα;
Είναι επίσης τυχαίο πως όλα ανεξαιρέτως τα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης (Μέρντοχ,CBS,NBC,κλπ) έχουν Εβραίους ιδιοκτήτες; Και είναι τυχαίο ότι αυτοί οι Εβραίοι αποδεικνύουν έμπρακτα, ότι είναι περισσότερο Ισραηλινοί από Αμερικανοί, Άγγλοι κλπ;
Είναι άραγε τυχαίο ότι οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη βρίσκονται στη κυριαρχία των διαβόητων Ρότσιλδ; Είναι τέλος τυχαίο ότι διεθνώς, ο ρατσισμός έχει συνδεθεί και με τον αντισημιτισμό;
Όλα τα παραπάνω, μοιραία με οδηγούν στη ρήση του Βολταίρου:
«για να βρεις ποιος σε εξουσιάζει, σκέψου ποιον δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις». (myrmithonas.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis