Once upon today...

Akou!!!"Μια φορά και δύο και εν δεύτερο καιρούς ήταν μια οικογένεια. Ζούσε σε μια καλύβα στο λιβάδι ή σε ένα σπιτάκι στην επαρχία ή σε ένα διαμέρισμα στην πόλη. Ήταν ένα ζευγάρι με δύο παιδιά, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.


Το κορίτσι δεν είχε και πάρα πολύ καιρό που απολάμβανε την ύπαρξη του στον κόσμο αυτό, δε θα το έλεγες και νεογέννητο αλλά μόλις πλησίαζε τον πρώτο του χρόνο στη ζωή. Μεγάλη και δύσκολη η ζωή κατά τον πρώτο χρόνο ενός νεογέννητου, και όποιος δεν το πιστεύει καλύτερα να κάνει reconsider και να το πιστέψει. Όμως ας το θεωρήσουμε άσχετο καθώς και άγνωστο το τι και το πως και το γιατί και ας πάμε παρακάτω.

Ο πιτσιρικάς μόλις είχε ξεκινήσει να πηγαίνει σχολείο και μάλιστα ήταν από ότι φαίνεται αστέρι. γάτος, έξυπνος ρε παιδί μου. Για να καταλάβεις ο δάσκαλος του ο κ Δημήτρης ήταν τόσο ενθουσιασμένος που έλεγε συνέχεια "Καμιά φορά σκέφτομαι να κάνω στην άκρη και να τον αφήσω αυτόν να κάνει μάθημα!!!" και έτσι έκανε τους γονείς του μικρού να νιώθουν ακόμη πιο περήφανοι για τον γιο τους.

Ο πατέρας ηλικίας τριάντα χρονών. Είχε μια δουλειά, την οποία εξασκούσε κάποια χρόνια, καμιά σχέση με αυτό που είχε απαντήσει όταν ερωτήθηκε -όντας μικρός- για το τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Επίσης καμία σχέση με αυτό που είχε σπουδάσει. Και ούτε αυτό που πραγματικά αγαπούσε. Αλλά παρόλα αυτά, την αγαπούσε την δουλειά του και φυσικά κάθε άλλο παρά δυσαρεστημένος ήταν με όλα αυτά που συνέβαιναν τότε. Οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές ασύγκριτα μεγάλες αλλά ας τα θεωρήσουμε άσχετα και ας πάμε παρακάτω.

Η δε μητέρα τριάντα ενός ετών χωρίς σταθερή δουλειά, αλλά πάντα έβρισκε εργασία για να βοηθάει οικονομικά γιατί οι καιροί ήταν (μη ξεχνάτε είπαμε: δύο και εν δεύτερο άρα;;;;)δύσκολοι. Παρόλο που ο άντρας της της έλεγε "Δε πειράζει αγάπη μου, να μείνεις και λίγο χωρίς δουλειά, θα τα βγάλουμε πέρα." Αυτή ήθελε να προσφέρει. Τα πάντα για τον άντρα και τα παιδιά της."


Οκκκκκ λοιπόν, Αυτός ήταν ο πρόλογος και είναι ως φαίνεται αρκετά μεγάλος...
οπότε....Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα....



-Λέγε τώρα σοβαρά...
-Ξες κάποτε μου λέγανε όλο πρόλογο είσαι...
Μέχρι και Πρόλογε με φωνάζανε για κάποιο καιρό, κοίτα να δεις.
-Αντεεεε, ΠΟΙΟΣ;


Έλα μου όμως που δεν...

Μια μέρα λοιπόν μόλις είχε βραδιάσει... Μια νύχτα λοιπόν ήρθε η ώρα που η γυναίκα έφευγε για τη δουλειά... Αφού ετοιμάστηκε καλά καλά το έβαλε για τη πόρτα του σπιτιού.


-Καληνύχτα, Γιαννάκη να προσέχεις την αδερφή σου και το πατέρα σου. Και να κοιμηθείς νωρίς, αύριο έχει σχολείο.
-Καληνύχτα μαμά.



-Καληνύχτα αγάπη μου, να προσέχεις τα παιδιά. Η μπέμπα κοιμάται, αν ξυπνήσει ξέρεις, και ο Γιάννης έχει αύριο σχολείο. Μην τον αφήσεις να κάτσει μέχρι αργά.
-Καληνύχτα αγάπη μου, Καλή δουλειά. Σ' αγαπώ πολύ.
-Και εγώ σαγαπώ.


Και έκλεισε την πόρτα και αυτός έκατσε και την κοιτούσε από το παράθυρο μέχρι που χάθηκε στο βάθος...
Έκατσε στον καναπέ του και άνοιξε την τηλεόραση. Δε θα καθόταν μέχρι αργά. Είχε και αυτό το πρωί δουλειά. Ίσα- ίσα να δει τα αθλητικά.


-Μπαμπά;
-Επ, μούργο... Δεν κοιμάσαι;
-Δε θα κοιμηθώ αν δε βεβαιωθώ ότι είστε όλοι καλά πρώτα...Η μαμά μου είπε να σας προσέχω.
-Την ξέρεις τώρα τη μάνα σου... Σου υπόσχομαι ότι θα είμαι καλά. Άντε πάνε τώρα για ύπνο, σε λίγο θα πάω και εγώ.
-Μπαμπά...; Να πάω και εγώ σε λίγο;
-Άντε καλά, αλλά το λίγο θα είναι όταν το πω εγώ, εντάξει;
-Ναι,,, :)


Και σαν τελείωσαν τα αθλητικά, σηκώθηκαν τα παλικάρια της οικογένειας να πάνε για ύπνο γιατί μια δύσκολη μέρα τους περίμενε την επομένη.
Πήραν ο καθένας το δρόμο για τα δωμάτια τους. Ο πατέρας επισκέφτηκε πρώτα το μπάνιο. Μετά πέρασε από το δωμάτιο του μικρού, τον σκέπασε, του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και του είπε καληνύχτα.
Και δεν πέρασαν δύο και εν δεύτερο λεπτά.


-Μπαμπάαααα....
-Ναι παιδί μου...
-Τι θα πει σαγαπω; Σας κρυφάκουσα άθελα μου πριν.
-Χμμμμ. Πολύ καλή ερώτηση...
Σαγαπώ θα πει...
Θα πει πολλά πράγματα...
Θα πει να νοιάζεσαι...
Θα πει να σκέφτεσαι συνέχεια κάποιον...

Τι θα πει σαγαπώ λοιπόν; Εσύ τι λές;
Για να δώσουμε ένα χεράκι.
Ο Kostas ekane tin arxi...

SeeYaLata.
Till then, enjoy life.
Καλά ήρωας όποιος έφτασε μέχρι το τέλος,
εγώ δε θα το διάβαζα όλο αυτό...