Κόπανοι της χρονιάς 2015

Πλήρες έτος το 2015, με πλουραλισμό υποψηφιοτήτων για τη λίστα με τους μεγαλύτερους Κόπανους. Αυτή η χρονιά της πρώτη-φορά-Αριστεράς, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη, κανείς δε θα μπορούσε να διεκδικήσει αμιγώς θετικό πρόσημο για τα κατορθώματά του, αντίθετα όλοι μα όλοι φαίνεται ότι είναι χαμένοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Για τρίτη χρονιά, παρουσιάζω τους κατ’ εμέ μεγαλύτερους κόπανους του έτους. Τους ανθρώπους για τους οποίους στη καλύτερη των περιπτώσεων όλοι κάποια στιγμή αισθανθήκαμε την εσωτερική ανάγκη να ρίξουμε ένα φάσκελο, που η διανοητική συναναστροφή με τους οποίους μας άφησε με εκείνο το ιδιαίτερο συναισθηματικό κενό του μαλάκα.

Φέτος, αλλάζω τη δομή αυτής της ανάρτησης. Καταργώ την αντίστροφη μέτρηση, μη θέλοντας να αδικήσω κάποιους Κόπανους έναντι κάποιων άλλων. Διατηρώ μόνο μια αριθμημένη τελική τριάδα, εν είδη συμβολικού βάθρου αλλά και ως σημείου αναφοράς για τον ιστορικό του μέλλοντος με ειδίκευση στους κόπανους.

Ο Ανδρέας Παπαμιμίκος
και η εφορευτική επιτροπή των προεδρικών εκλογών της ΝΔ



Πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ, υπεύθυνος για το φιάσκο της εκλογής αρχηγού της. Οικονομικά σκάνδαλα, διαφθορά, καμαρίλα, μαγειρέματα, παρασκήνιο, ενδοκομματική ανέλιξη, οργανωτική και εκτελεστική ανικανότητα, ιδεολογική φτώχεια, χωρίς ευθιξία, δίχως αντίληψη πολιτικής ευθύνης. Εκφραστής μιας ολόκληρης γενιάς ΟΝΝΕΔιτών που βρίσκονται σε ηλικία διακυβέρνησης.

Μέλος ενός κόμματος για το οποίο η δημοκρατία είναι απλά μια λέξη στο λογότυπό της. Ενός κόμματος που στη πιο δραματική περίοδο της μετα-νεοελληνικής ιστορίας, έκανε τα πάντα για να την εξευτελίσει: δύο μεταβατικοί πρόεδροι, ανυπαρξία πολιτικού διαλόγου, αδιαφανής εκλογική διαδικασία, σκανδαλώδεις αναθέσεις, υποψήφια τζάκια να συναγωνίζονται υποψήφια λαμόγια, οι γυναίκες στο περιθώριο, σκιώδεις καταμετρήσεις. Και ακόμα τίποτα.

Ελλάς Ελλήνων Ομοφοβικών



Καραμανλής, Σαμαράς, Βορίδης Γεωργιάδης, Βούλτεψη, ο Φαήλος ο Κρανιδιώτης και πολλοί ακόμα νεοδημοκράτες. Η Λιάνα Κανέλη, η Φώφη Γεννηματά, οι καμμένοι Έλληνες (πλην τιμητικών εξαιρέσεων), οι κρετίνοι της χρυσής αβγής, Είτε λησμονώντας να επιστρέψουν προσωρινά από τον Μεσαίωνά τους «απέχοντας», είτε ανοιχτά καταψηφίζοντας το σύμφωνο συμβίωσης, είτε ξεδιάντροπα και ατιμώρητα εκχυδαΐζοντας, η διαχρονική ελληνική συντήρηση απ’ όπου και αν προέρχεται ξέρασε και πάλι την ομοφοβία της και ταπείνωσε με τη συμπεριφορά της και τη βρώμικη ρητορική της ένα κομμάτι των Ελλήνων πολιτών που χρόνια τώρα στερούνταν το αυτονόητο. Ίδια και ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες. Η δημοκρατία τους βρωμάει ρατσισμό και φόβο.

Στο ίδιο καλάθι με τους παραπάνω κόπανους προφανώς δεν μπαίνουν οι βουλευτές του ΚΚΕ. Αυτοί είναι κάτι μοναδικό. Η επιχειρηματολογία τους είναι μια ακαταλαβίστικη αντι-διαλεκτική μαρξισμού με τον αντίποδα μιας Butlerικής θεωρίας ανάμεικτης με στοιχεία queer. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για αυτά τα ζητήματα και δεκάδες θεωρητικοί όμορφα προσπάθησαν να συνδυάσουν τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας με τον μαρξισμό και την ιδεολογία. Για το ΚΚΕ όμως όλα εξακολουθούν φιλτραρισμένα στο γνωστό υπερορθόδοξο δόγμα αυτού του ιδιαίτερου αντιληπτικού μηχανισμού που εκτός από τον κόσμο του ξέρει να εγκλωβίζει την ίδια τη σύγχρονη σκέψη.

Ιδιαίτερη μνεία, για να επιστρέψω στην αναζήτηση ατόφιων κόπανων, χρειάζεται να δοθεί και στο σεξιστικό, ομοφοβικό και τρανσοφοβικό παραλήρημα του Δημήτρη Πατέλη, ενός υποτίθεται προοδευτικού και καλλιεργημένου ατόμου και καθηγητή πανεπιστημίου, το οποίο έγινε τον Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο. Παρανοϊκή σκέψη, λεκτική κακοποίηση και εύκολα συμπεράσματα που διαφέρουν από αυτά τον ρασοφόρων ετεροσεξιστών διότι αποδίδονται κεκαλυμμένα από πολιτικό μανδύα και γνώμη.

Οι Αμβρόσιος – Σεραφείμ – Άνθιμος



Χρόνια τώρα, καλούμαστε να συνυπάρξουμε στη δημόσια σφαίρα με τρεις ανώτερους δημόσιους υπάλληλους που πληρώνονται αδρά από τον Έλληνα φορολογούμενο ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο βίος και η πολιτεία τους ξακουστός. Νέμονται εξουσία και διαχειρίζονται δημόσια περιουσία ανεξαρτήτως εμπειρίας και ατομικών προσόντων. Δεν είναι ανακλητοί και στην πράξη δεν είναι υπόλογοι για τίποτα και πουθενά. Συγκαλύπτουν επαναλαμβανόμενα οικονομικά σκάνδαλα και σεξουαλικά εγκλήματα, όπως βιασμοί ευάλωτων ανηλίκων. Παραπληροφορούν διαδίδοντας ασύστολα ψέμματα και επικίνδυνες επιστημονικές ανακρίβειες. Χρησιμοποιούν λεξιλόγιο χρυσαυγίτη. Διακρίνονται από φανατισμό παρόμοιο της Τζιχάντ. Είναι πεπεισμένοι πως κατέχουν τη πλήρη αλήθεια και συκοφαντούν όποιον εκφέρει αντίλογο. Προβάλλουν σε κομμάτια της κοινωνίας τις ανομολόγητες φαντασιώσεις τους επενδύοντάς τες με ό,τι πιο βρώμικο τους επιτρέπει το συνειδητό τους. Είναι σκατόψυχοι. Μισούν. Αν ζούσαν στην εποχή του Χριστού θα ήταν οι αυλικοί συμβουλάτορες του Ηρώδη.

Αυτά διαχρονικά.

Το 2015 συγκεκριμένα παρακολουθήσαμε μια ειδική εμμονή αυτών των δημοσίων υπαλλήλων με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Εμμονή στα όρια του παραληρήματος. Στο μυαλό τους ζητήματα και διακριτές έννοιες όπως γένος, φύλο, ταυτότητα και έκφραση φύλου, σεξουαλικός προσανατολισμός, σχέση, συμβίωση, οικογένεια, αστικά και ανθρώπινα δικαιώματα κ.α. είναι μπλεγμένα σαν ένας χυλός και αυτό τους προκαλεί εξαιρετική αναστάτωση. Η διαδικασία σκέψης τους, εκτός από τον διανοητικό αχταρμά χαρακτηρίζεται επίσης και από έντονα παρανοειδή στοιχεία, με βάση τα οποία η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα και η δημόσια έκφρασή της σχετίζεται με τον διαχρονικά παρόντα διαβολικό εβραιομασωνισμό και πιο πρόσφατα την αμερικάνικη πρεσβεία με τελικό σκοπό βεβαίως να μαγαρίσουν τον νεοέλληνα και να σοδομήσουν τις ηθικές του αρχές. Παρανοειδείς σκέψεις που εκτός από την αμορφωσιά και την ανοησία καταδεικνύουν και τις παραδοσιακές σχέσεις αυτού του σκοταδιστικού και αναχρονιστικού οργανισμού που λέγεται Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία με τα πιο παθολογικά στοιχεία της ελληνικής ακροδεξιάς. Είναι χαρακτηριστικό εξάλλου ότι οι ανακοινώσεις, οι δηλώσεις και οι συμπεριφορές της εν λόγω τριάδας ρασοφόρων δημοσίων υπαλλήλων χαρακτηρίζονται από έντονη οξύτητα και επιθετικότητα και φτάνουν στο σημείο μιας παράδοξης για τους «εκπροσώπους της χριστιανικής αγάπης» έκφρασης ωμού, καθαρού μίσους προς τον συνάνθρωπο. Η λεκτική βία τους, σε ένα συναισθηματικό επίπεδο αποτελεί ξεκάθαρα εκτόνωση έντονου άγχους. Αναρωτιέμαι τι είδους άγχος είναι αυτό για να πρέπει να εκτονωθεί μέσω τέτοιας μισανθρωπιάς απέναντι συγκεκριμένα σε ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας. Η περιγραφή της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς στις ανακοινώσεις και στις δηλώσεις, με έντονες λεπτομέρειες σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν μπορεί προφανώς να είναι αποτέλεσμα προσωπικής εμπειρίας (η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία άλλωστε επίσημα ποτέ δεν αναγνώρισε «κρούσματα ομοφυλοφιλίας» σε ανώτατα στελέχη της – οι ρασοφόροι δημόσιοι υπάλληλοι άλλωστε είναι ανοσοποιημένοι στην ομοφυλοφιλία). Συνεπώς οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να θεωρούν πως οι συγκεκριμένες περιγραφές είναι αποτέλεσμα φαντασιώσεων. Φαντασιώσεων σεξουαλικού περιεχομένου. Είναι εντυπωσιακό πώς δημόσιοι λειτουργοί καταφεύγουν σε επίσημες ανακοινώσεις με τέτοιο περιεχόμενο προκειμένου να το ποινικοποιήσουν και να το καταδικάσουν μετά! Μια τιμωρητική σχέση με την ίδια τη σεξουαλικότητα που απολήγει σε διανοητική σύγχυση, παράνοια, άγχος και τελικά μίσος και μισανθρωπιά.

Τι ψυχή θα παραδώσουν;

Ο Πάνος Καμμένος



Η πρώτη φορά Αριστερά έγινε πραγματικότητα με τη χείρα ενός εκπροσώπου της κλασσικής ελληνικής δεξιάς. Εκφραστής των πιο σκοτεινών αλλά και πιο διαδεδομένων χαρακτηριστικών της κοινωνίας: ακροδεξιά, ρατσισμός, ομοφοβία, θρησκοληψία και πατριδοπληξία. Διαχρονικός εργάτης της άρχουσας τάξης και του ελληνικού καπιταλισμού. Αρχηγός ενός περιθωριακού συνονθυλεύματος γραφικών οπισθοδρομικών, παράγοντας τώρα σε μια υποτιθέμενη απόπειρα προοδευτικής διακυβέρνησης, ο οποίος εξελίχθηκε γρήγορα σε βοηθός κωλοτούμπας του Αλέξη Τσίπρα. Στον ελεύθερο χρόνο του ταυτίζει την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία, χυδαιολογώντας και εξευτιλίζοντας ένα κομμάτι των πολιτών αρνούμενος να του προσδώσει τα αυτονόητα δικαιώματά του. Στη δουλειά του συμμετέχει στη διαπραγματευτική προσπάθεια της χώρας με μια συναισθηματική έκρηξη ανάλογη του Κουγκίου και συνεχίζει κάνοντας «σαφές» πως αν Βρυξέλλες και Βερολίνο συνεχίσουν το «bullying» στην Ελλάδα η Ευρώπη θα γεμίσει τζιχαντιστές. Λίγους μήνες μετά τζιχαντιστές μακελεύουν το Παρίσι, κάτι που σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μας έκανε να αναρωτηθούμε σαν κοινωνία εκ νέου για την γενική επάρκεια αυτού του ανθρώπου. Στο δικό μας σύμπαν όμως αρκούμαστε στον να τον ανεχόμαστε ως απλό κόπανο.

Ο Σάκης Ρουβάς



Το 2015 ολοκληρώθηκε η καλοδουλεμένη επαναπλαισίωση της προσωπικότητας Σάκη Ρουβά από το ποπ είδωλο με ημερομηνία λήξης σε πολιτιστικό/πολιτισμικό εκφραστή μιας κάποιας μετά-νεοελληνικής ελίτ. Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι πια οι ξαναμμένες έφηβες, η βόνταφον, η πέπσι κόλα και τα περιοδικά μικροσκάνδαλα. Είναι πλέον Επίδαυρος, Μέγαρο Μουσικής, Μίκης Θεοδωράκης, και εσχάτως η καλοσχηματισμένη εικόνα των Μένουμε Ευρώπη.

Τον Ιούλιο του 2015 ο Σάκης Ρουβάς σε ένα προσωπικό του διάγγελμα προς τους Έλληνες αποκάλυψε πως διακατέχεται και αυτός από θυμό, απογοήτευση και απελπισία γιατί έχει υποφέρει πολύ και ο ίδιος τα τελευταία πέντε χρόνια και παρά τις στερήσεις βρίσκεται όπως και εμείς στο χειρότερο σημείο αυτής της κρίσης. Μιλάει με ύφος σοβαρό μα ταυτόχρονα μετρημένο. Αποφεύγει αχρείαστες συναισθηματικές εκρήξεις και το επικίνδυνο πατρονάρισμα και κοιτάζει τον τηλεθεατή με επιμελημένη ειλικρίνεια στα μάτια. Βγάζει ένα λογύδριο εξαιρετικά σκηνοθετημένο αλλά στερούμενο νοηματικής συνοχής. Μα αυτό δεν έχει σημασία διότι ο τηλεθεατής καλείται κυρίως να αποκριθεί στην υποκείμενη οργή και αγανάκτηση με την οποία υποτίθεται ταυτίζεται.

Δεν υπάρχει όμως περιθώριο ταύτισης με τη φιγούρα Σάκης Ρουβάς. Για την ανώτερη τάξη είναι ο προσωπικός τους διασκεδαστής, για τη βιομηχανία θεάματος μια μηχανή κέρδους, για τον τηλεθεατή ένα καλογυρισμένο βίντεο κλιπ που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα εδώ και μια εικοσαετία. Ακόμα και να αρκεστεί κανείς στη φαντασίωση μιας παρόμοιας κοινωνικής ανέλιξης από το ταπεινής κοινωνικής τάξης/καταγωγής ταλαντούχο νέο στον συνομιλητή της Αγάπης Βαρδινογιάννη, η φαντασίωση συντρίβεται από τη περιστασιακή εκμετάλλευση αυτής της καταγωγής από πλευράς του, που συνίσταται στη προπαγάνδιση των συμφερόντων της τάξης που πλέον τον συντηρεί. Εξάλλου, η επιχειρούμενη επένδυσή του με στοιχεία μιας πιο εμπεδωμένης ελληνικής κουλτούρας ξεκάθαρα αποτυγχάνει να του προσδώσει το ανάλογο περιεχόμενο, τόσο πολιτισμικά, όσο διανοητικά και βεβαίως συναισθηματικά. Γι’ αυτό και η επαφή με αυτήν τη περσόνα του Ιουλίου του ’15 προκαλεί το συναίσθημα του γελοίου στη καλύτερη των περιπτώσεων και του χλευασμού αν πραγματικά επιχειρήσουμε να τον πάρουμε στα σοβαρά. Ο Σάκης Ρουβάς, όση επαναπλαισίωση και να του επιχειρηθεί, παραμένει ξόανο. Ένα είδωλο κενό δηλαδή, χωρίς περιεχόμενο, είτε αποπειράται να μας πει ένα τραγούδι είτε στοχεύει να μας μιλήσει πολιτικά.

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος



Στα αντίστοιχα βραβεία πέρυσι, στα οποία είχε καταλάβει δίκαια την 5η θέση, έγραφα ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος «εκτός από συνειδητός προπαγανδιστής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού μέσα από το όχημα της κατά τα άλλα ενημερωτικής εκπομπής του, είναι και περήφανο μέλος του Μετώπου της Λογικής… Είναι αναμφισβήτητα μια από τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν εξασφαλισμένο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης στο σύγχρονο Ματαρόα, το πλοίο που θα τραβήξει μακριά, προς την φυσική μα κυρίως διανοητική σωτηρία, την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου με το που ο τρισκατάρατος Σύριζα θα καταλάβει την εξουσία».

Δυστυχώς, με τη πρόβλεψη της κυβέρνησης τρισκατάρατου Σύριζα να επαληθεύεται, η ιντελιγκέντσια επιπέδου Μπογδάνου και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος εξακολουθεί να παλεύει για την επιβίωσή της στη συριζαίικη Ψαροκώσταινα και να υφίσταται το bullying των εχθρών της Ευρώπης (όπως συγκλονιστικά και με τον απαραίτητο σπαραγμό εξηγεί στο απολαυστικό βίντεο). Μα αντί ο Κωνσταντίνος να προκαλεί τον οίκτο και τη συμπάθεια για το συνεχές δράμα, οι φαντασιώσεις των ακροατών του αναλώνονται σε περίεργες σαδιστικές διεργασίες. Η συμπεριφορά του, ο τρόπος δημόσιας συσχέτισης, ο χειρισμός των χαρακτηρολογικών του στοιχείων, ο έλεγχος των δημόσιων συναισθηματικών του παρορμήσεων, λες και όλα τους είναι μια συνεχής εκδραμάτιση ή οποία με όρους αντιμεταβίβασης σχεδόν προσκαλεί και αυξάνει το κίνδυνο για κακοποιητική συμπεριφορά. Συμπάσχω με τον ταλαίπωρο τηλεθεατή. Αλλά αναγνωρίζω ότι το να είσαι Μπογδάνος πρέπει να είναι κάτι ανυπόφορο. Δεν είναι προφανώς ο απόλυτος κόπανος της χρονιάς αλλά μετά βεβαιότητας και μετά χιλίων επαίνων κερδίζει επάξια το βραβείο του καλύτερου Άδωνι Γεωργιάδη του Μετώπου της Λογικής (και με σηκωμένο το μεσαίο του δάχτυλο το πανηγυρίζει ως ο πραγματικός νικητής του 2015).

Οι «Συγγνώμη, Μαλακία» του Πολυτεχνείου

Στις 15/11/15 κάποιοι απίθανοι τύποι πραγματοποίησαν επίθεση σε μπλοκ αριστερών σχημάτων στην πύλη της Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο. Με δήλωσή τους εξήγησαν ότι σκοπός τους ήταν να δείρουν Κνίτες αλλά έγινε μια λάθος συνεννόηση, μια παρεξήγηση και έτσι έδειραν κάποιους άλλους. «Σόρρυ παιδιά, παίχτηκε μαλακία» με άλλα λόγια. Αυτοί οι τύποι δεν ήταν ΜΑΤ, δεν ήταν ΔΙΑΣ, δεν ήταν ασφαλίτες, δεν ήταν χρυσαυγίτες, δεν ήταν …γενικά. Ποτέ δεν δήλωσαν τι ήταν, τουλάχιστο δημόσια, θεωρώντας προφανώς ότι το ζήτημα της πολιτικής ταυτότητας όταν έχει να κάνει με αδιανόητες μαλακίες διευθετείται αποκλειστικά με κατόπιν εορτής διαπροσωπικές επαφές. Τέλος πάντων, ας πούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι κομμάτι του αναρχικού χώρου όπως το ίντερνετ άφησε να εννοηθεί. Αφού λοιπόν τσάκισαν στο ξύλο τα ανυποψίαστα άτομα/συντρόφους κάποιοι από αυτούς κατάλαβαν τη μαλακία τους και θέλησαν να επανορθώσουν.

Λίγο αργότερα αναρτάται στο Indymedia η πλέον γελοία δήλωση ανάληψης ευθύνης στην ιστορία των δηλώσεων ανάληψης ευθύνης. Σε αυτή, μερικοί από τους πρωταγωνιστές που δίνουν την εντύπωση των μετανιωμένων περιγράφουν τα περιστατικά και εκφράζουν τη συγγνώμη τους προς τους ξυλοφορτωμένους συντρόφους. Το κάνουν με κοφτές φράσεις, ευθείς και άμεσες προφανώς για να καταδείξουν την αποφασιστικότητά τους στην αυτοκαταδίκη. Το περιεχόμενο όντως είναι έντονα απολογητικό. Όχι όμως το ύφος. Διότι το ύφος αφήνει την αίσθηση μιας εξωτερικής προέλευσης της ασυνεννοησίας, ενός πεδίου ουσιαστικής ευθύνης που βρίσκεται σε κάποιον εξώτερο χώρο, πέρα από τους ίδιους, και αυτοί απλά αναλαμβάνουν την ευθύνη των συνεπειών αυτής της ασυνεννοησίας, του ξυλοδαρμού δηλαδή άσχετων συντρόφων. Και όλο αυτό δοσμένο με έναν υπόγειο κυνισμό, μια υποκείμενη μαυρίλα, και σε ένα πλαίσιο αυτονόητου δικαιώματος ότι είναι οι μοναδικοί δικαιούχοι στην άσκηση ελέγχου και βίας και ότι είναι επίσης φυσιολογικό να δείρουν τους Κνίτες και να τους εμποδίσουν την είσοδο στο πολυτεχνείο.

Ελπίζω να κατανοούν ότι η δημόσια αυτοκριτική τους είναι αυτοκριτική επιπέδου Κίμωνα Κουλούρη και Ευάγγελου Μεϊμαράκη: της κατηγορίας Σκουπίδια. Η απλή περιγραφή των γελοίων μα τραγικών περιστατικών στα οποία πρωτοστάτησαν και των μετέπειτα κινήσεών τους δεν αποτελεί αξιοθαύμαστη στάση ανάκτησης συνειδητότητας των πράξεών τους. Είναι η αυτονόητη αντίδραση κάθε έμβιου όντος που δεν έχει νοημοσύνη χρυσαυγίτη. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ούτε για τα θύματά τους ούτε και σε επίπεδο πολιτικής σφαίρας. Και επίσης, η δημόσια «συγγνώμη» δεν είναι και δημόσια αυτοκριτική, ούτε προσωπική ούτε πολιτική ούτε ιδεολογική. Αν δεν είναι ούτε σε θέση να κατανοήσουν τι σημαίνει αυτοκριτική τότε καλύτερα ας δώσουν στον εαυτό τους ένα ρεπό για το 2016 και ας μας τα ξαναπούν από του χρόνου.

Η φτηνιάρικη βία τους και η γελοία γραπτή δήλωσή τους λίγο μετά τους κατατάσσει αναμφισβήτητα στους κόπανους όχι μόνο της χρονιάς αλλά και της δεκαετίας.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΡΟ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ

3. Ο Γιάνης Βαρουφάκης



Ανήκω σε αυτούς που συμπαθούν τον Γιάνη. Έχω διαβάσει δυο βιβλία του, επιστημονικά και εκλαϊκευμένα άρθρα του, παρακολουθώ τις συνεντεύξεις του, τον έχω ακούσει ζωντανά σε διάλεξή του στο Λονδίνο και σε εκπομπές στην αγγλική τηλεόραση, ενώ διαβάζω τακτικά και το μπλογκ του. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ούτε για το επίπεδο γνώσεών του, ούτε για τη νοημοσύνη του, και πώς να έχω άλλωστε όταν η προσωπική του πορεία μιλάει από μόνη της. Όμως, μέσα από την ελληνική τραγωδία του 2015, έμαθα για τα καλά πως εκτός από την κατάρτιση και την εμπειρία υπάρχει και η προσωπικότητα. Και η διαχείριση των στοιχείων της προσωπικότητας. Και βεβαίως η οριοθέτηση αυτών των στοιχείων όταν το προσωπικό καλείται να είναι ξέχωρο από το συλλογικό, ειδικά σε καταστάσεις ζωής και θανάτου μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Πίσω από την εμπροσθοφυλακή της πανθομολογούμενης γοητείας, της σαγήνης και του θαυμασμού του εαυτού από τους άλλους, πίσω από το μάγεμα του ακροατηρίου, την ακτινοβολούσα αίσθηση αυτοπεποίθησης, την παντοδυναμία της δημόσιας εικόνας, υπάρχει πάντα μια σκοτεινή και συνήθως επικίνδυνη πλευρά. Αυτή η πλευρά του Γιάνη είδαμε ότι χαρακτηρίζεται από την υπερεκτίμηση των προσωπικών δυνατοτήτων, την προσωπική στρατηγική και την εμμονή στο αλάθητο της, και τη θόλωση των ορίων -πού ξεκινά δηλαδή το εθνικό/πολιτικό και πού το προσωπικό.

Και μετά τους 2-3 πρώτους μήνες όπου ο Prof Varoufakis ήταν διασημότερος και από τον Χριστό, τα ευάλωτα και αρχικώς αφανή στοιχεία αυτής της προσωπικότητας πέρασαν στο προσκήνιο. Έχοντας δίπλα του ένα πρωθυπουργό αδαή, ανώριμο και άπειρο, η σαγήνη της προσωπικότητας του Γιάνη και η αίσθηση της υπερβολικής αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης έμοιαζε ανεξέλεγκτη. Φαινόταν εκτός ορίων και διαχείρισης, τουλάχιστο από τον ίδιο και την ελληνική πλευρά.

Γιατί με τους άλλους, όπως αποδείχτηκε, ήταν διαφορετικά.

Με τους άλλους τα όρια ήταν ασφυκτικά και ανένδοτα. Ο Dr Schäuble αποδείχτηκε ότι μπορούσε να ελέγξει πολύ καλύτερα τις ναρκισιστικές παρορμήσεις του Γιάνη από ότι ο Αλέξης και βεβαίως να τις αντιπαρέρθει όντας γερμανικά προσηλωμένος στον στόχο του. Ανεξαρτήτως αν οι οικονομικές θεωρίες του Γιάνη είναι σωστές ή όχι (η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι), τα «μεγαλειώδη» στοιχεία της αίσθησης του εαυτού φαίνεται ότι επηρέασαν πλήρως (ή ακόμα χειρότερα καθόρισαν και διαμόρφωσαν) την ελληνική στρατηγική. Η φαντασίωση λες και ήταν ότι θα έμπαινε μέσα ο Γιάνης, θα τους εξηγούσε ότι η συνέχιση της τακτικής τους θα κατέστρεφε την Ευρώπη και αυτοί στο τέλος θα έβλεπαν το φως το αληθινό και θα έλεγαν και ευχαριστώ. Και όταν τα όρια των άλλων την τσάκισαν, η διαπραγμάτευση της πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς ξέμεινε με τη μεγαλομανιακή επιμονή του Γιάνη (και την απειρία του Αλέξη) και τη συνέχιση αποκλειστικά της φαντασίωσης. Με αποτέλεσμα τη συντριβή της και το μεγαλειώδες φιάσκο του Ιουλίου (που ήταν πιο μεγάλο τόσο από το Χριστό όσο και από τον Γιάνη).

Ωστόσο ο Γιάνης είναι όντως τόσο έξυπνος, τόσο ικανός και τόσο διαβασμένος ώστε με βεβαιότητα να ξέρουμε ότι γνώριζε όλα όσα επρόκειτο να συμβούν. Είχε μελετήσει και περιγράψει με σαφήνεια τη στάση της ευρωπαϊκής ελίτ, ήξερε για τη θηλιά που ολοένα και θα έσφιγγε. Και παρόλα αυτά, ούτε αυτός ούτε ο προϊστάμενος πρωθυπουργός του είχαν φροντίσει για το αξιοπρεπές πλάνο της διαφυγής στο ενδεχόμενο του να εξακολουθούσαν τυφλοί οι άλλοι στο φως το αληθινό.

Γι’ αυτό και ο Γιάνης είναι μοιραίος. Μοιραίος και κόπανος.

2. Ο Αλέξης Τσίπρας



Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο α) να γκρεμίσει μια κυβέρνηση μαριονετών της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας που στήριζε μανιακά και το ελληνικό κατεστημένο β) Να κερδίσει η αριστερά εθνικές εκλογές για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας γ) Να κερδίσει ένα αδιανόητο δημοψήφισμα εν μέσω άνευ προηγουμένου τηλεοπτικής τρομοκρατίας και με τους πολίτες στις ουρές κλειστών τραπεζών δ) Να κερδίσει νέες εθνικές εκλογές έχοντας εξαπατήσει ό,τι κινούταν και ανέπνεε σε αυτόν τον τόπο, έχοντας αποτύχει σε ό,τι είχε αποπειραθεί και έχοντας υπογράψει ένα φριχτό τρίτο μνημόνιο που ήταν χειρότερο από όλα τα προηγούμενα μαζεμένα ε) Να εξαφανίσει τους βασικούς πολιτικούς του αντιπάλους Σαμαρά και Βενιζέλο και να επιτείνει την παρακμή στα μέχρι πρόσφατα κυρίαρχα κόμματά τους στ) να εξαφανίσει τους εσωκομματικούς «αντιφρονούντες» και να τους οδηγήσει στο περιθώριο ζ) να δώσει λογική στην αίσθηση πως θα κυβερνάει για την επόμενη εικοσαετία. Μαζικά και διαδοχικά κατορθώματα που σε οποιοδήποτε καθεστώς θα σκιαγραφούσαν το προφίλ ενός σιδηρού ηγέτη.

Παραδόξως όμως, ενώ όντως έχει κατορθώσει αδιανόητα πράγματα και ό,τι πέρασε από το χέρι του σε εθνικό επίπεδο του βγήκε, η γενικότερη αίσθηση που αποπνέει είναι της λύπης και της απροσμέτρητης αποτυχίας. Αποτυχίας δικής του μα κυρίως των άλλων. Της χώρας και του λαού της. Η ιστορία έπαιξε γερό παιχνίδι με τον Αλέξη. Του επέτρεψε όλα τα παραπάνω με αντάλλαγμα τη πλήρη ταπείνωση και εξευτελισμό όλων των στοιχείων που τον έκαναν να τα καταφέρει. Μέσα σε ένα και μόνο χρόνο. Μα και αυτός όμως! Με τον πιο τραγικό τρόπο έμαθε (και μάθαμε και εμείς) πως διακυβέρνηση τη πιο κρίσιμη εποχή στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας δεν σημαίνει προεδρεία δεκαπενταμελούς. Πως η διαπραγμάτευση με στοχοπροσηλωμένους ανθρώπους και τέρατα αποφασιστικότητας και προετοιμασίας δεν είναι λογομαχία πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου με ανίκανους ΔΑΠίτες. Πως το σχέδιο εξόδου από τη κρίση δεν θα μπορούσε να ήταν το γνωστό κοψοχρονιά πλαίσιο των κομματικών συνελεύσεων και πως το grexit που ο ελληνικός λαός αποφασιστικά ριψοκινδύνεψε με το αφελές δημοψήφισμα απαιτούσε άριστη γνώση, τέλειο σχέδιο και σκληρή προετοιμασία. Μα τίποτα από αυτά όπως εγκληματικά αποδείχτηκε δεν υπήρξε.

Αλέξη συγγνώμη, μα είσαι εντελώς κόπανος.

1. Εγώ

Όσο και να προσπάθησα, όσο και να έψαξα, όσο και να ανέτρεξα στα πρόσωπα και στα γεγονότα αυτής της ανεπανάληπτης χρονιάς, δεν κατάφερα να βρω κάποιον που να αισθάνεται (και προφανώς να είναι) μεγαλύτερος κόπανος του 2015 από εμένα. Και ίσως από εσένα. Και από εκείνον, και από εκείνη, τον άλλον, την άλλη, αυτόν, αυτήν…. Η φαντασίωσή μου υπήρξε μεγαλύτερη της πραγματικότητας, μα ο πάταγος της πρόσκρουσης ήταν εκκωφαντικός. Είχα σχεδόν πειστεί για την ελπίδα που ερχόταν. Πίστευα όντως μέσα μου πως κάτι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Πως θα παίρναμε «σβάρνα τα βουνά, τις κορφές» που λέει και ο στίχος και πως αργά ή γρήγορα θα ξεμπερδεύαμε με τη σαπίλα που μας δυνάστευσε και που εξακολουθεί να μας καταδυναστεύει. Πως έστω και με το κεφάλι στην οικονομική του αγχόνη, οι βαριές μας ανάσες θα γινόταν ανάσες αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Πόσο αφελής υπήρξα! Τι κόπανος! Και με έπιανα να μιλάω υπέρ του Σύριζα, και να εξηγώ, και να λέω και τώρα να ντρέπομαι σχεδόν να αντικρίσω όλους αυτούς που τους μίλαγα, τους εξηγούσα, τους έλεγα… Πόσο αφελής υπήρξα! Τι κόπανος! Διότι όντως συγκινήθηκα εκείνη τη νύχτα τις 26ης του Γενάρη εδώ στα ξένα που βρισκόμουν. Και κάτι κινήθηκε μέσα μου όταν άκουσα ότι «είμαστε κάθε λέξη του συντάγματος». Και βλέποντας τις αντιδράσεις των ξένων φίλων, συναδέλφων και συντρόφων μου εδώ σχεδόν ένιωσα πως όντως κάτι σημαντικό επρόκειτο να ξεκινήσει. Και ξεχνούσα έτσι τις αμφιβολίες που όσο πιο κοντά πλησιάζαμε τη μεγάλη στιγμή τόσο μεγάλωναν. Προσδοκώντας εκείνη την ελπίδα κατέληξα τώρα να την έχω χάσει οριστικά. Και βυθίστηκα σε ένα τραύμα που δεν πιστεύω πως θα κλείσει. Και κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέπτη κατέληξα:

Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι κόπανος.

στάχτη και burberry