Κάθαρση ή τέλος

Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Είμαστε στο σημείο μηδέν. Ως χώρα. Ως κοινωνία. Ως άνθρωποι. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, αντικρίζουμε σήψη και παρακμή. Παντού σκοτάδι. Η κατάρευση του πολιτικού συστήματος, η έντονη αμφισβήτηση των κομματικών προθέσεων από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, η απουσία ηγετικών φυσιογνωμιών που θα εμπνεύσουν το λαό, είναι το τρίπτυχο της αποτυχίας, την οποία δεν είναι σε θέση να την διαχειριστεί κανείς. Ούτε όσοι έχουν την εξουσία, ούτε αυτοί που τους την αναθέτουν. Κάθε μορφή πολιτικής ακρότητας τείνει να θεωρείται φυσιολογική εξέλιξη ή αναγκαστική συνέπεια όσων οι πολιτικοί –παρά την λαική απαίτηση- υπέγραψαν.
Λες κι οι πολιτικοί μας έχουν επιδοθεί σ’ ένα άτυπο αγώνα, για το ποιος είναι ο χειρότερος και το ποιος μπορεί να καταφέρει τα περισσότερα χτυπήματα στην χώρα. Κι όλοι εμείς, απλοί παρατηρητές της φαρσοκωμωδίας, της προδοσίας, της ανικανότητας, της ανευθυνότητας, περιμένουμε καρτερικά να αλλάξουν τα πράγματα. Πώς όμως;
Να συμφωνήσω ότι σαν κοινωνία έχουμε μερίδιο ευθύνης για ότι ζούμε. Ότι τα τελευταία έξι χρόνια πιστέψαμε και εμπιστευτήκαμε λάθος ανθρώπους, λάθος πολιτικές. Με την πρώτη ευκαιρία όμως διορθώσαμε τις επιλογές μας και τα λάθη μας. Ο ελληνικός λαός τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του Γεώργιο Παπανδρέου κόβοντας τους κάθε δεσμό με την εξουσία. Το πέπλο προστασίας που τύλιξε γύρω του η διαπλοκή, τον έσωσε από μεγαλύτερη και πιο δίκαιη τιμωρία.
Αφόπλισε τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά στέλνοντας τους στην αντιπολίτευση με διαδοχικές εκλογικές ήττες. Δοκίμασε το ‘’πρώτη φορά αριστερά’’ πέφτοντας για –ακόμη μια φορά- στην παγίδα του λαικισμού και των μεγάλων υποσχέσεων. Τώρα είμαστε ξανά στο σημείο μηδέν. Προδομένοι και απογοητευμένοι για το μικρό ανάστημα του πολιτικού μας κόσμου. Πέφτουμε από την Σκύλα στην Χάρυβδη, απροστάτευτοι και αβοήθητοι.
Ακόμη βουίζουν στα αυτιά μας οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι ‘’εμείς δεν παραδώσαμε την κυριαρχία μας, όπως έκανε η Ελλάδα.’’ Είναι ξεκάθαρο πλέον , ότι όλα τα μνημόνια είχαν στόχο την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και όχι την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Άραγε θα πληρώσουν ποτέ, όσοι έσυραν τη χώρα μας στα νύχια του Δ.Ν.Τ και των δανειστών;

Η Ελλάδα πρωταγωνιστεί σε μια σύγχρονη Οδύσεια. Σε μια περιπέτεια που αντί να φέρνει πιο κοντά την Ιθάκη, ολοένα και την απομακρύνει. Νεοφιλελεύθερα τέρατα και αριστερές ‘’Κίρκες’’γυρίζουν το καράβι πίσω. Μακάρι κι η δική μας ιστορία να έχει τον επίλογο που αφηγείται ο Όμηρος. Κι ας έχουμε διαδραματίσει – ως ανώνυμοι Έλληνες- μικρότερο ρόλο από αυτόν που απαιτούσαν οι περιστάσεις.
ΥΓ : Όσο η διαπλοκή φορώντας τον μανδύα της εξουσίας, θα ισχυρίζεται, ότι προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα του λαού, τόσο θα σφίγγει η θηλιά στο λαιμό μας. Εδώ και έξι χρόνια είμαστε μάρτυρες και θύματα της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Στο πρώτο στάδιο, κατανοήσαμε το σενάριο. Είδαμε σύγχρονους Λουδοβίκους και τους υπουργούς τους, να μοιράζουν άφθονο παντεσπάνι(υποσχέσεις) για να καταλαγιάζουν τα πλήθη. Στο δεύτερο στάδιο (αυτό που είμαστε τώρα) ήρθε η αντίδραση, η κοινωνική έκρηξη. Εάν δεν επιβληθεί η κάθαρση…η τραγωδία δεν θα έχει τέλος.