Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πώς αισθάνομαι από τον ξαφνικό θάνατο του φίλου και συντρόφου Γρηγόρη Θωμόπουλου.Τον Γρηγόρη τον γνώρισα τον πρώτο καιρό που άνοιξε η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (πριν από 15 χρόνια περίπου). Ήταν η πρώτη φορά, ίσως και η μοναδική που έμπαινα σ’ ένα χώρο που ο κόσμος με προσέγγισε άμεσα με φιλική διάθεση, σε αντίθεση με άλλου χώρους που ήμουνα πάντοτε ένας άγνωστος μέσα σε αγνώστους.
Ακριβώς επειδή ένιωσα τόσα γρήγορα οικεία και ζεστά αποφάσισα να συμμετέχω στις δράσεις που πραγματοποιούνταν εκείνο τον καιρό ώστε να συμβάλλω και εγώ με τον δικό μου τρόπο στην εξέλιξη της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Αργότερα μπορεί να διαφωνήσαμε και οι δρόμοι μας να χωρίσανε πολιτικά, παραμείναμε όμως φίλοι και η σχέση αυτή συνεχίστηκε. Έτσι ενώ τα χρόνια πέρασαν, τα Χριστούγεννα μια εβδομάδα πριν <<φύγει>> συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο και κανονίσαμε από το νέο έτος να βρισκόμαστε περισσότερο. Δυστυχώς δεν προλάβαμε.
Ο Γρηγόρης όπως λένε και οι σύντροφοι του από την ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ήταν όντως αναρχικός και όχι κάποιος δήθεν ψευτοεπαναστάτης. Από την επαφή μου τόσα χρόνια μαζί του, μου μετέδωσε δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Ότι η αναρχία δεν είναι ιδεολογία αλλά τρόπος και στάση ζωής, ενώ ο αγώνας ενάντια σε κάθε είδους νάρκωση, εξάρτηση και καταστολή είναι και αγώνας ενάντια στο κράτος και κάθε εξουσία. (Αν και το δεύτερο άργησα πολύ να το καταλάβω).
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι εμείς που μένουμε πίσω θα συνεχίσουμε με μεγαλύτερο πείσμα τον αγώνα για την αναρχία, ενώ η μνήμη του θα χαραχτεί βαθειά στην ελεύθερη αντιεξουσιαστική ψυχή μας.
Θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Γ. Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis